Αγαπημένοι 90s Thrash metal δίσκοι \m/

Δημοψηφίσματα
#1

Όπως έγινε κάμποσο καιρό πριν με το Death metal, Progressive και το Power, εδώ θα πιάσουμε τη πιο παρεξηγημένη ίσως δεκαετία για το χώρο του Thrash. Εποικοδομητική κουβέντα για νέους και παλιούς (εγώ στη πρώτη κατηγορία), νοσταλγία για τους παλιότερους, κάβλα ατελείωτη και τα μυαλά στο μπλέντερ. Αρχινάω εγώ:

Slayer - Divine Intervention (1994)

Τω καιρώ εκείνω κατα τας Γραφάς, ο Lombardo χάρη στις σαχλαμάρες του King είχε φύγει από τους Slayer. Και πάλι πάνω σε αριστούργημα (όπως το 87 με το Reign In Blood). Μπαίνει μέσα τότε ο Paul Bostaph των φοβερών Bay Area θρύλων Forbidden, μεταφέροντας τη grooveίλα του στυλ του στη μπάντα. Ο δίσκος υποτιμήθηκε ακριβώς επειδή ακολούθησε το Seasons (το πληρέστερο Slayer ever κατα τη γνώμη μου) αλλά είναι γαμάτος, τεχνικότερος και μπόλικες κομματάρες από κει πέρα ΚΟΒΟΥΝ ΚΩΛΟΥΣ!
Αγαπημένα κομμάτια: SS-3, Dittohead, Killing Fields, Serenity In Murder, Circle Of Beliefs, Sex. Murder.Art (θα τα γράψω όλα χέστο!!)

Grip Inc - Power Of Inner Strength (1995)

Από την άλλη ο Dave Lombardo μαζί με τον κιθαρίστα Waldemar Sorychta και τον φοβερό frontman επ ονόματι Gus Chambers, δείχνουν τον ακόμα πιο grooveάτο τρόπο που μπορεί να παιχτεί το Thrash χωρίς να χάνει ούτε στο ελάχιστο την επιθετικότητα του! Ο Dave ρίχνει μια απόδοση ισάξια του Seasons In The Abyss, με στιβαρό ασήκωτο και ατμοσφαιρικό drumming που απλά δικαιολογεί τον τίτλο και το όνομα που έφτιαξε για τον εαυτό του. Απίστευτα πλούσιος δίσκος και ατμοσφαιρικός για τα δεδομένα του είδους!
Αγαπημένα κομμάτια: Hostage To Heaven, Ostracized (HE IS THE MAN UNDER THE BRIDGE), Heretic War Chant, Colors Of Death, Savage Seas (Retribution), Guilty Of Innocence

Αυτά προς το παρόν από μένα επανέρχομαι δριμύτερος :smiley:

#2

Πολυ ωραιο θεμα για συζητηση.Ωραιοι δισκοι αμφοτεροι,με τον Divine Intervention να εχει ξεφουσκωσει στα αυτια μου αρκετα παρολη την εκτιμηση που του χα οταν βγηκε.Οσο για το Power Of Inner Strength,πιστευω οτι ανετα κατεχει μια θεση στην πρωτη 10αδα καλυτερων 90ς thrash και με καθε ακουσμα να το ανεβαζει ψηλοτερα στην κορυφη

#3

Το καλό με το ΘΡΑΣ στα 90’ς είναι ότι όσοι βγάζανε δίσκους ήταν κάτα πάσα πιθανοτητα δισκάρες.
Το κακό με το ΘΡΑΣ στα 90’ς είναι ότι αυτοί που βγάζανε δίσκους ήταν ελάχιστοι.

Με άλλα λόγια, λίγοι και καλοί.

Κατά τα άλλα divine και grip inc λουκούμια.

Κατά τα άλλα

#4

Το θέμα με τα '90 είναι πως οι μεγάλες μπάντες άρχισαν να την βλέπουν αλλιώς. Metallica, Megadeth, Anthrax. Tesmament ακόμα και οι Kreator άρχισαν τα πειράματα, ενώ άλλες μπάντες χάθηκαν από το προσκήνιο. Από αυτούς εδώ μόνο το Coma of souls μπορεί να μπει και αυτό ήταν το 1990.

