Αν και δεν έχω δει όσες θα 'θελα νομίζω βγαίνει ένα τοπ τεν (τις λίστες μου μέσα φέτος!)
Ξεκαθαρίζεται ότι τα κριτήρια είναι καθαρά συναισθηματικά.
Πρώτη και καλύτερη,
-[B]The Fountain (2006)[/B]: no comments, τα λίγα που έχω να πω επ’ αυτού υπάρχουν στο ανάλογο θρεντ
-[B]Into the Wild (2007)[/B]: αυτή και η προηγούμενη κατέχουν τις πρώτες θέσεις, επίσης no comments, πλην ενός, Eddie Vedder στο σαουντρακ.
από κει και πέρα άνευ αριθμών και θέσεων έχουμε:
-[B]Requiem for a dream (2000)[/B]: ο κυνισμός και η ωμότητα σε όλο τους το μεγαλείο
-[B]Memento (2000)[/B]: Μήπως οι αναμνήσεις και τα βιώματα τελικά είναι πολύ πιο σημαντικά απ’ όσο νομίζουμε? Αυτά δεν είναι που προκαθορίζουν τη συνέχεια?
-[B]Irreversible (2002)[/B]: τουλάχιστον 2 συγκεκριμένες σκηνές είναι χαραγμένες στο μυαλό όλων όσων την έχουν δεi και δύσκολα θα φύγουν.
-[B]Oldboy (2003)[/B]:σκέφτομαι εδώ στη άκρη να προσθέσω και το Sympathy For Mr Vengeance - το τρίτο μέρος Sympathy For Lady Vengeance δεν έχω καταφέρει να το δω),σχετικά με το oldboy όμως: αρρωστημένο όσο δεν πάει, σοκαριστικό, φρικιαστικό, αποτρόπαιο σε σημείο σαδισμού όμως, να μην αντέχεις αλλά να μην ξεκολλάς.
-[B]Amores Perros (2000)[/B]: 3 αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες, τριών διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, με κοινό παρανομαστή τη σκληρή πραγματικότητα και την απώλεια.
-[B]The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007)[/B]: ή αλλιώς όταν ο θαυμασμός μετατρέπεται σε λατρεία, πάθος. Πάθος για εξόντωση του ινδάλματος. Υπό τις υπέροχες μελωδίες του Nick Cave και του Warren Ellis.
-[B]Voleurs de chevaux (2007)[/B]: Ακόμα μία ταινία εποχής (το αστείο είναι ότι δε μ’ αρέσουν οι ταινίες εποχής). Στο θέμα, μπορεί να είναι και η μούφα του αιώνα, αλλά δε μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος από το πως μπορεί να μετατραπεί η επιθυμία για εκδίκηση σε ανάγκη για συντροφικότητα και συμπόρευση.
-[B]Control (2007)[/B]: δεν έχει σημασία αν αποδίδεται επακριβώς η ζωή του κέρτις. Δεν έχει σημασία αν εστιάζει στην κουτσομπολίστική πλευρά του βίου του, it’s all about new dawn fades! Και ναι, λάτρεψα αυτό το ασπρόμαυρο φόντο.
-[B]The Wrestler (2008 )[/B]: Όταν χάνεις ακόμα και το μοναδικό πράγμα στο οποίο ήσουν καλός, τι μένει? Αναγκάζεσαι να αναθεωρήσεις, να επανεκτιμήσεις, μήπως και διορθώσεις κάτι από τα λάθη του παρελθόντος.
-[B]Borat (2006)[/B]: η μοναδική ταινία που κατάφερε να με κάνει να γελάσω τόσο. (οκ, ίσως χρειάζεται και κάποια παρελκόμενα για να την ευχαριστηθείς στο έπακρο :roll:) αλλά πετυχαίνει ακριβώς αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε. Διασκεδάζει!