ελα Mule εδω σε θελω! :lol::lol:
http://www.rocking.gr/articles/10_Jack_White_O_teleutaios_riff_master/13526/
μπραβο στα παιδια για το κειμενο!
να συμπληρωσω οτι ο White δεν ειναι απλα κιθαριστας η μουσικος ειναι ενας καλλιτεχνης!
Μια χαρά ΓΑΜΕΙ ο Τζακ.Και όντως είναι απ τους λίγους που είναι the real thing και όχι ρέπλικες.
Ντάξει δεν είναι και ο τελευταίος rff-master αλλά καλός είναι.
Σε κάποιο σημείο γράφουν οι αρθρογράφοι:
…έχει διασώσει και ξαναφέρει στο προσκήνιο το blues,…
Με τέτοιες διαπιστώσεις είναι δύσκολο να πάρεις κάποιον ή τουλάχιστον αυτά που γράφει στα σοβαρά, όσο καλοπροαίρετος και να είσαι.
Ναι ο jack white έχει ακριβώς ότι έκανε την κλασική blues rock μουσική τόσο καλή τώρα σε τι διαφωνείς δεν ξέρω.
+1000
Και περιμένω να δωσει πονο ο θειος Mule:lol::lol:
ο Jack white δεν εφερε με τιποτα τα Blues ξαναστο προσκυνιο. μια χαρα ειναι στο προσκυνιο τα Blues μετα την SRV εποχη ο οποιος το ειχε κανει αυτο στα 80s.
ο Jack white απλα εμαθε τα Blues σε οσους ακουγαν alternative, grunch, indie και δεν ειχαν ασχοληθει ποτε με το συγκεκριμενο ειδος.
ετσι και για να τσιτωσω και λιγο τον “θειο Mule” Ο jack white ειναι πολυ πιο “blues” απο τυπους bonamassa, John mayer και τα σχετικα 
Σωστός ο bluezlick, έχει την υπομονή να τονίσει τα αυτονόητα. Εγώ θα προσέθετα μόνο ότι τα μπλουζ είναι στο προσκήνιο από τη δεκατία του '60 χάρη στα γνωστά εγγλεζάκια και ότι ο SRV τη δεκαετία του '80 εξαφάνισε κάθε σκέψη ή πιθανότητα να βγούν αυτά από το προσκήνιο. Αυτά ως προς το περιτύλιγμα γιατί ως προς την ουσία, τα πορίσματα της αρχαιολογικής σκαπάνης οδηγούν μόνο στο μαύρο χρώμα.
+2112 8)
Τι εννοείτε όταν λέτε “προσκήνιο”?
Εγώ πάντως ασχέτως αν μου αρέσει ο Bonamassa ή όχι,πιστεύω είναι πιο εύκολο να μεταδώσει σε κάποιον την επιθυμία για να ψαχτεί με τα blues,παρά ο White.Ή ο Seasick Steve πχ. Eκεί είναι η μόνη μου ένσταση στα όσα γράφονται για τον White κατά καιρούς. Και επίσης έχω την αίσθηση πως όσοι γράφουν για τους Stripes, δεν έχουν ιδέα από blues,είναι alternative-άδες που έτσι μάθανε έτσι λένε(με κάθε συμπάθεια προς το πρόσωπό τους,απλά μου δίνεται μια τέτοια αίσθηση όταν τους διαβάζω, και προφανώς δεν είναι έτσι όλοι).
Κατά τ’άλλα δεν περιμέναμε από τον White να σώσει τα blues. Μη του φορτώνετε τέτοιο φορτίο. Επηρεάστηκε από τα blues,έκανε κάτι δικό του και το έκανε καλά.End of the discussion.
Τα blues δεν ήταν σχεδόν ποτέ στο προσκήνιο (κεντρική μουσική σκηνή, mainstream) παρά μόνο σε στιγμές της ιστορίας. Από την άλλη δεν χρειάστηκαν κάποιον να τα σώσει μιας και πάντα καταφέρνουν να μένουν ζωντανά.
