Albert King: "The real King of the blues"

Albert King

Η Αρχή
Αυτός είναι ο πραγματικός ?Βασιλιάς των Blues?, αν και ο τίτλος έχει δοθεί στον B.B. King. Μαζί όμως με τον B.B. και τον Freddie King, ο Albert King αποτελεί μία από τις κορυφαίες πηγές έμπνευσης για τους κιθαρίστες των blues και της rock μουσικής. Χωρίς αυτόν η σύγχρονη μουσική με κιθάρα δε θα ήταν η ίδια, αφού το στυλ του επηρέασε τόσο λευκούς όσο και μαύρους μουσικούς των blues, από τον Otis Rush και τον Robert Cray μέχρι τον Eric Clapton και τον Stevie Ray Vaughan. Είναι αξιοσημείωτο ότι σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι κιθαρίστες των blues σπάνια θα παίξουν, χωρίς να υποπέσουν σε κάποιο κιθαριστικό κλισέ του B.B. King ενώ ο μόνος που δεν το έκανε ήταν ο Albert King, αφού εξαρχής είχε αναπτύξει το δικό του μοναδικό ύφος. Ο Albert King παρότι ήταν αριστερόχειρας δε ρύθμισε ποτέ την κιθάρα του αντίστροφα, όπως συνηθίζουν οι αριστερόχειρες κιθαρίστες. Αυτό ακριβώς το γεγονός ήταν ο λόγος για τον διαφορετικό ήχο του.

Γεννήθηκε στην Indianola του Mississippi τις 25 Απριλίου 1923, αλλά μεγάλωσε στο Forest City και το πραγματικό του όνομα ήταν Albert Nelson. Ξεκίνησε από μόνος σε παιδική ηλικία να μαθαίνει κιθάρα, πάνω σε δικής του κατασκευής όργανο από ένα κουτί πούρων. Στην αρχή ξεκίνησε να παίζει με gospel συγκροτήματα ? όπως οι Harmony Kings ? αλλά μόλις άκουσε τους Blind Lemon Jefferson, Lonnie Johnson και διάφορους άλλους μουσικούς των blues, αφοσιώθηκε αποκλειστικά και μόνο σε αυτό το είδος. Το 1950, γνώρισε τον MC Reeder, ιδιοκτήτη του νυχτερινού μαγαζιού T-99 και μετακόμισε στην Osceola πολύ σύντομα ως μέλος της ορχήστρας του μαγαζιού με το όνομα In the Groove Boys. Το συγκρότημα επιδόθηκε σε διαρκείς συναυλίες τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και γύρω από το Arkansas, εκτός από τις μόνιμες εμφανίσεις στο T-99, όπως επίσης και σε μουσικές εκπομπές στους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Αφού χόρτασε από την επιτυχημένη πορεία του στην περιοχή του Arkansas, ο King μετακόμισε το 1953 στο Gary της Indianapolis, για να μπει σε νέα μπάντα με τους Jimmy Reed και John Brim. Όντας και οι δύο κιθαρίστες πίεσαν τον King να γίνει ο ντράμερ του συγκροτήματος. Είναι η περίοδος που έχει υιοθετήσει το όνομα με το οποίο έγινε γνωστός -δηλαδή Albert King- αμέσως μετά την τεράστια επιτυχία του ?Three O?Clock Blues?, του B.B. King. Λίγο μετά τη μετακίνησή του στο Gary, o Albert γνώρισε το χαρισματικό μπασίστα και τραγουδοποιό Willie Dixon, ο οποίος τον βοήθησε, κανονίζοντάς του οντισιόν στην εταιρεία Parrot Records. Ο King έγινε δεκτός στην εταιρεία και κυκλοφόρησε το πρώτο του δισκάκι τέλη του 1953. Αν και ηχογράφησε πέντε κομμάτια, το μόνο που κυκλοφόρησε ήταν το single ?Be on Your Merry Way? / ?Bud Luck Blues?. Τα υπόλοιπα κομμάτια θα κυκλοφορούσαν σε διάφορες συλλογές των επόμενων τεσσάρων δεκαετιών. Αν και τα πήγε αξιοπρεπέστατα σε πωλήσεις, το single δεν συγκέντρωσε και τόσο την προσοχή και το ενδιαφέρον του κοινού, ώστε να συνεχιστεί η συνεργασία με την Parrot. Αρχές του 1954, ο King θα επιστρέψει στην Osceola, για να ξαναμπεί στους In the Groove Boys και θα παραμείνει εκεί για τα επόμενα δύο χρόνια.

