Tα χρόνια.

Διαστέλλεται ο εγκέφαλός μου.

Αφιερωμένο.Και λόγω της ημέρας.

αγαπες

Το σιγοτραγουδώ το τελευταίο 2ήμερο. Ας πει και κάποιος άλλος πόσο γαμάει.

Nαι, ανακάλυψα τους Mars Volta στα γεράματα Θα συνεχίσω σε άλλο άλμπουμ μόλις λιώσω επαρκώς το Frances.
Μιας και το συνέχισες πάντως και μου έδωσες πάτημα, σκεφτόμουν ότι λόγω αλλαγών και εντάσεων θα έκανε επίσης και καλή παρεούλα με αυτό:

Το πόσταρα εδώ, δεν είχε νόημα να σπαμάρω στο άλλο θρεντ.

Α, και μου είπαν ότι ο ρυθμός στο l’via είναι ρούμπα τελικά

proto-hipster.

Καλά και γω είχα ακούσει κάποτε ντεμπούτο και λίγο Frances The Mute αλλά σε εκείνη την ηλικία πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Πριν 2 μήνες άρχισα να ακούω τα πάντα και τα χω λιώσει σε τραγικό βαθμό. Να τα ξαναπούμε. Τρισμέγιστη μπάντα από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο δίσκο. Περιμένουμε το reunion σε 2-3 χρόνια για να τα διαλύσουν όλα.

Ολμαιτι συνεχίζεις με ντεμπούτο και octahedron. Ντεμπούτο έχει το αγαπημένο μου κομμάτι μαρς βόλτα. [B]Αυτό[/B].

Όσο για Mr Bungle ναι καταλαβαίνω τη συνάφεια. Κουβαλάνε την ίδια τρέλα.

Μαλακία δεν πρέπει να ξεθάβω roulette dares πάλι θα το ακούσω 20 φορές μέχρι να κοιμηθώ.

Πολύ. Κι ακόμα περισσότερο το να ανακαλύπτεις ότι υπάρχει σε βινύλιο μέσα στο σπίτι σου και δεν είχες ιδέα. Φακ γιεα!! Μέρες.

Aπό τα 18-19 μου και μέχρι πριν 3-4 χρόνια έγραφα σε zine(s). Βάλε την φιλομάθειά μου, βάλε ότι το είχα πάρει πολύ πατριωτικά στα νιάτα μου, βάλε και τη μανία του συλλέκτη που έχω, απέκτησα φετιχισμό με τα πρόμος.
Μικρά, χάρτινα, χρωματιστά μουσικά fortune cookies.
Οπότε εκτός από αυτά που είχα, αγόραζα και κράταγα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου σε τέτοιο φορμάτ, συμπλήρωνα δισκογραφίες κλπ.
Όοοοολη αυτη η ιστορία ήταν παραχωμένη, χρόνια τώρα, σε - βιβλιοθήκες, ντουλάπια, σακκούλες, τσάντες, κούτες.
Και τα είχα, βασικά, ξεχάσει.
Και αποφάσισα να τα τακτοποιήσω.

Όοοοολη η μουσική (μου) ιστορία, συν, όλη η “ιστορία” των πιο ενεργητικών δισκογραφικών εταιρειών και εταιρειών διανομής στην Ελλάδα από το '97 μέχρι το 2006-07.
Ένος τεράστιος όγκος ελληνικών demos, τα περισσότερα άγνωστων συγκροτημάτων αλλά όχι μόνο, τα πιο παλιά με γράμματα γραμμένα στο χέρι.
Γράμματα που είχα κρατήσει από “cd-trading”, λίστες, συλλογές, κάποια με μερακλίδικα ζωγραφισμένα στο χέρι εξώφυλλα και logos.
Διαμαντάκια που τα είχα παραχωμένα, μπορεί να τα είχα πάρει πρέφα μπορεί και όχι, από συγκροτήματα που μετά έγιναν διάσημα ή εξαφανίστηκαν.

Βάζω τυχαία στο στερεοφωνικό συγκροτήματα με αστεία ονόματα και ακούω 2-3 κομμάτια από το καθένα, και ακούω όοοοολα αυτά τα πράγματα που μου είναι πρακτικά καινούρια.

Ρε τι ωραία που είχα περάσει στα νιάτα μου!

Musical mid life crisis…

οτι πιο όμορφο ρε. ποιος την χάρη σου!!

ποση ομορφια,ποση χαρα και ποσο κεφι να χωρεσεις σε ουτε καν 3 λεπτα? δεν εζησα σε αυτες τις εποχες αλλα καθε φορα που βλεπω τετοια βιντεο με πιανει μια γλυκια νοσταλγια…αλλος τροπος ζωης,αλλη σκεψη…

Oι Blue Oyster Cult ειναι προγκρεσιβ;

μεγαλη δισκαρα

Είδα χθες το Δικηγόρο του Διαβόλου.
Παρόλο που ήξερα το trivia για τους Entombed και την ταινία, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έχουν πάρει κομμάτια ολάκερα απο’κει μέσα για τους στίχους του Morning Star, δεν είχα ξαναδεί την ταινία αφότου απομνημόνευσα το άλμπουμ.

Συγκίνηση!

Aν και δεν έχω και γνώση ολάκερης δισκογραφίας, νομίζω οι Blue Oyster Cult θα μπορούσες να πεις πως έχουν πιο progressive περιόδους.

