Αρρωστια μλκ αυτο το αλμπουμ, καθε φορα σαν πρωτη.
While Heaven Wept - Sorrow of the Angels
Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που δεν απογοητεύουν ποτέ. Ακόμα και όταν αλλάζουν μουσική κατεύθυνση. Και αυτό γιατί ότι κάνουν, το κάνουν από εσωτερική ανάγκη και για κανένα άλλο λόγο. Οι While Heaven Wept τιμούσαν ανέκαθεν το όνομα τους και τον ήχο τους. Αν και πλέον θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει ένα πολύπλοκος χαρακτηρισμός, στα πρώτα τους βήματα τα πράγματα ήταν πιο απλά και ένα Doom Metal θα ήταν αρκετό.
Το πρώτο τους βήμα, ??Sorrow Of The Angels?? αποτελούνταν από τέσσερις συνθέσεις εκ των οποίων οι τρεις ήτο επικών χρονικών διατάσεων. Όλες οι συνθέσεις είναι δημιούργμα του αρχηγού Tom Phillips που τότε εκτός της κιθάρας και πλήκτρων, ήταν και ο τραγουδιστής της μπάντας. Τα άλλα δυο μέλη που συμπλήρωναν την μέχρι τότε ομάδα των While Heaven Wept, αποχώρησαν στο επόμενο θαυματούργημα τους.
Το ??Sorrow Of The Angels?? κυκλοφόρησε το 1998 αλλά οι συνθέσεις του είναι αρκετά παλιότερες. Το ??Thus With A Kiss I Die?? πήρε την πρώτη του, πρώιμη μορφή το 1990, ήδη πριν δημιουργηθούν οι While Heaven Wept ένα χρόνο αργότερα. Βέβαια η τελική του μορφή δόθηκε μεταξύ 1994.-1996. Τα δεκαεπτά λεπτά που διαρκεί, επιτρέπει την αργόσυρτη σύνθεση να συστρέφεται ξανά και ξανά γύρω από τον doom άξονα του και να παρασέρνει μαζί του διάφορα άλλα στοιχεία. Αγγελικά φτερά ταξιδεύουν τις λέξεις από το στόμα του Tom και τις μεταφέρουν σαν χιονονιφάδες που πέφτουν πάνω στην μουσική και την κρυώνουν ακόμα περισσότερο, προκαλώντας περισσότερη θλίψη και οδύνη.
Τα έγχορδα, ακουστικά ή μη, μέρη εγκολπώνονται οποιαδήποτε συγκεκαλυμμένη απειλή μπορούν να προκαλέσουν , φορώντας πάντοτε το μεταλλικό προσωπείο του ήρεμου και τραγικού. Το ??Into The Veils Of Sorrow?? (1991) και ??The Death Of Love?? (1992) αντιπροσωπεύουν και υιοθετούν τα παραπάνω. Νοητική και ψυχική εγκατάλειψη των εγκόσμιων για όσα λεπτά διαρκεί η απορρόφηση του νου. Τα τύμπανα/κρουστά αναπνέουν το λιγοστό οξυγόνο και το μετατρέπουν σε διοξείδιο με τον τυραννικό τους παίξιμο αναγκάζοντας τον ακροατή να ασφυκτιά για κάποιο ίχνος ελπίδας. Η περιπλάνηση στα σκοτεινά μουσικά τους σοκάκια είναι ανηλεής και βαθιά. Η εξιλέωση φτάνει με το πέρας του ορχηστρικού ??September?? (1996) που και χωρίς το βροντερό παρόν των ψυχόπονων φωνητικών καταφέρνει να στρίψει ακόμα πιο πολύ το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Υ.Γ. ??Sadness, Unlike Love, is Eternal??
