Επειδή βγήκαμε off topic μιλώντας για το θέμα αυτό σε ένα άλλο thread είπα να το ανοίξω ξεχωριστό θέμα. Ρωτάω λοιπόν. Ποιό από τα δύο τρόπαια πιστεύετε πως ήταν μεγαλύτερη επιτυχία για τον ελληνικό αθλητισμό. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ του 1987 ή το ευρωπαίκό ποδοσφαίρου το 2004; Σίγουρα και τα δύο είναι επιτυχίες-ορόσημα για τον ελληνικό αθλητισμό. Εσείς όμως ποιό θεωρείται μεγαλύτερο επίτευγμα; Εγώ ψηφίζω 2004 και στην συνέχεια της κουβέντας θα το αναλύσω…
το 87 οδήγησε σε μια εθνική που τα επόμενα χρόνια πήρε σχεδόν τα πάντα, έκανε τις ελληνικές ομάδες πρωταγωνιστές στην Ευρώπη, ανέδειξε αστέρια κτλ κτλ
το 04 οδήγησε στο CAS
naf said
Είσαι λακωνικός και περιεκτικός και με τρελαίνεις!.. :oops: :oops: :oops: :oops: :oops:
Αυτό ακριβώς. Εκτος του ότι το Ευρωμπάσκετ το κάναμε κι ένα repeat το 2005… 8)
Το ότι το 2004 πήγε ανεκμετάλλευτο είναι γεγονός αλλά πρόκειται για άλλη κουβέντα. Σαν επιτυχία είναι το θέμα αν ήταν μικρότερη από το 1987…
Θα πω τα ίδια αναγκαστικά. Αν το δούμε με την ψυχρή λογική, το euro του 2004 ήταν “αντικειμενικά” μεγαλύτερο επίτευγμα, απλά και μόνο γιατί τυχαίνει να μιλάμε για ποδόσφαιρο, που θεωρείται ο βασιλιάς των σπορ. Με άλλα λόγια, η παγκόσμια αίσθηση που είχε προκαλέσει ήταν σαφώς ισχυρότερη.
Απο την άλλη, ο βαθμός δυσκολίας/ ακατόρθωτου ήταν ο ίδιος. Κανένας δε περίμενε και απο τις δύο ομάδες να φτάσουν εκείπου έφτασαν.
Τέλος, και σημαντικότερο. Το ευρωμπάσκετ του '87 και η επιτυχία του αποτέλεσαν κοινωνικό φαινόμενο. Εκτόξευσαν την δημοτικότητα ολόκληρου αθλήματος, κάνοντας το να θεωρείται ως “το αγαπημένο των Ελλήνων” τουλάχιστον για μια δεκαετία, μια δεκαετία γεμάτη επιτυχίες. Πόσοι και πόσοι πήγαν να μάθουν μπάσκετ εμπνευσμένοι απο τον Γκάλη και τον Γιαννάκη (μορφές ασύγκριτα σημαντικότερες κατά τη γνώμη μου απο τον… Χαριστέα ας πούμε).
Εν ολίγοις, ΤΙΡΙΝΙΝΗ και ξερό ψωμί!
Το 1987 άλλαξε για πάντα το ελληνικό μπάσκετ.
Αντίθετα δεν άλλαξαν πολλά μετά το 2004 στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ανέβηκε λίγο στην υπόληψη του Ευρωπαίου ποδοσφαιρόφιλου και μη , αλλά η νοοτροπία δεν θα αλλάξει ίσως ποτέ.
Αλλά πιστεύω το 2004 ήταν μεγαλύτερη επιτυχία.
Χωρίς να ξέρω τι στάνταρ είχε θέσει η Εθνική το '87 (δεν ασχολούμαι με το μπάσκετ) , πιστεύω ήταν πιο πιθανό να κάνεις κάτι πολύ καλό με τον Γκάλη , Γιαννάκη , Φασούλα (και όποιον άλλον είχε) παρά με Φύσσα, Χαριστέα, Βρύζα στην 11άδα το 2004.