Το 1956, ο Albert ξαναμετακομίζει, αυτή τη φορά στο St. Louis, όπου και παίζει ως πρώτο όνομα με διάφορα τοπικά συγκροτήματα στα club της περιοχής. Εκείνη την περίοδο είναι που πιάνει στα χέρια του - και ποτέ δεν ξανάφησε ? την κιθάρα Gibson Flying V και την οποία ονόμασε Lucy. Μέχρι το 1958, ο Albert είναι πλέον πολύ δημοφιλής στο St. Louis, γεγονός που οδήγησε και στην υπογραφή συμβολαίου με την Bobbin Records το καλοκαίρι του 1959. Σε μία από τις πρώτες του ηχογραφήσεις εκεί, ο King δούλεψε με ένα πιανίστα και ένα μικρό σχήμα πνευστών, κάτι που έκανε τη μουσική τους να ακούγεται περισσότερο με jump blues, απ? ότι Delta Mississippi ή Chicago blues. Παρόλα αυτά η κιθάρα του άρχισε να είναι η πρωταγωνίστρια της σκηνής και ήταν σαφές ότι είχε αναπτύξει ένα μοναδικό και δυναμικότατο ήχο. Οι ηχογραφήσεις του για τη Bobbin πήγαν άψογα σε πωλήσεις στην περιοχή του St. Louis. Μία από τις πρώτες του επιτυχίες σε εθνικό επίπεδο ήταν το ?Don?t Throw Your Love on Me So Strong?, όταν κυκλοφόρησε τέλη του 1961, φτάνοντας στο Νο14 των R&B charts. Η King Records με την οποία πλέον συνεργαζόταν συνέχισε να κυκλοφορεί υλικό που είχε ηχογραφήσει στη Bobbin ? συμπεριλαμβανομένου και ενός ολοκληρωμένου album, το Big Blues, το οποίο και κυκλοφόρησε το 1963 ? αλλά κανένα από αυτά δεν κατάφερε να φτάσει την τεράστια επιτυχία του ?Don?t Throw Your Love on Me So Strong?. Ο King εγκατέλειψε τη Bobbin στα τέλη του 1962 και ηχογράφησε για την King Records την άνοιξη του 1963, με πιο pop διάθεση από τις προηγούμενες δουλειές του. Τα single όμως που προέκυψαν, δεν πούλησαν. Μέσα σε ένα χρόνο έκοψε τέσσερα δισκάκια για την τοπική ανεξάρτητη εταιρεία του St. Louis, Coun-Tree, της οποίας ιδιοκτήτης και διαχειριστής ήταν ένας jazz τραγουδιστής, ο Leo Gooden. Αν και τα single δεν κυκλοφόρησαν σε πολλές πόλεις ? καταγράφηκαν πωλήσεις μόνο σε St. Louis, Chicago και Kansas City - προμήνυσαν τη συνεργασία του με τη Stax Records.

[U]Η Καταξίωση[/U]
Μετά τη θητεία του στην Coun-Tree, ο Albert King υπέγραψε με τη Stax Records το 1966. Οι δίσκοι που έκανε για τη Stax θα τον καθιέρωναν ως αστέρα παγκόσμιου βεληνεκούς και μεγάλο μουσικό, όχι μόνο στο χώρο των blues, αλλά και της rock μουσικής. Όλες του οι ηχογραφήσεις κατά τη διάρκεια των ?60s στη Stax έγιναν παρέα με το συγκρότημα της εταιρείας, τους περίφημους, Booker T. & the MG?s, γεγονός που έδωσε στον ήχο του μία πιο εξευγενισμένη soul χροιά. Αυτό ακριβώς έδωσε τη δυνατότητα στον King να ακουστεί και από άλλα ακροατήρια, όπως αποδεικνύεται και από την πορεία του στα R&B chart ? τα ?Laundromat Blues? (1966) και ?Cross Cut Saw? (1967) μπήκαν και τα δύο στο Top 40, ενώ το περίφημο ?Born Under a Bad Sign? (1967) στο Top 50. Επιπλέον, το στυλ του King υιοθετήθηκε από αρκετούς μουσικούς του rock, όπως οι Jimi Hendrix και Eric Clapton, που αντέγραψαν το σόλο του Albert από το ?Personal Manager? στο τραγούδι των Cream, ?Strange Brew?. Το πρώτο του album στη Stax, το Born Under a Bad Sign του 1967, ήταν μία συλλογή των single που είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε στην εταιρεία και έγινε ένα από τα πιο διάσημα blues άλμπουμ με τη μεγαλύτερη επιρροή σε μεταγενέστερους μουσικούς της δεκαετίας του ?60.

