^^
και αρκετά Megadeth και Μetallica (νταξ’ με Testament τους παρομοιάζετε, οπότε περιττό! 
)
Το “Impact and Elegance” πχ σε σημεία φέρνει σε Whiplash (το τραγούδι, όχι τη μπάντα).
Πολύ ωραίο και αυτό το thread.
Λοιπόν, αν και δεν είμαι πολύ χωμένος στο thrash να πω και εγώ κάποια δισκάκια που είχα πάρει σε βινύλιο στα 90s και δεν είδα να έχουν αναφερθεί. Δυστυχώς δεν μπορώ να βάλω από εδώ (γραφείο) εξώφυλλα και links από YouTube.
[B]Detritus - Perpetual Defiance (1990)[/B]
Ντεμπούτο και πρώτο από τα δύο albums που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Άγγλοι. Οκ, δεν θα ανακαλύψετε την χαμένη Ατλαντίδα αλλά εδώ μέσα θα βρείτε καλοπαιγμένο thrash.
[B]Holy Moses - World Chaos (1990)[/B]
Απορώ που δεν έχει αναφερθεί η Sabina και η παρέα της. Πολύ καλά albums τα 3 πρώτα της δεκαετίας (World Chaos, Terminal Terror, Reborn Dogs)
Delirious-Time Is Progress
Μιας και ξεθάφτηκε και ξαναθυμηθηκα το ποσο καλος δισκος ειναι. Αν σας αρεσουν και οι Testament και οι Sabbat ή οι Skyclad (Wayward Sons) χωρις βεβαια κανενα φολκ στοιχειο,θα γουσταρετε και εδω
Inquisitor-Walpurgis - Sabbath of Lust
… Ετοιμαστείτε για πανωλεθρία. Ταχύτητες που κόβουν την ανάσα, ριφάρες-ξυράφια που ματώνουν αυτάκια, παλλόμενοι ρυθμοί ,φωνή που σκούζει βλασφημίες. Καταιγισμός από ??στραβωμένα?? τραγούδια που δεν δείχνουν έλεος και προκαλούν χάος στο διάβα τους. Είναι από τα κακοτράχαλα ακούσματα που σε κερδίζουν για την ανωριμότητα τους και τη δριμύτητα τους παρά για πιασάρικες μελωδίες και ρεφραίν. Οι σολιές είναι απότομες και σύντομες άρα και τραχιές προκαλόντας εσωτερικές ουλές σε ανθρώπους που νομίζουν ότι thrash παίζουν μπάντες σαν τους… (βάλε όποια μπάντα μισείς,χεχε). Επίθεση χωρίς προειδοποίηση, χωρίς ανασταλτικούς παράγοντες, από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο. Προσφέρουν ιδρώτα για να πάρουν τον δικό σου. Ζηλέυω όποιον τους έχει δει ζωντανά την εποχή τους, πρέπει να μάζευες κουβάδες με ιδρώτα (και αίμα ίσως). Παίζουν θυμωμένα, κάθε στιγμή. Ποιός ένιωσε την μύνις των Inquisitor και δεν φοβήθηκε; Το thrash(/death) των 90ς βρυχάται και μεις αποσβολωμένοι αναρωτιόμαστε γι αυτούς που λέγανε ότι στα 90ς δεν βγήκε καλό υλικό στον συγκεκριμένο ήχο. Κάπου το τερματίζουν στην υπερβολή αλλά εμένα μου αρέσει, όπως και τα ιδιαίτερα τσιριχτά του Alex. Κάτι άλλο που μπορεί να μην αρέσει σε μερικούς (συμπεριλαμβανόμενου και μένα) είναι η μεγάλη του διάρκεια (50 λεπτά) που δεν είναι ότι προτιμότερο για το συγκεκριμένο είδος. Ναι, κανα ζευγάρι τραγούδια θα μπορούσαν να λείπουν άνετα…
Meliah Rage-Solitary Solitude
Οριακα στην συγκεκριμενη δεκαετια αλλα πολυ πιο πανω απο τα ορια του καλου Thrash
Cerebral Fix - Tower of Spite
Την δεκαετία των 90ς, το thrash metal δεν ήταν πλέον τόσο διαδεδομένο, αλλά τουλάχιστον στις αρχές τους βγήκαν εξαιρετικοί δίσκοι. Αυτό οφειλόταν ότι πολλές μπάντες παίξανε ακόμα πιο ώριμα ενώ κάποιες άλλες βοηθήθηκαν από τις προσμίξεις (λέγε με crossover thrash). Οι Cerebral Fix μας έρχονται από την Αγγλία, μια χώρα που δεν ευδοκίμησε το thrash αλλά όπως και να χει έβγαλε καλές μπάντες (Betrayer, Acid Reign, Slammer, Detritus, Sabbat, Epidemic,Sacrament, Reign κ.α.). Το ?? Tower of Spite?? με το πολύ όμορφο αντιθράς εξώφυλλο του είναι η δεύτερη κυκλοφορία τους και σαφώς καλύτερη, ωριμότερη και θρασάτη από τι άλλο ξεγέννησαν.
