Και τα δικά μου (ότι άκουσα φέτος).
Και του χρόνου.
Σχεδόν σε όλα υπάρχει και ένα τραγούδι από τον δίσκο.
[U][B][SIZE=5]Top 3 - Classics[/SIZE][/B]
[/U]
[SPOILER][U][/U][SIZE=3][B]Solstafir[/B] - [I]“Otta”[/I][/SIZE]
Μάλλον για τοπ1 αυτό. Για τις πανέμορφες συνθέσεις τους που απευθύνονται
σε φίλους της μουσικής και όχι σε ροκομεταλλάδες. Για την τρομερή ομοιογένειά του: post rock, black, ακόμη και heavy metal όλα σε συσκευασία ενός πακέτου.
Το ομώνυμο πρέπει να το έχουν ακούσει όλοι.
[SIZE=3][B]Hail Spirit Noir[/B] - [I]“Oi Magoi” [/I][/SIZE]
Εξαιρετικός δίσκος με φρέσκες συνθέσεις, ξεχωριστή noir ατμόσφαιρα, 7 συμβολικές ιστορίες που ακροβατούν ανάμεσα σε prog rock, Μάνο Χατζιδάκι, black metal.
O Διάβολος είναι ο Χρόνος και η Κόλαση ένα μέρος γεμάτο ρολόγια.
[SIZE=3][B]Goat[/B] - [I]“Commune”[/I][/SIZE]
Και αν το πρώτο ήταν η μεγάλη έκπληξη που όλοι μείναμε με το στόμα ανοιχτό, αυτό είναι μια θρησκευτική εμπειρία που προσφέρεται από μια μπάντα - φαινόμενο. Έκσταση, σατανίλα, ψυχεδέλεια, αφρικάνικες επιρροές, άπειρος χορός και μυστικισμός.
Κρυφτείτε από τον Ήλιο, είχα πάθε σοκ όταν το άκουσα πρώτη φορά.[/SPOILER]
[U][SIZE=5][B]Best of[/B][/SIZE]
[/U]
[SPOILER][SIZE=3][B]Messenger[/B] - [I]“Illusory Blues”[/I][/SIZE]
Μα πόσο όμορφος δίσκος. Ταξιδιάρικος, με καταπληκτικές συνθέσεις που σε πάει στην Αγγλική εξοχή να οργανώνεις πικνικ στα λιβάδια μετά τις παμπ.
The Perpetual Glow of Setting Sun, το αγαπημένο μου από τον δίσκο.
(Πιθανόν να τον αδικώ και να αξίζει μέρος στην πάνω κατηγορία).
[SIZE=3][B]Wovenhand[/B] - [I]“Refractory Obdurate”[/I][/SIZE]
Αυτό ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα τουλάχιστον. Ήξερα τις δουλειές του Edwards αλλά δεν περίμενα τόσο καλή δουλειά στο νέο του πόνημα. Σκοτεινό φολκ, παραμορφωμένα φωνητικά, καμιά ριφάρα που και που, πιασάρικο, σε προκαλεί για εσωτερική αναζήτηση.
Σε ποιον δεν άρεσε το Refractory πχ
[SIZE=3][B]Mastodon[/B] - [I]“Once More Round The Sun”[/I][/SIZE]
Δεν έχει να πούμε πολλά, οι καλύτεροι εκπρόσωποι του metal σήμερα.
Ιδιοφυείς, πιασάρικοι, γαμάτοι.
Το καλύτερο δείγμα της νέας δισκάρας τους.
Παραδοσιακά κομματάρα και το κομμάτι με τον τεράστιο Scott Kelly.
Το αρνητικό ότι είναι κακοί στο live και δεν θα αλλάξει αυτό. Κρίμα.
[SIZE=3][B]Eagulls [/B]- [I]“Eagulls”[/I][/SIZE]
Το post punk ζει. Τι τσαμπουκάς, τι φρεσκάδα, τι γαμάτες συνθέσεις.
Κολλητικός δίσκος και ακούγεται παντού.
