έχω και εγώ μια ανάμνηση από μοναστήρι αλλά δεν τη θεωρώ και μεταμουσική εμπειρία (εγώ όμως δεν είχα εφιάλτες μετά ) Ήμουν στο εξωτερικό και είχα επισκεφθεί ένα καθολικό μοναστήρι. Ήταν πανέμορφο, μέσα στο πράσινο (Ελβετία…) και μας άφησαν να μπούμε σε ένα παρεκκλήσι που είχε κάποια ιστορία από πίσω του (δεν θυμάμαι καν)… Και κλασσικά, είχε κάτι σαν εξώστη όπου είχαν ένα αρμόνιο (the real thing)… και ρωτάω αν επιτρέπεται να παίξουμε… λένε οκ, κανένα πρόβλημα και κάθομαι… και να μην πάει στο μυαλό μου τπτ να παίξω… Δεν είχα εύκαιρο λίγο μπαχ που θα ταίριαζε βλέπετε… Και έπαιξα tubular bells :lol:#-o

Η ώρα είναι 3:30 τα χαράματα ξημέρωμα Κυριακής .Ο καιρός νοτερός και ομιχλώδεις - όπως συνήθως είναι – ένα ηλίθιο ψιλοβρόχι, από αυτό που σου τρυπάει τα κόκαλα ,οι λάμπες των πεζοδρομίων, έχουν ένα κίτρινο σπαστικό φωτισμό, ξεπλυμένος από την υγρασία της ατμόσφαιρας, επικρατεί απόλυτη ησυχία που με φόβιζε λιγάκι να πω την αλήθεια και ακόμα περισσότερο όταν σκέφτομαι - απέναντι σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ότι έχω γύρω στα 3 χιλιόμετρα να διανύσω μέχρι να φτάσω στο προορισμό μου. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να χώσω το χέρι μου στο σάκο, να βγάλω ένα mini-disc που είχα εκείνη την εποχή και να πατήσω το Play.

Η διαδρομή ήτο γνώριμη για μένα, αλλά τα αχανή πάρκα σε συνδυασμό, με τη νύχτα,την ομίχλη, τα κάγκελα γοτθικού ρυθμού των πάρκων, το κίτρινο φως των πελώριων φαναριών, το γκαζόν που φαίνονταν σας ψεύτικο μέσα στη νύχτα, τα λιγοστά παγκάκια μια εδώ και μια εκεί, η λιμνούλες με το φως της νύχτας να τις χτυπά, ήταν για μένα κάτι που δε μπορώ να ξεχάσω.

Όλα αυτά βέβαια έλαβαν χώρα πριν 8 χρόνια περίπου στο Llangollen της Βόρειας Ουαλίας, αλλά το κλειδί σε όλο το σκηνικό ήταν το Mini-Disc που έπαιζε το Crestfallen των Anathema. Αυτός είναι συνδυασμός !

Καλά το παρα-μάμησα λιγάκι, αλλά, ετσι ακριβώς ήταν!

δάκρυα χαράς,παντού υπάρχουν οι Anathema.
και ρωτάω χωρίς πλάκα,το να τραγουδάς Anathema,ενώ είσαι τύφλα χωρίς να το έχεις πάρει χαμπάρι είναι μεταμουσική εμπειρία?:-k

Now playing: Equilibrium - Unter Der Eiche
via FoxyTunes

Πριν λίγα λεπτά. Final confrontation από Midnight Syndicate ενώ ταυτόχρονα διάβαζα το επικότερο σημείο στον Εχθρό από την Αρχή του Κόσμου του Κ. Βουλαζέρη. Ανατριχίλα…

Listening to: Midnight Syndicate - Ruins of Bone Hill
via FoxyTunes

Έχω μια κακή συνήθεια. Το βράδυ πολλές φορές κομάμαι με μουσική, βάζοντας το mp3 σε χαμηλή ένταση στα αυτιά μου. Σήμερα το πρωί λοιπόν πως τα φέρνει η βόλτα, μπορεί απ’ το τόπικ High on fire, βλέπω όνειρο πως μόλις έχει τελειώσει θριαμβευτική συναυλία τους στο Αν και πως λέω δυο κουβέντες στον Matt Pike. Εκείνη την ώρα αντιλαμβάνομαι πως το mp3 είναι ακόμα ανοιχτό και παίζει. Μπορείτε να μαντέψετε πιο άλμπουμ έπαιζε εκείνη τη στιγμή, ε?