Realm - Suiciety
Έχουν γίνει μύρια συζητήσεις για αδικημένα άλμπουμς και συγκροτήματα στο χώρο της Metal μουσικής. Είναι τόσοι οι λόγοι που μπορούν να περιορίσουν ένα τεράστιο και άψογο δίσκο σε λίγα μόνο ζευγάρια αυτιά, που η τελική εξίσωση παραμένει άλυτη. Άρα μας μένει μόνο η συζήτηση και τα προσωπικά γούστα του καθενός. Από την πλευρά μου, αδικημένη μπάντα (θεωρώ πως) είναι οι Realm που δεν κατάφεραν να φτάσουν όσο ψηλά δικαιούνται. Και δικαιούνταν την κορυφή με τα δυο Θαύματα που μας παραχώρησαν, τα ??Endless War?? και Suciety??. Το τι έφταιξε μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Κυκλοφόρησαν από την Roadracer και πιστεύω ότι θα είχαν κάποια προώθηση στην εποχή τους. Ίσως να φταίει το εκλεκτικό τεχνικό Power/Thrash που υπηρέτησαν. Ίσως να φταίει ότι όλοι θέλανε πιο χύμα Thrash ήχο ή ότι γεννιότανε το Death Metal. Ίσως? Ίσως? Ίσως… Πολλές εικασίες και θεωρίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι κάτι που πρέπει να ακούσεις αν σου αρέσει η τεχνική στο metal σου.
Πυκνό riffing από Ανατολή και Δύση (εκ των οποίων ο ένας ονομάζεται Τάκης Κίνης) , φωνή από το Βασίλειο των Υψηλών Συχνοτήτων και ρυθμικό ντουέτο που περιστρέφεται γύρω από τους παλλόμενους μουσικούς σκελετούς. Το σιδηρουργείο των Realm κατασκευάζει τα καλύτερα μέταλλα με μεγάλη δεξιοτεχνία. Ακούστε το ??Energetic Discontent?? και συνειρμικές συγκρίσεις με Watchtower θα σας έρθουν στο μυαλό και δεν θα φταίει μόνο ο τίτλος του τραγουδιού. Δοκιμάστε το με τραγούδι της επιλογής σας. Οι ριφομηχανές δουλεύουν ασταμάτητα, προς κάθε κατεύθυνση και παράγουν ταχύτητα και θερμότητα. Ο Mark Antoni δεν δέχεται ούτε στιγμή να κατεβεί από την κορυφή και τραγουδά όσο ψηλά του επιτρέπουν τα πνευμόνια του. Και με αφθονία λέξεων, όχι πέντε λέξεις και ξεκούραση για κανένα δίλεπτο. Ίσως αφελές αλλά απίστευτα πορωτικό και ενθουσιώδες.
Αποδώσαμε την τεχνική της μπάντας στην μη αναγνωρισιμότητα του σύγκροτήματος. Η αλήθεια είναι ότι πιθανότατα να ήταν αποτρεπτικός παράγοντας μιας και κάνουν πολλούς συνάδελφους τους να ακούγονται σαν ανάπηροι. Ατελεύτητη ηχητική περιπλάνηση στους λαβύρινθους του πολύπλοκου αλλά ενδιαφέροντος συνθετικού οίστρου. Κοψίματα, γεμίσματα, ανεβοκατεβάσματα. Δεν μιλάμε για βάψιμο τοίχου αλλά για κομψοτέχνημα ζωγραφικής πάνω σε νοητικό σεντόνι. Ένας ηλεκτρικά φορτισμένοι ήχοι που ακούγονται συχνά αρκετά μπροστά για την εποχή τους (1990). Οι κιθάρες ψεκάζουν με θανατηφόρες συγχορδίες, καθώς το μπάσο χορεύει πάνω στις λεπτές γραμμές της τελειότητας τους με το υπερβολικό του βάρος ,απόλυτα αδιάφορο για τα αποτελέσματα. Οι αισθήσεις ακονίζονται στο υπερβολικό για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στα πολλαπλά και πολυσύνθετα ηχητικά κύματα που επιτίθενται. Πολλά ακούσματα σημαίνει πιο οξύ ακόνισμα. Πολλά ακούσματα σημαίνει μεγαλύτερη απόλαυση
[B][COLOR="#FF0000"]Cain rose up /
Climbing into my head … Scream /
Scream bloody murder[/COLOR] [/B]
πωωω ρε φίλε, παίζει να έχω να το ακούσω από τότε, 25 χρόνια [-X
ξεθάβω βινύλιο…
Lake of Tears - Forever Autumn
Όσο λατρεύω τα στούντιο άλμπουμς των Lake Of Tears, τόσο απογοητευτικοί είναι ζωντανά. Ας είναι. Το κενό αναπληρώνεται από το υλικό τους. Τους παρακολουθώ από το ντεμπούτο τους όταν πρωτοβγήκε και η εξέλιξη τους σαν μουσικοί αλλά και σαν?.μουσική, είναι άξια συζητήσεως και έρευνας. Πιο βαρείς στην αρχή, με δυο κιθάρες, ένα doom πέπλο αλλά και κατάλοιπα του death metal παρελθόντος τους. Στο ??A Crimson Cosmos?? γίνανε πιο ψυχεδελικοί και φλερτάρανε με πιο προοδευτικούς ήχους ενώ στο επόμενο τους ??Forever Autumn?? εκχύσανε μελαγχολία και μια φθινοπωρινή αύρα. Το ??Neonai?? είχε μια 70ντίλα μέσα του και τέλος πάντως κάθε τους δίσκος ήταν διαφορετικός αλλά πάντοτε ποιοτικός.