They aaaaare hollowvisionshollowvisionshollowvisions.[/SPOILER]
[U][B][SIZE=5]Πολύ καλά τα[/SIZE][/B]
[/U]
[SPOILER][SIZE=3][B]Grand Magus[/B] - [I]“Triumph & Power”[/I][/SIZE]
Ότι καλύτερο στο παραδοσιακό heavy metal και με έναν από τους καλύτερους τραγουδιστές γενικά. Είναι πολύ δύσκολο να κρατάς σε τέτοιο χώρο τόσο ψηλά το επίπεδο. Τα έχει τα filler-άκια του αλλά έχει και ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, το The Hammer Will Bite. Παγωμένος βορράς, συναίσθημα και μελαγχολία.
[SIZE=3][B]Primordial[/B] - [I]“Where Greater Men Have Fallen”[/I][/SIZE]
Είναι μερικοί δίσκοι που μπορεί να είναι οι λιγότεροι καλοί μιας μπάντας, αλλά παρόλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι αυτές οι μπάντες είναι απλησίαστες, πρωτοκλασάτες. Η αλήθεια είναι ότι 2-3 κομμάτια στον δίσκο είναι ενοχλητικά, κάτι ανήκουστο για τους Ιρλανδούς αλλά έχουν το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς.
Περηφάνεια και δάκρυα μπροστά στις Ιρλανδικές ακτές.
Σας αγαπάμε.
[SIZE=3][B]Ought [/B]- [I]“More Than Any Other Day”[/I]
[/SIZE]
Είπαμε το post punk ζει. Πιο υπνωτιστικό από το Eagulls, πιο φιλοσοφημένο, με επιρροές από Radiohead περισσότερο παρά killing Joke.
Περισσότερο από κάθε άλλη μέρα ακούστε τους.
[SIZE=3][B]Blues Pills[/B] - [I]“Blues Pills”[/I][/SIZE]
Μπορεί να διαφωνώ σε όλες τις κατευθύνσεις ότι είναι ο δίσκος της χρονιάς αλλά το ότι βγάλανε καλό δίσκο δεν το αμφισβητεί κανείς.
Το “Hisingen Blues” είναι πολύ ανώτερο και αξίζει περισσότερου θαυμασμού.
Όπως και να χει το αγαπώ το Ποτάμι όσο μισώ το ομώνυμο κόμμα.[/SPOILER]
[U][B][SIZE=5](More than) Honorable Mentions[/SIZE][/B]
[/U]
[SPOILER][SIZE=3][B]Timbre Timbre[/B] - [I]“Hot Dreams”[/I][/SIZE]
Χαλαρωτικός δίσκος με πολύ όμορφες στιγμές. alternative indie rock.
Δεν τους ήξερα καν, τους ανακάλυψα από το κομμάτι “Magic Arrow” για μια εκπομπή που ήθελα να κάνω.
Δείγμα από το καινούργιο: [Βring Me Simple Men/URL].
[SIZE=3][B]Kristian Harting[/B] - [I]“Float”[/I][/SIZE]
Ακούστε τον Βίκινγκ. Alternative, grunge, folk με βίκινγκ ατμόσφαιρα.
Το [URL=“https://www.youtube.com/watch?v=oX8QAjfwYDg”]Kamikaze](https://www.youtube.com/watch?v=sLVQ5-tjzeY) από τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα τελευταία.
[SIZE=3][B]Sabbath Assembly[/B] - [I]“Quaternity”[/I][/SIZE]
Ψαρωτικοί, επιβλητικοί, gospel meets doom και ένα από τα καλύτερα και μεγαλοπρεπή κομμάτια της χρονιάς είναι το I, Satan.
[SIZE=3][B]Αt The Gates[/B] - [I]“At War With Reality”[/I][/SIZE]
Παραπάνω από αξιοπρεπής. Λύσσα, φρεσκάδα και ένα από τα σπουδαότερα λαρύγια σε μεγάλη φόρμα.
Death of the Labyrinth
[/SPOILER]
[B][U][SIZE=5]Μου άρεσαν πολύ αλλά δεν πρόλαβα να ακούσω καλύτερα ώστε να πάρουν θέση:[/SIZE][/U][/B]
[SPOILER][SIZE=3][B]The Enstranged [/B]- [I]“The Enstranged”[/I]
[/SIZE]Φοβερός ο κιθαρίστας, ωραίες επιρροές από Smiths, The Cure, σκοτεινό post punk που αξίζει παραπάνω ακροάσεων (από εμένα).
