Σχεδόν έκλαψα όταν συνειδητοποίησα ότι την Τρίτη 7/6 a.k.a. Κινηματογραφικές Ακρότητες, (βλ. Σαλό, Αυτοκρατορία των Αισθήσεων, Θηλυκοί Μπελάδες) δεν θα μπορέσω να τις δω όλες γιατί έχω συναυλία. Μου ήρθε να φάω το πρόγραμμα από το κακό μου.
Τουλάχιστον την πρώτη μάλλον θα μπορέσω να τη δω.
Αν συνέπιπτε με τον Αντονιόνι θα έκλαιγα τελικά.
same problem…
βέβαια ίσως είναι λίγο βαρύ να πας interpol αμέσως μετά από το salo. 
ίσως το επιχειρήσω πάντως. θέλω πολύ να δω το salo σε widescreen τεστάροντας τις αντοχές του κοινού…
χαχαχαχα
η πρωτη μου φορα με το salo ηταν σε αφιερωμα στον παζολινι
σε ενα κινηματογραφο στην πλατεια αμερικης
δεν θυμαμαι αντιδρασεις του κοινου
το μονο που θυμαμαι ειναι οτι βγηκαμε αμιλητοι απο τον κινηματογραφο…
Μου άρεσε πολύ το Amores perros που παίχτηκε χτες. Είναι πολύ κοντά στον Αλμαδόβαρ (που αγαπώ) ο Ιναριτου, από θέμα θεματολογίας και όλα τα στραβά του κόσμου πέφτουν στους ήρωές του. Όμορφη η πλοκή των ιστοριών και γενικά άξιζει.
Η επόμενη ταινία (Climates) ήταν λίγο βαρετή και δεν σε κέρδιζε. Τούρκικο αισθηματικό δράμα, με πολύ αργή πλοκή και γενικά δεν.
Μεθαύριο πάλι με το Σεράγεβο σε αγαπώ, Sophie Scholl κλπ.
‘’‘Αmores Perros’’ για μενα η καλυτερη ταινια αυτου του παρα πολυ σπουδαιου,αλλα καπως υπερβολλικου,σκηνοθετη.
Τι να πρωτοπω για αυτο το αριστουργημα!!!
Ναι το σκέφτηκα πιο μετά, θέλω όμως έχω ακούσει πολλά!
Τι όμορφα που ήταν σήμερα, με Έκλειψη και Νύχτα (κυριολεκτικά όμορφα- Αλέν Ντελόν<3 =P~ Μαρτσέλο Μαστρογιάνι =P~. Υπέροχες κι οι δύο. Χάσαμε το μετρό, αλλά δεν πειράζει:)
άρα δεν το έχεις δει το σαλό, έτσι? θα είναι… ενδιαφέρουσα εμπειρία… ;p
η καλύτερη ταινία του antonioni πάντως είναι η περιπέτεια (monica vitti =P~), αλλά για κάποιο λόγο ήταν εκτός αφιερώματος.
φοβερό το Amores perros!!! ωραία σκηνοθεσία και ερμηνείες!
Ίσως για να μην πάθουμε overdose Monica Vitti?
Κάτι ξέρεις που δεν ξέρω…; :Ρ
ε και? χαλάει κανέναν το overdose monica vitti?! 
η τριλογία της απόγνωσης πάντως αποτελείται από την περιπέτεια, τη νύχτα και την έκλειψη. τι μεσολάβησε άραγε domino και η περιπέτεια αντικαταστάθηκε από την κραυγή? θα ανοίξουν στόματα αύριο που θα ξεκινήσω την περιήγησή μου στο ταινιόραμα. :country:
Θα κλείσεις τον προγραμματά στο θυρωρείο και θα τον βασανίζεις μέχρι να σου πει την αλήθεια?..
ο μι τζι! για ποιον με πέρασες!
[SPOILER]όταν μου δώσει ένα εισιτήριο διαρκείας θα ξεχάσω την παγαποντιά που παίχτηκε και θα σταματήσω. :p[/SPOILER]
ωραίες στιγμές σήμερα στο ταινιόραμα με “the wisdom of crocodiles” και “the devil’s backbone”.
το πρώτο είχε ωραία ατμόσφαιρα, αλλά κάπου βαρέθηκα λιγάκι. δεν κατάφερα να ταυτιστώ με τον jude law. αν ήμουν γυναίκα βέβαια υποθέτω ότι θα ξετρελαινόμουν από το συνδυασμό jude law-βαμπίρ…
αποζημιώθηκα και με το παραπάνω βέβαια με το “the devil’s backbone” του guilermo del toro. τρομερή ατμόσφαιρα, δυνατές ατάκες, και βία που αν και σε κάποια σημεία είναι λίγο σκληρή, είναι τόσο ποιητική. κάποιες ομοιότητες με το λαβύρινθο του πάνα παραγράφονται, μιας και εμπίπτουν στο στυλ που έχει καθιερώσει ο del toro. πάντως κάθε φορά που βλέπω ισπανική ταινία, θέλω να μάθω ισπανικά. αλλά μετά βλέπω hollywood και το ξεχνάω.
δεν το ξενύχτησα για να δω το μωρό της ρόζμαρυ, αλλά τελικά ψήθηκα να βάλω τώρα το repulsion για να νιώσω λίγο τρόμο.
cheerz σε reddish nut-πορώνειν και domino-ramona (με τις οποίες βιώσαμε μια από αυτές τις awkward στιγμές γνωριμίας που τόσο μ’αρέσουν :p), όπως επίσης και στην παρέα τους.
ένα double post και ένα μικρό bump εδώ, γιατί σήμερα τίμησα το sons from the second floor του roy andersson.
σκανδιναβικός σουρεαλισμός, που αισθητικά βρίσκεται αρκετά κοντά στις ταινίες του kaurismaki, και σε επίπεδο περιεχομένου δανείζεται αρκετά στοιχεία από bunuel, και από την ποίηση του βαλέχο. βέβαια όλα αυτά καθιστούν απλώς το σκηνικό της ταινίας, γιατί ο andersson έχει ένα εντελώς δικό του στυλ κινηματογράφησης.
θα δεις ανθρώπους να πηγαίνουν στις δουλειές τους αυτομαστιγούμενοι, απίστευτη κίνηση στους δρόμους με αυτοκίνητα όμως που δεν πηγαίνουν πουθενά, στρατιώτες να γιορτάζουν τα 100 χρόνια ενός εκατομμυριούχου με αλτσχάιμερ, μεγαλοστελέχη να κάνουν συνελεύσεις χρησιμοποιώντας μαγική σφαίρα, νεκρούς να επιστρέφουν ως τύψεις ζητώντας λίγη προσοχή, ανθρώπους να σέρνουν μαζικά και όπως-όπως όλα τους τα υπάρχοντα προς το αεροδρόμιο για να φύγουν, και μια από τις καλύτερες τελευταίες σκηνές που έχω δει στο σινεμά εδώ και αρκετόν καιρό.
γιατί στην τελική όλοι είμαστε άνθρωποι και θέλουμε ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι… και να περνάμε καλά…
ο roy andersson 10 χρόνια μετά δε θα φανταζόταν και ο ίδιος πόσο επίκαιρος είναι.
αξίζει.