ALCEST’s 6th album is called “Spiritual Instinct“ and will be released on the 25th of October on Nuclear Blast. The recording of “Spiritual Instinct“ has been a long and challenging process, but we feel really proud of it and can’t wait to share our new music with all of you. The artwork has been made by the Parisian duo Førtifem and represents a sphinx, as a reference to the symbolism art movement. The sphinx is the ultimate figure of the enigma, which embodies both the spiritual and feral sides inside us.
Έλα και το πρώτο single. Πολύ καλό και το κλείσιμό του είναι μεγάλη έλξη.
Ωραίος ρε παίχτη. Το κλείσιμο είναι πορωση
Εξηγούνται αρκετά από κανά δυο δίσκους (σχήματα) για την απαλή κατεύθυνση των Alcest.
Επίσης, πάντα πίστευα ότι αυτοί που αγοράζουν δίσκους με soundtracks ηλεκτρονικών παιχνιδιών (πόσοι να είναι παγκοσμίως;) ήταν και είναι κρυμμένοι.
Και… όταν μπήκε εκείνη η σκηνή υπό τους ήχους του Carpenter, το πρώτο πράγμα που με ήρθε στο μυαλό ήταν ότι οι Baherit παίζει και να εμπνεύστηκαν από το παρόν ηχοτοπίο του για να συνθέσουν το παρακάτω:
Πολυ καλο, πιο πολυ προς την ποστ μερια αλλα εχει το ξεσπασματακι του.
Παμε για δισκαρα!
Καταπληκτικο το Sapphire.
Ορίστε και το βίντεο κλιπ…
Αμφότερα τα δείγματα είναι κορυφαίου επιπέδου κι εντελώς εθιστικά. Ατμοσφαιρικά, σαγηνευτικά, σπαραξικάρδια… Και τα “κλεισίματά” τους σε στέλνουν “αδιάβαστο”.
Για κάποιον λόγο, όποτε ακούω Alcest, αμέσως μετά αισθάνομαι την ανάγκη να ακούσω και Agalloch.
Και που να μου άρεσε το blackgaze…
Το άλμπουμ είναι στα όρια του συγκλονιστικού.
Χρειάζεται μία αντιστροφή το συμπέρασμά σου.
Η έννοια του συγκλονιστικού κινείται στα όρια των Alcest.
To album είναι απλά “θεϊκό”. Κατ’ εμέ, ο δίσκος της χρονιάς, στο πολύ χαλαρό (και τι χρονιάς μάλιστα).
Θα πέσω σε βαθιά κατάθλιψη, εάν δεν ανακοινωθεί σύντομα στάση της επερχόμενης περιοδείας τους και στην Αθήνα.
Δεν τους έχω δει ποτέ live, θα τους δω για πρώτη φορά σε μια βδομάδα στο Damnation κι έχω μεγάλη περιέργεια.
Πραγματικά δισκαρα και δεν ήμουν καν οπαδός τους.
ΟΚ, μόλις είδα το line-up και κλαίω… Μετάφερέ μας εντυπώσεις, αν μπορείς.
Ελπίζω να φιλοτιμηθεί κανείς και τους δούμε κατά τα τέλη Φεβρουαρίου, που θα βρίσκονται και στη “γειτονιά”.
Για να επιστρέψουμε στα του δίσκου, πόσο ανακουφιστικό είναι να ακούς “νεράκι” δίσκο 6 κομματιών με διάρκεια 40 λεπτά, χωρίς να υπάρχει μία περιττή στιγμή;
Στην εποχή μας, που η υπερ-προσφορά μουσικής “κυνηγάει” τον ακροατή (με album που διαρκούν πάνω από μία ώρα) και όχι τούμπαλιν, αυτό σπανίζει. Less is more.
Θα γράψω report.
Πιστεύω θα περάσουν κι από Ελλάδα μέσα στο 20.
L’Île Des Morts…
Δεν ηξερα οτι το χρειαζομουν αυτο στην ζωη μου.
Αλλα τωρα χρειαζομαι ρεμιξ περτουρμπατορα σε οποιοδηποτε τραγουδι εχει κυκλοφορησει στην ιστορια της μουσικης.
Τι υπερεπος των 7 ηπειρων και των 6 θαλασσων αυτη η εκδοση.