Αρχές του 1968, ο Albert King δεν έπαιζε μπροστά μόνο σε ακροατές των blues, αλλά και σε νεαρούς rock & rollers. Εμφανιζόταν αρκετά συχνά στο Fillmore West του Σαν Φρανσίσκο, όπου και ηχογράφησε ζωντανά τον δίσκο, Live Wire/Blues Power, το καλοκαίρι του 1968.

Αρχές του 1969, ο King ηχογράφησε το Years Gone By, το πρώτο του πραγματικό και ολοκληρωμένο στούντιο άλμπουμ. Αργότερα μέσα στην ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε ένα δίσκο αφιερωμένο στον Elvis Presley (Blues for Elvis: Albert King Does the King?s Things) και ένα jam session με τους Steve Cropper και Roebuck ?Pops? Staples (Jammed Together), ενώ εμφανίστηκε σε συναυλία με τη Συμφωνική Ορχήστρα του St. Louis.

Για τα επόμενα χρόνια, ο Albert έκανε περιοδεία σε Αμερική και Ευρώπη, επιστρέφοντας στο στούντιο το 1971, για να ηχογραφήσει το Lovejoy. Το 1972, ολοκληρώνει το I?ll Play the Blues for You, στο οποίο συμμετείχαν και οι Bar-Kays, the Memphis Horns και the Movement. Αν και ο δίσκος είχε ως βάση τα blues, περιείχε σύγχρονους soul και funk ήχους, οι οποίοι επαναλήφθηκαν για μια ακόμη φορά με επιτυχία στο I Wanna Get Funky που κυκλοφόρησε το 1974.

Στα μέσα του ?70, η Stax αντιμετώπισε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και έτσι ο King την εγκαταλείπει για την εταιρεία Utopia, μία μικρή θυγατρική της RCA Records. Εκεί θα κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ (Truckload of Lovin? [1976], Albert [1976]). Αν και είχε κάποιες επιτυχίες στην Utopia, εκείνη η περίοδος θεωρείται μεταβατική, διότι ανακαλύπτει ότι τελικά είναι καλύτερο να ακολουθήσει μία πιο ξεκάθαρη κατεύθυνση στα blues και να εγκαταλείψει το soul ήχο. Η μετάβαση στο ύφος του είναι εμφανής στις πρώτες ηχογραφήσεις του για την Tomato Records (King Albert [1977]), στην οποία πήγε το 1977. Ο Albert King παρέμεινε στην Tomato για αρκετά χρόνια για να καταλήξει τελικά στην Fantasy το 1983, κυκλοφορώντας δύο ακόμη άλμπουμ για λογαριασμό της (San Francisco ?83 [1983], I? m in A Phone Booth Baby [1984]).
Στα μέσα του ?80, δήλωσε επίσημα την αποχώρησή του από το μουσικό στερέωμα, αλλά δεν άντεξε για πολύ και τελικά συνέχισε να εμφανίζεται σε συναυλίες και φεστιβάλ της Αμερικής και της Ευρώπης καθ? όλη τη διάρκεια της δεκαετίας. Εξακολούθησε να παίζει ζωντανά μέχρι τον ξαφνικό θάνατό του από ανακοπή καρδιάς στις 21 Δεκεμβρίου 1992. Η απώλεια για τα blues ήταν από τις μεγαλύτερες και παρόλο που πολλοί καλλιτέχνες προσπάθησαν να τον αντικαταστήσουν κανείς δεν ήταν σε θέση να τα καταφέρει. Ο Albert King ήταν και είναι ο πιο δύσκολος καλλιτέχνης όχι για να ξεπεράσει κανείς, αλλά ούτε καν να αντιγράψει.

