Αν δεν έχεις την τύχη δεν προχωράς.
Καλή η ομαδική συνεργασία , αλλά απαραίτητος παράγοντας και η τύχη.
Τέλος πάντων , οφ τόπικ αυτό…
Δεν λέω ότι ήταν μόνο κωλόφαρδη.
Είχε απίστευτη ικανότητα να προσαρμόζεται στον κάθε αγώνα εκείνη η ομάδα.
Επίσης πέρα απο αναλύσεις και τέτοια σαν γεγονός έχει μεγάλη σημασία ο αντίκτυπος που άφησε στα παιδιά το Ευρωμπάσκετ. μάκαρι να συμβεί το ίδιο και με 2004 αλλα το βλέπω λίγο δύσκολο όταν υπάρχουν σκέψεις ότι ο τάδε είναι άμπαλος επειδή είναι γαύρος, ο δείνα είναι κουλος επειδή είνα του βάζελου και οι μόνοι καλοί που πήγαν την ομάδα στην κορυφή είναι τα μεγάλα αστέρια της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ομάδας. Τότε, ευτυχώς, τα κεφάλαια της ομάδας παίζαν στον ¶ρη, τον ΜΠΑΟΚ και τον Πανιώνιο πράγμα που καθιστούσε την επιτυχία της Εθνικής πραγματικά υπόθεση όλων, κάτι που εν μέρει συνέβη και στα επομενα χρόνια με τις επιτυχίες του Αρη (Το γνωστό σήριαλ της Πέμπτης)
Και επαναλαμβάνω ότι δεν μετράω μόνο το βαθμό δυσκολίας του κάθε επιτευγματος. Το Γιούρο μάλλον θα είναι το μεγαλύτερο παλούκι που μπορεί να ξεπεραστει. Ο βαθμός δυσκολίας στη σφαίρα του εξωπραγματικού μπορεί να συγκριθεί μόνο με το χρυσό του Κεντέρη…
Ναι, αλλά τις νικητήριες βολές τις έβαλε παίκτης του Θρύλου! :vibrate:
Ναι τις έβαλε αλλα αυτό δεν ήταν τότε το θέμα και δεν το συζήταγε κανένας τότε. Αν γινόταν σήμερα θα το είχε πρωτοσέλιδο ο Πρωταθλητης ενώ το Ντερμπυ θα έβγαινε με φάτσα Ανδρίτσου να σουτάρει τη βολή που έστειλε το ματς στην παράταση…
Πλάκα κάνω ρε!
Όσο για τη σύγκριση Euro-Κεντέρη ας το αφήσουμε καλύτερα. Τουλάχιστον δεν έχει βγει ακόμα φλημη για ντόπες στην εθνική ποδοσφαίρου.
On topic τώρα, για μένα το δύσκολο δεν είναι τόσο να κατακτήσεις ένα τρόπαιο (ακόμα κι αν είσαι η Ελλαδίτσα μεταξύ θηρίων) όσο το να σε θυμούνται μετά από χρόνια ως θετικό σημείο αναφοράς και σε αυτό παίζει ρόλο και το θέαμα που προσφέρεις.
Μην μολυνετε το τοπικ με τον Κεντερη[-X …
+1 
Αντε μπραβο. Κεντερη κατουρα να γινουμε μαστουρα.
2004… Με έχετε καλύψει…
Ήταν πολύ πιο ρομαντικό.
Ή τουλάχιστον έτσι μας φαίνεται τώρα…
Μπα όχι. Ήταν. Όταν καθόταν ΟΛΗ η Ελλάδα να δει την Αρειανάρα κάθε Πέμπτη, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ρομαντικό.
Το Euro 2004, ήταν και είναι Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ!!!
Δεν το θεωρώ επίτευγμα, γιατί δεν προήλθε από συλλογική και υπολογισμένη δουλειά. Δεν μπορεί να δοθεί εξήγηση για αυτό το φαινόμενο, μόνο λίγες επισημάνσεις.
Το euro 87 μας ξύπνησε όλους, με την καλή( έστω και αργά βάλαμε βάσεις για να φτιάξουμε μια πραγματικά καλή σχολή μπάσκετ) και κακή( μανία και φασιστική μεταλλολαγνεία από τις κυβερνήσεις, οδηγώντας το 99% των αθλητών στην ντόπα!!!) έννοια.
