Παρ’όλη την ιδιαιτερότητα που έχουν ως μπάντα και ήχος, καταφέρνουν παράλληλα να συνοψίσουν, με ένα σχετικά “βατό” τρόπο, όλη την προοδευτική και ακραία μουσική των τελευταίων ετών.
[B]Paradise Lost ‘‘Faith divides us- death unites us’’[/B]
Είπα να ξαναθυμηθώ το τελευταίο τους, λίγο πριν αρχίσω να ακούω το ‘‘Tragic idol’’. Και τελικά κατάλαβα τι με χαλάει σε αυτό το album. Πολύ φτωχές φωνητικές γραμμές. Αρκετά ανέμπνευστος ο Holmes, απλά ‘‘γρυλλίζει’’/φωνάζει στα περισσότερα couplet. Με εξαίρεση το ‘‘Last regret’’ και το ομώνυμο, ο δίσκος δεν έχει και πολλές μνημειώδεις στιγμές. Το ‘‘In requiem’’ ήταν καλό, αυτό κάπου χωλαίνει. Για να δούμε με το καινούριο τι κάνουν.
Το πιστευεις πως οταν ειδα δικο σου ποστ και πατησα το λινκ ημουν βεβαιος οτι θα εβλεπα Slagmaur; Μαλλον επειδη σημερα ξεθαψα επειτα απο καιρο τα δυο πρωτα.
νιωθω οτι αυτοι και οι f.woods, αν πιασουμε την τελευταια πενταετια, ειναι αυτοι που κανουν πλακα στο νορβηγικο bm. και κυριως τα εχω με το μπελο που επισκιαστηκε απ΄τους δυο ανουσιους δισκους.