Alice in Chains - Dirt

Δημοψηφίσματα
#1

Το αριστούργημα των πολυαγαπημένων μας Alice in Chains έκλεισε χθες 20 χρόνια ζωής.

Πρόκειται εύκολα για έναν από τους 5 αγαπημένους μου δίσκους και δύσκολα μπορώ να βρω λόγια να περιγράψω το μεγαλείο του, σε συνθετικό και λυρικό επίπεδο.
Θα κάνω ότι μπορώ, ποτέ δεν ήμουν καλός να περιγράφω συναισθήματα και περιγραφές γενικότερα.

Staley & Cantrell δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Οι 2 κορυφαίοι μουσικοί παρά τις διαφωνίες τους (γι’αυτές γράφτηκε το Dam that River, νομίζω πιάστηκαν και στα χέρια) πορεύονται μαζί προς κοινό όφελος, και έτσι ο μεν χαρίζει απίστευτες μελωδίες και ριφφ κιθάρας δίνοντας ελεύθερο το πεδίο στον δε να χαρίζει τρομακτικές ερμηνείες είτε με προσωπικούς στίχους που βασίζονται σε βιώματα (Angry Chair), δαίμονες (Junkhead, Sickman, Dirt) είτε σε στίχους του Cantrell πάλι προσωπικούς (Rooster, για τον βετεράνο πατέρα του) είτε σε στίχους καμμένους που θα μπορούσαν να ναι δικοί του (Down in a Hole, Would?). Kαι πάντα φυσικά υπάρχει η κοινή σύμπραξη στα φωνητικά, που έμεινε στην ιστορία.
Αδικο να ξεχάσω και το εξαιρετικό rhythm section που ανέκαθεν είχαν, με σταθερό τον Kinney πίσω από τα ντραμς και τον αδικοχαμένο Mike Starr.

Τον δίσκο ανέκαθεν τον χώριζα σε 4 μέρη, (χωρίς σειρά) με το εξής σκεπτικό:

Το 1ο μέρος είναι τα πρώτα 3 κομμάτια.
Είναι 3 συναυλιακά κομμάτια που πάντα έπαιρναν θέση στο σετλιστ, 2 με καταιγιστικά ριφφ, Them Bones & Dam that River και το πιο αργό Rain When I Die.
Αν εξαιρέσουμε το 2ο που αναφέρεται στις διαφωνίες των 2 πρωταγωνιστών (το χει πει ο Jerry ξεκάθαρα) , τα άλλα 2 αναφέρονται στην μακαβριότητα της ζωής. Στο 1ο αντιλαμβάνομαι τους στίχους στο τι υπάρχει μετά την ζωή, στο 2ο πάντα αινιγματικός ο Staley είτε μιλάει για το τέλος μιας σχέσης του προβλέποντας τον θανατό του, είτε μάλλον η δικιά του είναι και αυτή πρεζάκι και γράφει για την σχέση τους
"Is she ready to know my frustration?
What she slippin’ inside, slow castration
???

Το 2ο μέρος είναι ταSickman, Junkhead, Godsmack, Hate to Feel που είναι με τα Sabbath-ικά ριφφ του Jerry και προσωπικούς στίχους του Staley, καθαρά για τους προσωπικούς δαίμονες για τα ναρκωτικά.
Μακάβριοι και στίχοι με γερό στομάχι για να διαβάσει κάποιος:

“what’s the difference I die in this sick world of mine”
Στο Junkhead (με το καλύτερο σόλο στο αλμπουμ) λέει για την σχέση πρεζέμπορα - βαποράκι και το τι νομίζει ο έξω κόσμος
Στο Hate to Feel ρίχνει ξεκάθαρα το φταίξιμο στον πατέρα του
“All the time I swore I’ll never be like my old man”

Προφανώς ταιριάζει και το Dirt αλλά αυτό πάει στο 3ο μέρος…Μαυρίλα. Σαπίλα. Κατάθλιψη. Λύπηση και συμπόνοια ταυτόχρονα.
Και το Angry Chair.
Staley και πάλι στους στίχους. Το 1ο για εθισμό, το 2ο για τα βασανιστήρια μικρός που περνούσε. Το 2ο είναι αποκλειστικά δικό του κομμάτι.
Αλλαγή ύφους, καθώς τα προηγούμενα 4 έχουν ένα ύπουλο χαρούμενο ύφος που μόνο τέτοιο δεν είναι αν κοιτάξεις τους στίχους.
Αυτά τα 2 όμως είναι ξεκάθαρα μοιρολόγια.

