Δεν είπα πως το άκουσα τότε, είπα πως είναι το πρώτο black από [B]ΝΟΡΒΗΓΙΑ[/B] που άκουσα. Το άλμπουμ το πήρα την περίοδο περίπου που είχαν έρθει για συναυλία στην Ελλάδα και τα hammer invader είχαν τρελαθεί να τους αποθεώνουν.
βασικα εχω ακουσει μονο mayhem\emberor\impaled nazarene
στο γυμνασιο παλια χωρισ να μου κανουν καμια εντυπωση
μουσικα βασικα το καλυτερο ειναι το
non serviam ο σακης εχει γραψει γαμω τα τραγουδια
αλλα δεν εχει το black feeling που εχει πχ το thy mighty contract
αρα το οσκαρ 1994 παει στους…
‘‘φτυνω στο πρωσωπο του θεου σου
κατουραω στον σταυρο
κανω εμετο στην αγια γραφη
χεζω την ευλογημενη πορνη και τον μπασταρδο γιο της’’
οποιος βρει ποιοιος black δισκος ειναι ο καλυτερος
κερδιζει ενα κουλουρι
O δίσκος,που κατάφερε να σπάσει μερικά στεγανά στον ηχο και να δώσει νέα ωθηση στο black metal της εποχής ηταν το principle of evil…πολλοί metalheads της εποχής εγιναν οπαδοί του συγκεκριμένου ήχου εξαιτίας αυτού του δίσκου…+οτι απέδειξε οτι δεν ειναι μονο νορβηγικής κοπής ο συγκεκριμένος ήχος…(credits to Rotting Christ as well)
Αφήνω εδώ αυτό για ποικιλία
Δεν άλλαξε το ρου του bm, ούτε περιέχει μερικές από τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές του.
Xαντακώθηκε ανάμεσα σε κολοσσούς, παρέμεινε αγέρωχο.
Νορβηγική, μπουρζουμική, ακατέργαστη, κατάθλιψη για όλους.
[I]Ή και όχι.[/I]
Xεχ, συχνό θέμα συζήτησης με καμένο μπλακμεταλά φίλο: το '94('95) και το '97 προσδιόρισαν το black. σχεδόν ό,τι βγήκε τότε.
Αν με ρώταγε κάποιους τι είναι black metal, θα του έλεγα να ακούσει 5 άλμπουμ, αν έχει ακούσει αυτά, ξέρει τα πάντα και δεν χρειάζεται να ακούσει τίποτα άλλο. 4 από τα 5 είναι στο πολλ, τα 4 πρώτα.
Το προσωπικό μου γούστο περιορίζει την επιλογή ανάμεσα σε mayhem και emperor. The rest is silence, δεν μπορώ να ψηφίσω.
qft
Στις σπηλιες σας, γρηγορα. Για το qft το λεω.
Hvis lyset tar oss.Τραγουδάρες(και μόνο για το Det som en gang var αξίζει να αναγνωριστεί ως ένα μνημείο του black metal),εξωφυλλάρα,ΔΙΣΚΑΡΑ.
Ακολουθεί το πρώτο ξόρκι και μετά είμαι διχασμένος ανάμεσα στο de mysteriis και το vikingligr.
Οχι ? Και το Maranatha ? Oχι το Salvation ή καποιο DSO ?
Όχι φυσικά, παρενέργειες από τη σαβούρα του αντίστοιχου τόπικ είναι. Κάποιοι εδώ μέσα δεν έχουν καταλάβει πως το ΒΜ στην ουσία του είναι 5, άντε 10 δίσκοι. Ε, αυτή η λίστα των 5-10 δίσκων είτε αρχίζει από το ντε μυστηρίης είτε καταλήγει εκεί.
Αλλο λεει εδω ο Red Rum.Αυτη την στιγμη βαριεμαι να κατσω να αναλυσω γιατι διαφωνω.
Επειδη οι DSO δεν απαντουν την ερωτηση “τι ειναι το black metal”. Αυτο που κανουν ειναι να παρουσιαζουν μια διαφορετικη προταση, πραγμα που απαντα σε αλλες ερωτησεις. Οι Funeral Mist με το Maranatha στοχευουν περισσοτερο στην ουσια γιατι, για μενα τουλαχιστον, το black metal ειναι περισσοτερο συναισθημα παρα μουσικη και παροτι πιο επικο, μελωδικο και πομπωδες εχει μερικα τραγουδια που κανουν ουσιαστικη διαφορα.
Λέω περίπου αυτό.
- Τhorns.
Φυσικά και το BM δεν είναι μόνο αυτά, αλλά μιλάμε για τo AΩ.
Επίσης είμαι από τους λίγους που δεν την πολυπαλεύουν με Funeral Mist. Δεν ξέρω, δεν έχουν καταφέρει να με συγκλονίσουν αν και το Μαραν Αθά το χω ακούσει αρκετές φορές.