Μπράβο ρε Joe!!!Σκεφτόμουν καιρό να το ανοίξω το thread αλλά επειδή πιστεύω πως ειδικά κάποιοι καλλιτέχνες αξίζουν τέτοια posts το απέφευγα λόγω βαρεμάρας…Προσωπικά αγαπημένο blues album ever όπως έχω ξανααναφέρει,το Born Under a Bad Sign.Kλασσικά κομμάτια όλα,καταπληκτική συνοδευτική μπάντα.
Ο Albert King όντως απέφυγε να ακουστεί σαν ένας νέος B.B. King,ανέπτυξε ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ,αναγνωρίσιμο από τις πρώτες νότες.Λίγοι κατάφεραν να θυμίσουν το παίξιμό του(Stevie Ray Vaughan σε πιο εξελιγμένη version),στοιχείο που δείχνει την μοναδικότητα αυτού που έκανε.Και αν και κανείς δεν ακούστηκε σαν αυτόν,τα τραγούδια του παίχτηκαν από άπειρους rock μουσικούς,βάζοντας τον στην κατηγορία με τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ επιδραστικούς για την rock σκηνή,blues καλλιτέχνες.

Οι Booker T. & the MGs σίγουρα είναι η πιο υποτιμημένη μπάντα στα χρονικά. Έχουν συμμετάσχει στην πλειοψηφία των ηχογραφήσεων της Stax/Atlantic ιδίως στην περίοδο ?65-?69 που κυκλοφόρησε ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το αμερικανικό R&B και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι είχαν τη ικανότητα να προσαρμόζουν με άνεση το στυλ τους, από τη σπιντάτη σόουλ του Otis Redding, στην ορχηστρική ροκ και από κει στα ψυχεδελικά μπλουζ του Albert King κυρίως με τις ηχογραφήσεις των σινγκλ που συμπεριλήφθηκαν στο Born Under A Bad Sign. Είναι σπουδαίοι και μάλλον οι υπεύθυνοι για αυτό που ονομάστηκε ?μαύρος? ήχος της δεκαετίας του ?60, αν και το αστείο είναι ότι οι δύο απ? αυτούς ήταν λευκοί!

Τώρα για την επιρροή του Albert King στους νεότερους κιθαρίστες, εκτός από τους ήδη αναφερθέντες θα συμπεριλάβω και τον Jimi Hendrix. Οι βάσεις στις οποίες στηρίχθηκε ο Τζιμάκος φαίνονται καθαρά από το ξεπατίκωμα που έκανε στο Born Under A Bad Sign.

Για τους Booker T. & the MG’s τα έχουμε ξαναπεί κάπου,είναι αλήθεια πως είναι τόσο σημαντικοί κι όμως σήμερα λίγοι τους θυμούνται και τους αναφέρουν.O Steve Cropper πραγματικά με τρελαίνει,έχει απίστευτη αίσθηση του “μέτρου”,λίγες νότες και καλές.

Για τον Hendrix κάπου διάβαζα πως όντως το Born…ήταν από τους αγαπημένους του δίσκους.Και υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία,νομίζω πως είχε να κάνει με τον Albert King,ίσως κάποιο άλλον bluesman,δεν θυμάμαι, που έλεγε πως “μπορώ να κάνω όσα κάνει ο Hendrix,αυτός δεν μπορεί να κάνει όσα κάνω εγώ!” :stuck_out_tongue:

Το συγκεκριμένο περιστατικό δεν το γνωρίζω, πόσο μάλλον ότι το είπε ο Albert King, αλλά έχω ακουστά για μια άλλη ιστορία από τον Earl Hooker νομίζω, που είπε ότι τα καραγκιοζιλίκια με το παίξιμο της κιθάρας πίσω από την πλάτη, με τα δόντια ή πεσμένος με τα πόδια πάνω, τα έκανε αυτός δέκα χρόνια πριν από τον Hendrix. Επειδή δεν είμαι σίγουρος για την αλήθεια της αναφοράς αυτής, καλό θα είναι όποιος ξέρει κάτι περισσότερο να το αναφέρει.