Με άλλα λόγια, ένα φαινομενικά μέτριο σύνολο , χωρίς τον παίκτη - κράχτη , κατόρθωσε με απίστευτη δουλειά και ομοιογένεια να φτάσει στην κορυφή.
Δεν ξέρω , ίσως επειδή το έζησα, αλλά κανείς δεν φαντάζονταν ποτέ τέτοια έκπληξη.
Το ίδιο εξωπραγματική φάνταζε και η επιτυχία του '87, κι ας υπήρχαν στην ομάδα ένας Γκάλης κλπ. Η εθνική μπάσκετ ως τότε δεν είχε να επιδείξει την παραμικρή επιτυχία, τίποτα απολύτως όμως!
+10000000000000
Και εκτός αυτού όταν η Εθνική μπάσκετ πέρναγε τις μαύρες μέρες της (2000-2005… θυμάται κανείς τη Dijon και το Ευρωμπάσκετ που πηγαμε τελείως άπατοι; ) είχαν μπει ήδη οι βάσεις ώστε η ομάδα να ανακάμψει και να φτάσει στην κατάκτηση του Ευρωμπλακετ το 2005 και της 2ης θέσης το 2006 στο Παγκόσμιο… 
1987…Δεν ξεχνώ…
Το 1987 ήταν επίτευγμα. Το 2004 ήταν θαύμα.
Πριν από το 1987 ο Έλληνας δεν ήξερε τι είναι το τζαμ σουτ και μετά από το '87 σχεδόν όλοι έχουν παίξει μπάσκετ (και αξιοπρεπές μπάσκετ), η Ελλάδα βγάζει ταλέντα και ο μέσος Έλληνας βλέπει αγώνες μπάσκετ με όρους όπως “pick and roll”, “low post”, κλπ. Η Εθνική στο Βελιγράδι έκανε επιθέσεις μέχρι και με φιγκιουρέι, κάτι που 1 στα 2 Ελληνόπουλα έχει κάποτε μάθει με μια μπάλα μπάσκετ. Τη στιγμή που σε χώρες όπως USA βγαίνουν υπεραθλητές που δεν ξέρουν μπάσκετ, εμείς βγάζουμε υδιοφυίεις μπασκετμπολίστες και παρά τα 10 μας μόλις εκ. κατοίκων, πρωταγωνιστούμε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το '04 ήταν η τρέλα όποιου έχει ασχοληθεί με το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστές που κάθε μέρα ακούνε να τους βρίζουν τη μάνα, κανείς να μην ασχολείται με το τι κάνουν, αλλά με το CAS (:p), όπου έπαιζαν σε αλάνες ή υπέγραφαν συμβόλαια σκλάβων (Καραγκούνης, Μπασινάς) και όποτε βόλευε τη διοίκηση της εκάστοτε ομάδας, έστρεφε τους οπαδούς εναντίον τους (Νικοπολίδης, Βρύζας), δίχως κάποια σαφή τακτική παιδεία και με παράγοντες που αντικατοπτρίζουν 100% το επίπεδο των Ελλήνων οπαδών να διαχειρίζονται το μέλλον τους, προέκυψε μια επιτυχία που δίνει θάρρος για μελλοντικές επιτυχίες.
Το 87 ήταν επιτυχία γιατί προήλθε από κάποιες ενέργειες και έκτοτε οι μπασκετόφιλοι παράγοντες δεν έχουν αφήσει το ελληνικό μπάσκετ να παρακμάσει (ο Κόκκαλης π.χ. δεν ήταν και ιδιαίτερα μπασκετόφιλος… έριχνε λεφτά μόνο όσο δεν έρχονταν οι τίτλοι στο ποδόσφαιρο). Το 2004 είναι ελπίδα για το μέλλον.