Neil Young - Tell Me Why

Tell me lies later,
come and see me
I’ll be around for a while.
I am lonely but you can free me
All in the way that you smile
Tell me why, tell me why

Neil Young - I’m the Ocean

I’m not present, I’m a drug that makes you dream
I’m an aerostar, I’m a cutlass supreme
In the wrong lane, trying to turn against the flow
I’m the ocean, I’m the giant undertow

Ξεφύλλιζα ένα από τα τελευταία τεύχη του terrorizer και διάβασα για μια μπάντα Sabazious που έχουν γράψει το μεγαλύτερο τραγούδι σε διάρκεια ever. 11 ολόκληρες ώρες παρακαλώ. Δεν ξέρω ποιος παλαβός θα μπορούσε να το ακούσει ολόκληρο αλλά υπάρχει στο youtube. Το πιο κουφό είναι πως στην αρχή το προόριζαν για 24 ώρες κομμάτι αλλά αποφάσισαν λέει να κάνουν edit

http://www.youtube.com/watch?v=PrmBnN7aQ9s

[B]edit:[/B] θεικό σχόλιο στο youtube

[I]In the time it takes to listen to this, you could listen to Napalm Death’s ‘You Suffer’ 30,861 times.[/I]

When love is just too hard to say
Silence is pain

Tι είναι τελικά αυτή η μουσική?? Γιατί 3-4 νότες μπορούν να σε κάνουν να πετάς ή να πέφτεις στο πάτωμα?.? Είναι οι μελωδίες αυτές καθ΄αυτές? Μήπως φταίνε οι στίχοι? Και αν ναι τότε γιατί το να ακούς μια μελωδία λίγων δευτερολέπτων τότε μπορεί να σου θυμίζει ένα εκατομμύριο πράγματα? Μάλλον η μουσική είναι αυτή που είναι γιατί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι η σύνδεση. Με γεγονότα, με καταστάσεις, με πρόσωπα. Με χαρούμενες στιγμές και με στενάχωρες. Ακούς το Highway to Hell και αυτόματα θυμάσαι την εποχή που το πρωτοάκουγες, πάνε 10 χρόνια από τότε. Χτύπαγες δυο ξυλάκια στον ρυθμό των ντραμς αντί να διαβάζεις και δεν σε ένοιαζε καθόλου, η ανάταση που σου έδινε το άλμπουμ, η πόρωση ήταν αρκετές για να σβήσουν έννοιες από το μυαλό. Και ακόμα είναι. Θυμάσαι την φορά που συνέδεσες μια μελωδία ενός φαινομενικά άσχετου τραγουδιού που από τύχη δεν είχε βρει τον δρόμο της μέχρι τότε(Οl΄55) με ένα πρόσωπο. Πανέμορφα και τα δύο, τόσο γαμημένα απλά. Θυμάσαι την αθώα ηλικία που ένα Brothers of Metal σήμαινε πολλά για σένα, γιατί το heavy metal ξαφνικά γινόταν πολύ σημαντικό για σένα. Γιατί μέσα στα παιδικά σου μάτια οι γύρω ήταν εχθροί, δεν ένιωθαν αυτό που σε έκαιγε, σε κοιτούσαν περίεργα αλλά εσύ ήξερες την αλήθεια. Εσύ ήξερες πως δεν θα παρατούσες ποτέ το heavy metal (κι ας το παραμέρισες αργότερα για τα άλλα, τα κουλτουριάρικα). Θυμάσαι τις φορές που ήθελες να νιώσεις ωκεανός, που ήθελες να γεννάς όνειρα και επιθυμίες (Ι΄m the Ocean). Θυμάσαι τις φορές που ένιωθες πως θες κουράγιο και ένα γαμημένα όμορφο Heart of Steel στο έδινε. Θυμάσαι πως ζήλεψες την έκφραση των πιο όμορφων συναισθημάτων γιατί ήθελες να τα πεις κι εσύ αλλά δεν έβρισκες τα λόγια (Αύγουστος). Θυμάσαι πως η αγάπη κρύβεται πίσω από δύο μάτια (Last Place that Love Lives). Και μπορεί να έρθουν και να παρελθούν πολλές αλλά πάντα θα θυμάσαι τα δικά της. Θυμάσαι να νιώθεις κουρασμένος, να νιώθεις πως θέλεις ηρεμία, και να ακούς το Rοckin΄ Chair και να λυγίζεις. Aκoύς το The River και το Ηarvest και θυμάσαι όλα αυτά τα απογεύματα που χωρίς λόγο και αιτία ήσουν μελαγχολικός και αυτά σου κρατούσαν συντροφιά. Θυμάσαι την αποτυχία, την αίσθηση πως απογοήτευσες τους γύρω σου και τους στίχους I΄ve failed my life and I΄ve failed others…Που ακόμα κι αν δεν ίσχυαν σε τσάκιζαν τότε. Θυμάσαι να χάνεται ένας αγαπημένος μουσικός και να νιώθεις πως χάνεις συγγενή, φίλο κολλητό (Dio). Και θυμάσαι τον Στάθη που σου έγραψε το Sacred Heart, στο χωριό. Του οποίου τα ελάτινα δάση περπάτησες 1000 φορές με το Songs From the Wood. Aναμνήσεις του καθενός είναι η μουσική. Καταλήγω και αποχωρώ.

[COLOR=“White”]…[/COLOR]

hopeto είσαι off-topic. Αυτό δεν ήταν μπουρδολογία.

Μπράβο ρε γαμώ, αυτά τα κειμενάκια είναι που μ’αρέσουν. Ποστ με ψυχή.