από ότι βλέπω στο site του Δαναού έχει εξώστη τρίτη και τέταρτη σειρά και μετά κάποιες θέσεις προς τα πίσω και στις τέσσερις πρώτες από την οθόνη…
Χτες Silver Tongues και ΓΑΜΩ τις ταινίες και Simon Arthur απλά 
τυπάς. Σηκωθείτε από ντιβάνια, ντιβανοκασέλες, κρεβάτια και βρείτε την να τη δείτε, ναι τόσο καλή:!:
Ξεχωρίζω (minor) τη σκηνή στο γηροκομείο και τη σκηνή στην αίθουσα ανάκρισης, πραγματικά ΑΠΟΓΕΙΩΣΑΝ την ταινία. Mindfuck μόνο!
Άλλωστε, όπως είπε κι ο σκηνοθέτης σκοπός του ήταν το τελικό θύμα της ταινίας να μην είναι άλλο από τον θεατή !
Και για σήμερα έχασα το Irezumi που έβγαλα εισιτήριο λόγω της απεργίας. Δεν είχα κανέναν τρόπο να πάω και να 'ρθω.
Τι να πεις, καλή καρδιά. 6 ευρώ πήγαν υπέρ πίστεως.
Ψηθείτε αύριο (βλ. σήμερα =Ρ) να πάμε στο Revenge: A Love Story, απ’ την περιγραφή φαίνεται γαμάτο.
Silberwald: Σα θεματολογία με είχε τραβήξει,αλλά δεν ήταν όπως το περίμενα…
-: πολύ αργή πλοκή(είχε περάσει μια ώρα για να μας βάλει στο θέμα και να κάνει αναφορά για νεοναζί), πολύ θορυβώδης (πονοκέφαλος με έπιασε…)
+: ωραία ατμόσφαιρα,ωραία τοπία,cute ο πρωταγωνιστής:wink:
εγώ ψήνομαι για Revenge, δεν έχω δει, ακόμα, κάτι ακραίο στις φετινές νύχτες πρεμίερας (βλέπε το περσινό έπος ΣΑΒΟΥΡΟΓΑΜΗΔΕΣ) πολύ στη μελαγχολία το έχω ρίξει
επίσης ψήνομαι για Codependent lesbian space alien, Attack the block και 3D sex and zen
Κι εγώ θα το έβλεπα το Revenge, είναι και βολική ώρα.
Βασικά, τελειώνει το φεστιβάλ και δεν έχω δει ακόμη ούτε μία ταινία.
Όλο μου τυχαίνει κάτι.
Το ντοκυμαντέρ του Scorsese για τον George Harrison πάντως δεν το χάνω την Κυριακή (btw είναι 210 λεπτά λέει !!)
Για πείτε, το [B]Rundskop /B το είδε κανείς ? Καλό ?
Εγώ ήταν να πήγαινα γα Rundskop αλλά λόγω της απεργίας, άραξα σπίτι.
Βασικά κι εγώ είχα βγάλει ένα ωραίο προγραμματάκι αλλά λόγω αφραγκίας και διαφόρων άλλων λόγων, δεν έχω πάει πουθενά. Περισσότερο με κόφτει το ότι έχασα το Fix, αλλά εντάξει κάπου θα το πετύχω και θα το δω.
Το παίζει ξανά το Άστορ το Rundskop σήμερα στις 21:45.
Σήμερα δεν έχει και μετρό, ηλεκτρικό και τραμ παρεμπιπτόντως.
Πάντως εγώ είμαι μέσα αν ψηθείτε για φορουμική προβολή αυτές τις μέρες.
έγω έχω σίγουρα το Rundskop για σήμερα και Volcano για Σάββατο
Σήμερα είχε στο Δαναό το [B]Revenge: Α Love Story,[/B] περσινή παραγωγή από το Χονγκ Κονγκ. Η ταινία σ’ αυτά που θέλει να πει πετυχαίνει διάνα. Στο μυαλό μου ήρθε ένα απόσπασμα από την αριστουργηματική διασκευή του Jean Anouilh στην Αντιγόνη του Σοφοκλή:
[SPOILER]And now the spring is wound up tight! It will uncoil of itself. That is what is so convenient in tragedy. The least little turn of the wrist will do the job. Anything will set it going. A feeling when you wake up on a fine morning that you?d like a little respect paid to you today (as if it were as easy to order as a second cup of coffee), one question too many, idly thrown out over a friendly drink, and the tragedy is on. The rest is automatic. You don?t need to lift a finger. The machine is in perfect order. It has been oiled since time began, and it runs without friction. Death, treason, sorrow are on the march. And they move in the wake of storm, of tears, of stillness. Every kind of stillness. The hush when the executioner?s axe goes up at the end of the last act. The silence inside you when the roaring crowd acclaims the winner. So that you think of a film without a soundtrack ? mouths agape and no sound coming out of them. A clamor that is nothing more than a picture. And you, the victor, already vanquished, alone in the desert of your silence. That is tragedy.
