Λοιπον… πολυ ομορφα ηταν σημερα.
Δε θα κανω πληρες review οπως θα το εκανα αν δεν ημουν πτωμα (απο 3 εως 5 σελιδες συνηθως :p), αλλα τα “λιγα” που εχω να πω ειναι τα εξης:
- Ο δισκος ΣΚΟΤΩΝΕΙ.
- Ουδεμια σχεση με Dream Theater, μα καμια ομως, μιλαμε για ατοφιο Hard Rock με στοιχεια Metal και ελαχιστα ψηγματα progressive.
- Αν επρεπε να βρω κατι γνωριμο ωστε να τον παρομοιασω/παραλληλισω, θα επρεπε να αναφερω τις εξης μπαντες, με επιρροη σε ενα ή και περισσοτερα τραγουδια - Led Zeppelin, Pantera, Alice In Chains, Metallica + ποζεροκαταστασεις.
Οι Adrenaline Mob βγηκαν στη σκηνη κατα τις 20:15 και επαιξαν μιαμιση ωρα ακριβως. Ακουστηκαν τα 11 τραγουδια του δισκου +1 εκπληκτικη hard rock διασκευη στο Come Undone των Duran Duran :!: στο κανονικο σετ, μετα ο Portnoy μιλησε λιγακι λεγοντας “οκ και τι να παιξουμε τωρα??? παιξαμε ΟΛΟ το δισκο! Αντε ας παιξουμε καμια διασκευη”, επαιξαν Led Zeppelin, κανα 2 που δεν τα ηξερα και στο encore War Pigs σε 10λεπτη εκτελεση που ισοπεδωσε το συμπαν.
Ο Mike Portnoy ειναι ο ντραμερ που αγαπησαμε (οσοι), εκπληκτικα καλοκουρδισμενος οπως παντα, αψογος και 100% επαγγελματιας στο παιξιμο του, τελειομανης και ελαφρως ποζερακος. Μου εκανε εντυπωση το οτι ενω θα περιμενα να εχει μια μασκα, ενα προσωπειο, μου φανηκε πραγματικα ξενερωμενος με τη ζωη του σε ελαχιστες στιγμες. Δηλαδη ενω περνουσε πολυ καλα με τη μπαντα και χαμογελα και εδειχνε να γουσταρει αυτο που κανει, μπορουσες να καταλαβεις οτι το να παιζει μπροστα σε ενα κοινο 300 ατομων στο νεο του ξεκινημα με τη νεα του μπαντα τον επηρεασε ψυχολογικα. Ο Mike Orlando ξερει ΠΟΛΛΗ κιθαρα το παλικαρι, τρελαμενος, τον αγαπησα. Ο Russell Allen οκ, εχει καταπληκτικη φωνη, και με εντυπωσιασε το οτι τραγουδαει και σε πολυ ψηλα, και σε νορμαλ, και σε καφρικα φωνητικα το ιδιο καλα. Ειναι μορφη ο τυπος. Οι αλλοι δυο διεκπαιρεωτικοι και αδιαφοροι.
Δεν ξερω αν θα ειναι στην ιδια σειρα στο αλμπουμ τα τραγουδια, αλλα αν ειναι τοτε εχω να πω τα εξης…
Τα πρωτα 2 τραγουδια ειναι γεματα αλλαγες και χωσιμο γενικως, πολυ δυνατα. Τα 3 και 4 ηταν Παντεροειδη με ΡΙΦΦΑΡΕΣ και μαλλον απο τα αγαπημενα μου, οσο μπορεις να καταλαβεις με μια φορα προφανως. Το 5 ηταν γρηγορο και αρκετα αδιαφορο. Τα 6-7 ηταν τα δυο καλυτερα τραγουδια του δισκου, με φοβερες μελωδιες και ριφφακια, καποια απο τα οποια ακουγονται και στο κλιπακι. Το ενα απο τα δυο λεγοταν Indifferent και εχει το χαρακτηριστικο σημειο που λεει I’m better now. To 8 ειναι power μπαλαντα σε κλασικο υφος, το 9 δεν το θυμαμαι :P, το 10 ηταν πωρωτικο υπερκαφρικο με τρελα σημεια και το 11 ηταν ποζερομπαλαντα σε υφος Whitesnake. Το 12 ηταν η διασκευη στους Duran Duran που θα ειναι στο δισκο αν καταλαβα καλα.
ΥΓ. Ακουγοντας τα κλιπακια, βγαζω το συμπερασμα πως στο CD θα ειναι αρκετα πιο prog απο οτι στο live, κυριως λογω ηχου δηλαδη. Γενικα ανυπομονω να τον ακουσω το δισκο.
Τα ξέρουμε και συμφωνούμε σε αυτά που λες. 
8)
[/CENTER]