[B][U]Τo Πρόγραμμα[/U][/B]
( Αν και παίζει να μην έχουν περάσει , για τις μετέπειτα εβδομάδες τις ώρες σωστά , γιατί μερικά δεν κολλάνε )
Eπίσης δίνει το Αθηνόραμα , 400 εβδομαδιαίες κάρτες δωρεάν … αλλά , πρέπει να πάρεις το περιοδικό αύριο και μετά δεν ξέρω τι παίζει … Δείτε στο site του αθηνοράματος …
Στην “Αυτοκρατορία των Αισθήσεων” πρέπει να πάμε όλοι μαζί. Να φτιάξουμε και κερκίδα.
Καλά χαμός με τις ταινίες, ακόμα δεν ξέρω ποιά να πρωτοδιαλέξω…έφτιαξα μια πρόχειρη λίστα με 15 ταινίες :S
ΛΟΛΙΤΑ…ΚΙΟΥΜΠΡΙΚ ΓΑΜΗΣΕΣ ΠΑΛΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
8O 8O 8O
highlight της βραδιάς: οι ορδές απο παρφουμαρισμένα παππούδια που κατέκλυσαν την αίθουσα στις 8 ακριβώς και σιγογέλαγαν με τις ατάκες του προφεσσόρου, σχεδόν σε όλες τις peak scenes. Κάτι θα ξεραν…:-k
Εγώ μέχρι τώρα έχω δει :
[B]Drunk On Women And Poetry[/B]
Ασχολείται με το θέμα του καλλιτεχνικού ταλέντου και της έμπνευσης , κατά πόσο μπορεί να πειθαρχήσει το ταλέντο σε κανόνες και από που μπορεί να αντλήσει έμπνευση ( ποτό/γυναίκες στην προκειμένη), και τοποθετείται σε μια κορέα πολιτικών και κοινωνικών μαχών
[B]Some Like It Hot[/B]
H πιο γνωστή ταινία της Monroe και του B.Wilder μάλλον , πολύ έξυπνη κωμωδία , πετυχημένες ατάκες και γρήγορη δράση
[B]Becket[/B]
Iστορική ταινία για την Αγγλία του 12ου αιώνα , με βασιλιάδες , πολέμους κλπ γνωστά …Η ανάπτυξη και η εξέλιξη της προσωπικής σχέσης δύο φίλων ( του βασιλιά Ερρίκου και του Μπέκετ),είχε και κωμικά και ειρωνικά στοιχεία ως προς το καθεστώς ( θρησκευτικό-πολιτικό ) της εποχής … Δεν ήταν ο τύπος μου, αλλά οκ …
Πάμε για την συνέχεια 
Πήγα σήμερα για μια πρώτη αρπαχτή και είδα
[B]“Μια γυναίκα δαιμονισμένη”[/B]
[SPOILER]
Πανέμορφη, την ερωτεύτηκα, αλλά όταν λέμε δαιμονισμένη εννοούμε ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ !
Ήταν η παράνοια η ίδια, γάμησε η Ιζαμπέλ! (μόνο που ούρλιαζε πολύ)
Η ταινία γενικά δεν με ενθουσίασε, κρατούσε και πάρα πολύ (2 ώρες+), είχε τις στιγμές της αλλά και πολλή δηθενοκουλτούρα. Παραείμαι κουρασμένη για να επεκταθώ[/SPOILER]
και [B]“Μετά τα μεσάνυχτα”[/B]
[SPOILER]
Απίστευτα ατμοσφαιρική, εξαιρετική σκηνοθεσία, δεμένη -φυσικά βοηθούσε και η Βενετία όπου εκτυλίσσεται- και Ντόναλντ Σάδερλαντ με μπουκλωτό μαλλί-κουνουπίδι <3
Βλέπω τώρα χωρίς καμιά έκπληξη ότι βγήκε από βιβλίο της Δάφνης ντι Μοριέ, απέδιδε πολύ όμορφα το στυλ της. Αυτή ήταν αξιόλογη ταινία και μ’ άρεσε.[/SPOILER]
Αυτά ήταν μόνο η αρχή! Επίσης, πολύ καλή η κίνηση να δίνουν δωρεάν dvd (σήμερα λόγου χάρη την Κίκα του Αλμοδόβαρ) και σε κάνει να παραβλέπεις την όποια ανοργανωσιά του κινηματογράφου.
πήγα την τετάρτη και είδα το Last year at Marienbad
πολύ περίεργη ταινία! μου άρεσε όμως η ατμόσφαιρα που έβγαζε…
άφησε πολλά αναπάντητα ερωτήματα…
Αριστουργηματα και τα δυο!!!
Τις λατρευω και τις δυο ταινιες!!!
O Resnais,απο τους νεοκυματικους,δεν ειναι κ πολυ ευκολη περιπτωση.
