Το progressive rock, το οποίο έζησε στιγμές δόξας μέσω των εξαιρετικών δίσκων που κυκλοφόρησαν στο διάστημα 1969-1977 κυρίως, δεν πέρασε και τις καλύτερες μέρες του στα 80’s. Παρ’όλα αυτά, κυκλοφόρησαν φοβεροί δίσκοι στην εν λόγω δεκαετία, οι 10 επιλογές είναι καθαρά υποκειμενικές. Εγώ μετά δυσκολίας θα το ρίξω στον αγαπημένο μου δίσκο των Marillion, το διπλό remastered έχει και το ΕΠΟΣ grendel.
Υ.Γ. 1 Μην απορείτε αν έχω ακούσει το Final Cut και το A Momentary Lapse Of Reason, τα λατρεύω, απλά δεν τα θεωρώ progressive
Υ.Γ. 2 Επίτηδες άφησα εκτός δίσκους που είναι αμιγώς jazz/fusion
Υ.Γ. 3 Μην ψηφίσετε αμέσως Rush, ακούστε και τα άλλα!
Να πω την αληθεια λογω της pop αισθητικης των '80’s κι επειδη το ειδος ανθισε στα 70’s ποτε δεν ασχοληθηκα ιδιαιτερα με αυτο στη δεκαετια του’80.
Απο τα albums που αναφερεις εχω ακουσει δυο(Rush κ Marillion) ,ενω τα αλλα groups τα ξερω ως ονοματα σχεδον ολα,αρα δεν ειμαι και ο καταλληλοτερος να ψηφισω και να σχολιασω.
Μπραβο ομως στην προσπαθεια σου να μας ανοιξεις τα ματια.
Θα τα τσεκαρω αυτα που δεν εχω ακουσει και πραγματικα θελω πιο αναλυτικη αποψη για Pendragon και ΙQ που εδω και χρονια θελω να ακουσω.
Να και ένα πολλ που μόνο ένα μπορώ να ψηφίσω. το Rush δηλαδή. Αλλά δεν το κάνω γιατί έχω μεσάνυχτα σχεδόν σε όλα τα υπόλοιπα. Βασικά όλα τα όλα είτε δεν τα παλεύω είτε δεν τα έχω ακούσει. Στους πιο παλιούς στο κουρμπέτι, το Discipline είναι μάλλον το πιο απάλευτο άλμπουμ που έχω προσπαθήσει να ακούσω, αν και η προσέγγιση είναι ενδιαφέρουσα άλλο κάπου την χάνω την ουσία. Από την άλλη οι Jethro Tull που οι περισσότεροι βρίσκουν αδιάφορη την μεταγενέστερη περίοδό τους, βγάλαν το -Α- που το γουστάρω απίστευτα. Οι Marillion δεν μου είπαν ποτέ κάτι, ενώ τα υπόλοιπα δεν τα κατέχω. Σε πιο safe μονοπάτια τώρα, κάποιοι Saga μου αρέσαν κάτι φεγγάρια, αν και δεν είμαι σίγουρος αν ήταν 80΄ς κάνα δυο κασσέτες άκουγα. Οι Eloy παλινδρομούσαν μεταξύ μετριότητας και κάτι (με εξαίρεση το Time to Turn όμως).
Πραγματικά προοδευτική μουσική για τα αυτιά μου από νέους καλλιτέχνες της δεκαετίας αυτής άκουσα από μπάντες όπως οι the Fall, οι Birthday Party, οι Laughing Clowns (οι Van der Graaf Generator του new wave;), οι Yell-O-Yell, οι Public Image Ltd, οι NoMeansNo, οι Τhe Ex, και φυσικά οι τεράστιοι Clock DVA. Προοδευτική μουσική με την αληθινή έννοια, ότι δλδ παίζανε κάτι καινούργιο, και όχι με την έννοια της υπερτεχνικούρας βέβαια. Και βέβαια η πιο κραυγαλέα απώλεια στο πολλ για μένα είναι ο παρακάτω ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ:
φίλε jiopa, τσέκαρε από IQ και τα Ever, Seventh House, Dark Matter και από Pendragon τα The Window Of Life, The Maquerade Overture και το Pure που είναι λίγο διαφορετικό!
@ panagiotis : κοίτα, επειδή το progressive είναι αρκετά ξεχειλωμένο σαν έννοια, κυρίως τελευταία που μεταφράζεται καθαρά σαν προοδευτικό (και οι Faith No More, SOAD είναι προοδευτικοί αλλά δεν μπορώ να τους πω progressive), αυτά που προτείνω είναι κοντά στο στυλ που μάθαμε στα 70’s ως progressive rock, πάντως άκουσε τα, πιστεύω ότι θα σου αρέσουν!