Ανά περιόδους υπήρξαν καλλιτέχνες ή περιστάσεις (π.χ. Blues Brothers movie) που τα έφεραν για λίγο καιρό στην “βιτρίνα” υπενθυμίζοντας την σπουδαιότητά της στην συνέχεια της μουσικής ιστορίας.
Αυτή τη στιγμή το ρόλο αυτό τον έχουν κυρίως 4 άνθρωποι: Ο Jack White,o Auerbach, ο Bonamassa και ο Seasick Steve. Με αυτή τη σειρά.
Οι ίδιοι οι buesmen τα λένε αυτά.
Π.χ. στο αφιέρωμα του Classic Rock για τη νέα γενιά παιχτών όλοι μιλάνε για τους παραπάνω.
Ο Popa Chuby αναφέρεται στον White ως “το καλύτερο πράγμα που συνέβη στο blues rock μετά τους Zeppelin” και ο Stephen Dale Petit τον θεωρεί αντίστοιχα σπουδαίο για το Nashville όσο είναι η Stax για το Memphis.
Γράφει ο bluezlick ότι “απλά εμαθε τα Blues σε οσους ακουγαν alternative, grunge, indie”. Είναι λίγο αυτό;
Υπάρχουν βίντεο του Son House στο Youtube με μισό εκατομμύριο views λόγω της διασκευής στο Grinnin in your face.
O SRV δηλαδή πως έκανε στα μέσα του 80 πλατινένιους δίσκους; Mε τους die hard blues fans μόνο;
Να βλέπουμε και λίγο τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση
Πρώτον,ο Poppa Chubby κάτι τέτοια λέει και πέφτει κι άλλο στην εκτίμησή μου.
Δεύτερον, συμφωνώ με όσα λες για το προσκήνιο,και για μένα δεν είναι στο προσκήνιο τα blues,σίγουρα όχι στην Ελλάδα αλλά ακόμα και στο Λονδίνο απ’όσα βλέπω. Ναι, έχω δει καλλιτέχνες που στην Ελλάδα δεν θα εμφανιστούν ποτέ, και δεν μιλάω για μουσικούς ξεχασμένους από τον θεό ,του παρελθόντος. Έχω δει τους Mule, τον Schofield, τονTrout, τον Rich Robinson. Υπάρχει κάποιο κοινό. Είναι ενεργό και αγοράζει δίσκους, πηγαίνει στα live.Τα live γίνονται σε μικρά clubs που γεμίζουν με 300-400 άτομα το πολύ(ίσως όχι των Mule). Το κοινό πρέπει να έχει ένα μέσο όρο ηλικίας συνήθως πάνω από 40 χρονών. Που είναι οι οπαδοί των White Stripes και των Black Keys? Γιατί πολύ αμφιβάλλω πως αυτά τα ονόματα έχουν μεγάλη πέραση στις μεγαλύτερες ηλικίες. Άρα κάπου υπάρχει κάποιο “κενό”. Δεν είδα 20-άρηδες να προσέρχονται σε τέτοια live.To μόνο θετικό που κάνουν αυτές οι μπάντες κατά τη γνώμη μου,η μεγαλύτερη συνεισφορά τους στα blues,είναι η υπενθύμιση της ύπαρξής τους.Δεν είναι αφορμή για τους πιτσιρικάδες να ψαχτούν με τα blues δυστυχώς.Δεν είναι και απαραίτητο βέβαια, κανείς κατά τη γνώμη μου δεν είναι υποχρέωμένος να έχει ως στόχο του κάτι τέτοιο.
