Γούσταρα Ολλανδία αλλα τωρα θέλω να το σηκώσει η Αργεντινή για να παρει ο μεσσι και αυτο τον τίτλο. Γιατι μετα απο χρόνια θα λέμε οτι είδαμε το Μουντιάλ που το σήκωσε η Αργεντινή με τον υπέρ παίχτη μεσσι και την παρεα του. Οπως το 1998 ο Ζιντάν και οι υπόλοιποι οπως το 86 ο μαραντονα και οπως παλιότερα ο Πελέ.
Προσπαθούσε, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμος να είσαι δημιουργικός απέναντι σε μια ομάδα που ήταν μαζεμένη πίσω. Το μόνο άσχημο τους ήταν μερικές πολύ βιαστικές και κακές σέντρες και γιόμες που θύμισαν κακή Αγγλία. Η Αργεντινή μετά το πρώτο ημίχρονο μπάλα πάνω απο το κέντρο δεν κρατούσε.
Ναι, ενώ η Ολλανδία αποθέωσε και καλά το επιθετικό ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό ο Μέσι έπρεπε για 120’ να κατεβαίνει κάτω απ’ το κέντρο για να ακουμπήσει τη μπάλα, και όταν το έκανε έπεφταν πάνω του τρεις και τέσσερις Ολλανδοί.
Τι λες ανθρωπέ μου, η ομάδα που ήταν μαζεμένη πίσω και δεν προσπάθησε ποτέ να επιτεθεί ήταν η Ολλανδία. Μεταξύ 85-90 πήγε μόνο μπας και κλέψει το ματς. Η Αργεντινή μέχρι και στην παράταση προσπάθησε με τις δύο πάσες του Μέσι σε Παλάσιο και Μάξι που έκαναν άθλια τελειώματα.
Αν και πρέπει να του το δώσουμε όλοι, δεν περίμενα ποτέ αυτός ο προπονητής να πάει τελικό.
Τόσο ήσυχος, με φάτσα μόνιμα στεναχωρημένη λες και τον έχουν βιάσει, δεν μπορεί να σε εμπνεύσει με τίποτε και όμως σήμερα παρουσίασε την πιο συμπαγή ομάδα της Αργεντινής στην διοργάνωση.
Να είναι καλά και ο καυλιάρης ο Μασεράνο βέβαια…
Όπως κάθε ομάδα έχει έναν βραχνά, της Αργεντινής λέγεται Παλάσιο. Ανεκδιήγητος.
Αν και πρέπει να του το δώσουμε όλοι, δεν περίμενα ποτέ αυτός ο προπονητής να πάει τελικό.
Τόσο ήσυχος, με φάτσα μόνιμα στεναχωρημένη λες και τον έχουν βιάσει, δεν μπορεί να σε εμπνεύσει με τίποτε και όμως σήμερα παρουσίασε την πιο συμπαγή ομάδα της Αργεντινής στην διοργάνωση.
Να είναι καλά και ο καυλιάρης ο Μασεράνο βέβαια…
Όπως κάθε ομάδα έχει έναν βραχνά, της Αργεντινής λέγεται Παλάσιο. Ανεκδιήγητος.
Μόνο εμένα μου φάνηκε σεμιναριακού επιπέδου το πως έκλεισε τους χώρους η Αργεντινή ή απλά είχαν πονέσει τα μάτια μου απ’ το χτεσινό σκορποχώρι της Βραζιλίας?
Η Ολλανδία έδειξε σήμερα γιατί ένας τελικός ανάμεσα σε κείνη και τη Γερμανία θα ήταν ό,τι χειρότερο, πιθανότατα πιο σκατά ακόμα και από τον ανεκδιήγητο τελικό του ‘10. Κι αυτό γιατί είναι μια ομάδα που ενώ μπορεί να παίξει επιθετικά και ενίοτε ακόμα και θεαματικά, όταν αντιμετωπίζει μια στιβαρή μεσαία και αμυντική γραμμή και μπροστά στο φόβο του να την πατήσει στην κόντρα ΕΠΙΛΕΓΕΙ να μην το κάνει, πάει με τον κυνισμό, πάει να το κλέψει το παιχνίδι - όπως και η Γερμανία βεβαίως βεβαίως. Όχι ότι θα είναι κάνα χάρμα ιδέσθαι δηλαδή ο τελικός Γερμανία - Αργεντινή, αλλά εκεί τουλάχιστον θα δεις (…εσύ ο Χ ουδέτερος ξέρω γω) ένα παραπάνω πάθος, καθώς και ορισμένες προσπάθειες για γκολ τουλάχιστον από τη μία ομάδα. Γιατί η Αργεντινή ΔΕΝ είναι κυνική ομάδα, απλά αυτό μπορεί, αυτό παίζει - δεν έχουν (ουσιαστικά) σύστημα, τα περιμένουν όλα απ’ τον Μέσι κι όταν ο τελευταίος κλείνεται αποτελεσματικά, το μόνο που κάνουν είναι να περιμένουν με κάποιο μαγικό τρόπο να απελευθερωθεί εκείνος απ’ τα τρίδιπλα μαν-του-μαν και να κάνει τη μαγική μπαλιά*. Αλλά, ό,τι έχουν, το δίνουν. Και την ψυχή τους βγάζουν μέσα στο γήπεδο. Μακράν η πιο μαχητική/παθιασμένη ομάδα σ’ αυτό το Μουντιάλ.
*Btw, παρά την ασφυκτική αυτή κατάσταση, ο τεράστιος κοντός παραλίγο να το κάνει πάλι το θαύμα του. Αφού είδε κι απόειδε ότι δεν πρόκειται να βρει χώρο να το βάλει ο ίδιος, είπε να το σερβίρει. Οι δύο προσωπικές ενέργειες/ασίστ προς Παλάσιο και Μάξι ήταν αριστουργήματα. Αλλά δεν έγιναν γκολ γιατί α) ο Παλάσιο είναι γίδι περιωπής, ο Αργεντίνος Γκέκας και β) ο καημένος ο Μάξι μάλλον έχει παραγεράσει - λίγα χρόνια πριν το είχε παστελώσει. Ίσως γι’ αυτή τη φτωχότατη επιθετική γραμμή της Αργεντινής να μην είναι αρκετές οι δύο μαγικές ασίστ Μέσι ανά αγώνα, από τρεις και πάνω αυξάνονται οι πιθανότητες για γκολ. Λείπει κι ο Ντι Μαρία πλέον, γάμα τα. Δύσκολα τα πράγματα με τη Γκεστάπο την Κυριακή. Αλλά όπως πάντα, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβετε ότι ο όρος βγαίνει από το “μπακ” και το “τέρμα” και όχι από τον “πάγκο” και το “τέρμα”, θλιβεροί απόγονοι των γέρων που λένε το πλάγιο “αράουτ”.