#5

μωρέ και το Cause for Conflict μια χαρά μπαίνει και μια χαρά χώνει.

Και γενικότερα όσοι κάνανε πειράματα καλά κάνανε (ανεξάρτητα αν παίζανε θρας ή κάτι άλλο), δεν γράφανε με αυτόματο πιλότο τότε. όπως τώρα δλδ.

#6

Το Divine έχει τη κατάρα του “δίσκου-που-διαδέχεται-αριστούργημα”. Πάντα θα είναι υποτιμημένος λόγω της ίδιας της φύσης του Seasons In The Abyss. Ανάποδα εμένα ανέβηκε στα μάτια μου με το καιρό :slight_smile:
Power Of Inner Strength τώρα, το καλύτερο πράγμα στο οποίο έχει συμμετάσχει ο Lombardo: δισκάρα ΔΙΑΜΑΝΤΙ! :smiley:

Συνεχίζοντας (έχοντας βάλει Links στα ήδη ποσταρισμένα :slight_smile: και καλό είναι ο καθένας να βάζει το λιθαράκι του με μια μικρή παρουσιασούλα δίσκου :wink:)

[B]Testament - The Gathering (1999)[/B]

Τέλος της δεκαετίας και η παλιά φρουρά γυρνάει σιγά σιγά. Ο Lombardo εξακολουθεί να κάνει πράγματα εκτός Slayer με τους Grip Inc και Fantomas. Κι όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που βρίσκονται οι Chuck Billy, James Murphy, Eric Peterson, Steve DiGiorgio κάτω από το όνομα των Testament οι οποίοι με εξαίρεση τα πολύ ωραία [B]The Ritual (1992)[/B] και [B]Souls Of Black (1990)[/B] έδειχναν να κάνουν κοιλιά στα 90s. Έρχεται λοιπόν ο Lombardo και είναι από τις λίγες περιπτώσεις που ένα supergroup δικαιολογεί τόσο πολύ το τίτλο του με το αποτέλεσμα. ΛΥΣΣΑ, ΚΑΒΛΑ, ανείπωτη έμπνευση και οι άπαντες στις καλύτερες τους αποδόσεις! Τα σόλο του James Murphy συναγωνίζονται μόνο αυτά που ο ίδιος είχε κάνει μέσα στη δεκαετία στους Death, Obituary και τους αδικημένους Disincarnate. Ο Lombardo λυσσάει πάνω στα drums και ο Billy δίνει ρεσιταλ με τη ΦΩΝΑΡΑ του!
Αγαπημένα κομμάτια: D.N.R. (Do Not Resuscitate), Down For Life, True Believer, Legions Of The Dead, Careful What You Wish For, Fall Of Sipledome

#7

Δεν διαφωνώ. Ειδικά οι Kreator βγάλανε τρελές δισκάρες για μένα στα '90s Το Outcast συγκεκριμένα παίζει να είναι και το αγαπημένο μου από αυτούς. Και οι Megadeth άλλωστε έβγαλαν ένα αριστούργημα όπως το Countdown που δεν είναι thrash αλλά και αυτό παίζει να είναι το αγαπημένο μου από αυτούς. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα περίοδος τα '90s για τις thrash metal μπάντες.