[SIZE=3][B]Triptykon[/B] - [I]“Melana Chasmata”[/I][/SIZE]
Θα υποκλίνομαι αιώνια στο μεγαλείο του T.G.F. αλλά ήμουν καχύποπτος πόσο θα έβγαζε κάτι αντάξιο του ονόματός του (δεν με ενθουσίασε τόσο το προηγούμενο γι αυτό). Αλλά μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάτι παραπάνω από αυτό.
Επίσκεψη στο σπίτι του Aleister Crowley.
[SIZE=3][B]Τhe Flight of Sleipnir[/B] - [I]“V.”[/I][/SIZE]
Καμμένα παλικάρια, επικές stonero-sludge-doom-black-epic συνθέσεις βουτηγμένες στο αλκοόλ. Ψυχεδέλεια πολλή επίσης.
Ψάξτε το [I]“Archair Rites”[/I], ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.[/SPOILER]
[U][B][SIZE=5]EP της χρονιάς:[/SIZE][/B]
[/U]
[SPOILER][SIZE=3][B]Purson[/B] - [I]“In The Meantime”[/I][/SIZE]
Έρχονται πολύ μεγάλα πράγματα από τους occult psychedelic rockers.
3 εξαιρετικά κομμάτια, πιασάρικα με αληθινό feeling των 60’ς.
Danse Macabre[/SPOILER]
[U][B][SIZE=5]Split της χρονιάς:[/SIZE][/B]
[/U]
[SPOILER]
[SIZE=3][B]King Dude & Chelsea Wolfe[/B] - [I]“Sing More Songs Together”[/][/SIZE]
Δύο σκοτεινές δυνάμεις του folk ενώνονται και παρουσιάζουν δύο υπέροχα κομμάτια, το σκοτεινό “Summer Wine” με όνομα “Be Free” και το υπνωτιστικό Bed On Fire.[/SPOILER]
[U][B][SIZE=5]Απογοητεύσεις:[/SIZE][/B]
[/U]
[SPOILER][SIZE=3][B]Opeth[/B] - [I]“Pale Commune”[/I][/SIZE]
Δεν είναι κακός δίσκος. Απλά για πρώτη φορά υπάρχουν μετριότατες έως και κακές στιγμές σε δίσκο αυτής της αγαπημένης μου μπάντας. Ξεκινάει τόσο καλά αλλά τελειώνει απογοητευτικά. Θα έρχονταν κάποτε και αυτό, δεν γίνεται συνέχεια να βγάζεις αριστουργήματα ή πρωτοκλασάτους δίσκους.
Όπως και να χει, θα έρθουν αιώνιες βροχές.
[B]Slipknot[/B] - [I]".5: The Grey Chapter"[/I]
Επιθετικό ναι, το έχουν ακόμη ναι, αλλά η οργή και η μανία χάνονται σε μέτριες συνθέσεις.
Το Custer το λες και ένοχη απόλαυση.
Είναι όπως λέγαμε, ο δίσκος που σε ξαναβάζει στο προσκήνιο και ας είναι και ο λιγότερο καλός σου.
[SIZE=3][B]The Black Keys[/B] - [I]“Turn Blue”[/I][/SIZE]
Απλά δεν μ’αρέσει το στυλ του. Δεν βρήκα το κουράγιο να συνεχίσω.
[SIZE=3][B]Swans[/B] - [I]“To Be Kind”[/I][/SIZE]
Ούτε εδώ του έδωσα περισότερες ευκαιρίες.
Ενώ λάτρεψα το “The Seer”.
[SIZE=3][B]Dawnbringer[/B] - [I]“Night of the Hammer”[/I]
[/SIZE]
Απλοϊκό όταν προέρχεσαι από μια δισκάρα σαν το “Into the Lair of the Sun God”.
Δεν άκουσα πολύ και τα[B] Electric Wizard[/B], [B]Mayhem[/B] αλλά δεν είχα ενθουσιαστεί με τις πρώτες ακροάσεις και τόσο.[/SPOILER]
