Βασικά αρκετοί από τότε που είδανε την βιογραφία του συνδίασαν τα αρκετά χαρούμενα κομμάτια που έχει και κατάφεραν να τον απορρίψουν (μιας και οι ίδιοι παίζουν ή ακούν μόνο σοβαρούς καλλιτέχνες).
Εγώ τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει. [-X
Με την κλασικη μουσκη ασχολουμουν παλιοτερα λογω πιανου και μου αρεσαν πολυ τσαικοφσκι μπετοβεν βιβαλντι και μου αρεσε και ενας ελληνας αλλα μου διαφευει τωρα το ονομα του.Αυναμια μου ειναι ομως ο Μπαχ ενας απο τους πιο εξυπνους μουσικους ολων των εποχων.Βεβαια μισησα την κλασικη μουσικη οταν καποιος με κοπανησε στο κεφαλι με ενα τεραστιο βιβλιο σονατες.
Ποτέ δε μου πολυάρεσε αυτή η ταινία.Δεν ξέρω.
Θεέ μου, τί ηλίθια κριτήρια που έχει ο κόσμος μερικές φορές.
Aπο βιολι ο Paganini. Ιδιαιτερα τα καπριτσια του ξεφευγουν πραγματικα. Πιανο ο Beethoven (Η Σονατα του Σεληνοφωτος το αγαπημενο μουσικο εργο ), o Chopin, o Schuman. Πολυ ωραιος και ο Tσαικοφσκι.
O Bach είναι απίστευτος… σε γενικές γραμμές ο αγαπημένος μου μουσικός. Επίσης άλλοι κλασικοί συνθέτες που ακούω:
Beethoven-Wagner-R.Strauss-Stravinsky-Bartok-Handel-Purcell-Rachmaninoff-Shostakovich-Vivaldi-Berlioz και αρκετοί άλλοι.
bump γιατι εδω και καμια ωρα ακουω Paganini και εχω βγαλει γουστα…!!
*εμαθες και το bump …
edit: Mozart - Complete Works (170 CD Box Set)!!!
http://www.play.com/Music/CD/4-/3385355/Mozart-Complete-Works/Product.html
Πωωωω, τι ωραίο thread, τι θεοί που είστε όλοι εδω μέσα!
Gracchus δεν κάνω quote όλο το thread σου έχουμε τα ίδια γούστα. Η θητεία μου στα ωδεία με άφησε (παραδόξως) με ένα πάθος για το δωδεκαφθογγικό σύστημα και δώθε. Θα ποστάρω και θα αναφέρω πραματάκια στην πορεία. Προς το παρόν πάντως περνάω μία φάση έρωτα με τα άπαντα του Messiaen (ειδικά το κουαρτέτο του και το Vinght Regards…) και τις σπουδές του Ligetti.
Και αφού το thread έχει πάρει κι έναν ελαφρύ χαρακτήρα poll, να πω πως είμαι περισσότερο fan του beethoven παρά του Mozart.
Aυτή η γυναίκα και αυτή η σονάτα - απόλυτο πιανιστικό φετίχ.
ήταν παροιμιωδώς αντισημίτης, κι έχει μάλιστα γράψει κείμενα παροιμιωδώς “αισχρά”. Ήταν φίλος του Νίτσε (ο οποίος του έσουρνε αρκετά για τα μουσικά του “πειράματα”) αλλά δεν γνωρίζω να είχε σχέση με τον Μπακούνιν. Ωστόσο ακόμη κι αν ίσχυε αυτό, ο αναρχισμός της εποχής και του Μπακούνιν είχε καθαρά ταξικό πηρύνα, άρα δεν αποκλείεται να ήταν αναρχικός αντισημίτης…
(edit)
To είχα ποστάρει στο βιβλιοθρεντ αλλά εδώ κολλάει καλύτερα
Μετά από σχετική συζήτησή μου με γράκχο χτες το βράδυ, ήρθε η ώρα για το μεγάλο μπαμπ, που θα οδηγήσει το τόπικ από το θάνατο του πάτου στην αθανασία (του ροκιπίντια ελπίζουμε).
