Ωραίος ο Jim! :thumbup:
Εμείς στο σπίτι δεν είχαμε ποτέ πικ απ, άρα και κανένα βινύλιο. Μόνο κασέτες και μάλιστα πολλές απ’ αυτές αντιγραμμένες. Όταν λοιπόν από κάποιο σημείο και μετά “οικειοποιήθηκα” με το έτσι θέλω το κασετόφωνο του σπιτιού, άρχισα τις ανασκαφές και γενικώς την έρευνα. Για χρόνια έβρισκα πράγματα πολλά από τα οποία ακούω μέχρι και σήμερα. Μακράν ο καλύτερος δίσκος που έμαθα από κασέτα του πατέρα μου ήταν αυτός.
Γενικά το 90% των ακουσμάτων του πατέρα μου ήταν και είναι Κρητικά. Από Μουντάκη μέχρι Σκορδαλό, και βέβαια ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς από Ξυλούρη. Όταν ήμουν μικρός λοιπόν αυτά (με εξαίρεση προφανώς τον Ψαρονίκο) δε με πολυενδιέφεραν για να πσαχτώ, γιατί μεγαλώνοντας σε χωριό της κρητικής ενδοχώρας πραγματικά όποια πέτρα και να σήκωνα έβρισκα λύρα, λαούτο και μαντινάδες. Λογικό δεν είναι; Από κει και πέρα άκουγε και κάποια ωραία ελληνικά 
λαϊκά όπως Γιάννη Καλατζή, Στράτο Διονυσίου κτλ. Ειδικά μια κασέτα με επιλογές Καλατζή την είχα λιώσει, είχε μέσα ένα σωρό classics όπως το Παποράκι του Μπουρνόβα, το Δικό μου Πάπλωμα, Στην Ελευσίνα μια Φορά, Στης Ακρόπολης τα Μέρη και διάφορα άλλα.
Η μάνα μου σε σχέση με τον πατέρα μου ήταν πιο “κουλτουριάρα” και άκουγε πολύ Θεοδωράκη και κυρίως Χατζηδάκη. Θυμάμαι λοιπόν να ακούω σε κασέτα, αλλά δυστυχώς με κάκιστο ήχο, τα εξής αριστουργήματα που χρόνια αργότερα τα απέκτησα σε cd και τα άκουσα κανονικά, βεβαίως βεβαίως.
Και βέβαια δε θα μπορούσα να παραλείψω ένα από τα παλιότερα και πλέον πρώιμα μουσικά μου κολλήματα, αυτό το έπος που πρωτάκουσα σε πολύυυ μικρή ηλικία από κασέτα της μαμάς.
Όπως καταλαβαίνετε καμία σχέση με ροκ ή αγγλόφωνη μουσική κι οι δυο τους. Το παράδοξο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι μια φορά λέω στη μάνα μου “ρε μαμά τίποτα ξένο δεν ακούς;” και μου φέρνει μια κασέτα που μου λέει “αυτό είναι Joan Baez, το άκουγα όταν είχα πρωτοδιοριστεί δασκάλα στη Σίφνο”. 
Και πράγματι πρέπει να την άκουγε πολύ εκείνη την κασέτα. Τη βάζω στο κασετόφωνο να παίξει (θυμίζω ότι μιλάμε για 16-17 χρόνια πριν), ακούω έναν ακαθόριστο θόρυβο όπου κάαααπου στο βάθος μόλις που διέκρινα μια όντως ωραιότατη γυναικεία φωνή και μετά από λίγο η κασέτα παρέδωσε πνεύμα. Η μαλακία είναι ότι δε θα μάθω ποτέ τί ακριβώς περιείχε εκείνη η κασέτα - τώρα που ας πούμε ΞΕΡΩ.
Α! Τώρα θυμήθηκα και κάτι άλλο που άκουγε η μάνα μου και προσπάθησε να διαπράξει το έγκλημα να το κολλήσει και σε μένα. Αρλέτα.
Γελάει ο κόσμος όμως.
Το Μεγάλο Τσίρκο είναι το Οperation Mindcrime της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.
Ο πατερας μου δηλωνε καρεκλας στα νιατα του και υστερα ασχοληθηκε με ρεμπετικα και λαϊκα.Ομως,παντα ακουγε μερικα ροκ κομματια και σαν λατρης του βινυλιου παντα αγοραζε και καποιον ροκ δισκο για να ακου κανα-δυο κομματια που του αρεσαν.Ετσι μετα απο ερευνα στα βινυλια του βρηκα αυτα:
Pink Floyd - Wish You Where Here
Dire Straits - Dire Straits
Ten Years After - Goin’ Home
Deep Purple - Machine Head
Και το μισο Made In Japan των Deep Purple,αφου το αλλο μισο χαθηκε δυστυχως.Θα ειχα μεγαλυτερη κληρονομια αν δεν του ειχαν κατασχεσει τους δισκους,οταν καποτε ειχε φτιαξει πειρατικο ραδιοφωνικο σταθμο με φιλλο του.Βεβεαια υπαρχουν και καποια EP των Status Quo,Deep Purple,Jethro Tull κλπ. τα οποια δεν τα εχω εισαγει ακομα στην προσωπικη μου δισκοθηκη!
Βλέπω ότι σχεδόν ολονών οι γονείς άκουγαν (μέσα σ’ άλλα) Pink Floyd.
Από τους δικούς μου δεν κληρονόμησα δίσκους, μόνο κασέτες και C.D. Pink Floyd, The Doors, Leonard Cohen, Santana, Eagles, Deeo Purple κ.ά. Τα οποία και τα πρώτα rock ακούσματα μου.