Που να δεις και το ‘‘Hiroshima,Mon Amour’’!!!
θέλω να το δω εδώ και καιρό 
το last year at Marienbad με κούρασε ρε σεις. τραβηγμένο, υπερβολικό κι εν τέλει μια ταινία που δεν θα θυμάμαι. ακόμα, χθες έλεγε παρανοϊκή βραδιά και περίμενα ΑΡΡΩΣΤΕΣ καταστάσεις. το Keane πχ περισσότερο ψυχοπλακωτικό ήταν. ως τώρα η καλύτερη ταινία που έχω δει είναι το μερικοί το προτιμούν καυτό \m/ [SIZE=“1”]επίσης, πρέπει να να γίνει κάτι, μια απολύμανση, τέσσερις κατσαρίδες μέτρησα χθες.[/SIZE]
Νομίζω το Μια γυναίκα δαιμονισμένη μια χαρά ΑΡΡΩΣΤΟ ήταν μη με τρελάνεις τώρα!
Όσο για το Keane, ευτυχώς που πήγαμε για μπύρες και φαΐ γιατί το 'χα κόψει ότι θα ήταν ψυχοπλάκωμα και, όχι τίποτα άλλο, μετά δεν θα χα δυνάμεις να εκτιμήσω το Μετά τα μεσάνυχτα, που το περίμενα υπέροχο και όντως ήταν.
Επίσης… [B][I]ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ??![/I][/B] 8O:?
Το επόμενο που έχω βάλει στο μάτι είναι το Θεώρημα.
[SPOILER]Reddish Nut τι λες?:p[/SPOILER]
ντάξει, μια χαρά ήταν το possession, στα πλαίσια της ημέρας. απλά περίμενα να φύγω μες την αηδία, καταλαβαίνεις. το θεώρημα πρέπει να είναι μαστ. και η αυριανή μέρα (τσέχικος κινηματογράφος) φαίνεται καλή.
Λέω μεθαύριο κυριακή να είσαι στην ώρα σου γιατί δεν παίζει να χάσω Pazolini!!! Το Θεώρημα το περιμένω τρώγοντας νύχια…
ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΕΕΕΕΣ ναι…σιχαμερές, τραγανιστές, αιώνια καταραμένες κι ευτυχώς ψόφιες. Το Αστυ είναι γεμάτο κι όλο και γεμίζει…και θα γεμίζει φοβάμαι, όσο σφίγγουν οι ζέστες και καλυτερεύουν οι προβολές…damn :?
Απλά υπομονή και ποδια στον αέρα…
btw, ‘‘Η Γεύση των Κερασιών’’ ήταν ένα epic fail! Εννοώ, πολύ ωραία, οκ, υπαρξιακό παραμυθι με στοιχεία ανατολικής φιλοσοφίας…ρεαλιστικό ντοκιμαντέρ…υποκατάστατο (κακό ωστόσο) ενός μικρου road trip στο ιράν…αλλά πολύ αργό ρε παιδιά. Πολύ υποβλητικό. Πολύ κλαψομούνικο. Πολύ ποίηση για μας τους κυνικους.
Τουλάχιστον ξενύσταξα στην προσπάθεια να μη με πάρει ο ύπνος…και κύλαγε ανώδυνα, αφού τα μισά πλάνα έδειχναν το ίδιο τζιπ να τρέχει στο ίδιο ανυδρο τοπίο…
Το τέλος με σκάλωσε όμορφα παντως. Μολονότι δεν κατάλαβα ακριβώς την πρόθεση του…σαν προσπάθεια αποστασιοποιησης, πετυχημενο…
Μα καλά, σε τι πάνε και δίνουνε το Palmier d’ Or οι Κάννες???
Γενικά είμαι κατά των αφορισμών και σχολιασμών τύπου "τι μαλακιάρα ήταν αυτή " λες και είναι το Scary Movie 4 ( σ αυτό το νούμερο δεν είμαστε?:-k) , αλλά στην προκειμένη δεν είδα και τίποτα απ τα bold-αρισμένα .
Νομίζω ήθελε να θίξει το θέμα ταμπού (λόγω θρήσκείας) της αυτοκτονίας και να το εξετάσει/συζητήσει από κάθε πιθανή σκοπιά . Γι αυτό και επιλέγει διαφορετικές εθνικότητες ( Κούρδος , Αφγανός , Τούρκός , Ιρανός (ο ίδιος) ) , ηλικίες , με αντίστοιχες (πιθανότατα) χαρακτηριστικές συμπεριφορές . Η εικόνα της ανέχειας και του άνυδρου τοπίου είναι σταθερή , όπως και στην πραγματικότητα τους . Για το τέλος , νομίζω ότι τον έδειξε να συμμετέχει στη σκηνοθεσία της ταινίας , σαν να σκηνοθετεί τη ζωή του ( δηλαδή σαν να δείχνει πως οι ανησυχίες του πρωταγωνιστή, ταυτίζονται με του σκηνοθέτη) , αλλα μπορεί να κάνω και λάθος .