#8

Tις τελευταιες μερες το σκεφτομουν το θεμα. Μπραβο στο threadstarter

Yποθετω εννοεις σαν αποδοση του, οχι σαν δισκος :stuck_out_tongue:

Ον τοπικ βγηκαν αρκετα πραγματακια στα 90’s, ειτε στην αρχη της δεκαετιας απο κεκτημενη ταχυτητα, ειτε αλλαζοντας ηχο (τοσο τα μεγαλα οσο και τα πιο μικρα συγκροτηματα). Επισης, σιγουρα δισκογραφησαν στη δεκαετια νεες μπαντες αλλα ειναι λιγες (αλλα καλες που ειπε κι ο Παναγιωτης).
Eπισης να αναφερουμε και οτι στα μεσα με τελη της δεκαετιας εμφανιστηκαν μπαντες όπως οι Aura Noir, Absu, Desaster, Gehennah, Destroyer 666, Nefelheim κτλ που εχουν να κανουν παρα πολυ με το thrash που παιχτηκε απο πρωιμους Κreator, Destruction κτλ

Για να κλεισω το ποστ αυτο, οι δυο thrash μπαντες που μου ρχονται στο μυαλο oταν ακουω 90’s thrash ειναι οι Exhorder και οι Demolition Hammer.

#9

Λοιπόν επειδή τώρα ακούω το Cause For Conflict θα πώ μερικές κουβέντες, Ώς ο μόνος δίσκος χωρίς τον Ventor πίσω από τα drums, τα 4 παρακάτω κομμάτια που ξέρω μέχρι τώρα είναι ενδεικτικό 90s Thrash: groove, επιθετικότητα, ωμή παραγωγή και η trademark riffολογία Kreator μέσα σε όλα αυτά :smiley:

Catholic Despot, Bomb Threat, Lost και Isolation

Φοβερά βίντεο παρεπιπτόντως :slight_smile:

cynic: και σα δίσκος το γουστάρω πάρα πολύ, το λιωσα όταν το πρωτοάκουσα :smiley: Εννοούσα από το Seasons κι έπειτα :slight_smile:

#10

Και οι Sodom κράτησαν ψηλά τη σημαία του θρας στα 90. Ψηφίζω Code Red, χωρίς όμως να είμαι και ο πλέον ειδικός της δισκογραφίας τους

#11

Sodom την άρχισαν και την τελείωσαν καλά την δεκαετία βασικά. Στο ενδιάμεσο δεν είχαν και τις καλύτερες τους κυκλοφορίες.

Γενικά η δεκαετία χαρακτηρίστηκε από τον πιο σύγχρονο ήχο των Machine Head πάντως και την τεράστια επιρροή του burn my eyes που για μένα είναι τεράστια δισκάρα και συνεχίζει να αποτελεί ότι καλύτερο έχουν κάνει μέχρι σήμερα.

#12

Εδω ειναι ο παραδεισος και η κολαση εδω

[SPOILER]

600×600

550×550

Kαι μην ακουσω αηδιες για τα γκρουβατα tribalοστοιχεια του roots.

Θα επανελθω και με πιο κρυφους ηρωες, αλλα οταν ακουω 90’s ΘΡΑΣ εκει παει και το μυαλο και η καρδια.[/SPOILER]

#13

Αυτό το άλμπουμ πάντα θα το θεωρώ Thrash metal ντεμπούτο απλά όχι με την old school έννοια του όρου, στη ψυχή είναι Thrash: τσαμπουκαλεμένο, βαρύ και όταν γίνεται γρήγορο πετσοκόβει σβέρκους :slight_smile: Απλά εδώ πέρα και εγώ προβληματίζομαι γιατί είναι ιδιαίτερη κατηγορία. Τι λέτε εσείς? :slight_smile:

#14

Χρειάστηκαν 12 ποστς ρε φίλε!

Joker, να σαι καλά ρε παλουκάρι, γιατί χωρίς πλάκα είχα αγχωθεί.

Αναρωτιέμαι και πάλι όμως: οι υπόλοιποι που δεν είπαν λέξη για το Arise, τι παίζει; Το αγνόησαν επειδή “παραείναι προφανές” ξέρω γω, ή είναι συνεννοημένοι ομαδικά για να τρολάρουν το υπόλοιπο φόρουμ;

#15

Ένα γρήγορο top 10

  1. MEGADETH - Rust In Peace
  2. SLAYER - Seasons In The Abyss
  3. SEPULTURA - Arise
  4. CORONER - Grin
  5. KREATOR - Coma Of Souls
  6. ANNIHILATOR - Never Neverland
  7. GRIP INC - Power Of Inner Strength
  8. TESTAMENT - The Gathering
  9. SACRED REICH - The American Way
  10. FORBIDDEN - Twisted Into Form
#16

