Καλύτερο album με μπάτσο στο εξώφυλο

Leper_Jesus · March 16, 2022, 10:47pm

Doom-Police bastard EP
Anti-Flag-Undergound network
Conflict-The ungovernable force
Detente-Recognize no authority

0 voters

Φοβερή φλασιά που έφαγα ξαναβάζοντας το “Police bastard” στο πικάπ μου τις προάλλες. Εδώ μαζεύουμε όλα τα albums που περιέχουν τα σώματα του νόμου και της τάξης στο εξώφυλλό τους και τα σχολιάζουμε. Εμένα αυτά μου ήρθαν στο νου (κατά σειρά προτίμησης):

Doom “Police bastard” EP (1989)

Όποιος αγνοεί το συγκεκριμένο 7’’, ας αφιερώσει απλά 8 λεπτά από τη ζωή του για να το ακούσει. Το “Police bastard” των Doom αποτελεί εμπειρία, είναι ένα έργο-σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης μουσικής πρότασης. Τόσα χρόνια μετά, κι ενώ ο extreme ήχος έχει πάει σε άλλα επίπεδα, ακόμα ΔΕΝ μπορείς να κάτσεις ήσυχος ενώ ακούς το συγκεκριμένο EP. Η grind κόλαση του “Circles” με τα απεγνωσμένα ουρλιαχτά, το μπασοδάνειο του “California uber alles” στο “A means to an end” με τα «καθαρά»/ανθρώπινα φωνητικά και ΙΔΙΩΣ η ομώνυμη σύνθεση είναι τραγούδια που σαρώνουν το είναι σου και ό,τι ευαίσθητο πίστευες ότι υπάρχει στη μουσική.

Anti-Flag “Undergound network” (2001)

Αν και κυκλοφόρησε από τη Fat Wreck Chords, αν και ίδιας γενιάς (ίσως λίγο πιο νεότεροι βασικά) με όλα τα γνωστά συγκροτήματα που έκαναν την punk έκρηξη των 90’s, το “Underground network” δεν είναι ούτε skate-punk, ούτε pop punk, ούτε hardcore. Είναι απλά PUNK, ενσωματώνοντας στοιχεία απ’ όλες τις τάσεις που υπήρχαν μέχρι τότε, αλλά (στ’ αυτιά μου, τουλάχιστον) παραμένοντας πιστό στις πρώιμες, late 70’s-early 80’s διδαχές του ήχου. Αν και πιο πετυχημένος/εμπορικός δίσκος τους πρέπει να ήταν το “For blood and empire”, εγώ με δυσκολία μπορώ να διαλέξω μεταξύ των αυτών των δύο. Εδώ ο ήχος τους διατηρεί ακόμα μία τραχύτητα, το μπάσο παίζει παπάδες και έχει ΗΧΑΡΑ, τα φωνητικά ανήκουν σχεδόν αποκλειστικά στον Justin Sane, αλλά εδώ κι εκεί υπάρχουν ενδείξεις για τις πιο «παιχνιδιάρικες»/ευκολοάκουστες στιγμές που θα έρθουν στα επόμενα albums του συγκροτήματος. Έξοχο παράδειγμα το επόμενο κομμάτι:

Conflict “The ungovernable force” (1986)

Θεωρείται μάλλον ο καλύτερος δίσκος του συγκροτήματος, παρ’ όλα αυτά εγώ δε συμφωνώ (και χαρίζω τον συγκεκριμένο τίτλο στο “Increase the pressure” του 1984). Νομίζω ότι εδώ οι Conflict προσπάθησαν για πρώτη φορά να κάνουν κάτι πραγματικά πειραματικό για τα μέτρα τους: το ότι όλος ο δίσκος έχει δομηθεί χωρίς «κενά» ανάμεσα στα τραγούδια, οι περίεργες δομές, τα τόσα «εξω-punk-ικά στοιχεία» (επικές εισαγωγές, dub breaks, πιάνα και γυναικεία φωνητικά κλπ.), το ότι η μουσική πολλές φορές δείχνει να ακολουθεί τους στίχους, η έλλειψη couplet/refrain, οι (μουσικές και στιχουρχικές) αναφορές σε παλιότερα κομμάτια τους (που δε θα τις «πιάσει» π.χ. ούτε και θα τις εκτιμήσει κάποιος που ξεκινά από αυτό το album) κλπ., κάνει το “The ungovernable force” έναν δυσκολοχώνευτο δίσκο θα έλεγα. Από αυτήν την άποψη πάντα απορούσα πώς έγινε album τέτοιας αποδοχής. Από την άλλη, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις το γιατί: γιατί παρ’ όλες αυτές τις τολμηρές κινήσεις των Conflict, δεν έχασαν τα βασικά στοιχεία του ήχου τους: την καυστικότητα των στίχων του Colin (κράξιμο στο metal, στους μπάτσους, στους πασιφιστές, στους New Model Army, σε όλους), την απαράμιλλη τσατίλα και οργή που βγάζει, τις τσίτες τους κλπ. Είναι πραγματικά φοβερό ότι οι τύποι είχαν φτάσει τέτοιο σημείο «στράτευσης» που στο “The arrest” π.χ. δεν ενδιαφέρονται ΚΑΝ για αυτό που λέμε ρίμα, μέτρο κλπ. στους στίχους -ο τύπος απλά σου ΦΩΝΑΖΕΙ τι πρέπει να κάνεις (και τι να μην κάνεις) αν σε συλλάβουνε.

Détente “Recognize no authority” (1986)

Για το album τους είχα εκφράσει πρόσφατα την άποψή μου σε άλλο topic. Καταλαβαίνει κανείς γιατί θεωρείται «obscure» thrash metal διαμάντι: υπάρχει η φωνάρα της Dawn Crosby που πραγματικά σ’ εντυπωσιάζει, υπάρχουν riff-άρες μπόλικες και ωραίες ιδέες σε ρυθμούς π.χ., αλλά η υπέρβαση δε γίνεται σε κανένα σημείο. Ακούγεται ευχάριστα, αλλά μαρτυρά την εποχή του και τις αδυναμίες του -ιδίως αν αναλογιστείς τι έβγαζαν άλλοι την ίδια εποχή.