Όταν είχε βγει το “Winter Hours” είχαμε χεστεί απ’ τη χαρά μας που μια μπάντα από τον λεγόμενο post-sludge κτλ κτλ χώρο δεν κόπιαρε ασύστολα ISIS και σία.
Εδώ μπορεί το στοιχείο της έκπληξης από το πουθενά να λείπει, αλλά οι γαμημένοι κατάφεραν να πάνε πολλά βήματα παραπέρα κι αυτό (από τις λίγες ακροάσεις που του χω ρίξει προς το παρόν) νομίζω ότι οφείλεται στις ΚΙΘΑΡΕΣ που είναι πρωταγωνιστές και κάνουν παιχνίδι με leads αντί απλώς να παίζουν mid-tempo groove-άτα, νωχελικά θέματα.
Δεν έχουμε να πούμε πολλά, σε ένα δίκαιο κόσμο η Relapse θα είχε διώξει κλοτσηδόν κάτι δευτερότριτους Black Tusks κλπ και αυτός ο δίσκος θα γινόταν πλατινένιος. Καλά υπερβάλλω, αλλά είναι ατέλειωτη δισκάρα πράγματι και δεν έχει ούτε μισό μέτριο κομμάτι.
Με το καλό να ξανάρθουν για live.
Να πω και μια απορία που έχω σχετικά με το εξώφυλλο: αυτά τα δύο πράγματα που βγαίνουν από τα μάτια, τι στο καλό είναι;
Tα σύμβολα στις γωνίες πάντως είναι αυτά του υδροχόου, ταύρου, σκορπιού και λέοντα, δηλαδή της σταθερής ομάδας των ζωδίων.
Fixed signs are grouped in a quadruplicity known as the quality. The qualities are cardinal, fixed and mutable. The four have a similar way of engaging with the world, and there’s one fixed sign for each element.
The Latin root [I]fixus[/I] means “to latch on to,” or “to fasten.” Fixed signs fall in the middle, and as the continuation of what’s begun, often they’re steady and stable. They fix things in place, and are able to engage in sustained activity over a long period.
Since fixed signs come along as the season is underway, [B]they represent going deeper, and pursuing the full realization of what’s already begun.[/B] They can initiate, but[B] their true gifts emerge when they’re able to sink deeply into an ongoing project.
[/B]
The fixed signs have a remarkable ability to perservere, and often they’re models of solo productivity. [B]They enjoy those peak moments of achievement, but seem most at home with themselves when immersed in a sustained, worthwhile, challenging pursuit.[/B]
The Downside of Fixed-ness:
The gift of fixed signs is that they can stick with something to the end. [B]But it’s hard for them to let go, even when something appears to be a lost cause.[/B] They’re not known for their flexibility, and have a harder time with change than the other qualities. [B]At their worst, they can be dogmatic, rigid, stubborn, petulant. [/B]Usually, there’s a mix of qualities in a birth chart, so nobody has to bear the weight of all those nasty traits.
90% Perspiration:
Fixed signs are a marvel when it comes to getting things done. Because of this they’re often able to enjoy success in whatever they set their minds to. But I’ve noticed that sometimes it feels empty, and they wonder if it’s what they really want to be doing. When they know that they’re heading on a path in harmony with they’re deeper soul calling, this is when they’re at their most powerful.
Σε συνδυασμό με τον τίτλο, καταλαβαίνεις αρκετά πράγματα. Όλα αυτά μέχρι να βρούμε και τους στίχους.
δεδομενου οτι μαλλον το εξωφυλλο δειχνει μια ολικη εκπληξη [!] ηλιου, αυτο που βγαινει απο τα ματια [της γης!] ειναι σπερμα απο την ενωση ηλιου-σεληνης :!:
Να πω κι εγώ ότι, με 2-3 ακροάσεις, ναι, είναι μεγάλη δισκάρα και όλο το σπαμάρισμα για πάρτι του είναι δικαιολογημένο.