[B]Tragedy is firm, it?s clean, it?s flawless. It has nothing to do with melodrama. Death, in a melodrama, is really horrible ? because it is never inevitable. But in a tragedy, where nothing is in doubt, everyone?s destiny is known ? and that makes for tranquility. You see, tragedy is restful. And the reason is that hope, that foul, deceitful thing, has no part in it. There is no hope ? you?re trapped. The whole sky has fallen down upon you, and all you can do about it is to shout. Don?t mistake me ? I said shout. I didn?t say groan, whimper, complain. That you cannot do. All you can do is shout aloud. But you can say all those things you never thought you?d had it in you to say, or never knew you could say. Because they won?t do any good, but you can say them for their own sake. You see, in melodrama, you argue and struggle in the hope of escape. But in the tragedy, where there is no temptation to escape, argument is gratuitous. It?s kingly. Melodrama is vulgar. The tragedy is on.[/B]
[/SPOILER]
Τραγωδία λοιπόν, με όλη την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης. Αυτό που έκανε σπουδαίο το Oldboy, ή ακόμα και το Se7en, είναι αυτό που κάνει σπουδαίο και το Revenge. Η ίδια ακατάσχετη μαυρίλα, η ίδια αγωνιώδης απουσία της ελπίδας και του φωτός. Το να προσπαθήσει κανείς να ξεμπερδέψει μ’ αυτή την ταινία με εύκολες ταμπέλες τύπου “θρίλερ”, “ταινία τρόμου” ή ακόμα και “splatter” είναι το ίδιο χυδαίο με το να το επιχειρήσει για τους παραπάνω κινηματογραφικούς ογκόλιθους. Τίποτα εδώ δεν εκπλήσσει. Η πρόθεση του δημιουργού να ασχοληθεί με δύο και μόνο θέματα, δηλώνεται και ξεκαθαρίζεται ήδη από τον τίτλο: Αγάπη και Εκδίκηση λοιπόν. Τίποτε άλλο. Οι μόνες πραγματικές “ανατροπές” είναι μία ή δύο και συμβαίνουν από νωρίς. Μετά, “the spring uncoils of itself”. Και η καθοριστική σκηνή της κάθαρσης, αν και φάνηκε γελοία σε μερικούς βλάκες στην αίθουσα σήμερα, είναι πολύ πιο σοκαριστική απ’ όσο φαίνεται αρχικά:
[SPOILER]Πολύ απλά ο κύκλος του αίματος και της εκδίκησης δε σταματάει ποτέ, περνάει από γενιά σε γενιά. Η απώλεια οδηγεί ξανά και ξανά στην απογύμνωση από κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, με όποιον τρόπο κι αν βιώνεται - είτε αντικείμενό της είναι ο ρομαντικός έρωτας, είτε ο σεβασμός και η εκτίμηση απέναντι στην δυνάμει πατρική φιγούρα.[/SPOILER]
Όσοι πιστεύετε ότι “νιώθετε”, δείτε την.
The Catechism Cataclysm - Ανιερες Κατηχησεις
Πραγματικα δεν υπαρχουν λογια για να περιγραψεις την ταινια…
Οποιος την ειδε ας εκφρασει καμια γνωμη
γιατι εγω ειμαι at loss for words…
Πραγματικά απερίγραπτη, μεταξύ ψυχεδέλειας και πατατάρας. Ωραίο σαουντρακ!
Ο πρωταγωνιστής ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ όμως!
οντως μορφη
και παιζει στο eastbound and down μαζι με τον danny mcbride που συμμετειχε και στην παραγωγη
πραγματικα ομως μεταξυ παταταρας και τριπαρισμενου αλληγορικου “road-canoe-trip”…!!!
η death metal εκδοχη του jesus is my mainman στους τιτλους τελους τα σπαγε!!χαχαχα
και παρεπιμπτοντως οι beef magnet υπαρχουν!!!
Δεν είδαμε πάρα πολλά πράγματα φέτος, μιας και υπολογίζαμε ότι θα δίναμε εξεταστική και δε βγάλαμε κάρτα. Στο δια ταύτα, για να κάνουμε έναν απολογισμό.
[B]Khodorkovsky[/B]: Ντοκιμαντέρ για το γνωστό Ρώσο πολιτικό κρατούμενο. Αρκετά αποκαλυπτικό και κρατάει τις απαραίτητες αποστάσεις, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένα πολιτικό ντοκιμαντέρ και εν γένει και η ίδια η δημοσιογραφία. Θα έπρεπε να βγει κανονικά στις αίθουσες, όχι μόνο στα φεστιβάλ.
[B]Drive[/B]: [U]κλικ[/U]
[B]Upside Down: The Creation Records Story[/B]: Ντοκιμαντέρ για την ιστορική Creation Records, την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία που ανέδειξε τους My Bloody Valentine, Ride, The Jesus and Mary Chain, Primal Scream, Oasis και άλλους πολλούς. Ως ντοκιμαντέρ, το λες και διεκπεραιωτικό και ίσως είναι ελαφρώς παλιομοδίτικο. Είναι τέτοιο όμως το υλικό του, και τόσο βαρυσήμαντα τα πρόσωπα που μιλάνε σε αυτό, που ήταν η αγαπημένη μου στιγμή στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας. Συγκίνηση.