Σημείωση: Άλλος ο βαθμός δυσκολίας για διάκριση στο ποδόσφαιρο και άλλο στο μπάσκετ. Μπάσκετ αξιοπρεπές ξέρουν 10 χώρες το πολύ παγκοσμίως. Ποδόσφαιρο αξιοπρεπές ξέρουν μόνο στην Ευρώπη 10 χώρες. Ήδη βλέπουμε ποδοσφαιριστές όπως ο Νίνης και λοιποί πιτσιρικάδες να ξεπηδάνε και να έχουν παίξει σε όλα τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα. Μόνο μακροπρόθεσμα μπορούμε να κρίνουμε το Euro 2004. Εξάλλου, μετά το '89 η Ελλάδα χρειάστηκε άλλα 15 χρόνια για να πάρει μετάλλιο στο μπάσκετ
Πόρισμα: Το '87 είναι επιτυχία που αξίζει μεγαλύτερο σεβασμό, το '04 είναι επιτυχία με πολύ μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Ισοπαλία
Το 1987 ένας υπερπαικταράς (Γκάλης), ένας παικταράς (Γιαννάκης) και δύο πολύ καλοί παίκτες (Φασούλας, Χριστοδούλου) έχοντας άμπαλους συμπαίκτες και άμπαλο προπονητή κατάφεραν παίζοντας εντός έδρας με την παθιασμένη βοήθεια του κόσμου να τα βάλουν με τα μεγαλύτερα μεγαθήρια του μπάσκετ και να τα νικήσουν χαρίζοντας απίστευτη χαρά σε όλους τους συμπατριώτες τους που πανηγύριζαν σαν τρελοί στους δρόμους. Το 2004 μια ομάδα προερχόμενη από την ποδοσφαιρική μπανανία, μία ομάδα που απλά πήγε στο Euro για να συμπληρώσει την 16αδα, 23 ποδοσφαιριστές-θύματα της μίζερης χώρας τους έχοντας στο πλευρό τους έναν τρελό Γερμανό πήγαν στην Πορτογαλία και με όπλα την ψυχή τους και το πάθος τους αλλά και την προπονητική καθοδήγηση του Γερμανού νίκησαν δύο φορές τους διοργανωτές και φαβορί, νίκησαν τους, εκείνη την στιγμή, πρωταθλητές Ευρώπης αλλά και πρωταθλητές Κόσμου μέχρι πριν λίγο καιρό, με άλλα λόγια νίκησαν τους πάντες και τα πάντα, κατέκτησαν το ευρωπαϊκό χωρίς να το περιμένει ούτε και ο πιο αισιόδοξος φίλαθλός τους, έκαναν τους πάντες να παραμιλούν χαρίζοντας απίστευτη χαρά σε όλους τους συμπατριώτες τους που πανηγύριζαν σαν τρελοί στους δρόμους. Επαναλαμβάνω: το ότι η μπανανία έχασε τη ευκαιρία να εξελιχθεί είναι άλλο θέμα και δεν μειώνει την επιτυχία.
To 2004 πιστευω πως ειναι η μεγαλυτερη εκπληξη στην ιστορια του παγκοσμιου αθλητισμου, σε ομαδικο επιπεδο. Μια εθνικη ομαδα που ειχε παρει μερος μονο σε ενα Euro (1980) και σε ενα Μουντιαλ (1994), με τραγικες συνεπειες το 2ο ειδικα, θεωρειται πριν το Euro ως η πιο αδυναμη, και καταφερνει και κερδιζει 2 φορες τους διοργανωτες, αποκλειει την κατοχο (Γαλλια), την καλυτερη ομαδα του τουρνουα (Τσεχια) και παιρνει το κυπελλο, εστω με μπολικη δοση τυχης σε μερικα παιχνιδια. Μιλαμε οτι ο ορος “αουτσαιντερ” ειναι πολυ φτωχος να περιγραψει το απιστευτο θαυμα του 2004… και αυτο που εγινε δεν προκειται να ξαναγινει απο την Ελλαδα αλλα ουτε και απο καποια αλλη ομαδα ισης δυναμικοτητας μαλλον.