Ο παντοτινός μου έρωτας με αυτούς είναι το ??Forever Autumn??, ένας δίσκος που το από το 1999 πρέπει να έχει περάσει από το cd player εκατοντάδες φορές, ενώ τις βροχερές μέρες είναι καθημερινός σύντροφος?. Μόνο στο εξώφυλλο και στο εσωτερικό από το βιβλιαράκι να απορροφηθείς, είσαι ήδη χαμένος. Φθινοπωρινό τοπίο, νεκρά χρώματα, υγρά χώματα και μανιτάρια, ξύλινες πύλες και αντίθεση του αγνού λευκού στο φόρεμα της κοπέλας και του σεντονιού στο κρεβάτι με το μαύρο του Χάρου και της ατμόσφαιρας.
Το τσέλο δίνει το έναυσμα για τον χορό των δακρύων. Αργός, μονοτονικός ρυθμικός χορός με την φωνή του Brennare να σχίζει ψυχές. Μια ατραπός προς την αφαίμαξη κάθε ρανίδας από ελπίδα. Η μουσική πάντοτε απλοική, με πλέον μόνο μια κιθάρα στην μπάντα να δίνει άπλετο χώρο στα πλήκτρα που πρωτοστατούν στην ατμόσφαιρα. Ποτέ η μαγεία δεν λειτουργούσε με πιο εύκολα ξόρκια. Ακουστικές κιθάρες προμηνύουν αγνή ηχητική απομόνωση και εξωστρεφής ακρόαση μόνο στους ήχους της σιωπής. Οι μελωδίες της κιθάρας σε συνεπαίρνουν με το γλυκόπικρο τόνο τους. Θλιμμένες νότες, επιλεκτικά διαλεγμένες για να πονέσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Να χοροστατούν σε αυτό το πένθιμο γοτθικό μουσικό εμφύσημα και από πίσω να ακολουθούν και άλλα όργανα που δύνανται τέτοιων δυνατοτήτων όπως το φλάουτο, το τσέλο και το αρκοντεόν. Η ζεστή φωνή του Daniel είναι σωστός ανιχνευτής και μπορεί να τρυπώσει παντού στην καρδιά και στο μυαλό σου.
Φτάνοντας στο ??Pagan Wish??, οι ρυθμοί ανεβαίνουν και ακούγονται πιο ευδιάθετοι. Πιο συναυλιακό, πιο ρυθμικό, προσφέρεται ακόμα και για κούνημα κορμιού ή κεφαλιού, πάντοτε όμως με τα μάτια κλειστά (όπως επιβάλλεται σε όλο τον δίσκο ή τουλάχιστον κλειστά τα φώτα). Όταν το ουρλιαχτό του ??So Now I am Gone?? προς το τέλος του τραγουδιού ακουστεί στα ηχεία, οι τρίχες του κορμιού σου θα ηλεκτριστούν μόνο και μόνο για να αποφορτιστούν από το σόλο που θα ακολουθήσει. Καταβρόχθιση ήχων μελαίνης κατευθείαν στην χολή με το ορχηστρικό. Λίγα πλήκτρα, λίγα σάμπλερς και κάποιες ακουστικές κιθάρες και δεν υπάρχει επιστροφή.