Έχω ξεθάψει που λέτε τον τελευταίο καιρό την κληρονομιά από τους γονείς, περί τα 100 βινύλια κλασικής μουσικής, Deutche Gramofon, διάφορα παλιά σοβιετικά κλπ. και απολαμβάνω το μεγαλείο αυτής της μουσικής.
[B]Μοzart[/B] - [I]Eine kleine nachtmusik[/I]
H τελειότητα των πάντων, ο όρος κλασική στην πλήρη ερμηνεία του, το άτιμο allegro με τα 2 αλληλοσυμπληρούμενα μοτίβα που ανοίγουν καρδιές και σε κάνουν να τα σιγοτραγουδάς και στον ύπνο σου. Τι καλύτερο από αυτό το δίσκο για να ξεκινήσει κάποιος που δεν έχει επαφή (ή την έχει χάσει) με τους μεγάλους. Μνημείο.
Κλέαρχε δεν ξέρω για σένα, αλλά οι γονείς σου σίγουρα έχουν εξαιρετικό γούστο, αν κρίνω από κάποια που μου λεγες χτες! =Ρ
Για το Μότσαρτ, για να μην επαναλαμβάνομαι, ας ξεθάψω το παρακάτω.
Επίσης, σχετικά με κάτι άλλο που λέγαμε χτες για Σοστακόβιτς (<3 <3 <3), και για του λόγου του αληθές, ιδού:
[B]String Quartet no. 8[/B]
[U][B]1st and 2nd Movement[/B] [/U] (τα μαίταλς που λέγαμε - ΣΟΥΠΕΡΝΤΟΥΜ μέχρι το 4’33’’, ΘΡΑΣ από κει και μετά, χιχι)
[B][U]3rd Movement[/U][/B]
[B][U]4th and 5th Movement[/U][/B]
μπορεί να μου προτείνει κάποιος κλασική (όχι μίνιμαλς και τέτοια δηλαδή) κλασική μουσική που να μην είναι βαρετή μετά το δεκάλεπτο; 
εντιτ: επίσης ας μου εξηγήσει κάποιος τι παίζει με τις εκτελέσεις κλασικών έργων. από πότε και μετά υπάρχουν αυ8εντικές εκτελέσεις (ib4 thomas edison) και αν γενικότερα οι επανεκτελέσεις που βγαίνουν από τις διάφορες ορχήστρες μένουν πιστές στο πρωτότυπο ή αν τις αλλάζουν. γενικά πώς ξέρουμε πώς ηχούσαν τα πρωτότυπα έργα κλπ. αν ρωτάω μαλακίες να είστε ευγενικοί μαζί μου, ευχαριστώ :hippy:
Δεν υπάρχει λόγος να γίνει κανείς αγενής μαζί σου Σομνούλη, όσοι ρωτάνε για κλασσική μουσική είναι συμπαθέστατοι και τίμιοι. :hippy:
Κοίτα να δεις λοιπόν, όπως καταλαβαίνεις δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε πώς ακουγόταν π.χ. η 9η του Μπετόβεν το 1800φεύγα. Μάλλον καλύτερα θ’ ακουγόταν τότε δηλαδή, αλλά τί να κάμεις. Από συνθέτες λοιπόν 19ου αιώνα και πίσω θα ακούσεις τα έργα τους αυστηρά και μόνο από “επανεκτελέσεις”, οι οποίες μην ανησυχείς, δεν είναι “διασκευές”, γιατί ο διευθυντής ορχήστρας αλλά και οι μουσικοί της ορχήστρας ακολουθούν (δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς) αυστηρά όχι μόνο τη δομή του όποιου έργου παίζουν, με βάση τις παρτιτούρες, αλλά και τις οδηγίες του συνθέτη που υπάρχουν πάντα στις παρτιτούρες. Αν δηλαδή τολμούσαν ν’ αλλάξουν κάτι (οτιδήποτε!), την είχανε γαμήσει (και καλά θα παθαίνανε δηλαδή, γιατί η “κλασσική” μουσική θέλει πειθαρχία, δεν είναι ροκ).
