Immortal - At the Heart of Winter
τελευταίος δίσκος που έπαιξε πριν χαλάσει το πισι μου νομίζω.\
βάζω επιλογές γρακχου τώρα
και μετά απο μια λάθος στροφή πέσαμε εδω.είχα ξεχάσει πόσο δυνατός δίσκος είναι. ακόμη και αν τον ακούς απο τα ανύπαρκτα ηχεία της οθόνης…
[B]And you are just like them all
Stained by the names of fathers
I’m greeting my downward fall
Leaving the throes to others[/B]
Ένα [B]Bathory - Twilight of the Gods[/B] κι από δώ
Και εγω ξεθαψα Twilight Of The Gods καθως διαβαζα το 7ο βιβλιο του Conan.
Τωρα που τα τελειωσα να δω τι θα κανω !
Απίστευτο ξέθαμα χτες το βράδυ πριν απ’ τον ύπνο - για κάποια απ’ τα παραπάνω, δεκαετίας και βάλε. Οι παλιές καλές μέρες της βασιλείας της Relapse και της Hydrahead!
Το Uphill Battle είναι ένα ψιλοξεχασμένο τώρα πια mathcore-ίζον brutal death, το οποίο τότε, πριν καμιά δεκαριά χρόνια, είχε ακουστεί κάπως αρκετά, ακριβώς λόγω αυτής της όσμωσης με τον mathcore ήχο που ήταν στα ντουζένια του. Σίγουρα δεν συγκαταλεγόταν ποτέ στις κορυφές του ήχου, αλλά όσα χρόνια κι αν πέρασαν, αυτά τα απίστευτα θέματα του Another Step δεν έγινε κατορθωτό να διαγραφούν απ’ τη μνήμη - κι αυτό αν μη τι άλλο τους πιστώνεται. Γενικά το δισκάκι σφύζει από ενέργεια και μια ορμή που φιλτράρεται μέσα από χειρουργική ακρίβεια στο παίξιμο κι ένα πεντακάθαρο όραμα περί ακραίου ήχου. Ισχυρότατο.
Τους Burnt by the Sun πρέπει να τους θυμούνται περισσότεροι. Ειδικά αυτός ο δίσκος με το κατάλευκο μυστικιστικό εξώφυλλο είχε δημιουργήσει αξιοσημείωτο θόρυβο (μέχρι και δίσκος του μήνα είχε βγει στο Χάμμερ). Κι εδώ μπρουταλιές, μπλάστια και μπίτνταουνς, αλλά και μια λαμπρή αίσθηση μελωδίας και ατμόσφαιρας - στους Burnt by the Sun η μελωδία δεν εκβιαζόταν ποτέ σε ξεκωλιάρικες λογικές, αλλά παραμόνευε καρτερικά και ξεπεταγόταν μέσα από τον γενικευμένο deathcore θόρυβο όταν δεν το περίμενες, στέλνοντάς σε αδιάβαστο. Δεν έχουν γραφτεί και πολλά “Spinner Dunn” από τότε - δυστυχώς. Διαμάντι.
Οι Botch πάλι, πέρα απ’ την αμφισβήτητη συνάφεια, γενικά μιλώντας, ήτανε μάλλον άλλη φάση. Πολύ πιο ροκ στη λογική τους και δίνοντας πάντα μεγάλο βάρος στη ψυχεδέλεια και το χάσιμο, μέσα από τις ανεπάληπτες κιθαριστικές συγχορδίες τους. Ήταν βέβαια και μακράν οι ανώτεροι - οι μόνοι που τους κοντράρανε ήταν (ποιοί άλλοι) οι Dillinger. Αυτό που γίνεται σ’ αυτά τα δύο που ξέθαψα μόνο ως “πανδαισία σκληρής/ακραίας μουσικής” μπορεί να χαρακτηριστεί. Τεράστιες ριφφάρες, τρομερό νεύρο που δε χρειάζεται μόνιμα ρυθμούς πανζουρλισμού για να συνεπάρει, σε στρατηγικά σημεία επιληπτικές Watchtower-ιές που τινάζουν μυαλά στον αέρα, ζοφερά σκοτάδια στις ατμόσφαιρες, και βέβαια ως επιστέγασμα ένα Afghamistam (στο Anthology) που εδώ και χρόνια στέκεται αγέρωχα σ’ έναν ολόδικό του θρόνο τελειότητας, απ’ τον οποίο ρίχνει το βλέμμα σε διάφορους πολυσυζητημένους “ύμνους” της σκληρής μουσικής και γελάει ειρωνικά. Ένα κομμάτι ογκόλιθος, που (μαλακία μου) δεν έκατσα ποτέ να ασχοληθώ με το τι λένε οι στίχοι του, αλλά από μουσική και μόνο θα μπορούσε να είναι soundtrack στο Donnie Darko - για όσους αυτό λέει κάτι.