Τα σπασε. \m/

Πω μου θυμισες τωρα ενα παλιο σκηνικο. Κατσε να το βαλω, επειδη παιχτηκε συνεχεια.

Απριλιος 2008. Σας θυμιζει κατι; Μαλλον βρηκαμε ποιος ειναι ο πραγματικος υπευθυνος για την ακυρωση της μερας των Motley Crue! Ηλεκτρικες καταιγιδες και μλκιες! :lol:

α και το αλλο το επος ε. Στο Χελλφεστ που τους ειδα, εσκασε κι ο Eric σε μια φαση, guest star κι ετσι. Εγκεφαλικο!! :lol: Ειχα ξεχασει πως ζει στη Γαλλια τα τελευταια χρονια!! Γι αυτο το λογο ειχε διαλυσει και τους E-Force για ενα διαστημα.

Ιούλιος του 2000, ξημέρωμα από Χίο για Μυτιλήνη. Ο ουρανός μόλις έχει αρχίσει να παίρνει χρώματα της μέρας πίσω από τα βουνά της Μικράς Ασίας και ο χαζός τοξικός στην κουπαστή του πλοίου ακούει…
Uriah Heep-July Morning. Αποκάλυψη… Να προσθέσω εδώ ότι έχω δει live τον Byron στον ύπνο μου. Τι φωνή…

respect.-

συνεβη πριν λιγους μηνες και δεν ηξερα οτι υπαρχει τοπικ σχετικο
ειμαι στην αχαρνων με ακουστικα πεζος και βλεπω ενα παλιο σκουρο αμαξι να περναει διπλα μου προς την αντιθετη κατευθυνση, οδηγει μια καλογρια!! πισω της καθεται αλλη μια καλογρια (φαινοταν γιατι ειχε γυρει προς τα μπροστα και κοιταγε τον δρομο βασικα αυτο μου τραβηξε την προσοχη) συνεχισα να περπαταω και να το σκεφτομαι ωσπου συνηδειτοποιω οτι ακουγα godspeed yοu black emperor
ενταξει δεν ειναι καμια τρελλη ιστορια αλλα για δευτερολεπτα σκαλωσα!

Μου εχουν τυχει διαφορα τετοια σκηνικα. Ενα που μου ερχεται τωρα ειναι το εξης…

Φεβρουαριος αυτου του χρονου, 3 η ωρα το πρωι και γυρναγα απο Καλαματα με τη μηχανη. Το κρυο της αρκουδας εξω, ντυμενος σαν αστακος, μπουφαν, κασκολ, σκουφι, κρανος και κατω απ’ολα αυτα το mp3 να παιζει. Σε καποια φαση ειμαι στον μεγαλο κεντρικο εξω απο τη Μεσσηνια, που δεν υπαρχει τιποτα εκτος απ’το σκοταδι και το φως της μηχανης στο δρομο και μπαινει το Turn the Page απο Metallica. Νταξ… γαμω τις αισθησεις.

Στην πλώρη ιστιοπλοϊκού με το Oceanic στα τέρματα… Τέλοc.