Eιλικρινα και εγω το τρεναρισα λιγο, ετσι απο περιεργεια.διαβασα ενα κεφαλαιο, refresh, τιποτα. 2ο κεφαλαιο refresh σκατα. Ε περασμενα μεσανυχτα η υπομονη τελειωσε. Τι διαολο, δεν εχετε δει ποτε χλωμο γκριζο ουρανο?

Συνεχιζοντας τωρα που εχω ορεξη για τους αφανεις (και μη) ηρωες με τα λευκα μποτινια

[SPOILER]

Mε την αυγουλα των 90’s 3oς δισκος για τους πολυ κακως παραγκωνισμενους WHIPLASH. Γενικα το θεωρω κατωτερο απο το ΤΕΡΑΣΤΙΟ Ticket to mayhem και το ουμπερ καλτ ντεμπουτο, αλλα και παλι ανηκει στις χρυσες στιγμες της καριερας τους. Αρκετα πιο καθαρος ηχος απο τα 2 προηγουμενα, η πρωτη “επαγγελματικη” παραγωγη βασικα αλλα απο ιδεες καλα παμε. Πολυ δυνατα ριφφακια, αλλα λειπει η φωνη του Portaro και αυτο το πανεμορφα ηλιθιο και ταυτοχρονα επικο ουγκα μπουγκα ολο ευθεια στυλ των 2 πρωτων δισκων μειωνεται καπως. Μεταβατικος δισκος μεν, με πολλα πορωτικα σημεια δε, δεν χανετε τιποτα να τον ακουσετε, ασε που για καποιους μπορει ανετα να ειναι καλυτερος απ τα 2 πρωτα. Στα συν το αθλιο εξωφυλλο. Θρας, οσο χειροτερο τοσο το καλυτερο. Eπισης μιας και ειμαστε στα 90’s εμενα μ αρεσουν και ορισμενα κομματια απο το Sit,stand,kneel, pray, αλλα αν δεν ειστε βαμμενοι αποφυγετε γενικα :p.
Δειγμα http://www.youtube.com/watch?v=5zH8HPi3JeE

Απο τους αρχισυμμοριτες του ΘΡΑΣ βεβαια. Ο δισκος που διαδεχεται την αγια τετραδα Feel the fire -Taking over - Under the influence- Years of decay. Eνα κακο συναισθημα σερνεται σε αυτο το αλμπουμ απο την αρχη, απο τις νεκροκεφαλες στο εξωφυλλο μεχρι την πρασινη κρυσταλλινη μπαλα, δεν υπαρχουν ομορφα πραγματα εδω μεσα. Το ακους απο την εισαγωγη του Coma, στο ριφφ μετα απο το ρεφρεν του Infectious και βεβαια αυτο το συναισθημα κορυφωνεται με την απολυτη mid tempo ομωνυμη χιταρα,. Οχι τοσο δυνατο οσο οι προκατοχοι, αλλα σιγουρα πολυ καλυτερο απο οτι εχω ακουσει σε μετεπειτα εποχες της μπαντας.

Επιλεγουμε με βιντεοκλιπ καθως τα ματια του Bobby μιλανε στον εσωτερικο μας κοσμο

Επομενοι οι αγαπουληδες

ΜΑΛΑΚΕΣ ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΠΟΣΟ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ:!:
αυτο μας προιδεαζει για καλο δισκο βεβαια, και παλι καμια συγκριση με τα αριστουργηματα του παρελθοντος αλλα the groove is strong with these one. Παρταρεις αυτοματα με τον ηχο. Λιγο μακρια απο τις γρηγορες κροσοβεραδικες στιγμες τους αλλα και παλι τα διαμαντια του τα εχει. Πολλα ομορφα σπασιματα και πολλα ουσιαστικα σολιδια πρωτης ταξης συνθετουν ενα πολυ ενδιαφερον ασμα

540×540

Αρνουμαι να σχολιασω το αλμπουμ που ξεκιναει με Holy wars/ Hangar 18.