Τώρα αυθεντικές εκτελέσεις θα βρεις σε έργα πρόσφατων συνθετών, και όταν λέω πρόσφατων εννοώ απ’ το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και μετά. Επίσης αν κάποιος ψάξει πολύ μπορεί να βρει πράγματα όπως π.χ. τον Σεργκέι Ραχμάνινοφ να εκτελεί αυτοπροσώπως το τάδε κοντσέρτο του για πιάνο και ορχήστρα ή την δείνα ραψωδία του για πιάνο, ή ξέρω γω τον Ιγκόρ Στραβίνσκι να διευθύνει προσωπικά την Χ ορχήστρα που εκτελεί το Ψ συμφωνικό έργο του. Τέτοιες ηχογραφήσεις τώρα, if you ask me, αξίζουν περισσότερο από ιστορικής άποψης. Γιατί κατά τ’ άλλα μιλάμε για ηχογραφήσεις του '30 και του '40, στις οποίες τα έργα αυτά ακούγονται σα να ηχογραφήθηκαν… well, το '30 και το '40, αν με πιάνεις. Πώς να το πω, κάπως απόμακρα, με πολλούς εξωμουσικούς θορύβους κτλ. Εγώ πάντως προτιμώ ηχογραφήσεις από ‘60 και μετά, ο ήχος είναι πιο “σωστός” με βάση τουλάχιστον τον τρόπο που έχω μάθει εγώ ν’ ακούω μουσική.
Επιστρέψαμε λοιπόν στις “επανεκτελέσεις”. Γενικά, που λες, δεν υπάρχει συγκεκριμένο, ή μάλλον “σταθερό” κριτήριο για το ποιές εκτελέσεις προτιμάμε, από ποιά ορχήστρα, με ποιόν μαέστρο ή σολίστ κτλ. Συνήθως τα έργα των μεγάλων Γερμανών, Αυστριακών, Κεντροευρωπαίων κτλ. συνθετών (Μότσαρτ, Μπετόβεν, Μπαχ, Σούμπερτ, Σούμαν, Μπρούκνερ και δε συμμαζεύεται) παίζονται “καλύτερα” από τις μεγάλες ορχήστρες των ίδιων αυτών χωρών. Συμφωνική της Βιέννης, της Λειψίας, της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, τέτοιες. Άλλο παράδειγμα, όταν μιλάμε για έργα για πιάνο ή για εκκλησιαστικό όργανο, κορυφή είναι ο Σλάτοσλαβ Ρίχτερ. Ή αν θες ν’ ακούσεις κλασσικά έργα για βιολί φερ’ ειπείν και πέσεις πάνω σε Βλαντιμίρ Ασκενάζι, να ξέρεις ότι είναι εγγύηση. Αλλά γενικά το πράγμα δεν είναι στάνταρ, μπορεί να υπάρχει η καλύτερη ever εκτέλεση ενός κλασσικού έργου που δεν την ξέρουμε καν, γιατί είναι από μια ορχήστρα/μουσικό σύνολο/οτιδήποτε που δεν είναι πολύ γνωστό. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τσεκάρεις ποιά εκτέλεση του τάδε έργου θεωρείται από τον πολύ κόσμο ως η καλύτερη, συνήθως δε θα πέσεις έξω. Άκου 3ο Πρόγραμμα πάντως αν έχεις το χρόνο και τη διάθεση, εγώ απ’ αυτό έμαθα όσα ξέρω από κλασσική.
Τώρα γι’ αυτά που ζητάς, αν ας πούμε άνοιξες τα λινκ που πόσταρα αποπάνω για το 8ο Κουαρτέτο του Σοστάκοβιτς και σε φτιάξανε καθόλου, δοκίμασε ν’ ακούσεις όσο περισσότερα πράγματα γίνεται απ’ αυτόν. Ή από Ιγκόρ Στραβίνσκι που ανέφερα προηγουμένως. Μια άλλη πολύ καλή επιλογή επίσης για χεβιμαίταλς με κλαπατσίμπαλα είναι ο περίφημος Ούγγρος συνθέτης Μπέλα Μπάρτοκ. Σε κάθε περίπτωση give me a clue, ζήτα ό,τι θες, και γενικά αν έχεις όρεξη για ενδελεχές ψάξιμο εδώ είμαστε μεις βρε παιδί μου.