Ξέρω πως ο Hendrix δεν ήταν ο πρώτος.Νομίζω πως τα έκαναν πολλοί αυτά τα ζογκλερικά…Για T-Βone Walker είμαι σχεδόν σίγουρος.Freddie King μάλλον…

Και εγώ τον T-Bone θα έλεγα ως τον πρώτο “ζογκλέρ” :stuck_out_tongue:

Kατά τα άλλα μπράβο CJ που άνοιξες και το θρεντ και έκανες και -αναμενόμενα πλέον από εσένα! :p- posts σεντόνια!

Πραγματικά ένας καλλιτέχνης με πολύ προσωπικό ήχο, τεχνική και φρασεολογία που επηρέασε όλους όσους έπαιξαν blues/blues rock μετά από αυτόν.
Η δισκογραφία του είναι πηγή γνώσης για όποιον θέλει να εμβαθύνει στα blues αλλά και έμπνευσης και εξισορρόπησης για όποιον βαριέται όσα ακούγονται ευρύτερα σήμερα και θέλει να ανατρέξει ξανά στην “πηγή” (το κάνω σε τακτά διαστήματα).
Από τα κύρια χαρακτηριστικά της τεχνικής του είναι τα μικροτονικά (διαστήματα μικρότερα από ένα ημιτόνιο) σηκώματα του. Θεωρητικά αυτό είναι ανέφικτο στις κιθάρες με τάστα που χρησιμοποιούμε στην δυτική μουσική αλλά στην πράξη είναι εφικτό από παίχτες που ξέρουν να “σηκώνουν” - ή να “χαμηλώνουν” στην περίπτωση του “ανάποδου αριστερόχειρα” King!
Ο Albert King ήταν γνωστός και για τον δύστροπο χαρακτήρα του, ειδικά σε σχέση με τον πάντα χαμογελαστό και πολύ καλύτερο στις δημόσιες σχέσεις BB King. Απέφευγε να υπογράφει αυτόγραφα και ήταν πιό απόμακρος. Μετά τον θάνατο του έγινε γνωστό πως ο τεράστιος μουσικός ήταν πρακτικά αναλφάβητος!

Eίχα την τύχη να μπορέσω να τον δώ στον Λυκαβηττό στις 21/6/1992, έξι μήνες πριν τον θάνατο του. Η συναυλία ήταν εμπειρία ζωής, ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς που έχω δεί ποτέ, ένας απίστευτος αυτοσχεδιαστής με εντελώς δικό του ήχο!

Αν και σωματικά καταβεβλημένος (κάποια στιγμή στα μέσα της συναυλίας δυσανασχέτησε και χρειάστηκε να συνεχίσει ακουμπώντας σε σκαμπώ αλλά πρακτικά όρθιος αφού ήταν κυριολεκτικά 2 μέτρα και τα πόδια του πατούσαν στη σκηνή!) το παίξιμο και ο ήχος ήταν εκεί!

Ναι,τρίψτο μας στη μούρη…

Πολύ ωραίο εισαγωγικό πόστ, ό,τι χρειάζεται για μας που μόλις έχουμε ξεκινήσει τα ψαξίματα μας με τους bluezmen! Well done. :thumbup:

:p:har:
Εσύ φέτος θα “ρεφάρεις” σημαντικά σε συναυλιακές εμπειρίες. Κάτι μου λέει πως θα δεις και Κλαπτον μέσα στο 2012!

Έλλανορ ακόμα και αν διαπιστώσεις πως δεν τρελαίνεσαι για τα blues, ο συγκεκριμένος μουσικός αξίζει πολύ ψάξιμο! :wink:

Μule από το στόμα σου και στου θεού το αυτί!
Θα δω σίγουρα Springsteen,αλλά παρακαλάω για Clapton,κανένα Neil Young…

Πάντως είναι ενδιαφέρον(για μένα τουλάχιστον) το ότι πολλοί από τους μάυρους bluesmen δεν σηκώναν μύγα στο σπαθί τους.Ο Howling Wolf ας πούμε…Ή ο Sonny Boy Williamson…

Για τον Springsteen με ψήνουν κάποιοι φίλοι να τον δούμε κάπου στην Ευρώπη φέτος το καλοκαίρι αλλά δεν το έχω αποφασίσει ακόμα. Μπορεί να τον δούμε και παρέα πάντως! :wink:

Toν έχω δεί μία φορά unplugged μέσα δεκαετίας ΄90, θα ήθελα να τον ξαναδώ με πλήρη μπάντα. Από μαλακία τον έχασα στην Αμερική το 2008…