Η λογική των views στο youtube δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Γιατί ακόμα και αν μπήκε κάποιος στη διαδικασία να ακούσει το πρωτότυπο, δεν τον κάνει αυτομάτως και οπαδό των blues. Αν αθροίσεις τα views των πρώτων αποτελεσμάτων του youtube για το Where Did You Sleep Last Night του Leadbelly (που έγινε γνωστό από το unplugged των Nirvana),βγαίνουν πάνω από 2-3 εκατομμύρια views.Mήοως θα πρέπει να ευχαριστούμε και τους Nirvana για τη διατήρηση της blues μουσικής?
Όπως προείπα, δεν φαίνεται στην προσέλευση του κοινού να ισχύει κάτι τέτοιο, όχι στην ποσοτική προσέλευση, στην ηλικιακή. Άρα ας μην προσπαθούμε σώνει και καλά να συνδέουμε τις μπάντες αυτές με την διάδοση/διάσωση των blues κτλ κτλ. Κάνουν κάτι δικό τους και το κάνουν καλά. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Προφανώς και δεν μιλάω για την Αμερική και κάποιες χώρες ευρωπαικές που ίσως τα πράγματα να είναι διαφορετικά όσον αφορά τις ηλικίες ανθρώπων που πηγαίνουν σε τέτοια live.Και προφανώς θα υπάρξουν και εξαιρέσεις ανθρώπων που ψάχτηκαν με αφορμή τους παραπάνω.Αλλά δεν νομίζω πως αυτό είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση.
Το ποστ έγινε υπό την επήρεια του Ian Segal and the Youngest Sons - The Skinny.
Συγνώμη για την καθυστέρηση έπηξα στην κίνηση! :p:D
Δεν νομίζω πως οι συγκεκριένοι αρθρογράφοι -και ας έχουν κάποια blues ακούσματα- ισχυρίστηκαν ποτέ πως είναι φανατικοί blues ακροατές, πόσο μάλλον “blues αυθεντίες”. :roll:
Γράφουν μία άποψη από την δική τους οπτική που είναι αυτή ακροατών σύγχρονου ροκ/μεταλ από όσο τους ξέρω.
Με το πρώτο συμφωνώ όσο αφορά στην Αμερική. Στην Ελλάδα την δεκαετία του '80 λίγοι τον ξέραμε τον SRV
Aν εννοείς πως έμαθε τα blues στους αλτερνο-γκραντζο-ίντηδες με την έννοια πως έμαθαν τον όρο και 2-3 καλλιτέχνες, ναί. Aν εννοείς πως τους βοήθησε να εμβαθύνουν στο είδος, όχι. Είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις που “είδαν το φως το αληθινό” αλλά γενικότερα δεν παίζει για τους λόγους που γράφει ο Hopeto: Που είστε ρε παιδιά στις συναυλίες; Παίζουν οι Mule στην Ευρώπη και δεν το βλεπουμε αυτό το κοινό γύρω μας. Στην Αμερική τα ίδια. Δεν είδα κανέναν από αυτό το κοινό να έρχεται σε live των Allmans, είναι ένα κοινό που θα προτιμήσει τους U2 εύκολα.
Γιατί έχει μία επιδερμική σχέση με το ιδίωμα όπως και ο Jack White ο ίδιος, όπως και οι U2 που είχαν κάνει και αυτοί τη δεκαετία του '80 την συνεργασία τους με τον BB King και τον έμαθαν σε μερικά εκατομμύρια ακροατές. Από αυτούς “ένιωσαν” και μπήκαν στο ιδίωμα ίσως μόνο μερικές -λίγες- χιλιάδες παγκόσμια.
Καταλαβαίνω αυτό που λες για καλλιτέχνη με ευρύτερο όραμα. Απλά αυτό δεν πάει όσο βαθιά θα ήθελα εγώ στα blues και δεν με συγκινεί. Και πολύ MTV γύρω-γύρω που εμένα προσωπικά με χαλάει.
Και αυτό μας φέρνει στο τελευταίο που έγραψες για να “με τσιτώσεις” :D:
Aς αφήσουμε στην άκρη τον Mayer που έτσι και αλλιώς είναι πιό mainstream.