Σπουδαίο poll karamourtzounis και οι επιλογές που έβαλες σε τιμούν πολύ.
Το “Between Flesh And Divine” είναι πιθανότατα ο καλύτερος rock δίσκος τουρκικής μπάντας, το “Ezekiel” των Ισπανών Itioz o καλύτερος prog-folk δίσκος των 80s, το “Depois Do Fim” o καλύτερος prog δίσκος από βραζιλιάνικη μπάντα, ο πρώτος δίσκος των Solaris μάλλον ο καλύτερος rock δίσκος ουγγρικής μπάντας. Ο μόνος δίσκος που θα έβαζα επιπλέον σε ένα τέτοιο poll είναι το “Pungent Effulgent” των Ozric Tentacles (μεγάλη αγάπη).
Κατά τα άλλα δικαίως το neo-prog έχει τη μερίδα του λέοντος, γιατί εκτός του ακραίου (ακόμα και για prog οπαδούς) avant-prog (RIO, Zeuhl) που άκμασε κυρίως στις γαλλόφωνες χώρες του πλανήτη, η μόνη ανανεωτική δύναμη για το είδος στα 80s ήταν το neo-prog κύμα, που ξεκίνησε από τη Βρετανία.
Η ψήφος μου πήγε στο ντεμπούτο των Marillion, όχι γιατί είναι καλύτερο από το Moving Pictures (ούτε και χειρότερο, δε με απασχολεί), αλλά γιατί στα τραγούδια του αποτυπώνεται το prog των 80s με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο (οι Rush ήταν πάντα 70s για εμένα). Εκτός αυτού, λογικά θα πάρουν πολλές ψήφους οι λατρεμένοι Rush οπότε τη δική μου δεν τη χρειάζονται.
To “Script For A Jester’s Tear” είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους γενικά, για μουσικούς και βιωματικούς λόγους, για την κιθάρα του Rothery, για τις ερμηνείες του Fish, για μερικούς από τους αγαπημένους μου στίχους, γιατί δεν υπάρχει prog οπαδός που να μην γονατίζει εδώ, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο αδυναμίας στα έξι αιώνια κομμάτια του. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τα μοναδικά Market Square heroes, Three boats down from the candy και Grendel, με τα οποία (μεταξύ άλλων) έκαναν καριέρα οι Marillion, δεν μπήκαν στο Scipt ούτε σαν fillers (εδώ γελάμε δυνατά).
Σε ευχαριστώ πολύ DeKay για τα καλά σου λόγια! Το ήξερα από πριν ότι δεν είχαν ελπίδες για ψήφους οι μη δημοφιλείς επιλογές, πιο πολύ τα έβαλα για να τα ακούσουν αυτοί που δεν τις ξέρουν αυτές τις εξαιρετικές μπάντες! Τι λες, να ελπίζουμε μήπως γίνει κάποτε κανά reunion των Marillion με τον ψηλέα τον Σκωτσέζο;; (ποιός Hogarth τώρα…)
Δεν ξέρω ρε φίλε. Μακάρι πάντως, είναι και μόδα παγκοσμίως. Αν έκαναν περιοδεία με δύο τραγουδιστές θα ήταν πολύ ελκυστικό σίγουρα. Τελευταία έχουν πέσει αρκετά σε επίπεδο οι δίσκοι τους. Πάντως κάτι τέτοιο δεν προκύπτει μέχρι σήμερα με βάση το site του Fish. Οι διαφορές του παρελθόντος έχουν γεφυρωθεί χρόνια τώρα, αλλά πρέπει να υπάρχει και η διάθεση για κάτι τέτοιο και από τις δύο πλευρές. Ο Hogarth είναι εξαιρετικός τραγουδιστής, αλλά η πρώτη περίοδος της μπάντας τσουρουφλάει και ο Fish είναι…ο Fish, για μένα ένας από τους σημαντικότερους prog frontmen και η γνωστή φωνητική και καλλιτεχνική ομοιότητα με τον Gabriel μόνο ως θετική εκλαμβάνεται.
Έχει δίκιο ο τσακαλιάς, μεγάλη παράλειψη και τεράστιος δίσκος, mods βγάλτε το PALLAS και βάλτε το DUN - Eros. Και λοιποί ακροατές, ακούστε αυτόν τον δίσκο!
[/SPOILER]
Το ήξερα από πριν ότι δεν είχαν ελπίδες για ψήφους οι μη δημοφιλείς επιλογές, πιο πολύ τα έβαλα για να τα ακούσουν αυτοί που δεν τις ξέρουν αυτές τις εξαιρετικές μπάντες! Τι λες, να ελπίζουμε μήπως γίνει κάποτε κανά reunion των Marillion με τον ψηλέα τον Σκωτσέζο;; (ποιός Hogarth τώρα…)