ωραίος 
όσον αφορά το πώς θα ηχούσαν τα αυθεντικά έργα, κυρίως είχα απορία αυτό που είπες με τις οδηγίες των συνθετών. αν ήταν δηλαδή κάτι σύνηθες να επισυνάπτουν και τέτοιες μαζί με τις παρτιτούρες. και το ρωτάω, γιατί ναι μεν οι σύγχρονες ηχογραφήσεις είναι ανώτερες στο θέμα της ηχοληψίας κ.λπ., ναι μεν υπάρχουν συγκεκριμένα οδηγίες εκτέλεσης των έργων, αλλά πάντα νομίζω είναι διαφορετικό (ή το λιγότερο ενδιαφέρον) να ακούς ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που είχε ο συνθέτης στο μυαλό του, έστω και αν το ακούς με θόρυβο και λοιπά. το λινκ του σοστάκοβιτς το άνοιξα και γαμάει ψιλό, όπως και κάτι σκόρπια του μπάρτοκ που έχω ακούσει. αλλά αυτούς και άλλους τέτοιους από 1900 και μετά τους έχω στο κεφάλι μου σαν αρκετά διαφορετικό πράγμα από αυτό που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη φράση κλασική μουσική. προφανώς και είναι κλασικοί δλδ, αλλά πιο αρρωστάκια, περισσότερο πειραματιστές. κι έχουν επηρεάσει αρκετά (ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται) πολλά από τα μίνιμαλ πειραματικά κλπ από ‘60 και μετά που μου αρέσουν, οπότε δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που αυτούς μπορώ να τους παρακολουθήσω περισσότερο (όχι ότι έχω ασχοληθεί βέβαια, το αντί8ετο…). αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν, τύποι σαν τον στραους, τον τσαικόφσκι, τον σοπέν και λοιποί που έγραφαν πιο χαρούμενη και λουλουδάτη μουσική (μπορεί βέβαια οι άνθρωποι να έγραφαν και λιγότερο ανάλαφρα πράματα, απλώς προσπαθώ να σου πω πού με χάνουν), μπορούν να με κρατήσουν γενικά ή αν δεν είναι για μένα το σπορ. βρίσκω δλδ τέλειες μελωδίες και σ’ αυτούς που με κάνουν να χέζω κρίνους, αλλά στο δεκάλεπτο πάνω, όταν παρατάνε τη μελωδία, έχω πάει στην κουζίνα για ταχίνι. και κάτι άλλο που μου τη σπάει και με μπερδεύει. ακούω κάτι και καραγουστάρω και έχει στον τίτλο αυτά τα b,c minor και δεν ξέρω 'γω τι, έτσι το πσάχνω; είναι αλλιώς το κανονικά δλδ και αυτοί που το έπαιξαν το έχουν παίξει διαφορετικά ή το βάζουν για εφέ ξέρω 'γω;
ουφ, τέσπα, το 3ο πρόγραμμα μπορώ να το ακούσω ονλινε; γιατί εδώ δεν νομίζω ότι μπορώ να το ακούσω κανονικά, αν και από την τελευταία φορά που άκουσα ράδιο μπορεί να έχουμε προοδεύσει! επίσης πες μου ένα έργο του μπάρτοκ κι ένα του σοστάκοβιτς να ακούσω. και τελευταίο επίσης, βόσκουν κάτι σιντί από εφημερίδες εδώ του φον κάραγιαν, να τα ακούσω αυτά ή να μην μπω καν στον κόπο;
Πρώτα απ’ όλα, ο Φον Κάραγιαν είναι κορυφή, θεωρείται μέσα στους 5 σπουδαιότερους μαέστρους του 20ού αιώνα. Βάλε ν’ ακούσεις άφοβα.
Δεύτερον, απ’ ότι είδα τώρα το Τρίτο ναι, μπορείς να τ’ ακούσεις απ’ το νετ. Μπαίνεις στο live24.gr και πατάς το λινκ “ERT Trito 90.9”.