Ήταν μάλλον τα τελευταία σκιρτήματα της εποχής Relapse/Hydrahead και της άνθισης του mathcore ήχου. Κάπου τότε βγήκαν οι Νile που μετέφεραν την προσοχή σε “εξωτικές” αναζητήσεις, οι Dead Congregation που επανέφεραν το old school στους brutal death κύκλους, οι Mastodon έκαναν τη στροφή προς πιο μεταλλικές κατευθύνσεις, πλάκωσε και το metalcore… Και κάπως έτσι έγινε ντεμοντέ η υπερτεχνική βοθρίλα και το mathcore μας άφησε χρόνους. Έμειναν μόνο κάτι τέτοιοι δίσκοι, να θυμίζουν (σε όσους τους βάζουν ακόμα) μια άλλη εποχή με μια εντελώς άλλη αντίληψη περί ακραίου ήχου. Περιμένοντας λοιπόν το αναπόδραστο (
γύρισμα της σπείρας της μουσικής εξέλιξης σ’ αυτήν την “περιοχή”, μας μένει να τραγουδάμε (τρόπος του λέγειν - να γκαρίζουμε) “we’re escaping from ourselves…”
Δε διάβασα όλο το σεντονάκι, ούτε ξέρω τα δύο πρώτα, μπράβο όμως για Botch και mathcore. 
Θεέ και κύριε ο Γράκχος έγινε Πάνος Αγόρος.
Λάθος.
Ήμουν.
Και ξε-έγινα.
(Και ενίοτε ξαναγίνομαι αλλά κλάην)
Και επίσης εγώ γράφω πολύ καλύτερα από κείνον εκεί. Πφφ.
Βάλε και λίγο Cave In δίπλα στους Botch και είσαι άρχοντας.
Εγώ ξέθαψα από χθες “Control And Resistance” και μου κάνει παρέα μέχρι σήμερα. Τι ΔΙΣΚΑΡΟΣ.
Φαντάσου αγγέλους να ευθυγραμμίζονται στη σκάλα προς τον ουρανό.
Φαντάσου το τέλος, την κάθαρση, τη μετάβαση - μακριά από τα γκρίζα σύννεφα.
Φαντάσου να είσαι 15 χρόνων και να ακούγεται αυτό το πράγμα από τα ηχεία του εφηβικού σου δωματίου.
Το προφανές αποτέλεσμα είναι ότι σε καταριέται, μια για πάντα, να μην μπορείς και να μη θέλεις ποτέ να γλυτώσεις από το doom metal. Το λιγότερο προφανές αποτέλεσμα είναι η επαφή με ένα συναίσθημα που δεν ξεχνιέται - σπανίως επαναλαμβάνεται και γι’αυτό και παραμένει μυθικά πολύτιμο: δέος. Σαν να αντικρύζεις κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις, να φτάσεις ή να κατανοήσεις. Να σε υπερβαίνει. Μπορεί πολύ εύκολα να το μειώσεις στον ενθουσιασμό της αμαθούς αθωότητας, όταν όμως το ξεθάβεις κι η πίστη σου δε μοιάζει να λιγοστεύει ούτε στο ελάχιστο, τότε ξέρεις ότι το ένστικτο του τότε παραμένει ευλαβικά αληθές μέχρι και τώρα. Μέχρι και πάντα.
Φαντάσου ο θάνατος να έχει αυτό το δίσκο για soundtrack.
Therion - Celebrators Of Becoming box 4 dvd + 2cd
:):!:
Όλο το σάββατο πέρασε με το Εικόνα & Ήχος. Ανατριχίλα στις 23εις Σκηνές Εγκλήματος λες και βλέπεις ραπ θεατρική παράσταση, μέχρι το Ταξίδι Στο Χρόνο που δείχνουν το τρέξιμο απ’το 2002 ως σήμερα. Είναι το team απ’την Αθήνα, με το Λάμπρο να κερδίζει το rebound.
Μου φαινεται σα να περασαν αιωνες απ την τελευταια φορα. Ποσο γλυκο ακουγεται τωρα ενω καποτε ψιλοξυνιζα καθοτι ηταν ο δισκος των PT που εφερε την αλλαγη σε πιο μεταλλικα / εγκεφαλικα μονοπατια μακρια απ τη γλυκια μελαγχολια της μεσης περιοδου. Εχει ο καιρος γυρισματα ομως.
μετά απο καιρό ξέθαψα την (για μενα) δισκαρα. ειναι ο τελευταίος δίσκος τους που έχει τόσα καλά κομμάτια. ο aaron πιο του θανατα σε στίχους και φωνή, η μουσική (οχι και τοσο)βαριά αλλά πιο στρειτ απο ποτέ σε σημεία, και γενικά γαμάει το δισκάκι
[SIZE=4]…And I walk with them.[/SIZE]
Ολως τυχαιως το χα ξεθαψει κι εγω πριν λιγες μερες. Ο καλυτερος δισκος τους.-
Χωρίς αμφιβολία. Υπερβατικό έργο τέχνης.