Nah nah nah nah?.και φλάουτο. Και ψυχεδέλεια. Και θλίψη. Και πένθος. Κάθε χτύπημα και ο παλμός της καρδιάς σου. Όποτε θέλει τον αυξάνει και όποτε θέλει τον μειώνει. Και όποτε θέλει μπορεί να τον σταματήσει. Οι σαγηνευτικές αρμονίες από τα σολαρίσματα με μοναδικό σκοπό την αύξηση του συναισθηματικού πόνου. Νιρβάνα με δύναμη μόνο να ψιθυρίσεις λιγοστούς στίχους???And I Die??,??And They Die??, ?The Wind Dies??. Σταδιακή αύξηση ταχύτητας στο ??Come Night I Reign?? θυμίζοντας μου ελαφρά το παρελθόν τους. Επαναλαμβανόμενο, ζωντανό, με θανάσιμη έμφυτη στοργή. Ακόμα πιο βαθιά στο παρελθόν με το επόμενο τραγούδι που είμαι σίγουρος ότι είναι κάποιο ξεχασμένη σύνθεση από τα δυο πρώτα τους άλμπουμς, φιλτραρισμένα με το τότε παρόν τους. Ο δίσκος θα κλείσει με το ??To Blossom Blue??, το αγαπημένο τραγούδι του δίσκου αλλά και ένα από τα πιο μελαγχολικά τραγούδια που έχω ακούσει στην ζωή μου. Πάντοτε θλίβομαι στην ακρόαση του και συνθλίβομαι από το βάρος του σκοταδιού που κουβαλά. Το αρκοντεόν δουλεύει απίστευτα συμβατά, οι στίχοι χτυπάνε ευαίσθητα σημεία, ο ρυθμός υπνωτίζει, οι κιθάρες του χαρίζουν την αθανασία στο προσωπικό μου playlist. Δεν είναι λόγω τεχνικής, δεν είναι λόγω δυσκολίας, δεν είναι λόγω πρωτοπορίας. Είναι επειδή ακούγονται σαν μεταγλώττιση του εσωτερικού πόνου σε νότες. Παντοτινή αγάπη και ας μην είναι η πρώτη. To Blossom Blue Is To Blossom Without You, μέχρι να πεθάνω.
Υ.Γ. Ήμαρτον, κυκλοφόρησε και μέσα στο κατακαλόκαιρο του 1999 και μας το κατάστρεψε εντελώς?
Μεγάλη λατρεία του αποπάνω. Η πρώτη μου επαφή με τους Lake of Tears αν θυμάμαι καλά.
on topic
Anathema Judgement
Ίσως το αγαπημένο μου άλμπουμ από τους Anathema, αν και το επισκέπτομαι όλο και πιο σπάνια. Είναι από αυτά τα λίγα άλμπουμ που αν και λατρεύω δεν είναι εύκολο να τo ακούω ξανά και ξανά. Όπως και μερικές ταινίες τύπου Requiem for a dream που όσο λατρεμένες και αν είναι δεν τις βάζεις πάνω από 1-2 φορές στην ζωή σου. Είχα να το βάλω πολύ καιρό και όταν μπήκε το Parisienne Moonlight θυμήθηκα το γιατί (όχι πως το είχα ξεχάσει αλλά λέμε). Και τώρα μπορεί να ξαναμπεί στο ράφι για λίγο καιρό ακόμα.
Forever Autumn το λιωνω ακομα και τωρα στα πρωτοβροχια !
Απο Anathema ο δισκος που ακουω ειναι το The Silent Enigma.
Το ακουγα προχτες αν θυμαμαι καλα.Τρομερα αγαπημενος δισκος.
Τι δισκάρα το Forever Autumn μου θυμίζει τα νιάτα μου…μόλις το έβαλα!
Καλα με την βροχη σημερα στην Πατραρα κολλαγε μια χαρα !
Illdisposed -Helvede
Από τους καλύτερούς τους δίσκους. Τα “Reign of Terror” και “On the Way to Ainor” είναι μεγάλες αγάπες.
Και τώρα ανακάλυψα ότι έβγαλαν και 2 νέα τραγούδια πέρσι
