https://e.snmc.io/lk/f/l/e65a129b72c8513033dcbbcd2afe5bc4/5042840.jpg
μνημείο πολιτισμού
1 Like
1 Like
1 Like
Καληνύχτα!!
Amplifier-Octopus [2011] \m/
1 Like
Αααααχ… να ήταν τα νιάτα δυο φορές. Πρέπει να πάνε ίσα με 20 και βάλε χρόνια από τότε που μου το έγραψε ένας φίλος σε κασετούλα
1 Like
Χάζευα το «A Buyer’s Guide»: Enslaved από ροκιν και είπα να ξεθάψω το αγαπημένο μου
(ΔΙΣΚΑΡΑ)
(Τα τελευταία τους δεν με συγκινούν)
2 Likes
Προσωπικά θεωρώ τους Enslaved αρκετά υποτιμημένους, από την άποψη ότι δεν είναι από τα πρώτα ονόματα που σου έρχονται στο μυαλό, ούτε όταν μιλάμε για κλασικό black metal (που το έπαιξαν τέλεια), ούτε για progressive black metal (που κι αυτό το έπαιξαν τέλεια), ούτε για extreme prog (που παίζουν τώρα). Ίσως και να 'μαι υπερβολικός, αλλά αυτήν την εντύπωση έχω.
Μιλάμε για ένα συγκρότημα με σταθερά καλή πορεία, χωρίς ιδιαίτερες πατάτες (ίσως μόνο το “Blodhemn” του 1998).
Το “Monumension” που post-αρες παραπάνω είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουν γράψει, όντως. Παρ’ όλο που προσκυνώ και “Frost”, “Mardraum”, αλλά και “Vikingligr veldi” και “Eld” (όλα τα ΄γραψα τελικά).
Η τελευταία τους περίοδος, ποιοτικά, είναι πολύ δυνατή. Ωστόσο δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι σχεδόν όλα τα albums (και είναι και πολλά 5-6) έχουν πανομοιότυπο ήχο, δηλαδή κάθε τραγούδι θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιονδήποτε δίσκο. Ίσως είναι το μοναδικό μείον που μπορώ να τους προσάψω, ότι, δηλαδή, έχουν βρει μία σταθερή μανιέρα και την επαναλαμβάνουν. Το παράδοξο, βέβαια, είναι ότι επουδενί δεν τους λες βαρετούς, καταφέρνουν να γράφουν τραγουδάρες σε αυτό το συγκεκριμένο στυλ. Θα ακούσω και το φετινό τους, γιατί διάβασα ότι ξεφεύγει λίγο μουσικά (έχω περιέργεια να δω κατά πόσον ισχύει αυτό).
3 Likes
1 Like
kareklokentavros linardos
Μιλάμε για τουλάχιστον 15-16 χρόνια να βγάλω το δισκάκι από την θέση του και να το βάλω να παίζει.
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι δεν βρίσκω καμία μουσική αξία πια σε αυτόν τον δίσκο, ΑΛΛΑ τα συναισθήματα που μου ξύπνησε, τα χρώματα και τα αρώματα εκείνης της περιόδου δεν περιγράφονται.
Θυμάμαι το είχα αγοράσει κάπου το 1996 από έναν φίλο που μου πουλούσε αυτό ή το superunknown από soundgarden (Πριν αρχίσετε να ρίχνεται μούντζες στην οθόνη, να πω ότι το είχα σε κασέτα το γκάρντεν 
) Διάλεξα αυτό λοιπόν γιατί ήθελα ή μάλλον είχα ανάγκη από καινούργιους ήρωες μετά την Νιρβανομανία και τον χαμό του Κομπειν και λέγανε τριγύρω τότε ότι θα είναι οι καινούργιοι νιρβάνα 
Βάζοντας λοιπόν το σιντι να παίξει χθες βράδυ με ακουστικά, ένιωσα ξανά έφηβος, θυμήθηκα κάθε νότα και κάθε στίχο του, θυμήθηκα ακόμα και πως το άκουγα στο παλιό AIWA player μου (όπου για να έπαιζε σιντί τότε έπρεπε να πατάω με το χέρι μου το καπάκι…πονεμένη ιστορία ). Γενικά το είχα λιώσει τότε με ασταμάτητες ακροάσεις και το έπαιζα ειδήμων στον περίγυρο μου σε στυλ "ακούστε τους είναι το next best thing, θα αφήσουν εποχή και άλλα γραφικά (τώρα ναι μπορείτε να μουντζώσετε ελεύθερα).
