A Place To Bury Strangers - Transfixiation (2015)

Έ πρέπει. Απλά πρέπει. Να πέσουν τα χειροκροτήματα.

Μιάμιση ακρόαση μέσα και ίσως είναι ό, τι πιο no wave και αντιπιασάρικο έχουν βγάλει μέχρι στιγμής. Εδώ μέσα δεν υπάρχουν τόσο οι Dead Moon (καλά, υπάρχει ένα Fill The Void που κουνάει κωλαράκια) όσο μια πιο ευρεία γκάμα. Στο “βρες τις αναφορές” βρήκα Swans επί Greed στο Deeper -παίζει και για κορυφή του δίσκου και προσωπικό αγαπημένο-, κάτι από πρώιμο shoegaze στο Love High, ξεκουρδίλα παντού και πάντα, λαμαρίνες τύπου japanoise στο πιο τιθασευμένο τους στο I’m So Clean και αγνό Rocket From The Tombs ΦΥΣΗΜΑ στο κλείσιμο με I Will Die. Νιώστε.

Παίρνω και προφανέστατα περιμένω συγκεκριμένες παρουσίες δωδά να γίνει ένα ηλεγχόμενο τζέρτζελο. Aka, Keyser -ΛΙΩΣΕ ΤΟΥΣ ΜΗ ΣΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ-, Νομίστερος, Nameless, Private, Γκρύμαρος, Ογδονταεφτάς, Iron αγαπούλης κρίνονται ως απαραίτητοι (αν αγνοώ κάποιους, όλους σας αγαπώ). Ειδάλλως θα τρέφομαι αποκλειστικά με κονσέρβες από τα λιντλ και είναι κρίμα να βρείτε τα παράγωγά μου στο κατώφλι της οικίας σας. Όσοι μένετε εκτός και μου πείτε “θα τραβηχτείς μέχρι εδώ;”, ανταπαντώ πως έχουμε Τσίπρα-δε φοβάμαι τίποτα.

Καλά βουητά.

Προσωπικα, δεν ειμαι κι ο μεγαλυτερος φαν τους.

Νιωθω οτι το πακετο τους ειναι περισσοτερο εξοπλισμος, παρα μουσικη και το αποτελεσμα ενα χαος, αλλα επιτηδευμενο, οποτε και λιγο fake.

Εχω ακουσει τους δισκους τους, γενικα, εχω λατρεψει Keep Slipping Away και So Far Away, τους θεωρω καλη μπαντα, θα τους προτιμουσα πιθανον σε ενα φεστ, αλλα δεν ειμαι ο τυπος που θα τα 'σκαγε για παρτη τους.

Θα τσεκαρω κι αυτο καποια στιγμη, παντως.

Ελπίζω να ισχύουν αυτά που λες

Iron, δε διαφωνούμε καθόλου ως προς το ότι έχουν μια κάποια εσάνς δηθενιάς. Καθόλου όμως. Μα αυτό που κάνουν, το κάνουν καλά γαμώτο. Νομίζω ότι από την πολλή προσπάθεια, από ένα σημείο και μετά κατέληξαν και να το νιώθουν κιόλας αντί απλά να το βγάζουν άψυχα, όχι από κάποιο δίσκο κι έπειτα, γενικότερα μιλώντας. Τώρα για τον εξοπλισμό δε μπορώ να μιλήσω, μιας και η πλειοψηφία των νοιζάδων που ακούω έχει 10 κιλά πετάλια και παραμορφώσεις αλλά στο τέλος χρησιμοποιεί μόνο κάποια γραμμάρια (The Rita, MSBR και Merzbow εξαιρούμενοι που απλά ξέρουν τι και πως κάνουν).

Ριπ, άκου και έλα να παίξουμε φάπες. Αδιάφορος -εντελώς- δε νομίζω να σου περάσει και σε 2-3 πραγματάκια θαρρώ πως θα συμφωνήσεις.

Επειδη αυτο που λες, ισχυει “γενικοτερα μιλωντας”, και γω εχω μεινει στην ιδεα οτι ειναι καλη μπαντα και η επαφη μου μαζι τους ειναι λιγο “αμα κατσει”.