Ας πούμε για τον Bonamassa που και εγώ δεν τον θεωρώ blues καλλιτέχνη αλλά ροκ καλλιτέχνη με κάποιες blues επιρροές (πολλές από αυτές έμμεσες μάλιστα μέσω των παλιότερων γενεών blues rock καλλιτεχνών):
Του Bonamassa έχεις δεί κανένα βίντεο στην τηλεόραση; Το παληκαράκι -με όλα του τα κουσούρια -και εμένα με χαλάει και ο Kevin Shirley και το πολύ βερνίκι ή η διασκευή του Who’s been talking στο τελευταίο άλμπουμ είναι να τον φάει ο λύκος 
- έχει χτίσει το όνομα του περιοδεύοντας και παίζοντας live. Πολλά live. Αυτός είναι ο τίμιος τρόπος να χτίζει ένας καλλιτέχνης το κοινό του και όλοι οι μεγάλοι του παρελθόντος έτσι το έκαναν.
Τέλος σχετικά με τους υπόλιπους από τους 4 ανθρώπους που αναφέρει ο Αντώνης:
Το έχω ξαναγράψει νομίζω: O Auerbach είναι μάλλον η βελτιωμένη εκδοχή του White. Και εδώ παίζει mtv και μανιερισμός αλλά όταν βγάζεις και τέτοια δισκάρα με τον Δόκτωρα αποδεικνύεις πως δεν είσαι μόνο προϊόν προβολής.
Ο Seasick Steve είναι συμπαθέστατος αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να θεωρείται σημαντικότερος για το είδος από τους 40 χρόνια νεώτερους του Derek Trucks ή τον Luther Dickinson που κάνουν αυτά που κάνουν.
Kαι συμφωνώ με τον Ηοpeto, η άποψη του Poppa Chubby δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει…
Τώρα η συζήτηση μπαίνει στη σωστή βάση. Ούτε ο Wight και οι συν αυτώ έχουν την πρόθεση να το παίξουν σωτήρες, ούτε έχουν την ικανότητα να το κάνουν, αφού είναι περαστικοί από το είδος -αν πέρασαν και ποτέ-, ούτε και χρειάζεται να το κάνουν μιας και δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη. Αυτή η επιθυμία για μια σωτηρία που ως άλλη μεσιανική προφητεία απαιτεί την σωτηρία του μπλουζ και του κάθε μπλουζ, είναι μια ψύχωση των χαζο-μμε τύπου MTV, MAD και λοιπές αηδίες και των οπαδών του ροκ που έχουν την ίδια ψύχωση για το συγκεκριμένο είδος (κάθε βδομάδα βαφτίζουν κι έναν ανύπαρκτο ως νέο Elvis ή νέους Beatles) για λόγους που έχουν σχέση με το σταρ σύστεμ και το μάρκετινγκ. Τα μπλουζ και η τζαζ είναι λαική μουσική αλλά δεν εμπίπτουν στους κανόνες της ποπ. Εδώ μετράει η τεχνική και η ικανότητα του μουσικού να παίζει με ευχέρεια, για να γίνει γνωστός (και όχι διάσημος) και σε καμία περίπτωση η μανιέρα και το πόσους δίσκους πουλάει ή σε ποιά θέση των τσαρτ βρίσκεται και για πόσες εβδομάδες. Αντίθετα άμα βγάλεις από το ποπ-μεταλο-ροκ την όλη μυθολογία περί ροκ τρόπου ζωής, “ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος” και λοιπές γραφικότητες, χάνεται μεγάλο μέρος της μαγείας και μένει μόνη και γυμνή η μουσική για να κριθεί. Βασική επιδίωξή όλων αυτών: δεν κρινόμαστε μόνο για τη μουσική (γιατί δεν μας συμφέρει) αλλά για όλο το πακέτο εκτός από το μουσικό κομμάτι!