Αποφάσισα λοιπόν να κατατάξω αυτόν τον δίσκο πολύ ψηλά μέσα μου, πάνω από διάφορους υπερ-τέλειους δίσκους, πρώτον γιατί μπορώ και δεύτερον και πιο σημαντικός λόγος, όλα τα παραπάνω.
By the way ανακάλυψα τώρα ότι ο τραγουδιάρης τους την έχει δει γκόμενος και κάνει σόλο καριέρα σε στυλ ποπ και Rnb κλπ…ότι να ναι.
3 Likes
Πολυ ωραιο ποστ, αλλα υπαρχει ενα οξυμωρο που δεν το καταλαβαινω προσωπικα… ο δισκος εχει μαλλον απειρη μουσικη αξια για σενα αν σου ξυπναει τοσα συναισθηματα.
1 Like
Έχεις δίκιο γιατί η μουσική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη πέρα από συναισθήματα και με αναμνήσεις, άρα ναι έχει μεγάλη μουσική αξία για μένα ο συγκερκιμένος δίσκος.
Απλά στο πρώτο ποστ μου εννούσα με το ότι δεν έχει μουσική αξία για μένα πια, ότι αν άκουγα για πρώτη φορά τον δίσκο τώρα ή ακόμα και 10 χρόνια πριν πχ, το πιο πιθανό είναι να μην μου έλεγε τίποτα.
Βέβαια όλα αυτό είναι μια υπόθεση που δεν αναιρεί το γεγονός ότι αυτός ο δίσκος με μια ακρόαση μετα από τόσα χρόνια, μου έφερε πολύ έντονα, εικόνες, χρώματα και αρώματα από τότε.
Μια χαρα δισκος ειναι. Ειδικα αν σκεφτεις οτι τοτε ηταν παιδακια.
2 Likes
Ωραίο post από τον Kostas_L για μία μπάντα που ούτε ακουστά δεν είχα.
Εγώ, πάντως, καταλαβαίνω νομίζω αυτό που λέει για τη συναισθηματική έναντι της μουσικής αξίας.
Π.χ. κατευθείαν μου ήρθαν στο μυαλό δύο παρόμοιες περιπτώσεις για μένα: η πρώτη είναι το “True carnage” των Six feet Under. Ήταν το πρώτο-πρώτο death metal CD που είχα ακούσει, ήταν ένας δίσκος που με σημάδεψε γιατί είχα σοκαριστεί από τον τόσο βαρύ ήχο, τα χαμηλά κουρδίσματα, το groove και τα growls. Ο δίσκος αυτός δε μνημονεύτηκε ούτε τότε, πόσο μάλλον τώρα, μάλιστα θα έλεγα ότι οι Six Feet Under μάλλον υπερεκτιμημένο συγκρότημα είναι. Παρ’ όλα αυτά, σε μία υποτιθέμενη λίστα με τα αγαπημένα μου CD όλων των εποχών δε θα μπορούσα να μην το βάλω. Μου ξυπνάει τόσες μνήμες.
Δεύτερη (και ακόμα πιο ένοχη) περίπτωση είναι το “Razorblade romance” των HIM, χεχε. Κι όμως, μικρός τότε, είχα πάθει απίστευτη πλάκα με το CD κι ακόμα και τώρα αν το ακούσω θα το απολαύσω, βρίσκω αυτό το είδος pop metal πολύ πετυχημένο. Ε, μεταξύ μας, δεν το θεωρώ και κανένα τόσο σημαντικό/ουσιαστικό album, αλλά το γουστάρω γι΄ αυτό που είναι, για τον ελαφρύ κι ευχάριστο ήχο του.
Νομίζω, πάντως, ότι κάπου πρέπει να 'χαμε κι ένα τέτοιο topic, δηλαδή CD-“ένοχες απολαύσεις” ή κάτι τέτοιο.
2 Likes
Parlez-vous Francais?
2 Likes