Τώρα, τα b, c minor κτλ. είναι απλά τα κλειδιά στα οποία εκτελείται ένα έργο. Π.χ. Toccata&Fugue in D Minor σημαίνει απλά, Τοκκάτα και Φούγκα σε Ρε Μινόρε, αφορά δηλαδή τον μουσικό, εσένα ως ακροατή δε σ’ ενδιαφέρει, παρά μόνο όταν είναι ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις ένα έργο από ένα άλλο του ίδιου σκηνοθέτη και στην ίδια φόρμα. Τί εννοώ μ’ αυτό το τελευταίο; Μπορεί π.χ. ένας συνθέτης να έχει, λέω τώρα, Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα σε Ντο Ματζόρε και Κοντσέρτο για Βιολί και Ορχήστρα σε Φα Μινόρε. Αν για κάποιον λόγο αυτά τα δύο υποθετικά κοντσέρτα δεν έχουν αρίθμηση (βλ. αρ. 1, αρ. 2 κ.ο.κ.), τα ξεχωρίζεις από το κλειδί τους.
Σε σχέση μ’ αυτό που λες για τις διαφορετικές εκτελέσεις. Εξυπακούεται ότι αλλιώς θα ήταν αν μπορούσαμε σήμερα ν’ ακούσουμε (θα επανέλθω στο ίδιο παράδειγμα) την 9η του Μπετόβεν υπό τη διεύθυνση του ίδιου του Μπετόβεν, κι αλλιώς είναι όταν την ακούμε σήμερα (στον ξύπνιο μας) υπό τη διεύθυνση του όποιου σύχρονου μαέστρου, κι ας είναι ο Φον Καράγιαν ή ο Λέοναρντ Μπέρνσταϊν ή ο Σερ Γκέοργκ Σόλτι (τυχαίες αναφορές σε κορυφαίους σύχρονους μαέστρους). Εντάξει, είναι μια παραχώρηση με την οποία συμβιβαζόμαστε θέλοντας και μη. Προφανώς αν ζούσε σήμερα ο Μπετόβεν θα μας παρουσίαζε τα έργα του στην τέλεια μορφή τους και όχι στο περίπου.
Βέβαια κι αυτό ακόμα, σχετικό είναι. Υπάρχει μια πολύ ωραία ταινία που τη λένε “Ερόικα” και το θέμα της είναι η 3η Συμφωνία του Μπετόβεν, η λεγόμενη Ηρωική, την οποία (στην ταινία) ο Μπετόβεν (που τον παίζει ο υπέροχος Ίαν Χαρτ btw) διευθύνει για πρώτη φορά, μπροστά σε μερικούς αργόσχολους αριστοκράτες της εποχής. Που λες, έχει πολλή πλάκα να βλέπεις τον Μπετόβεν να κάθεται στην καρέκλα του, να λέει στους μουσικούς “ξεκινήστε”, να ξεκινούν αυτοί, και στο 2ο λεπτό να πετάγεται πάνω ο Μπετόβεν (γνωστός ψυχάκιας), να σταματάει τη συναυλία και έξαλλος να σούρνει στους μουσικούς τα εξ αμάξης, σε φάση “ρε είστε άχρηστοι; πώς το παίζετε έτσι ξενέρωτα; λίγο νεύρο ρε, λίγο πάθος, λίγο τσαμπουκά!” Να ξαναρχίζει η εκτέλεση, να ξαναδιακόπτει σε λίγο ο Μπετόβεν και τελικά να προχωράει κανονικά το έργο στην τρίτη ή τέταρτη προσπάθεια! Τί θέλω να πω; Ότι αν ακόμα κι ένας Μπετόβεν δυσκολευόταν να περάσει προς τα έξω αυτό που ήθελε, φαντάσου όλοι οι υπόλοιποι, ακόμα κι εκείνη την εποχή, ε πόσο μάλλον σήμερα.