Και πάμε στο 4ο.
Είναι τα χιτ, αν τολμώ να τα περιγράψω έτσι. Είναι η κυρίως παρακαταθήκη που άφησε αυτό το αλμπουμ. Είναι τα 3 κομμάτια που ξέρει όλος ο κόσμος.
Είναι το πασίγνωστο Would? με την κορυφαία μπασογραμμή του, την ερμηνεία του Staley, τα φωνητικά του Jerry, το διάσημο βιντεοκλιπ, τις χιλιάδες ερμηνείες που έχουν δoθεί για τους στίχους του. Είναι το κομμάτι που έπαιξαν με τόσους μουσικούς live οι Αlice (Αnselmo θες, Hetfield θες, Bach θες?) αλλά ΚΑΝΕΙΣ δεν τόλμησε να φτάσει τον Staley. Ούτε καν ο Akerfeldt στην ωραία διασκευή της μπάντας του, αλλά αυτό το κομμάτι είναι 100% Alice και ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να μεταδώσει το σκοτάδι και την ατμόσφαιρά του.
Είναι το καλύτερο κομμάτι των 90’ς, το Down in a Hole. H καλύτερη ερμηνεία του Staley, οι υπέροχες κιθάρες, η απίστευτη παρακμή των στίχων. Μα πόσο σκατά μπορεί να ναι ένας άνθρωπος. Eίναι και το 1ο Alice που άκουσα ποτέ, κάπου Δευτέρα Γυμνασίου αλλά ποτέ δεν κάθισα να ασχοληθώ τότε περαιτέρω.
Και φυσικά το πιο διάσημο Rooster. Για τον πατέρα του Jerry.

Ακόμη έχουμε και το ιντερλούδιο Iron Gland, φόρος τιμής στο Iron Man με τον μεγάλο Τοm Araya.

Είναι ένα αλμπουμ μνημείο στην ιστορία της μουσικής και σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσα να ανοίξω ένα τόπικ ενός τόσο λατρεμένου αλμπουμ χωρίς προσωπική άποψη.

Πείτε περισσότερο αγαπημένα κομμάτια και γενικότερα οτιδήποτε σχετίζεται με το αλμπουμ.

#2

Πω, έχω καιρό να τους ακούσω. :frowning: Πάντως ψήφισα τα Down In A Hole, Angry Chair και Sickman, αν και όλα τα τραγούδια μου αρέσουν λίγο πολύ! Το λιγότερο αγαπημένο μου πάντως απ’ τον δίσκο είναι το Would?, κι όμως. :!:

#3

Είναι το δεύτερο καλύτερό τους μετά το Facelift 8)8).

Εντάξει, τι να λέμε, τα είπες εσύ πάνω-κάτω. Αποτελεί δίσκο-ορόσημο για τα '90ς και για τον σκληρό ήχο γενικότερα. Ο Layne είναι αυτός που τον κάνει μοναδικό, κατά τη γνώμη μου, λόγω της δικής του μοναδικότητας.

Παρεπιπτόντως, ναι, η “δικιά” του [I]ήταν[/I] πρεζάκι και πέθανε το 1995 από μια μόλυνση που έπαθε στην καρδιά λόγω πρέζας, από τότε τον πήρε κι αυτόν η κάτω βόλτα και δεν ξανασήλωσε κεφάλι (για τον τρίτο δίσκο δεν έκαναν καν περιοδεία). Επίσης παρεπιπτόντως, στα ναρκωτικά τον έριξε ο …πατέρας του, ο οποίος είχε εξαφανιστεί από τη ζωή τους παρατώντας την οικογένεια του Layne. Όταν αυτός έγινε διάσημος, έψαξε να τον βρει και η κατάληξη ήταν ο παπάρας πατέρας του να τον μπλέξει με την πρέζα.

Κι εμένα το ίδιο :).

#4

Dirt για μενα . . οπως ανεφερες… μαυριλα και σαπιλα…

"One who doesn’t care is one who shouldn’t be. I’ve tried to hide myself from what is wrong for me. "

Ενα δυσκολο δημοψηφισμα αφου ειμουν μεταξυ would, rooster, them bones .

#5

Scourge of God μια χαρά τα πας με τις περιγραφές!
Όσο για μένα, έχοντας υπ’όψην ότι μπορεί να ξανααλλάξω γνώμη ψήφισα rooster & angry chair που μπορεί να αλλάξουν με άλλες επιλογές. Η σίγουρη όμως επιλογή είναι το Them bones, το πρώτο τραγούδι των Alice In Chains που άκουσα κάποτε. Ο λόγος δεν ξέρω, ίσως ότι σε τόσο μικρή διάρκεια βγάζει τόσο έντονα συναισθήματα και κυρίως αυτή η στοιχειωμένη κραυγή…

#6

Gonna end up a big ol’ pile of them bones. :metal:

#7

Down In a Hole αλλά βαθιά στην καρδιά έχω το Them Bones λόγω San Andreas \μ/

#8

Αψογη παρουσιαση!

Them Bones, Rain When I Die, Would? απο μενα.

