Ο Camus γεννηθηκε στις 7/10/13 και πεθανε στις 4/1/67, δηλαδη σημερα κλεινουν 41 χρονια απο τον θανατο του.
Σκοτωθηκε σε τροχαιο μαζι με εναν καλο του φιλο τον οποιο και πηγαινε στο σταθμο του τρενου. Συχνα μιλουσε για την αυτοκτονια δικαιολογωντας τη και φιλοσοφουσε πολυ επι του θεματος γυρω απ’ την σχεση παραλογου/θανατου (κυριως αυτοκτονιας). Επισης πολυ συχνα ελεγε στους φιλους του οτι ο πιο παραλογος τροπος να πεθανεις ειναι απο τροχαιο. Προσωπικα δε νομιζω οτι ηταν τυχαιο… Ακουω αποψεις τοσο για τη ζωη και το εργο του αλλα και για τον θανατο του 
Νομιζω πως αυτοκτονησε για να δωσει τροφη σ’ αυτους που δεν γνωριζουν το παραλογο της κοινωνιας μας και απλα υπαρχει στο υποσεινηδητο τους. Να δουν την τραγικη ειρωνεια και να σκεφτουν. Σε δευτερο επιπεδο, νομιζω πως το κανε για να δουμε το εργο στην πραξη.
Ο ξενος μ’ αρεσε υπερβολικα πολυ. Εκανα κι εγω δε ξερω ποσο να κοιμηθω. Οπως και η Πανουκλα. Εχω διαβασει κι αλλα, αλλα για μενα ξεχωριζουν.
Μεσα απο τα εργο του μιλησε για τ’ ανθρωπινα αδιεξοδα.
Στον ξενο βλεπουμε το υπαρξιακο παραλογο και πως μια πραξη, ακομα και με τον πιο απαθεστατο τροπο με τον οποιο εφαρμοστηκε, μπορει να καθορισει την ζωη μεχρι τον θανατο και τον παραλογισμο της ολης καταστασεως. Μετα η Πανουκλα μιλαει το κοινωνικο παραλογο, οταν ο ανθρωπος εντασεται σε ολο αυτο. Οι σχεσεις και οι ιδιες ζωες των ανθρωπων δοκιμαζονται και τελικα καταλαβαινουν πως η πανουκλα παντα θα υπαρχει γιατι ειμαστε οι ιδιοι οι ανθρωποι. Ισως το πιο αλληγορικο απο την τριλογια. Στην Πτωση βλεπουμε το κυνικο παραλογο. Ειναι μια εξομολογηση του ανθρωπου που εχει περασει απο τα σταδια του Ξενου και της Πανουκλας. Μιλαει σε κοσμο για τον ιδιο αλλα για ολους μας ταυτοχρονα, πραγμα το οποιο συνειδητοποιουμε στο τελος.
Σορυ για την παραθεση στην συγκεκριμενη τριλογια του κι οχι σε ολο το εργο του. Απλα ειναι ισως απο τα πιο στοιχειωδη εργα του.
Εγραψε δοκιμια, φιλοσοφια, λογοτεχνια, θεατρο, δημοσιογραφικα αρθρα.
O Καμύ υπήρξε αναμφίβολα μια απο τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές του 20ου αιώνα, δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω γι’ αυτόν σε αυτό το φόρουμ.
Πολύ καλή η ανάλυση σου Wretch, αν και θα διαφωνήσω πάνω στο θέμα της αυτοκτονίας, το θεωρώ πολύ τραβηγμένο να αυτοκτόνησε, μια που όλο του το φιλοσοφικό οικοδόμημα είχε ως αρχικό ερώτημα το αν υπάρχει λόγος για να μην αυτοκτονήσει κανείς. Και τελικά κατέληγε πως η αυτοκτονία σαν λύση δεν είναι αποδεκτή. Γιατί μπορεί τόσα στον κόσμο γύρω μας να είναι παράλογα, μπορεί να υφίσταται η σύγχρονη αλλοτρίωση του ανθρώπου, αλλά αυτό που έχει σημασία, τόνιζε, είναι η προσωπική πάλη και αγώνας του υποκειμένου, μέσα στον κόσμο αυτόν, μια πάλη ενάντια στον παραλογισμό, ενάντια στην “πανούκλα”. Στο κέντρο της σκέψης του βρίσκεται η αντίσταση, ο αγώνας, έστω και αν δεν οδηγεί απαραίτητα κάπου.