η επιτηδευση στη μουσικη ειναι ενα μεγαλο κεφαλαιο, αν θελετε τη γνωμη μου ειναι λιγες οι μπαντες που δεν παιζουν επιτηδευμενη μουσικη και αυτο το βρισκεις σε πιο αθωα ετη και σε λιγους που εχουν ξεμεινει και παιζουν αυτο που λαχταρα η καρδια τους. οταν μπαινει δε και το ρευστο στη μεση και η επιβιωση προερχεται καθαρα και μονο απο τη μουσικη η επιτηδευση γινεται πιο εντονη, ειναι η φαση που ο ενας θα πει στον αλλον αυτο θελω να “ακουστει ετσι”. το “θελω να ακουστει” απο μονο του δηλωνει πραξη μη-αληθινη με την εννοια οτι αυτο που σε νοιαζει ειναι περισσοτερο το τι απηχηση θα εχει το καθε τι που παραγεις, τα λεηερς και τα πλαφονς που βγαινουν στη επιφανεια και οχι η πραγματικη ιδεα που βγαινει αμεσα απ’τις καρδιακες αρτιριες του μουσικου. και εδω ειναι που ερχομαστε να μιλησουμε για την πραγματικα ελευθερη μουσικη, τη μουσικη που καποιος θα παιξει και θα την αφησει να ακουστει με παικτικα/εκτελεστικα λαθη. τα οποια λαθη δεν ειναι επιτηδευμενα, ειναι λαθη τα οποια ηχογραφηθηκαν ετσι με το παθος της στιγμης και το παθος σαν αποτελεσμα υπερβαινει το λαθος και αυτο που ακουγεται και περνα προς τα εξω ειναι το σηκωμενο πουλι του μουσικου. το δυσκολο της υποθεσης που λετε ειναι να ξεχωρισεις το σηκωμενο πουλι απ’ το τιγκαρισμενα ψευτικο σιλικονουχο. Οι aptbs απ’ το ονομα και μονο φαινεται μπαντα του επιτηδευμενου σωρου. μουσικα ο καθης βγαζει τα συμπερασματα του. βαζοντας στη ακρη τα χιτς, τα μτβς τα γλαμουρς τα παρτυ και τα ναρκωτικα τα οποια βεβαιως καραγουσταρω, θεωρω λοιπον οτι εχουν ανοιξει σχολη. τη σχολη του βρωμικου ποστ πανκ ηχου που εχουν ξεσηκωσει πολλες μπαντες οπως The KVB, M!R!M, DVA Damas και γενικα μπαντες με κεφαλαια γραμματα καθως αυτες δεν εχουν σηκωμενο πουλι. αυτο που ακουω παλι στο Transfixiation ειναι κατι σταθερο και ηδη πειραματικο. μπαντα που δυσκολευσαι να βρεις γερες εξελιξεις καθως ξεκινησε να παιζει μουσικη με εξελιξη και στα περι παθους που λεγαμε οποιος δεν ακουει παθος στο Fill The Void ειναι ξεκαθαρα επιτηδευμενος ανθρωπος. το περιμενα καιρο αυτο το δισκο οχι οτι τα ιπι δε γαμανε μανουλες ε.

Και αυτή παίζει να είναι η πιο ολοκληρωμένη άποψη που έχω διαβάσει πρόσφατα για το διαχωρισμό του attitude στο “νιώθω” και το “εκφράζω”. Ο iron παραπάνω ανέφερε το Keep Slipping, εγώ αναφέρω και το In Your Heart, κομμάτια του παρελθόντος τους catchy as fuck τα οποία όμως δεν ακούγονται καθόλου κρατημένα αλλά έχουν το πέος όρθιο και γαμάνε καθ’ οδόν. Φυσικά και μπορούμε να τους προσάψουμε, κακεντρεχώς σκεπτόμενοι και αποκλειστικά έτσι, την αναβίωση μιας σκηνής σε λίγο πιο θορυβώδη (και ηχητικά και στον Τύπο της εποχής) πρότυπα, που τους δίνει μια δόξα. Το θέμα είναι, όμως, πως αυτή η δόξα που τους δίνεται δεν αφορμάται τόσο από το ότι πολλοί θυμήθηκαν τα εφταράκια τους και τα ξανάβαλαν να τ’ ακούσουν μέσω των Place, μα ότι βάζουν να ακούσουν Place.
Ως μπάντα, αν και παίζουν ένα ιδίωμα το οποίο πολλοί έχουν συνδεδεμένο με το σνομπ του πράγματος λόγω κοινού, βγάζουν κομμάτια που μυρίζουν ιδρώτα. Όχι αυτόντου μπιχλιάρη χουντάκλα απ’ απέναντι που έχει κατακάτσει από την απλυσιά και πουλ μουρ για το πόσο καλά ήταν τα πράγματα στην εποχή του ή πόσο σωστή είναι η δικιά του νοοτροπία εν αντιθέσει με αυτήν όλου του υπόλοιπου κόσμου. Ιδρώτα όπως αυτόν που βγαίνει την ώρα της σωματικής δραστηριότητας, φρέσκο, απ’ την παραγωγή στην κατανάλωση. Και στο μυαλό σου δε γίνεται να τους απεικονίσεις ως τυπάκια που κάθονται στέρεα με τουπέ “κοιτάχτε-τι-θόρυβο-κάνουμε-μπιτ-δατ”, αλλά σκηνικά σαρώσεως μιας σκηνής, κοπανήματος, λύσσας, καύλας, ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ. Και όσο δύσπεπτο και να 'ναι, τελικά, το Transfixiation σε στιγμές του, νοητικά τη βγάζει αυτήν την ειλικρίνεια. Μπορεί να ξεκίνησαν (ενδεχομένως, όχι με σιγουριά) ως πιτσιρικάδες που ήθελαν να παίξουν κάτι “ξεχασμένο” για να φανούν διαφορετικοί, μα στην πορεία την καταβρήκαν και καλά κρατούν στο να ξεσπάνε μουσικά και να το μεταβιβάζουν ακέραιο. Όχι;