Τα μέλη των Cerebral Fix είναι παικταράδες και το δείχνουνε. Το rhythm section τους, προερχόμενο από τους Sacrilege/Benediction, διπλη κιθαριστική μανία από 2 τρίχειρους και έναν τραγουδιστή που φτύνει λέξεις. Δύσοσμο, βρωμιάρικο thrash, κραδαίνει απειλητικά ένα μάτσο ριφάρες και θρασεμένες εκφράσεις-λέξεις εκτοξεύονται συχνά. Υπάρχει ρυθμός για ακατάπαυστο κοπάνημα και moshing αλλά δεν επαναλαμβάνεται συχνά ώστε να γίνει βατό και απλοικό. Οι ταχύτητες ανεβοκατεβαίνουν αλλά η ριφοδρομία συνεχίζεται χωρίς παύσεις. Οι 2 κιθαρίστες δεν υπάρχουν μόνο για αριθμητική υπεροχή αλλά ευημερούν ηχητικά μέσα στις συνθέσεις. Το ζευγάρι που εκτελεί το ρυθμικό μέρος δεσμέυει το λαιμό σου και οι υπόλοιποι το μυαλό σου. Θα σε φροντίσουν καλά, χαλί θα γίνεις όταν τελειώσει ο δίσκος?από το κοπάνημα και την κούραση.
Το ??Tower Of Spite?? δεν πρόκειται να γίνει ποτέ κάποιος από τους αγαπημένους σου thrash δίσκους. Όσο και να λατρέψεις τις φωνές για άσυλο, το ρυθμικό συρματόπλεγμα του ??Circle of the Earth??, την μεταλλικη ακεραιότητα του ? Circle of the Earth ??το σόλο του ??Enter the Turmoil??,το δεύτερο συναρπαστικό μισό του ?? Quest for Midian ?? που ουρλιάζει από ποιότητα, την mid tempo αγγαλίαση του ?? Feast of the Fools??, την κουρευτική ριφομηχανή που ονομάζεται ?? Culte des Mortes ?? με το απίστευτο τελείωμα, ακόμα και την διασκευή στο ?? Closing Irony ?? των Sacrilege (είπαμε, η παλιά μπάντα 2 μελών των Cerebral Fix), κάτι λείπει στο σύνολο. Αυτό μάλλον είναι ότι δεν έχουν 1-2 τραγούδια κορυφές που να σου καρφώνονται μια και για πάντα ενώ κάποιοι συνάδελφοι τους το χαν καταφέρει παλιότερα. Συμπερασματικά, μπορεί συνθετικά να είναι λίγο αδέξιοι και ανώριμοι αλλά έχουν άπλετο πάθος και σκληραγωγημένη καύλα και αυτό το αναπαράγουν στα 45 λεπτά που διαρκεί η απομάκρυνση μας, εξαιτίας τους, από την πραγματικότητα.lllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Μάγκες, ξεχάσατε…
ιεροσυλια
Lethal - Warriors
Ωπα, περίμενε. Εδώ δεν θα γράψω τίποτα για τους θεούς του prog/power Lethal. Όχι, εδώ έχουμε να κάνουμε με τους Αργεντινούς Lethal, μια Thrash/Heavy μπάντα από το 1987 που δισκογραφεί με συνέπεια (όσο ήταν ενεργή μιας και στα 00ς είχαν πέσει σε ακινησία). Αν και πλέον τραγουδούν μόνο στην γλώσσα τους, υπήρξαν και οι εποχές που απευθυνόντουσαν παγκοσμίως χρησιμοποιώντας την διεθνή γλώσσα. Ένας τέτοιος δίσκος είναι ο δεύτερος τους, το ??Warriors?? του 1992. Άγνωστη εταιρόα (Harley Records), άγνωστα μέλη, είδος μουσικής που είχε φύγει από την μόδα και χώρα προσέλευσης που δεν ενδεικνυόταν, ιδιαίτερα στο Ευρωπαικό κοινό. Το πώς έφτασε στα χέρια μου μια κόπια αυτού του δίσκου είναι μια τρομερή ιστορία που δεν ενδιαφέρει κανένα. Να αναφερθεί επίσης ότι από την τότε σύνθεση της μπάντας, οι δυο είναι ήδη νεκροί, ο κιθαρίστας από AIDS και ο drummer από μόλυνση. Αργεντινή κύριοι. Metal με κοχόνες ναααα, όχι χαζομεταλλάκια που αυτοκτονούνε ή πεθαίνουν από καρκίνο τσιγάρου και ποτού μπροστά στο Pc τους.