Είναι όπως ο περίφημος μύθος του Σισύφου, για τον οποίο έγραψε ένα απο τα γνωστότερα του δοκίμια. Ο Σίσυφος σπρώχνει διαρκώς τον βράχο στο βουνό, και την ώρα που ο βράχος πάει να αγγίξει την κορυφή, κατρακυλάει κάτω… και ξανά απ’ την αρχή. Ωστόσο ο Καμύ τόνιζε πως πρέπει πάλι να επιδιώξει ο άνθρωπος να σπρώξει τον βράχο, να συνεχίσει τον αγώνα, να μην τα παρατήσει, γιατί με αυτόν τον τρόπο δίνει νόημα στη ζωή του.
Και ένα quote του Καμύ, που είχα γράψει και αλλού σε αυτό το φόρουμ κάποια στιγμή:
“Το μυστικό της τέχνης της ζωής βρίσκεται στον ήλιο, στη θάλασσα, και σε μια νεανική καρδιά”.
__Και είναι η κινητήριος δύναμη στο έργο του “Η Παρεξήγηση” (ένας απ’ τους μονολόγους της κόρης), που μαζί με το μύθο του Σίσυφου είναι τα αγαπημένα μου του Καμύ.
__Πω-πω… πόσος πόνος, πόσο κουράγιο έκανε για να συνεχίσει ν’ αναπνέει… Πόσο δύσκολη η ζωή του φιλοσόφου και πόσο εύκολα μπορεί να γίνει παγίδα για τον ίδιο. Θυμίζει τόσο το Σίσυφο…
Μα γενικα το εργο του ηταν εμπνευσμενο απο την ζωη του.
Ο Μερσω στον Ξενο ειναι το δημοσιογραφικο ψευδωνυμο του Καμυ στα χρονια που ηταν φοιτητης. Α και μην ξεχναμε πως ο Μερσω ειναι ενας συγχρονος ηρωας του κοινωνικου παραλογου και αντιστοιχα ο φιλοσοφικος/μυθικος ειναι ο Σισυφος. Οποτε ναι μοιαζει και με τον Σισυφο οπως ειπατε!
Οπως επισης και η Πτωση ηταν ΚΑΙ η δικη του εξομολογηση.
Και οσο για την αυτοκτονια του… δε ξερω μου φαινεται πολυ υποπτο και πολυ παραλογο τελικα το ολο θεμα. Ετσι πιστευω. Και δεν σημαινει απαραιτητα πως εχασε τον αγωνα, ισως να δωσε τροφη οπως προειπα.
Nαι ενοείται ο Καμύ πάντα στα βιβλία του περνούσε τον εαυτό του…Ο Μερσώ θεωρείται ενας απο τους πιο τραγικούς ήρωες του Καμύ γιατί αντιμετωπίζει την αναπόφευκτη μοιρα της μοναξιας,του κενού και της απόγνωσης…Πολλοι λενε οτι ο Ξενος είναι αυτοβιογραφικό ωστοσο εγω πιστευω οτι στο βιβλιο ο Καμύ εξωτερικευσε όλο το φιλοσοφικό του υπόβαθρο και τις υπαρξιστικες καταβολές του καιτην αναζητηση του σκοπου της υπαρξης…
Εεεεεετσι, να βλέπω τη Lunatic 2.30 τη νύχτα να μιλάει για υπαρξισμό να γουστάρω!!! 
Χαχα!Αν δε μιλήσω στις 2.30 βραδυ Σαββατου,ποτε θα μιλήσω ?Τα πρωινα στο γραφειο αγκαλιά με τιμολόγια??
+10000000000
Τα λες πολυ ωραια!
Ανθρωπισμο γενικα. Δεν ασχοληθηκε ακριβως με την υπαρξη αλλα ναι εκει συγκαταλεγεται το εργο του.