2 κομματια εχω ακουσει μονο οποτε δε μπορω να εκφερω ολοκληρωμενη αποψη, ποσο μαλλον σαν αυτα τα δοκιμια που γραφετε τα αποπανω αρρωστακια. απλα θα ηθελα να σημειωσω στο περι επιτηδευσης και true ή οπως αλλιως το οριζεις - και πρεπει να το εχω ξαναπει στο φορουμ - οτι ο συνδυασμος keep slipping away και βιντεοκλιπ πρεπει να παρει καποιο μουσικο Οσκαρ ή life achievement music award ή και γω δεν ξερω τι οσον αφορα την ισορροπια μεταξυ ΔΟΥΛΕΙΑΣ και αληθινου, ωμου συναισθηματος. αυτα. οταν τελειωσει η εξεταστικη θα ακουσω το καινουριο με προσοχη και μαλλον θα γυρισω για ποζερικες αναλυσεις

μικρο σπαμ περι ‘‘επιτηδευμενου’’ και της post punk σκηνης ,συνεντευξη απο το noisy στον David J

[B]Go ahead. Blow your own trumpet[/B].
Well, there?s depth to what I do. I know this. And some journalists who are of a certain influential set appreciate it. And, now, Bauhaus is lauded by the press. I think we were really ahead of our time. We were provocateurs. We knew were winding people up, and we delighted in that actually. But we still were just being true to ourselves and making music that we thought was just bloody good. And yeah it was kind of going against the grain of the time.

[B]How so?[/B]
[B]Post punk, there was an attitude of being sort of humble and unpretentious and working class and meat and potatoes, whereas we delighted in being pretentious. But in being pretentious we were being ourselves. You know, it?s the lie that tells the truth. Like how camp is the lie that tells the truth. We were being truer to our real selves by being that glam and that avant-garde and outside the meat and potatoes.[/B]

[B]A lot of those meat and potato types were from very well-to-do backgrounds.[/B]
Yeah that’s pretentious, but not in a really appealing way. But musically we were just ahead. And that?s been borne out by the number of bands influenced by Bauhaus. They?ve told me personally that they have, and that?s really gratifying. I hear the influence coming through a lot. And Love and Rockets. In America certainly. We focused on America. We turned down tours in Europe and Australia and focused on America and Canada.

το δισκιο θα το τσεκαρω αφου ολοκληρωσω τις ακροασεις στο νεο αλμουμ τον Soft Moon.

Νομίστερ, μέσα πέσαμε ωρέ παιδί

xD

μιας και μιλατε για αγαπημενα aptbs κομματια. ας φτιαξουμε κι ενα τοπ 5 να ξερουμε που κινουμαστε, σωστη γραμμη βεβαιως τα κομματια που αναφερατε.

[I]Missing You[/I] οριζει τις μελωδιες που μουρμουραμε καθως κανουμε ντουζ
[I]Dead Beat[/I] νεο επιπεδο σκατο οσον αφορα το γκρουβ
[I]Exploding Head[/I] αναφορες σε turbo lovers
[I]Why I Can’t Cry Anymore[/I]-> αναφορες σε running wilds
[I]Revenge[/I] η Λυσσα που αναφερθηκε
[I]You Are The One[/I] χιτ χιτ χιτ

Ωραια, οταν τελειωσεις πηγαινε και απο το μπλακ μεταλ θρετν να πεις για το urfaust. Αυτη η βδομαδα ειναι η καλυτερη σου, νεα aptbs, urfaust και forest, ποιος τη χαρη σου.

για το ep με το σουπερουαου εξωφυλλο μιλαμε; ακουσα το κομματι που ποσταρες διπλα και δεν τρελαθηκα ειναι η αληθεια, το σπλιτ με kingdude κατι ειπε. αλλα ΝΑΙ ειμαι χαρουμενος γι’ αυτες τις κυκλοφοριες χωρις να κοβω και φλεβονι παραλληλα, εχω γινει τεκνοβικινγ.

Ο τόνος στο “ε” ή το “ο”;

Το δεύτερο φαντάζει σκέτη απόλαυση :!:


Δις θρεντ ιζ νάου αμπάουτ πέιγκαν χόμοζ.

αν μπορουσε να μιλησει ελληνικα θα κανε το ιδιο λογοπαιγνιο με τον τονο στο “ο”, ειμαστε το ιδιο:!: σωματι και πνευματι :!:

Toν βλεπεις πως σε κοιταει;;; Κανονισε.

Και, με βάση τη φωτογραφία του (σταθερά αγαπούλη) από πάνω, όλοι όρθιοι για τον ύμνο του κινήματος.

Bump γιατί έβγαλαν βίντεοκλίπ “ιστορικής” σημασίας. Και για ένα από τα πιο ανορθόδοξα πιασάρικα του δίσκου.

Τους ειδα χθες. Αλλά πρέπει να σταματησω να πινω, στην ουσία δεν θυμάμαι τίποτα. Νομίζω καλοί πρεπει να ήταν.