Πρέπει βέβαια να έχεις υπ’ όψη ότι οι σύγχρονοι μαέστροι που μετράνε δε διευθύνουν ένα κλασσικό έργο στενά “by the book”, που λένε, δηλαδή ό,τι λένε οι οδηγίες του σκηνοθέτη και μετά έξω απ’ την πόρτα. Εναπόκειται στην ιδιοφυία, το ταλέντο, την ευαισθησία και το υπό την ευρεία έννοια φιλοσοφικό κριτήριο του κάθε μαέστρου το πώς θα παρουσιάσει ένα έργο, πώς θα “ερμηνεύσει” αυτά που βλέπει μπροστά του ως νότες, πώς θα τις μετουσιώσει στα συναισθήματα που πιστεύει ότι ήθελε να βγάλει ο συνθέτης, πώς θα μεγιστοποιήσει την ένταση αυτών των συναισθημάτων, σε ποιό βαθμό θα αναδείξει τις φιλοσοφικές τους προεκτάσεις κτλ. Και στο βαθμό που το καταφέρνει, αυτό τον ξεχωρίζει από έναν απλά καλό επαγγελματία που θα παρουσιάσει το ίδιο έργο “διεκπεραιωτικά”, τρόπον τινά, χωρίς λάθη και πάει λέγοντας. Όπως ανέφερα και προηγουμένως βέβαια, όλα αυτά μέχρις ενός σημείου, δε θα μπορέσει δηλαδή ποτέ κανένας να στο παρουσιάσει αυτό το έργο με την αρτιότητα που θα το έκανε ο δημιουργός του, γιατί πολύ απλά μπορεί μόνο να ερμηνεύσει, δεν είναι μέσα στο μυαλό του. Α και μη με ρωτήσεις τί σημαίνει στην πράξη να το πετύχει αυτό το πράγμα, γιατί άπτεται άπειρων τεχνικών λεπτομερειών: το πόση ώρα θα αφήσει να διαρκέσει έστω και μία “μεταβατική” φράση ενός βιολιού ή ενός φαγκότου ή ενός οτιδήποτε, το με πόση ένταση θα βάλει να “μπει” σε κάποιο σημείο μια ομάδα οργάνων σε σχέση με κάποια άλλη και χίλια δυο πράγματα.
Τέλος πάντων, για να μη μακρυγορώ, όσο για το άλλο που λες για το τί ψάχνεις, ναι, νομίζω ότι τώρα σ’ έπιασα: θέλεις έργα με ένταση από τη ρομαντική περίοδο της μουσικής, πριν τον μετα-ρομαντισμό που εγκαινίασε ο Άρνολντ Σαίνμπεργκ για να ακολουθήσουν μετά οι Μπάρτοκ, Σοστακόβιτς, Στραβίνσκι κι οι υπόλοιποι σύχρονοι συνθέτες που η μουσική τους είναι πιο κοντά, αισθητικά, στη δική μας μουσική. Αυτό γενικά θέλει σκέψη. Θα επανέλθω με συγκεκριμένες προτάσεις όταν το ψάξω λίγο, γιατί δεν είναι εύκολο. Η μουσική του 19ου αιώνα για μένα δε συγκρίνεται, συνολικά, με τίποτα άλλο, αλλά δεν ήταν μουσική που απευθυνόταν στις μάζες αλλά στους λεφτάδες που (εκτός των φράγκων) είχαν και όλο το χρόνο στη διάθεσή τους, που μπορούσαν να κάθονται ωραία και καλά στα σαλόνια τους ή στα μέγαρα της εποχής και ν’ ακούνε με τις ώρες 20λεπτα και 30λεπτα μουσικά κομμάτια να αναπτύσσονται μπροστά τους σε ρυθμούς σκαντζόχοιρου. Αυτή η ιδιαιτερότητα, όσο να ναι, την κάνει λίγο δύσκολη για τους κοινούς θνητούς μουσικόφιλους του 20ού και 21ου αιώνα. Αλλά κάτι θα βρω, πού θα πάει.
Τέλος, για να μην το ξεχάσω, ορισμένες ενδεικτικές προτάσεις από τους συνθέτες που σ’ αρέσουν:
Σοστακόβιτς: εκτός του Κουαρτέτου που πόσταρα (ολόκληρο, άρα το χεις ήδη), άκου μερικές Συμφωνίες του, ενδεικτικά τις αρ. 5, 10, 13.