Έκανα μια μικρή αναζήτηση και δεν βρήκα κάτι παρόμοιο, ελπίζω να την έκανα σωστά…

Προχθές λοιπόν έκανα την διαδρομή Θεσ/νίκη - Βασιλίτσα, μια διαδρομή που κάνω μπόλικες φορές τον χρόνο και άκουγα και το καθιερωμένο άλμπουμ της διαδρομής, το Australasia των Pelican. Και σκέφτηκα πως έχω συνδέσει κάποια άλμπουμ με κάποιες συγκεκριμένες ενέργειες που κάνω (ή βιώματα αν θέλετε) και πως κάποια άλμπουμ έχουν σημαδέψει συγκεκριμένες χρονικές περιόδους.
Έτσι σκέφτηκα να ανοίξω αυτό το θέμα, να μοιραστούμε αυτές τις καταστάσεις στην ζωή μας, τις οποίες όταν συμβαίνουν έχουμε και κάποιο συγκεκριμένο άλμπουμ να παίζει. Καταστάσεις μεμονωμένες ή που επαναλαμβάνονται και θα επαναλαμβάνονται για πολύ ακόμη. Και κάνοντας μια (μικρή) μιας και δεν έχω και πολλά:

Διαδρομή Θεσσαλονίκη - Βασιλίτσα: Pelican - Australasia
Ανήμερα Χριστουγέννων: Pink Floyd - Pulse (με ένα μικρό repeat στο Time)
Καλοκαίρι 2007 - Σκόπελος: Paradise Lost - Draconian Times

Εδιτ: Γμτ ξέχασα να ολοκληρώσω τον τίτλο. Ας γράψει κάποιος μοντ Δίσκος - Βιώματα ή Δίσκος - Καταστάσεις. Ό,τι θέλει.

Χαχαχαχα! Άργησα λίγο, αλλά ας μοιραστώ και γω μαζί σας το δικό μου (περίπου ίδιο σκηνικό)…

Είχε ώρα που χα γυρίσει από το σχολείο, και είχα βάλει ΑΤΛΑΝΤΙΣ για κανα μισάωρο και θυμάμαι χοροπήδαγα σαν το χαζό πάνω στο κρεβάτι.Μετά πέφτω κάτω από την κούραση και βάζει το “Μεσ τη Νύχτα των Άλλων” από Τρύπες, και όπως κοίταγα το ταβάνι, βλέπω να γυρνάνε οι τοίχοι και να τρέμει το σπίτι. “ρε λες να ζαλίστηκα?” “μπας και μου ριξε άσιντ στο παγούρι ο Ντέηβ Γουίντορφ?”…

Τελικά γινόταν σεισμός

Ω, ναι είμαι στο Έλυρος για Χανιά και έχω ανεβεί πάνω-πάνω… ακούω Knights Of Cydonia και μόλις μπαίνει στο σόλο φυσάει ενας δυνατός αέρας σε συνδυασμό με την υγρασία ήταν φανταστικο… Γενικότερα τετοιες εμπειριες σε καράβια τα σπανε…

'Ημουν και εγώ εκεί, απίστευτη εμπειρία…

Ένα μεσημέρι πριν δυο καλοκαίρια έκανα το κλασικό καλοκαιρινό δρομολόγιο Τρίκαλα - Νεραϊδοχώρι. Το Νεραϊδοχώρι είναι κοντά στο Περτούλι σε υψόμετρο 1200 μέτρων. Ο καιρός αν και καλοκαίρι ήταν μουντός και υγρός. 1 με 2 χιλιόμετρα πριν το Περτούλι και ενώ άκουγα Black Sabbath μπήκα σε ένα σημείο του δρόμου όπου δεξιά και αριστερά έχει έλατα, ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και μαύρος, η ομίχλη λες και ήταν καπνός που έβγαινε από το δρόμο και ο Ronnie να τραγουδάει Lady evil, evil she’s a magical, mystical woman…

Σκέτη πώρωση :twisted:

bump

Ταξίδι Χαλκίδα - Αθήνα με κτελ, διάβαζα βιβλίο και άκουγα Olafur Arnalds (βοηθάει στο διάβασμα ο πούστης). Φτάνοντας στη γέφυρα της Χαλκίδας κοίταξα λίγο απόξω, γιατί γουστάρω γιοφύρια. Εκείνη τη στιγμή έπαιζε τούτο: http://www.youtube.com/watch?v=K6u5D-5LWSg
Και ήταν σίγουρα μετά το 2ο λεπτό. Γιατί κάθε γαμημένη νότα συγχρονιζόταν με το τοπίο και τα καλώδια και τους πυλώνες της γέφυρας, και μετά τα σταματημένα φορτηγά άρχιζαν και τελείωναν πάνω στα χτυπήματα των τυμπάνων, και Ω ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! Σα χαζεμένο κοίταγα.
Νομίζω ότι ο πούστης Olafur έχει φτιάξει αυτό το κομμάτι για να ταιριάζει σε κάθε περίσταση, σε κάθε δρόμο που περπατάς και σε κάθε γαμημένη πόλη. Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοιο πράμα.