Μετά τις 10 ακροάσεις, θα είμαι σε θέση να πω περισσότερα. Ακόμα είναι νωρίς…
Το Winter Hours θυμάμαι που αρκετοί εδώ μέσα το αποθεώνατε και εγώ μετά από αρκετές ακροάσεις ήμουν στη φάση του “καλό είναι αλλά μάλλον το ματώνουνε λίγο το θέμα” και κάπου έλεγα μέσα μου ότι κάτι ακούω λάθος αφού όσον αφορά το ύφος του ήταν από τα πράγματα που με αφορούσαν οπότε επέμεινα αλλά χωρίς τρελά αποτελέσματα. Το θέμα “ύφος” το είχαν, ήταν αρχιδάτοι, αντρίκιοι, είχαν προσωπικό ήχο με blastiές, blackιές, χωρίς την πατέντα του Mid Tempo Doom κουπλέ*2->αργό ακουστικό “Post Rock” σημείο->Γρήγορο ξέσπασμα ή αυτά τα 3 μοτίβα πάνω κάτω σε διαφορετική σειρά και τα σχετικά κλισέ αλλά τους έβρισκα να το χάνουν συνθετικά σε άλλα πράγματα. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν τους έβρισκα να έχουν τρελές κορυφώσεις και παραήταν “μη φλύαροι”, τα κομμάτια μου αφήναν την αίσθηση ότι τους έλειπαν σημεία, είτε στη μέση είτε στο τέλος και θέλαν κομματάκι περισσότερο ανάπτυξη για να αναδειχθούν. Κακό δεν ήταν αλλά δεν το έβρισκα και τόσο καλό όσο άλλοι οπότε κάπου κατατάσοταν στην κατηγορία “ελπίδα για το μέλλον” και αν έγραφα σε κάνα περιοδικό θα τους κότσαρα και ένα 7ράκι αλλά θα περίμενα με αγωνία το επόμενο τους βήμα γιατί έιχαν μεγάλες δυνατότητες.
Και ναι εκεί που το δα ήρθε τελικά, Το Path Of Totality το βρίσκω κλάσσεις ανώτερο από το προηγούμενο, με ολοκληρωμένα μεστά τραγούδια, πολύ ανώτερη τραγουδοποίια, απόλυτα προσωπικό ύφος, επιρροές συγχωνευμένες, πολύπλευρο, έχει προχωρήσει το ύφος τους πιο μπροστά, περισσότερα μελωδικά σημεία και γενικά γαμάει. Οι επιρροές τους είναι τόσο καλά αφομοιωμένες αφού είμαι σίγουρος ότι όποιος τις αναφέρει θα κυνηγάει σημεία αναφοράς περισσότερο παρά τα “κοίτα εδώ ένα Neurosis πέρασμα” πχ. και θυμίζουν πολλά και τίποτα ταυτόχρονα σε σημεία αλλά σε δομές και ανάπτυξη δε μου θυμίζουν κάτι συγκεκριμμένο. Ας πούμε εμένα κάποια επικά black περάσματα μου φέρνουν στο μυαλό μέχρι και πρώιμους Rotting Christ όπως πχ στο Vermillion (στο οποίο τραγούδι είναι ένα καλό παράδειγμα του να προσπαθείς να μετρήσεις πόσα διαφορετικά πράγματα μπορείς να χώσεις σε ένα τραγούδι και να καταφέρνεις να τα δέσεις αρμονικά μεταξύ τους). To Cross The Land, Vermilion, Cold Dark Eyes είναι οι μεγαλύτερες απιστευτότητες από έναν στο σύνολο του εντελώς άψογο δίσκο.
Πάντως επειδή μου τα έσκασε απίστευτα δυνατά και Large ξαναδοκίμασα να ξανακούσω και πάλι το Winter Hours για να δω αν άκουγα λάθος κάτι τότε στον καιρό του παρά το γεγονός ότι το είχα ακούσει πολύ για να πέφτω τόσο έξω. Τελικά οι ενστάσεις μου παραμένουν.