#9

Δίσκος βίωμα,ενας χειμαρρος συναισθηματων,απογνωση-οργή-θλίψη…Τελικά ο δισκος- αποτοξίνωση του Staley εμελε να ειναι το απολυτο highlight τους και ο μόνος δίσκος της σκηνής (λεγε με grunge) που ο όρος ηταν πολύ λίγος και πολύ περιοριστικός για τον περιγράψει.Προσκυνώ ταπεινά…

Personal favourites

1.Dirt
2.Down in a hole
3.Them bones
4.Rooster
5.Rain when i die

#10

Junk.Fuck

Nothing better than a dealer who’s high
Be high, convince them to buy

#11

ένας από τους καλύτερους δίσκους έβερ…
τι φωνάρα αυτός ο Staley, έδινε την ψυχή του στα κομμάτια…

damn δεν μπορώ με τίποτα να διαλέξω…8O8O

#12

Μου πήρε ώρα να διαλέξω, οπότε ψήφισα την πρώτη αγάπη κλασσικά, το Would.

#13

…πάνω κάτω τα ίδια:):!:

#14

Συμπαθητικοι και με μπολικο νευρο!

#15

Τα είπες πολύ ωραία στο εισαγωγικό post. Πιστεύω ότι όλοι όσοι το ακούσαμε σε εφηβική ηλικία μας έχει σημαδέψει (προσωπικά το είχα αποκτήσει μαζί με το ‘‘Black album’’ το καλοκαίρι μετά την Α’ Γυμνασίου). Η μόνη επαφή που είχα με το grunge ήταν οι Nirvana, οπότε φαντάζεστε το σοκ που έπαθα ότι έσκασε η riff- άρα του ‘‘Them bones’’. Heavy, μελωδικό, πιασάρικο, σκοτεινό, και όλα αυτά μέσα σε κάθε κομμάτι σχεδόν. Η φωνάρα του Staley και το τέλειο πάντρεμα με τη φωνή του Cantrell (πραγματικά, από τις χαρακτηριστικές φορές που lead και backing φωνή ταιριάζουν τόσο πολύ). Οι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ στίχοι, τόσο εσωστρεφείς. Το ανατολίτικο lead του ‘‘Dirt’’ με το wah- wah. Γενικά μία απίστευτη ομώνυμη σύνθεση (αυτή ψήφισα) που απορώ γιατί δεν την αναφέρει ποτέ κανείς (το refrain του είναι πραγματικά τέλειο). Οι προκλητικοί στίχοι του ‘‘Junkhead’’, πρώτη φορά διάβαζα ΤΕΤΟΙΟΥΣ στίχους για την πρέζα, τόσο politacaly- incorrect. Τα βαριά, stoner riffs που κάνουν το album να ακούγεται περισσότερο metal, παρά grunge (λες και υπήρχε ποτέ μουσικός ορισμός για το grunge, τέλοσπαντων, μεγάλη κουβέντα). Τα hit- άκια ‘‘Would?’’, ‘‘Rooster’’ και ‘‘Down in a hole’’, που θα τα ακούσεις, θα τα ξανακούσεις, θα σε σημαδέψουν και ύστερα θα προχωρήσεις και στους υπόλοιπους, πιο osbcure ύμνους.

Αυτά θυμάμαι από το ‘‘Dirt’’. Από τα λίγα albums (που βασικά πλέον έχουν γίνει αρκετούτσικα) που μπορεί να έχω να τα ακούσω χρόνια αλλά μπορώ τώρα, αυτήν τη στιγμή να τα ακούσω ‘‘νοητά’’ μέσα στο κεφάλι μου. Θυμάμαι κάθε στιγμή.

Α, ρε μπαντάρα, Alice in Chains.

#16

Πρώτον και γενικο,ευτυχώς που στα 90ς υπήρξαν τετοιες ΓΚΡΟΥΠΑΡΕΣ.Οποιος διαφωνεί είναι άμπαλος.-

Στην συνέχεια δεν ξερω ποιο να διαλέξω.Μαλλον το “Down In A Hole” αλλά δεν μπορώ,το εχω συνδέσει με την πιο συγκινητική ερμηνεία ολων των εποχων του Layne στο Unplugged του MTV.Πραγματικά δεν υπαρχουν λογια

Οποτε λευκο:)
Παρεμπίπτοντος βλέποντας αυτο το θρεντ μου έσκαγε τρελο μπαμ με το συγκρότημα και έκατσα και άκουσα παλι εμφανως κατασταλαγμένος μουσικα απο οτι πριν ποσα χρονια

#17

would και από εμένα μιας και με αυτό τους έμαθα.

#18

αριστούργημα από την αρχή έως το τέλος (αν και όχι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους), το έριξα στην αδυναμία μου, το sickman

#19

Them Bones εύκολα
Δεν είχα μεγάλη επαφή με το συγκρότημα, μέχρι που τους είδα πριν 2 χρόνια live όπου και γάμησαν
Ήταν το κομμάτι που άνοιγε το setlist

#20

Μια απο τα ιδια. Το [B]1997[/B] στο εξωτερικο. Πιτσιρικας. Καλες εποχες…