Το 1987 ναι μεν δεν ειμασταν φαβορι, αλλα ειχαμε την εδρα και τον καλυτερο Ευρωπαιο παιχτη με το ονομα ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ (με κεφαλαια γιατι ετσι αρμοζει στον καλυτερο Ελληνα αθλητη ever) που μπορουσε να διαλυσει οποιαδηποτε αμυνα. Ηταν μια ομαδα που ειχε τα φοντα να εχει μια καλη παρουσια στο eurobasket και να κανει την εκπληξη, και οτι τα εκμεταλλευτηκε αυτα στα επακρο ειναι μαγκια της! Και φυσικα εσπειρε για τις επομενες γενιες οπως τονιζει ο Montechristo.
Oμως επιμενω πως το 2004 δεν εχει αντιπαλο οχι μονο για τα ελληνικα αλλα για τα παγκοσμια δεδομενα.
ΥΓ Ειδικη αναφορα για το 1987 αξιζει ο Αργυρης Καμπουρης… ποσο @ρχιδι@, και κρυο αιμα ειχε το παληκαρι εκεινη την ωρα στις βολες, που το καλαθι φαινεται κλειδαροτρυπα και η μπαλα καιει?
και μην ξεχνάμε πως και η Γερμανία του Κοχ και ενός ακόμα καλού παίκτη, κατέκτησε το Euro εντός Γερμανίας το '93. O παράγοντας έδρα παίζει τεράστιο ρόλο στο μπάσκετ…
Δεν ξέρω τότε για την ομάδα του '87 , αλλά έστω και αν είπα την γνώμη μου και ψήφισα το 2004 , αλλά η κωλοφαρδία της Εθνικής Ποδοσφαίρου τότε αδυνατεί να ξανατύχει σε ΚΑΜΙΑ ομάδα στον κόσμο.
Το 1987 δημιούργησε μια νεα δυναμη στο παγκόσμιο μπάσκετ…Εδωσε το κίνητρο σε νέα παιδιά να ασχοληθούν με το σπορ,κίνησε το ενδιαφέρον του κόσμου για το άθλημα και σε γενικές γραμμές εβαλε το μπάσκετ για τα καλά στην ζωή μας…Μην ξεχνάμε εξάλλου οτι η επίσημη αγαπημένη είναι μία…
Υπερβολές. Με κωλοφαρδία μπορείς να πάρεις ένα ματς, άντε δύο. Ολόκληρο ευρωπαϊκό δεν το κατακτάς με κωλοφαρδία.
Μην χρησιμοποιείς τα κλισέ των μπασκετικών σιχαμάτων (Σκουντής, Συρίγος κτλ). Επίσημη αγαπημένη δεν υπάρχει. Τι πάει επίσημη αγαπημένη; Σαν να λέμε επίσημη γλώσσα ένα πράγμα; Αυτό βρίσκεται στη ψυχή του καθενός.
+1
Ούτε εγώ πιστεύω στη τύχη. Όπως ποτέ δεν είπα πως το '99 ο Ολυμπιακός ήταν άτυχος που έφαγε το γκολ από τον Κόντε στο '85 ή ο ΠΑΟ ήταν τυχερός το '96 στο Άμστερνταμ που κέρδισε με το γκολ του Βαζέχα στο τέλος, ή η Βραζιλία που κέρδισε στα πέναλτυ, έτσι δεν πιστεύω και πως ήταν η τύχη το όπλο της Εθνικής Ελλάδος.
Η Ελλάδα το 2004 έκανε ό,τι χρειαζόταν για να πετύχει τον εκάστοτε στόχο της. Αυτό είναι ικανότητα, όχι τύχη…
Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα…
Εξαρτάται τι θεωρούμε ως επιτυχία.
Αν μιλάμε για σκέτη κατάκτηση ενός τροπαίου με τον οποιονδήποτε τρόπο (πχ. μαζική άμυνα και 1-2 αντεπιθέσεις) τότε προφανώς το 2004 είναι πολύ μεγαλύτερη επιτυχία για τους λόγους που ανέλυσε ο Manson.
Επειδή όμως κάποιοι από εμάς δεν αρκούμαστε στο αποτέλεσμα αλλά ζητάμε και λίγο θέαμα, το 1987 συνδύασε άριστα και τα 2.