Κυριακή απόγευμα και καθοδόν προς την μάχη των τιτάνων παίζει (μετά από πόσα χρόνια άραγε?) ολόκληρο το Tuonela. Μπορεί να μην είναι απόλυτα ταιριαστό με την εποχή, αλλά το Summer’s End παραμένει ύμνος αιώνιος. Όπως και το Divinity. Δευτέρα πίσω στη δουλειά αλλά το Alternative 4 μάλλον λόγω των λάθος συνθηκών ακρόασης δεν είχε τα συνήθη αποτελέσματα πάνω μου. Αυτή τη φορά πάντως πιο πολύ σκάλωσα με το Re-Connect παρά με οποιοδήποτε άλλο. Στην επιστροφή ξαναθυμήθηκα πόσο μεγάλη μπάντα ήταν οι Arcturus επί Garm. Το ubu’s horn στο κλείσιμο του Radical Cut παραμένει ανυπέρβλητα εξυψωτικό. Χτες πάλι διαπίστωσα πόσο δισκάρα είναι το Accident Of Birth, ίσως η καλύτερη solo κυκλοφορία όσον αφορά σε heavy metal τραγουδιστές. Για κάθε hit (λέμε τώρα) τύπου Road To Hell ή του ομώνυμου, βρίσκεις κι ένα “κρυμμένο” διαμάντι σαν το Omegaκαι το Dark Side Of Aquarius.
.jpg)