Οι Lethal το ζούν στο αίμα τους το thrash metal. Ίσως να μην έχουν παίζουν τα άπαιχτα τεχνικά, ίσως να μην έχουν την γαμάτη παραγωγή, αλλά έχουν ψυχή και πάθος. Οι ακροβασίες τους ανάμεσα στο Power metal και στο thrash τους χαρίζει μελωδία. Σκεφτείτε παλιούς Overkill?. Τα σόλος πάνε ασταμάτητα, τα δάκτυλα γλιστράνε πάνω στις χορδές, το ρυθμικό δίδυμο προστάζει ανελέητο headbanging. Επαπειλούμενο ολοκαύτωμα σε κάθε σύνθεση, με γεμάτες αυτοπεποίθηση αμοιβαίες διπλές καταστροφικές επιθέσεις. Είναι άξιο συζήτησης οι ριπές που γαζώνουν τα ηχεία σε 40 λεπτά. Καμιά οικονομία, όλα για όλα. Ένα ορμητικό ρεύμα που σε πλήττει από κάθε πλευρά. Το μπάσο να παίρνει πρωτοβουλία για λίγα δευτερόλεπτα και να παχαίνει τον ήχο, η φωνή να τραβά τις ψιλές τους και να εξυψώνεται, τα drums να πλήττουν ολοτελικά με την δύναμη τους.
Ας προσπαθήσουμε να βρούμε και κάτι άσχημο. Ας αναφερθούμε στο γεγονός ότι το ??The Face On The Coin?? θυμίζει στο βασικό ριφ αισχρά Annihilator και συγκεκριμένα το ??Stonewall?? από το ??Never Neverland??. Το άθλιο και φτωχό εξώφυλλο (απαράδεκτο στο Metal να δείχνει εξώφυλλο με φάτσες. Και το ότι το booklet έχει τα πάντα γραμμένα στην μητρική τους γλώσσα. Τι άλλο; Ακόμα και η μέτρια παραγωγή τους ταιριάζει γάντι. Δεν νομίζω ότι τα παραπάνω είναι ικανά να κόψουν έστω και λίγο από την ορμή που θα σε πάρει παραμάζωμα το ??Warriors??. Δεν ξέρω πιο τραγούδι να διαλέξω ως το καλύτερο, δεν ξέρω ούτε και πιο να διαλέξω ως και το υποδυέστερο. Μπορείτε να αφεθείτε στο μεταλλικό παραλήρημα που μας προσφέρουν οι Αργεντινοί και να τους αφήσετε να ροκανίσουνε τα αυτιά σας (και τα μυαλά σας) με τα ξυραφένια ριφς τους και την κοφτερή του φωνή. Thrash των 90ς, χωρίς πειραματισμούς, μόνο όρεξη και πάθος. Και ο δίσκος κλείνει με το ??Vida Artificial??, που θυμίζει Metallica και είναι τραγουδισμένο στα Ισπανικά (η γλώσσα της Αργεντινής δηλαδή). Μια καταβροχθιστική μηχανή made in Argentina. Γνωριστείτε μαζί τους και αγκαλιάστε τον διθεισμό (μαζί με τους άλλους Lethal).Slavery - Immortal Dismalness