Εγω σε ταξιδακι απο Ξυλοκαστρο σε Αθηνα με κτελ…Πριν 2 μερες. Οπως γυρνουσα, ψιλοκουρασμενος, αρχισε να παιζει το Legacy των Testament και εβλεπα τον ηλιο στον οριζοντα να δυει. Απλα ενιωσα την μοναξια που βγαζει ο Billy και γενικα την μελαγχολικη ατμοσφαιρα του κομματιου στο επακρο!

Ωραια εμπειρια πρεπει να ηταν αυτη!

1)Χειμώνας. σε σταθμο του ηλεκτρικού να περιμένω το τρένο. Μόλις είχε αρχήσει να σουρουπώνει και εγώ μόλς είχα πατήσει να παίζει στο mp3 το Ashes in the snow των Mono. Με το που μπαίνει η βασική μελωδία μετα την εισαγωγή αρχίζει να φυσσαει και ο ουρανός να έχει ένα φανταστικό πορτοκαλοκοκκινομωβ χρωμα…

2. “Take a look to the sky just before you die…” τραγουδούν οι Metallica στο Sonisphere φέτος με τη βροχή να πέφτει με μανία και κάμποσες χιλιάδες κόσμου να μην πιστεύει αυτό που ζεί…

ΤΕΛΕΙΟ THREAD!!!

αυτή η φράση πραγματικά είναι τέλεια! όντως! έτσι γίνεται!!!

Ακριβώς!!! έτσι γίνεται όταν γράφεις… είναι περίεργο πως συνδέεται μια ιδέα του τώρα, που δεν μπορείς να πας με τίποτα στην επόμενη… και μετά απο καιρό να σου έρχεται η συνέχεια της!!!

όχι δεν έχει !!!
Προσωπικά έλιωνα το Deadwing την περίοδο των πανελληνίων (και λίγο πριν… όσο διάβαζα δλδ)… και πάντα τώρα το deadwing μου θυμίζει εκείνη τη φάση… το τρελό άγχος, την ΤΕΡΑΣΤΙΑ υλη… τις πολλές πληροφορίες που έπρεπε να αποστηθίσω, και το “Arriving somewhere, but not here” να με μεταφέρει στον λυκαβητό, να πηγαίνω στο παρελθόν, έναν χρόνο πριν… ανατριχίλα!

Επίσης, μία άλλη πραγματικά πολύ έντονη και ΑΞΕΧΑΣΤΗ μεταμουσική εμπειρία, ηταν πριν κάτι μήνες, ξημέρωνε και έπαιζε το “Are you There” των Anathema… ένιωθα στο πετσί μου όχι μόνο στίχους, αλλά και τη μουσική… το κάθε beat… απίστευτη χαλάρωση… (με το που άρχισε… )… ήμουν πραγματικά σε άλλον κόσμο… Απερίγραπτη ατμόσφαιρα… Το δωμάτιο μου άρχισε να εμφανίζεται σιγά σιγά στα μάτια μου απο το λιγοστό φως που έμπαινε απο το παράθυρο… κι όμως όλα ήταν κάπως θολά… αλλά πάλι… τέλεια χρώματα!.. Ασύλληπτη αίσθηση… Φανταστικό κομμάτι… Respect στην έμπνευση του Danny! όχι μόνο γιατί έζησα το δημιούργημά του τόσο αληθινά, αλλά και επειδή μου έδωσε κι εμένα έμπνευση να γράψω…