Επειδή όμως κάθε μια επιτυχία χαρακτηρίζεται εκτός από αυτήν καθε αυτήν, από την προϊστορία της και τις επιπτώσεις που ακολουθούν, θεωρώ πως αυτή του 87 ήταν και η μεγαλύτερη σε αξία.
Αν και η επιτυχία του 1987 έχει τεράστια συναισθηματική αξία (πρώτη ομαδική επιτυχία εθνικής ομάδας σε όλα τα αθλήματα νομίζω;), δε μπορεί να συγκριθεί με το θαύμα του 2004. Παιδιά, από τη μια πήραμε ευρωπαικό στην έδρα μας, έχοντας στην πεντάδα μας ένα από τους 3 καλύτερους Ευρωπαίους παίχτες όλων των εποχών (λέγε με Γκάλης) και από την άλλη πήραμε Ευρωπαικό με τον Χαριστέα να βγαίνει πρώτος σκόρερ της ομάδας…
Σε κάθε περίπτωση, μια επιτυχία στο ποδόσφαιρο είναι ανώτερη σε βαρύτητα από μια αντίστοιχη του μπάσκετ. Ο λόγος είναι απλός: το μπάσκετ δεν είναι τόσο διαδεδομένο και ανταγωνιστικό σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Παραδοσιακές ποδοσφαιρικές δυνάμεις όπως η Αγγλία, η Ολλανδία, οι Σκανδιναβικές χώρες είναι ανύπαρκτες ενώ άλλες χώρες έχουν μεν μπασκετ αλλά όχι στο επίπεδο που έχουν αναπτύξει το ποδόσφαιρο τους (Γαλλία, Γερμανία κτλ).
Πάντως το 1987 δεν ήμασταν και τόσο ανεπτυγμένη μπασκετική χώρα όσο νομίζουν μερικοί. Παρότι παίζαμε στην έδρα μας κανείς δεν διανοούταν ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε 2 φορές την Γιουγκοσλαβία του Ντράζεν ούτε τη Σοβ. Ένωση. Η διαφορά της Ελλάδας με αυτές τις δυο χώρες μέχρι τότε ήταν πιθανότατα μεγαλύτερη από αυτή της Ελλάδας με την Τσεχία και την Πορτογαλία το 2004 για να μην πω και με τη Γαλλία.
Επίσης οι παικταράδες τότε ήταν 2, ο Γκάλης και ο Γιαννάκης. Ο Φάνης τότε έκανε τα πρώτα του βήματα ενώ ο Φασούλας ήταν ένας εντελώς ακατέργαστος σέντερ. Οι υπόλοιποι ήταν ρολίστες. Και έχω την εντύπω ση ότι υποτιμάται κάπως το υλικό της Εθνικής του 2004.
Μα, το 2004 υπήρχε στο ροστερ κανένας παίκτης που θα έβρισκε θέση σε άλλη ομάδα του euro, εκτός από Λετονία/Ελβετία?
Πολλοί.
Παράδειγματα: Σεϊταρίδης, Ζαγοράκης (δεν έγινε ξαφνικά καλός το 2004), Νικοπολίδης.
Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι δεν συνειδητοποιείτε τι υπερδυνάμεις ήταν το '87 Σοβ. Ένωση και Γιουγκοσλαβία. Αλλα και Ισπανία, Ιταλία ήταν επίσης αρκετά πιο προηγμένες με παικταράδες στα ρόστερ τους.
αποψη μου ειναι οτι δεν συγκρινονται…του 2004 ηταν απο αποψη δυσκολιας πολυ μεγαλυτερη επιτυχια…και ειμασταν τυχεροι που ειδαμε κατι τετοιο γιατι μεχρι να φυγουμε απο αυτον τον ματαιο κοσμο(εχω σκοπο να ζησω αλλα 50-60 χρονακια) δεν προκειται να επαναληφθει…
αντιθετα στο μπασκετ το 89 βγηκαμε δευτεροι το 2005 πρωτοι κ.τ.λ και θα ακολουθησουν κι αλλα…
τουλαχιστον απο αυτη τη σκοπια εγω το βλεπω και αυτη ειναι η γνωμη μου…