Βαθιά βουτιά στο παρελθόν και ακόμα βαθύτερο σκάψιμο μέχρι να βρεθεί κάποιος πολύτιμος λίθος. Αυτή την φορά εντοπίστηκε στα εύφορα βουνά και λαγγάδια της Βραζιλίας και για την ακρίβεια του Σαλβαδόρ. Εκεί, με την αυγή των 90ς δημιουργήθηκε μια Death/Thrash metal μπάντα με το όνομα Slavery. Πρώτη τους κυκλοφορία, το ?? To Kill In Cold Blood?? το 1992 (δυστυχώς μόνο σε βινύλιο-κάποιος να το επανακυκλοφορήσει άμεσα, και σε cd). Πρώιμο, άγριο, επιθετικό, κατευθείαν από τις ζούγκλες του Αμαζόνιου. Δυο χρόνια μετά έρχεται η δεύτερη επίθεση, συνθετικά καλύτερα στα αυτιά μου αν και (ελαφρώς) πιο στρωτή. Ίσως να μην καννιβαλίζουν τόσο μουσικά όσο το ντεμπούτο αλλά εδώ ανακαλύπτω περισσότερο μουσικό πλούτο, ακόμα και αν είναι λερωμένο με αίμα και λάσπη. Τα ίχνη τους χάθηκαν αργότερα και δεν γνωρίζω αν κάποιο μέλος τους συνέχισε με κάποιο άλλο μουσικό ύφος. Πάνε και αυτοί?.
Μια σύντομη εισαγωγή και μετά ο Όλεθρος. Άγουρη παραγωγή, αρκετά φτωχή που υποδηλώνει και την καταγωγή της. Ότι πρέπει για σάπιο, άγριο death/thrash. Ατίθασες κιθάρες που ξηλώνουν κάθε αρμονική ισχύ που θα μπορούσαν να εξοικειώσουν τον ήχο με πιο ανειδίκευτα αυτιά. Τα φωνητικά, και αυτά ανάμεσα στο ακραίο thrash και στο πιο καθαρό death, ακούγονται παθιασμένα, σαν να ξεφτίζει η ψυχή του. Λαιμοί που σπάνε, σβέρκοι που στρέφονται, μυαλά που ταρακουνιούνται. Ακούστε τους και ξεχάστε οτιδήποτε νομίζετε ότι παίζει thrash κατά το 70%.. Δέος. Ριφοπαραλήρημα σε τραγούδια σαν το ?? Heartless By Face??. Αναστατώνει με την ισχύ του, εξαπλώνεται σαν πανούκλα στον οργανισμό σου και σε κατατρώει. Σχεδόν ατμοσφαιρικό στην αρχή, προκαλεί ένα χαμό μετά. Απόλυτα θανατηφόρο.
