«10»: Jack White. Ο τελευταίος riff master

Συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα γράφει αυτό το ποστ. Έτσι ήρθα κι εγώ σε επαφή με τα blues, αν και δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να αποτελώ μειοψηφία(είμαι 20κατι).

Επίσης θεωρώ λάθος και υποτιμητικό για τον White να τον κρίνουμε σύμφωνα με τον εάν φέρνει κόσμο στα blues, ενώ αυτά που έχει κάνει σε όπως κι αν ονομάσει κάποιος αυτό που κάνει είναι σπουδαία και όντως έχει ήδη γράψει ιστορία.

Το μάρκετινγκ να ναι καλά και όλα τα υπόλοιπα γίνονται. Για ψευτοδιλήματα του στυλ [I]“ποιός είναι καλύτερος, οι Beatles ή οι Rolling Stones;”, “οι Oasis ή οι Blur;”, “είναι οι U2 το μεγαλύτερο συγκρότημα μετά τους Rolling Stones;”, “σας αρέσει η καινούργια κόμμωση του τάδε σταρ;”, “ποιοί είναι πιο άγριοι, οι τάδε μεταλλάδες ή οι δείνα;”, “είναι σατανιστής ο Οζζυ ή όχι;”, "progressive vs punk, “βασίλισσα ή βασιλιάς της ποπ, Μαντόνα ή Μάικλ Τζάκσον;” [/I], έχει χυθεί πολύ μελάνι και φυσικά πάντα με την παρότρυνση των δισκογραφικών εταιριών, των μάνατζερ και των λοιπών παρατρεχάμενων ή ακόμα και των ίδιων των μουσικών. Τέτοια πράγματα είναι λίγο δύσκολο εώς αδύνατον να τα δεις για μουσικούς των μπλουζ ή της τζαζ ή της συμφωνικής και αυτό γιατί δεν χρειάζεται, δεν έχει νόημα. Μόνο στο ροκ μπορεί ένας ατάλαντος όπως ο Sid Vicious να γίνει διάσημος γιατί πέθανε, όχι γιατί ήταν καλός μουσικός. Και πόσοι είναι ακόμα.

για κάθε sid vicious υπάρχουν 3000 άλλοι πανκς και μεταλλάδες που o μέσος μπλουζμαν ή συμφωνικός ή οτιδήποτε είναι μπροστά τους ροκσταρ εμβέλειας… sid vicious. και, προφανώς, αυτό είναι επιλογή τους. όπως επιλογή του κλαπτον είναι να είναι κάπως πιο μαιντανός από άλλους μπλουζάδες και του davis να είναι κάτι παραπάνω από μια jazz ιδιοφυία. το μάρκετινγκ θα εκμεταλλευτεί τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. τον ένα θα τον πουλήσει με σεξ βία αναρχία, τον άλλο με ντρόγκια φτώχεια κι επανάσταση και έναν τρίτο με κόκκινο χαλί και φιλανθρωπικά γκαλά. ίσως κάποιες μουσικές είναι πιο δεκτικές σε μια τέτοιου είδους εκμετάλλευση, αλλά ταυτόχρονα σε αυτές τις ίδιες μουσικές θα βρεις σαφώς μεγαλύτερο αντιτιθέμενο ρεύμα απ’ ό,τι ας πούμε σε μια πιο μετριοπαθή μουσική έκφραση. εν τέλει, προφανώς το μάρκετινγκ δεν είναι εγγενές χαρακτηριστικό καμίας μουσικής (σχεδόν), ο κάθε μουσικός ξεχωριστά αποφασίζει τι και πώς θα κάνει για να προβληθεί και αν θα γίνει μέρος των ψευτοδιλημμάτων.