600×600

Eπισης καποια πραγματα μιλανε απο μονα τους http://www.youtube.com/watch?v=ggJj5QoboVg Aυτος ο ηχος και η μαπα του Γκερε, το θρας το ιδιο. Μεγαλα μουσικα σκιλζ, ριφφαρες που σου κολλανε απο την πρωτη ακοραση για παντα και τα σολιδια να φευγουν πετωντας. Χορος, μπυρες και αηδιες.

Της πουτανας γινεται και εδω μεσα, παρε μελωδιες, παρε γρηγορα ριφφ, παρε γκρουβατα, ντραμς για βραβειο και γενικα σωστοτατα δουλεμενο υλικο που δε λεει με τιποτα οτι ειναι 2ος δισκος μπαντας. Απ την αλλη για θρας μιλαμε, αλλοι για 2ο δισκο ειχαν taking over, ride the lightning, , hell awaits, darkness descends οποτε anything goes

Aυτα με μια πρωτη σκεψη. Αλλα γενικα τα 90’s και Coroner εχουν (θα λεγα και κανα 2 πραγματακια για Mental Vortex και Grin,αλλα ειμαι ταγμενος στο Punishment for decadence οποτε ας το αναλαβουν αλλοι), και Dark Angel και Death Angel και Demolition Hammer και Sadus, Sacred Reich… Εχει πραμα για συζητηση…
[/SPOILER]

#17

Ναι γαμώ την πουτάνα τη ζωή.-

Και μια και πήρε το μάτι μου το όνομα Dark Angel, κλίνω περισσότερο προς την άποψη του Vic που λέει ότι ο Rinehart τραβούσε ώρες ώρες υπερβολικά τις γραμμές των φωνητικών με αποτέλεσμα να κουράζει και να μην εκτιμάς όσο πρέπει τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ μουσικές που παίζουν από πίσω. Οπότε μόνο Don Doty ρε μουνιά. :stuck_out_tongue: Όχι πως δεν έχει τις στιγμάρες του και τις υμνάρες του και το “Time Does Not Heal” βέβαια.

#18

Sepultura ούτε το chaos ούτε το roots μπορώ να τα βάλω στο thrash. δισκάρα το chaos βέβαια. Το roots από την άλλη δεν μου άρεσε ποτέ. Τώρα για λίστα και τα λοιπά θέλει σκέψη για αυτό και αποφεύγω να αρχίσω τις αναφορές σε συγκεκριμένα άλμπουμ. Το μόνο σίγουρο πως για μένα τουλάχιστον η κορυφή ανήκει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία στο rust in peace.

#19

Σαφέστατα όχι το καλύτερο, με παραγωγή που μάλλον το αδικεί (αν και δεν είμαι σίγουρος πως εχω καταλήξει γι αυτό) αλλά ο συνδυασμός πηγαίας δύναμης/οργής και του γεγονότος ότι μετά από τα 2 σχεδόν καθολικά αναγνωρισμένα υπερέπη, ο Quorthon ως γνήσιος αντι-σταρ βγάζει αυτό εδώ το πράμα, δεν μπορεί παρά να το καταστήσει λατρεία.

#20

Καβαλερας για παντα.

Το industrial/thrash side project του Kαβ(α)λερα την εποχη που εκανε πλακιτσα στον πλανητη και φυσικα δε μπορει να ειναι κατι κατωτερο απο επος. Οι Sepultura του Arise/Chaos συναντουν τους Ministry του Psalm 69 και το αποτελεσμα ειναι στο 1:29 αυτου του κομματιου (http://www.youtube.com/watch?v=Osbp5Q0EJbc) να γινονται ολα θρυψαλλα. Eλαχιστα σημεια μπορουν να περασουν σαν filler σε αυτη την μια ωρα που διαρκει αυτη η τρελη αλχημεια.