[B]Backyard[/B]: [U]κλικ[/U]
[B]Inni[/B]: [U]κλικ[/U]
5 στα 5.
Άντε και του χρόνου με κάρτα.
H φετινή χρονιά δε με τρέλανε είναι η αλήθεια. Σε πολλές ταινίες δεν μου άρεσε η υπόθεσή τους, ενώ για κάποιες που ήθελα να δω δε βρήκα εισιτήριο (senna, we need to talk about kevin). Ο απολογισμός είναι 4 ταινίες. 2 κανονικές και 2 ντοκυμαντέρ
[B]On the ice[/B]: Άγριο και περίεργο το τοπίο της Αλάσκας. Πολύ ασπρίλα βρε αδερφέ. Δε θα το άντεχα να μείνω μόνιμα 
Η ταινία τώρα, δεν ήταν ούτε κρύο ούτε ζέστη. Την περίμενα λίγο καλύτερη. Ταινία με ανάλογη υπόθεση είχα ξαναδεί και συγκεκριμένα το [U]Before and After[/U], το οποίο ήταν κλάσεις ανώτερο. Στο συγκεκριμένο θα ήθελα λίγο περισσότερη δράση, λίγο πιο πολύ παλμό.
[B]El bulli[/B]: Ντοκυμαντέρ Νο1. Ήταν πολύ εξειδικευμένο. Αν είχες σχέση με τη μαγειρική μπορεί και να σου άρεσε. Η αλήθεια είναι ότι το βαρέθηκα λίγο. Μια τα πιάτα που τα έβρισκα χαζά, μια η ορολογία που ήταν απίστευτα περίεργη κλπ. Σε λίγο καιρό θα το έχω διαγράψει από τη μνήμη μου.
[B]Talihina Sky: The Story of Kings of Leon[/B]
Ντοκυμαντέρ Νο2. Αυτο το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Μου αρέσει πολύ και η μπάντα, αλλά και το ντοκυμαντέρ άξιζε. Έβγαζες πολλά συμπεράσματα για τις κεντρικές Ηνωμένες Πολιτείες, για τον σκοταδισμό κάποιων ανθρώπων, για το πως είναι να προέρχεσαι από μια τέτοια περιοχή και να βγαίνεις ξαφνικά σε ένα άγνωστο για σένα κόσμο.
[B]Silberwald[/B]: Ταινία με θέμα το ρατσισμό, τους νεοναζί στην Ελβετία και γενικά την ξενοφοβία. Ωραίο θέμα και γενικά μου άρεσε σαν ταινία. Ένα θέμα με τον ήχο το είχε (αυτά τα κομπρεσέρ κόντεψαν να μας πάρουν τα αυτιά), αλλά όμορφο ταινιάκι. Μου άρεσε και η σταδιακή μεταστροφή του πρωταγωνιστή, τον οποίο διάφορα γεγονότα τον έκαναν να αλλάξει γνώμη και από ναζιστάκι να δει στο τέλος με άλλα μάτια την όλη ιστορία.
Είδα μόνο το Δεμένη Κόκκινη Κλωστή φέτος. [SPOILER][από μαλακία μου έχασα το Silver Tongues. Με πήρε ο ύπνος και δεν ξεκίνησα να πάω προς Κοραή Πείτε ρε παιδιά αν ήταν καλή τελικά!][/SPOILER]
Ντάξει, δεν ενθουσιάστηκα. Μάλλον περίμενα διαφορετική την ταινία. Ήθελα κάτι περισσότερο σε φάση ντοκιμαντέρ για τον εμφύλιο πόλεμο παρά δράμα με αρκετά κλισέ και αναμενώμενες σκηνές. Απορώ που χειροκρότησε στο τέλος ο κόσμος :roll: και πρόσεξα ότι δεν ήμουν η μόνη που απορούσε. Τεσπά, ελπίζω στο μέλλον να ξαναπιάσει κάποιος αυτό το θέμα.
Btw, μου φάνηκε καλός ηθοποιός ο Τάσος Νούσιας. Τόσο καιρό δεν του είχα δώσει αρκετή σημασία.
Αυτό το 'χω ξανακούσει. Νομίζω πως είναι αρκετά σαφές σαν έργο, τόσο κινηματογραφικό, όσο και γραπτό, ότι είναι μια (πες εκκεντρική, πες ακραία, πες “πυκνή”) περίπτωση και όχι ένας συμβολισμός. Βέβαια μπορεί να παίζει και θέμα εξοικίωσης, οπότε πάω πάσο.
Ξερουμε αν και ποτε θα βγει στις αιθουσες αυτο?
Ναι θα βγει κανονικά στις αίθουσες μάλλον μέσα Νοεμβρίου.