Είδες και τον Layne δηλαδή;; Σε ζηλεύω!!! :razz:
Πρέπει να ήταν όλα τα λεφτά αυτή η συναυλία. Πάντως και τότε ο Layne πρέπει να ήταν σε άθλια κατάσταση, πέντε χρόνια πριν πεθάνει…οπότε δεν πρέπει να ήταν και πολύ ευχάριστο αυτό… Α, ρε, αδικία!!
Είδες και τον Layne δηλαδή;; Σε ζηλεύω!!! :razz:
Πρέπει να ήταν όλα τα λεφτά αυτή η συναυλία. Πάντως και τότε ο Layne πρέπει να ήταν σε άθλια κατάσταση, πέντε χρόνια πριν πεθάνει…οπότε δεν πρέπει να ήταν και πολύ ευχάριστο αυτό… Α, ρε, αδικία!!
Mέχρι και οι Theater προσκύνησαν την δισκάρα
Δεν αποκομισα τετοια εντυπωση αλλα ετσι κι αλλιως [B]το 1997 δεν με απασχολουσαν οι Αlice in chains[/B].
Στο συγκεκριμενο live ειχα παει για τον [B]Neil Young[/B], ποσως με ενοιαζε αν θα εβλεπα τους αλλους.
Απλα ετυχε να τους δω και [U]τότε ηταν που μου κινησαν το ενδιαφερον[/U].
To Would? το έχουν παίξει λαιβ με [U][I]Ανσέλμο - Νταφ [/I][/U] και [U][I]Χέτφιλντ [/I][/U] το 2006 όταν ξανάρχισαν τις συναυλίες.
Βέβαια όσον αφορά τους Μετάλλικα υπάρχει ένα ντοκουμέντο σε σχέση με τους Alice In Chains που δεν τους τιμάει καθόλου.
Ψήφισα Would? Ορόσημο της δεκαετίας.
Είχε ένα κάκο η δεκαετία του 90. Να βγαίνουν τέτοιες απίστευτες δισκάρες όπως το Dirt το Αngel Dust ή το Badmotorfinger και οι μεταλάδες να μαλώνουν για το αν και για το πόσο μέταλ είναι. Σήμερα είναι ξεκάθαρο ότι μιλάμε για τιτανομέγιστα συγκροτήματα. Χαίρομαι που επαναδραστηριοποιήθηκαν οι Αlice in Chains.
Το 1997 δεν είδε κανέναν Layne γιατί οι Alice In Chains έδωσαν την τελευταία τους συναυλία με τον Layne στις 3 Ιουλίου του 1996 ως support στους Kiss.
Δυο τραγωδιες σε μια προταση
Ισχύει; Αλήθεια; Α, δεν το ήξερα, αλλά είναι λογικό, αν έγινε έτσι…Κρίμα πάντως. Πολύ κρίμα. Τα είχε όλα, εκτός από ζωή τελικά.
Ισχύει ότι ήσαν σαπόρτ στους Kiss; Δεν πολύ-έδωσα σημασία σ’ αυτό.
22 χρόνια πέρασαν άνθρωποι, πείτε και οι υπόλοιποι.
Τι να πούμε τα ‘πες όλα στο πρώτο ποστ. Και στα καλύτερά σου να είσαι, ο δίσκος σε ρίχνει στον πάτο απ’ τα πρώτα δευτερόλεπτα. Από τους πιο ανατριχιαστικούς δίσκους της ιστορίας στιχουργικά ίσως επειδή οι στίχοι είναι τόσο προσωπικοί και κατ’ επέκταση ειλικρινείς, υπέροχες ερμηνείες απ’ τον Staley, ένας Cantrell δίπλα του που εκτός από συνθετάρα είναι και πολύ καλός κιθαρίστας και ένα δεμένο rhythm section. Δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Και βέβαια όλος ο δίσκος είναι αυτό το τετράστιχο:
Down in a hole and they’ve put all the stones in their place
I’ve eaten the sun so my tongue has been burned of the taste
I have been guilty of kicking myself in the teeth
I will speak no more of my feelings beneath
ΥΓ “Down In A Hole”, “Rain When I Die” και “Rooster” απ’ το poll
Τυχαία το είδα το ποστ και θυμήθηκα ότι πρόσφατα ο Al Jourgensen δήλωσε ότι αυτός ήταν που έμαθε το κουτάλιασμα στον Layne. Όχι βέβαια ότι έχει και καμμιά σημασία…