Η γνώμη μου είναι ότι αν είχε παραλειφθεί η συγκεκριμένη πρόταση, και δεν θα είχε αλλάξει το νόημα του υπόλοιπου άρθρου και δεν θα επικαλούνταν οι αρθρογράφοι ανυπόστατους ισχυρισμούς για να πριμοδοτήσουν την επιχειρηματολογία τους. Ο Wight θα συνεχίσει να παίζει τα ίδια ριφ, είτε γίνεται επίκληση της πραγματικότητας είτε όχι. Η ικανότητά του αυτή είναι ανεξάρτητη από την οποιαδήποτε λανθασμένη εκτίμηση, παραφιλολογία ή ιδεοληψία.
πώς ακριβώς το ποπ-μεταλο-ροκ (ένα πράγμα όλα αυτά;) έχουν ενσωματωμένη τη γραφικότητα και το σταριλίκι;
Συμφωνώ με το τελευταίο σχόλιο του Mule.
Τώρα παίζουμε λίγο με τις λέξεις αλλά τέλος πάντων.
Πώς ορίζουμε την “σημαντικότητα” για τα blues?
Για μένα έχει περάσει η εποχή της επιδραστικότητας νέων συγκροτημάτων στα blues,από τον Stevie Ray Vaughan πιθανότατα κι έπειτα δεν έχει υπάρξει ο νέος επιδραστικότατος καλλιτέχνης που όλοι θα επηρεαστούν από αυτόν.Άρα δεν ορίζουμε έτσι πλέον την σημαντικότητα στα blues.
Ναι μεν oι Derek Trucks Band πχ, κάνουν κάτι ιδιαίτερο με τη μουσική τους.Έχει όμως επίδραση πάνω στην μουσική άλλων συγκροτημάτων?Αμφιβάλλω.Αν όμως μπεις στο τριπάκι της μουσικής του,πιθανότατα θα ακούσεις και τους Allman μετά,και τον Davis,και τον Howlin’ Wolf.Άρα η μουσική του κάνει καλά την δουλειά του.Σου βάζει το μικρόβιο,σε κάνει να ψαχτείς.
Αμφιβάλλω αν ο οπαδός του Seasick Steve όμως, που δεν έχει σχέση με τα blues, αφού πάει να τον δει και να χοροπηδήσει σαν κατσίκι στη συναυλία του θα κάνει το ίδιο. Πιθανότατα θα γυρίσει σπίτι του και θα βάλει να ακούσει τους Muse, τους Tool, τους U2,τους οποιουσδήποτε.
Για μένα εκεί βρίσκεται πλέον η έννοια της σημαντικότητας. Ο ένας θα σε βάλει στα χωράφια των blues,ο άλλος όχι. Θα διατηρήσει την φλόγα ζωντανή. Αυτομάτως ο πρώτος γίνεται και πιο σημαντικός.
Κατά τ’άλλα συμφωνώ και με τον Country Joe,εκτός από το σημείο που διαφωνεί και ο Somnambulist.
Το “δε βλέπω το κοινό του Jack White γύρω μου στις συναυλίες” είναι αυθαίρετο συμπέρασμα όπως λάθος είναι και το “που είναι οι 20ρηδες οπαδοί των Stripes;”.
Για το πρώτο νομίζω ότι κανείς δεν φοράει ταμπέλα πάνω του και δεν νομιζω να κανετε γκαλοπ σε καθε συναυλια “εσύ απο που ξεκινησες να ακους blues;” ενώ για το δεύτερο οι Stripes ξεκίνησαν δισκογραφικά το 1999.
Και για να το κάνω λιανά: Στην ιστορία της μουσικής σημαντικός είναι και ο εργάτης που κρατά ζωντανή την παράδοση αλλά σημαντικότερος είναι πάντα αυτός που
Α. Πατάει στην παράδοση και φτιάχνει κάτι δικό του.
Β. Ανοίγει το ακροατήριο του ιδιώματος.