Μπάρτοκ: οπωσδήποτε το Κοντσέρτο για Ορχήστρα, επίσης τη Μουσική για Έγχορδα, Κρουστά και Σελέστα (Music for Strings, Percussion and Celesta).
Και μετά ξαναέλα!
[FONT=“Verdana”]Ωραία θα ζητήσω και μια μεταφορά στη Rockipedia για να έχουμε περισσότερες πιθανότητες να παιχτεί μπάλα σε τούτο το θρετ (® alex1992).
Κι εγώ δεν έχω ασχοληθεί σοβαρά με το είδος αν και λόγω οικογενείας ίσως θα “έπρεπε”.
Γνωρίζω μόνο “χιτάκια” περισσότερο και γενικά όταν πιάσει το αυτί μου κλασική, αρκετές φορές μού φαίνονται οικεία κάποια θέματα αλλά εξαιτίας της μη-ενασχόλησής μου δεν γνωρίζω συνθέτες & τίτλους κλπ.
Πάντως όταν είμαι Αθήνα, επιδιώκω να πηγαίνω σε καμια συναυλία κλασικής στο Μέγαρο Μουσικής. ΆΛΛΗ ΦΑΣΗ ! Γιατί καλά τα μέτσαλ live που όλοι μας αγαπάμε, με τον amplified ήχο, τα υψηλά decibel, τον ιδρώτα και το headbanging, αλλά είναι άλλη εμπειρία να κάθεσαι στο κάθισμά σου και να απολαμβάνεις ΜΟΥΣΙΚΗ σε μια αίθουσα με υποδειγματική ακουστική και ήχο κρύσταλλο.
Βασικά το προτείνω να δοκιμάσουν να πάνε τουλάχιστον μια φορά όσοι δεν ασχολούνται με το άθλημα. Πιστεύω θα τους κερδίσει και ίσως αλλάξουν γνώμη για την κλασική μουσική.
Άσε που έχει και πολύ τίμια εισητήρια (ειδικά τα φοιτητικά).
Θυμάμαι μια εξαιρετική συναυλία που είχα παρακολουθήσει εκεί πριν μερικά χρόνια.
Έργα Σοστακόβιτς και Ραχμάνινοφ είχε αν θυμάμαι καλά.
Ήταν ένας Ρώσσος μπάσος σολίστ, νέος σε ηλικία, που ήταν εξαιρετικός.
Απίστευτα βαθιά φωνή, σκέτη ντουμίλα!
Γενικά προτιμώ τα πιο βαριά, τα πιο “δυσκολοχώνευτα” ακούσματα.
Καλά είναι και τα πιο λυρικά/χαρούμενα/power (για να χρησιμοποιήσω πιο οικείους όρους) αλλά αυτοί του ανατολικού μπλοκ είναι άλλη φάση ρε παιδί μου. Μελαγχολία.
Άσχετο αλλά μου τη σπάνε πολύ οι κομπλεξικοί “γνώστες” της κλασικής και η υπεροψία τους που είναι αρκετά συχνό φαινόμενο.
Άμα είσαι εκτός του χώρου σε σνομπάρουν. Αντί να συναντήσεις ανθρώπους άλλου επιπέδου…[-X
Εντάξει δεν ισχύει πάντα βέβαια αλλά θυμάμαι π.χ. χαρακτηριστικά μια φορά που μπήκα στην περίφημη “Λέσχη Του Δίσκου”.
Με κοιτάζανε όλοι λες και είδαν κανα εξωγήινο (και όχι δεν φορούσα μπλούζα Obituary!). Μ@λ@κες!
Τέλος πάντων, όποιος έχει το κέφι και τις γνώσεις μπορεί να προτείνει σε μας τους αδαείς ,την μπασκλασαρία, κανα δίσκο μήπως και ξεστραβωθούμε.
Επίσης, αν έχετε υπόψη σας κανα εξειδικευμένο μπλογκ που να κάνει την ίδια δουλειά και αξίζει, please ποστάρετε.
[/FONT]
:-({|=
edit: ωπ, τώρα είδα το πάνω υπερποστ/tutorial του Γράκχου. Ωράιος!