Τέλος , δεν ξέρω από πότε μια ταινία κρίνεται απ την ταχύτητα(αν και δεν την βρηκα και τρομερά αργή) της ή από πότε η ποίηση , δεν μπορεί να είναι και κυνική , αλλά οκ …
Οι κατσαρίδες που είδα , ήταν όλες σκοτωμένες , αρά μάλλον πρέπει να έγινε απολύμανση και να βγήκαν την τελευταία τους βόλτα 
Χμμ!!!
Το ‘‘Θεωρημα’’ δεν ειναι κι οτι πιο ευπεπτο.Δυσκολη ταινια,με εναν Terrence Stamp να μαγευει βεβαια με αυτο το απλανες του βλεμμα.Στα συν της ταινιας και η μουσικη του Ennio Morricone.
Δν ξέρω πόσο υποχώρηση θ ακουστεί, αλλά δέχομαι όλα όσα λες…εκτός από τις κατσαρίδες! Είναι τακτικοί θαμώνες του άστυ, όσο καιρό το επισκέπτομαι. Ευτυχώς όντως πρέπει να χε γίνει απολύμανση…αλλά ‘‘τελευταία βολτα’’, φοβάμαι παραείσαι αισιόδοξος…
Όχι οκ. Scary Movie δεν ήταν, αν κ ουτε αυτό το βρίσκω epic fail. Επειδή γενικά το παρατηρώ με τους ανατολίτες σκηνοθέτες, είναι δύσκολο να τους ‘‘πιασεις’’ όπως τους αμερικανους ή τους ευρωπαίους, γιατι εκπροσωπούν κι εκφράζουν ενα διαφορετικο τροπο ζωης, φιλοσοφία, σύστημα αξιών…και αισθητική ίσως, απ αυτό που έχουμε συνηθίσει οι δυτικοι. Χρειάζεται λογικά να το δεις μέσα από το δικό τους πρίσμα. Οπότε μπορείς στο πρώτο μου ποστ να κολλήσεις την ταμπέλα ‘‘νυσταγμένο αμερικανάκι’’
Για να ειμαι ειλικρινής, τα περισσότερα απ όσα επεσήμανες τα ειδα πιο ‘‘επιπεδα’’. Ας πουμε για τις διαφορετικές εθνικότητες και ηλικίες των ‘‘συνοδοιπόρων’’, το ειδα απλά σαν ‘‘μωσαικο’’ των ανθρώπων κ των εθνικοτήτων που συναντά κανεις στο ιραν του 20ου αιωνα…και οσα ειχαν να πουν για τη ζωη. Εξ ου και το ‘‘ντοκιμαντερ’’.
Η δομή και η πλοκή μου θύμιζε γενικά ανατολίτικο μυθο.
Το τέλος με ενόχλησε λίγο από την άποψη ότι απέφυγε να δώσει τη λύση του μυθου. Σκόπιμη προβοκατιά θα μου πεις. Έδωσε την πραγματικότητα.
Το έχει κανει άλλωστε και ο bergman στην persona.
Ενιγουέιζ, θενκς για την ερμηνεία σου
είδα σήμερα το Wendy and Lucy, πολύ καλό road movie
το στόρι, μια γυναίκα γυρίζει την Αμερική, μαζί με το σκύλο της, ψάχνοντας για δουλειά… η μοναξιά σε όλο της το μεγαλείο,ο κυνισμός και η ανθρωπιά…
και το Midnight cowboy, που μου άφησε μια μελανχολία… δύο άντρες προσπαθούν να επιβιώσουν στην Αμερική μέσα από την πορνεία…
Για το ‘‘Wendy Ad Lucy’’ εχω να πω οτι ο τυπας που δουλευει security στην τραπεζα και βοηθαει την τυπισσα ειναι απιστευτος!!!
Καλη ταινιουλα!!!
πολύ καλούλης!!! ενώ το παιδί που δούλευε στο σούπερ μάρκετ και ο υπεύθυνος δεν μπορούσαν να κάνουν μια υποχώρηση…
@Reddish Nut: Η ερμηνεία ήταν ΚΑΘΑΡΑ προσωπική, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν μέρος ή όλα απ όσα είπα. Η διαφωνία μου ήταν με την ισοπεδωτική κριτική, ειδικά για ταινία από χώρα, που ξέρουμε πόση ελευθερία έκφρασης και λόγου υπάρχει (βλέπε Jafar Panahi). Αλλιώς ο σχολιασμός και οι ερμηνείες που δίνονται μετά την ταίνια , είναι η μισή χαρά του κινηματογράφου .
@elfin, jiopas : Έχει μια πολύ καλή κριτική του Wendy and Lucy εδώ :