Γ. Γίνεται η αιτία που όλα τα νέα παιδιά θέλουν να πάρουν μια κιθάρα και να γίνουν σταρ.
+2112
ξερετε ποσοι ηρθαν να τους μαθω slide λογο του white:)
Xαχα, σίγουρα δεν χαλάμε την απόλαυση μας κάνοντας γκάλοπ σε τέτοια live! Aλλά το γκάλοπ δεν χρειάζεται όταν βλέπεις γύρω σου όλο μεγαλύτερες ηλικίες (που και να γουστάρουν τον White, όπως στη δική σου περίπτωση και του Σάκη σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτός που σας έφερε στα blues) και ανάμεσα στις μικρότερες ηλικίες που έρχονται σε μικρότερα ποσοστά δεν βλέπεις έναν έστω εικόσι-κάτι να φορά μπλουζάκι των White Stripes. Νομίζω πως πρόκειται για άλλο κοινό, όπως τα έγραψε και ο Χοπέτος.
Αν τα παιδιά θέλουν να πάρουν μία κιθάρα και να γίνουν σταρ, υπάρχουν πολλά είδη μουσικής να τους προσφέρουν πεδίο δόξας. Tα blues δεν είναι ανάμεσα σε αυτά.
Είναι η αλήθεια, οι ρίζες, ο πόνος των καταραμένων.
Ακόμα και σε κάποιους που προέκυψε τελικά το σταριλίκι, η κατάρα συνεχίστηκε, οι δαίμονες τους συνέχισαν να τους στοιχειώνουν, κάποιοι έχασαν κοντινούς τους, κάποιοι έφυγαν οι ίδιοι νέοι ή αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα στη ζωή τους.
Και για κάθε Clapton ή BB King υπήρξαν πολλοί περισσότεροι που δεν ξεπέρασαν ποτέ ένα επίπεδο δημοτικότητας xωρίς αυτό να υποβιβάζει την μουσική τους προσφορά στο να χαρακτηρίζονται απλά “εργάτες”. O CJ πόσταρε στο σχετικό θρεντ για τον Magic Slim, εγώ θα έφερνα σαν παραδείγματα μεγάλων “υποτιμημένων” τον Robert Lockwood Jr. τον Clarence “Gatemouth” Brown ή τον Luther Alison.
Αυτό είναι ένα καλό επιχείρημα! 
Το θέμα είναι πόσοι από αυτούς όταν τους έβαλες να ακούσουν (είμαι σίγουρος!) Johnny Winter, Duane Allman και Ry Cooder εμβάθυναν στη φάση…
ξερεις οτι δεν τους εβαλα μονο αυτα αλλα και παλια blues.
παθανε πλακα με τον Son house, robert Johnson, Tampa Red αλλα και με πιο ηλεκτρικα τυπου Muddy Water, Howlin’ Wolf οχι με τον winter (καλα με τον Ry Cooder αναγουλιαζω και ο ιδιος χαχαχα) και ξερεις τον λογο?
τους τραβιξε η απλοτιτα και η αμεσοτιτα τους. σε αντιθεση με τους αλλους που ειναι πιο “τεχνοκρατικη”. ενας που εχει ακουσει alternative δεν θα μπορεσει να ακουσει 10λεπτο αυτοσχεδιασμο του winter η του SRV και να πουμε και του στραβου το δικιο μονο εαν παιζεις κιθαρα θα γουσταρεις αλλιως μετα απο 3 λεπτα θα αλλαξεις κομματι. Ακομα και εγω πλεον εχω βαρεθει.
για να κλεισω θα πω οτι ο white εκανε οτι ο Cobain στα 90’ς(οχι σε τοσο μεγαλο βαθμο) καταφερε να πεισει τους πιτσαρικαδες οτι δεν χρειαζεται τεχνικη για να παιξεις μουσικη και ιδικα blues αλλα ορεξη μερακη και “αποψη”