γράκχε ευχαριστώ πολύ ρε 
και δυο κομμάτια που μάλλον όσο εντός θέματος είναι, είναι και άλλο τόσο εκτός. λατρεμένα και τα 2, το πρώτο υμνεί τη ζωή, την ομορφιά και τη δημιουργία, ενώ το άλλο ΕΙΝΑΙ ο θάνατος, η κτηνωδία κι η καταστροφή.
Χεχε, μεγάλη αλήθεια αυτό για το τουπέ των όσων ασχολούνται συστηματικά/επαγγελματικά κτλ. με κλασσική μουσική. Μη νομίζεις, κι εγώ όταν πήγα πρώτη φορά στη Λέσχη του Δίσκου, κάπως έτσι με κοιτάγανε. Ξέρεις, επειδή δε με είχε ξαναδεί κανένας, ήμουνα ο τουρίστας, ο “ποιός είναι αυτός και τί θέλει εδώ πέρα”. Βέβαια όταν πήγα στον πάγκο και ζήτησα την Αντιγόνη του Ορφ και τις Βασκικές Μελωδίες του Γουρίδι, εκεί έπρεπε να δεις πώς γουρλώσανε τα μάτια τους! :lol::lol::lol:
έντιτ
Πεντερέτσκι. Πω. ΔΕΟΣ.
ρε θα αναγκάσετε την μάνα μου να φτιάξει ακκάουντ στο ροκιν :!:
χαχαχα
α, επίσης κάτι που δεν είναι για το παρόν θρεντ αλλά δεν πάει και κάπου αλλού και μια που την έφαγα τη φλασιά ας το προσπαθήσω.
είχα δει κάποτε σε ένα κρατικά (μάλλον στο πρώτο) μια εκπομπή για έναν Έλληνα πιανίστα πειραματιστή. θυμάμαι ότι έριχνε ο τύπος ό,τι να 'ναι πάνω στις χορδές του πιάνου και έβγαζε διάφορους ήχους. έπαιζε τουλάχιστον από τα 80ς και μετά, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα πώς τον λένε και ένα ψάξιμο που είχα κάνει δεν βοήθησε. αν ξέρει κανείς για ποιον λέω, ας πει!
εντιτ: μάλλον τον βρήκα, Σάκης Παπαδημητρίου λέγεται, αν θέτε σβήστε το ποστ τούτο
Αυτός αν δεν κάνω λάθος είχε και δική του εκπομπή στο Τρίτο που την άκουγα. :-k
Xαράς ευαγγέλια! Το έχω (και αυτό) σε βινύλιο! 
Το άκουσα, μιλάμε για εξαιρετική σύνθεση, με πολλές διακυμάνσεις σαν αυτές που επισήμανες και υπέροχη ατμόσφαιρα.
Τρίβια λοιπόν. Το βασικό μοτίβο είναι η φράση Ρε-Μι ύφεση-Ντο-Σι (D-Eb-C-B) που αντιστοιχεί στα γράμματα DSCH, δηλαδή στην υπογραφή του Σοστακόβιτς. Κάτι ανάλογο είχε ο Bach. Το έργο αυτό το συνέθεσε μέσα σε μόλις 3 ημέρες, την εποχή που εντάχθηκε στο ΚΚΣΕ, και μες στο έργο μάλλον αντανακλάται σε ορισμένο βαθμό η αντιφατική στάση του (από τη μία είχε διαφωνίες με το κόμμα, από την άλλη εντάχθηκε σε αυτό - δεν επεκτείνομαι γιατί θα ξεφύγουμε, αυτά είναι για συζητήσεις από κοντά).
Όπως και να χει μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους (αν όχι ΤΟΝ) του 20ου αιώνα.
Επίσης η συζήτηση εξελίσσεται πολύ όμορφα, και ας μην πάει ποτέ στο ροκιπίντια το θέμα.
Γράκχε σου χρωστώ ένα λινκ, δε σε έγραψα, απλά το ιντερνετ τώρα τελευταία σέρνεται και δεν έχω καταφέρει να ανεβάσω, ελπίζω σύντομα να τα καταφέρω.