-Τι θες παιδί μου;
-Μπαμπά!?!? Σαν σάπιος παλιομεταλλάς που’σαι, ποιες είναι οι καλύτερες black metal μπάντες για το '90;
-Ααα…εχμμμ…Άκου παιδί μου, αν θες να’σαι σωστός μαυρομεταλλάς, σπούδαζε με [COLOR=“Purple”]Mayhem ,Darkthrone , Cradle of Filth ,Rotting Christ[/COLOR] και θα με προσκυνάς μια ζωή…!
-Αλήθεια; Ευχαριστώ μπαμπά!!!
[B]ΈΤΣΙ!!![/B] 
βγάλε τους cradle of filth και είσαι οκ
Να τους βγάλουμε αλλά το “Principle…” παραμένει στα καλύτερα bm albums του 94.
Πωπω κοιτα εδω πολλ που δεν ειχα νιωσει…
Πραγματικα απο τα πιο δυσκολα … Ολα τα αλμπουμς ειναι καταπληκτικα και ιστορικα.
Ψηφισα το Nightside Eclipse … μετα απο πολυ δυσκολη σκεψη εκ των Mayhem / Darkthrone / COF .
Αυτό που λένε οι πάνω για τα άλμπουμς που ορίζουν το bm με βρίσκουν κάπου στη μέση. Κατά την γνώμη μου το bm είναι η πιο ανοιχτή σε διαφορετικές εκδοχές μουσική σήμερα. Είναι αυτός ο ήχος που δημιουργήθηκε κυρίως στην Νορβηγία, με τα σαφώς ορισμένα αλλά και τόσο ασαφή και ρευστά ριφς. Σαν να κατασκευάστηκε ένα όπλο. Μια ασαφής φόρμα που μπορεί να ερμηνευτεί με πάρα πολλούς τρόπους, από όποιον προσπαθήσει να δημιουργήσει πάνω σ αυτήν. Βέβαια, ίσως αυτός είναι και ο λόγος που έχει βγει και τόση σαβούρα ή μάλλον παραπάνω από το μέσο όρο ενός μουσικού είδους.
μπα είναι απο τα λίγα πράματα που δεν πρόκειται να βάλω νερό στο κρασί μου. Δε μ άρεσε τότε, δε μ αρέσει τώρα.
Μεγάλα ονόματα στο poll… Και στα καλύτερά τους οι περισσότεροι…
Θα ψήφιζα De Mysteriis αλλά έχει ήδη πολλές ψήφους… Ας ρίξουμε σε outsider: Hvis Lyset Tar Oss - ίσως καλύτερο κ απ το Filosofem (για μένα)
Για μένα είναι σίγουρα η κορυφή του Varg, η ολοκλήρωση των ιδεών που αναπτύχθηκαν στις προηγούμενες κυκλοφορίες του.
Το [I]“Det Som Engang Var”[/I] (το κομμάτι) δημιούργησε ολόκληρες δισκογραφίες συγκροτημάτων και το [I]“Tomhet”[/I] αποτελεί το πιο ουσιαστικό instrumental/ambient που υπάρχει σε δίσκο του (των [B]“Daudi…”[/B], [B]“Hlidskjalf”[/B] εξαιρουμένων μιας και είναι διαφορετικής λογικής άλμπουμς).
Παρότι έχω αρκετές ελλείψεις (Darkthrone, Mayhem, Burzum, Impaled Nazarene, Emperor, Enslaved κλπ) είμαι ανάμεσα στα:
[B]Marduk - Opus Nocturne[/B] γιατί είναι ένα από τα άλμπουμ που οι Marduk προσέχουν τις αργές τους riffάρες και βγαίνουν κομματάρες όπως Materialized In Stone, The Sun Has Failed και γρήγορα όπως Sulphur Souls, Autumnal Reaper, From Subterranean Throne Profound \m/
[B]Rotting Christ - Non Serviam[/B] γιατί έχει παραγωγάρα trademark και τραγουδάρες όπως Morality Of A Dark Age, Saturn Unlock Avey’s Son, The Fifth Illusion, Wolfera (The Chakal) και φυσικά το ομώνυμο classic
[B]Cradle Of Filth - The Principle Of Evil Made Flesh[/B] γιατί έχει riffs που θα μπορούσαν να παίζουν μέσα σε Infernal Overkill (Destruction) ή Hell Awaits (Slayer) μαζί με Doom/Death μελαγχολία (A Dream Of Wolves In The Snow) και τον χαρακτήρα των Filth να πλάθεται σιγά σιγά σε ένα σκοτεινό αριστούργημα 
Δισκαρες και τα τρια.Πραγματικα μεγαλοι δισκοι.