Άριστα ισορροπημένο ανάμεσα στην καφρίλα αλλά και στη μελωδία, που δεν την αντιλαμβάνεται σαν κάτι αντίθετο, μιας και είναι αλυσοδεμένη με σκουριασμένους χαλκάδες. Δεν εφησυχάζονται μέχρι το τέλος, αναπνέουν Χάος και δημιουργούν Κόλαση. Φτύνουν αίμα και χύνουν ιδρώτα και αυτές δεν είναι εκφράσεις υπερβολής ή ενθουσιασμού. Απλά βάλτε να ακούσετε δυνατά τραγούδια σαν το ??World Of Tears??.Και αν νομίζετε ότι είναι τίποτα ούγκανοι και δεν μπορούν να παίξουν καλύτερα, ξεβουλώστε τα αυτια με το ?? Μόνο το εξώφυλλο δεν είναι εκφοβιστικό.Darklin Reach - Where Evil Dwells
Οι Darklin Reach είναι μια Αμερικάνικη μπάντα που ποτέ δεν έγινε γνωστή και ούτε πρόκειται. Όλη η φήμη της βασίστηκε στο ότι το μοναδικό τους άλμπουμ έκαναν την παραγωγή ο Jon Oliva και ο Steve Wacholz των Savatage. Τα μέλη της μπάντας εξαφανίστηκαν από προσώπου γης με μοναδική εξαίρεση τον drummer John Osborn που έπαιξε αργότερα στο δίσκο των Dr. Butcher αλλά και Circle II Circle. Επί τροχάδην, αναφέρουμε ότι σε μια συνοικία του Σικάγο γεννήθηκαν οι Metal Reign το 1986 από κάτι πιτσιρικάδες και έπαιζαν power metal. To thrash metal όμως κυριαρχούσε εκείνη την εποχή και επηρέαζε του πάντες. Οι Metal Reign αλλάζουν σε Darklin Reach το 1989 και ετοιμάζουν νέο υλικό, ελαφρώς πιο τραχύ. Το 1990 κυκλοφορούν σε κασέτα το ??Impact And Elegance?? μόνο και μόνο για να μετονομαστεί σαν ??Where Evil Dwells?? και να κυκλοφορήσει το 1992 σε cd και βινύλιο από μια μικρή Λονδρέζικη εταιρία, της Tombstone Records (με πολύ όμορφες κυκλοφορίες) και με συνεργασία της Progressive International για διανομή στην Αμερική. Η μπάντα διατηρήθηκε λίγα χρόνια χωρίς κάτι φρέσκο να προσφέρει και τελικώς να διαλυθεί το 2001.
Μπορεί το ??Where Evil Dwells?? να κυκλοφόρησε το 1992 αλλά δεν ξεχνάμε ότι είναι υλικό του 1989-1990. Μιλάμε για speedαριστό thrash που σου κολλάει τα μούτρα στην γωνία. Δεν είναι διόλου ούγγανοι, ξέρουν τι κρατάνε στα χέρια τους και το τερματίζουνε αναλογιζόμενοι τις δυνατότητες και ικανότητες τους. Καταιγισμός πυρών από το ντουέτο των axmen. Οργισμένοι, έξαλλοι, εξαπολύουν την αρνητικότητα και την νεανικότητα τους σε ένα μουσικό σωλήνα γεμάτο πάθος. Οι δισολιές εφοδιάζουν με εξαντλητικούς ήχους τις συνθέσεις και σου παίρνουν κάθε ψυχικό βάρος όταν το κεφάλι σου σταματά να ταρακουνιέται. Τίποτα πιο εθιστικό από το να απολαμβάνεις το ??Addiction?? με ένα κουβά μπύρα στο χέρι. Οι Pangelinan/Osborn εξαπολύουν όργητα και το ασκί του Αιόλου συμπεριφέρεται σαν υπερφουσκωμένο μπαλόνι που τρύπησε.
Το εξώφυλλο, περίεργα όμορφα, σε προειδοποιεί για το τι θα ακούσεις. Το πλάσμα με υα ματωμένα χέρια ανάμεσα σε σκελετούς υποδηλώνει την εχθρότητα που εσωκλείεται μέσα του. Κάθε σύνθεση, σαν καρπός από την μπελαντόνα, με την Ατροπίνη ν είναι χορταστική και άφθονη όποιο τραγούδι και να δοκιμάσεις. Και όχι πάντοτε με την επιθετική μορφή. Το ?? Corner Of Your Mind?? φοράει την μάσκα της μπαλάντας και σε δελεάζει σε κάτι πιο ήπιο και γλυκό αν και είναι από τις πιο οδυνηρές συνθέσεις. Το θέλγητρο για μια επίπονη εμπειρία υπάρχει και σε τραγούδια σαν το ??Sycophant?? είναι ακόμα πιο εμφανής. Η φωνή, αρκετά υψίσυχνη αλλά με προσθετικό γρέζι για να ακούγεται πιο thrashy, ταιριάζει στον ήχο τους. Στίχοι, προσωπικοί και κοινωνικοπολιτικοί όπως οι περισσότεροι της εποχής και του είδους. Η παραγωγή, πρώτη (από μια μεγάλη σειρά) για τον Oliva αλλά και πρώτη για τοn Wacholz (και τελευταία) δεν είναι και η καλύτερη που έχω ακούσει αλλά σίγουρα κάνει πολύ καλά την δουλειά της.