Alter Bridge - Walk The Sky (2019)

Αν γραφόταν ένα Blackbird το χρόνο ο κόσμος θα ήταν πολύ ομορφότερος.

Τον δίσκο τον ακούω και τον χαίρομαι. Δεν είναι το υπέρτατο αριστούργημα όντως, αλλά μιλάμε για μπάντα με δεκαπέντε χρόνια σταθερή παρουσία και δη στο μέινστριμ. Το παράξενο θα ήταν να γινόταν το ανάποδο.

Έχει μελωδιάρες και ριφφάρες και βγάζει συναίσθημα που στη σύγχρονη εμπορική (με ή χωρίς εισαγωγικά) μουσική λίγοι πετυχαίνουν. Αν η παραγωγή ήταν λιγότερο τσιτωμένη, πιστεύω θα ανέβαινε ακόμα παραπάνω.

Όχι ότι έχει κάποιο νόημα, αλλά αν προσπαθούσα να το συγκρίνω με παλιότερα, θα το έβαζα λίγο ψηλότερα από το Last Hero και κάτω από τα προηγούμενα τρία. Για τα γούστα μου το ντεμπούτο παίζει μόνο του στην κορυφή.

4 Likes

Εγώ πιάστηκα από το R! νομίζοντας ότι για να έχει τέτοιο σημαδάκι μια κυκλοφορία θα έπρεπε να είναι “δισκάρα” ξέρω γω, λάθος μου, moving on

Δεν θα υπερασπιστώ την λογική της επιλογής άλλου συναδέλφου, δεν είμαι στο μυαλό του, ούτε κερδίζω κάτι. Ένας πολύ καλός δίσκος των AB, είναι μια από τις κυκλοφορίες που ξεχωρίζουν για φέτος στο ιδίωμα; Από την αφρόκρεμα δηλαδή; Δες το και έτσι, ειδικά για τον συγκεκριμένο, ο οποίος μου αρέσει πολύ, μειον τα χιλιοειπωμένα.

Eπειδή το σχόλιο για το Blackbird προκάλεσε αίσθηση βλέπω, να ξεκαθαρίσω ότι καλά κάνετε και το χετε όσο ψηλά θέλετε. Το point μου είναι ότι αν για μια μπάντα που μόλις έβγαλε τον 6ο της δίσκο λέμε πράγματα του τύπου “ντάξει σιγά μην έφταναν και το χ αλμπουμ, δεν είναι αυτό το ζητούμενο” τότε την κρίνουμε με υπερβολική επιείκεια. Για την ιστορία, κορυφές τους θεωρώ τα ΑΒΙΙΙ και Fortress και ναι, δεν τα θεωρώ αξεπέραστα. Περίμενα κάτι ανάλογο με το Walk The Sky το οποίο είναι ένας δίσκος που πρέπει να προβληματίσει για την μετέπειτα πορεία τους, ειδικά αν συμπεριλάβουμε και το Last Hero στα ίδια επίπεδα.

1 Like

Οι πρώτες ακροάσεις ήταν λίγο ψυχρολουσία. Η απουσία κάποιου χιτ ή ενός τραγουδιού που να ξεχωρίζει, παραπάνω από εμφανής. Καλές ιδέες βρίσκεις, όμως δε μεταφράζονται πάντα σε καλά κομμάτια.
Κάποιες χαμένες ευκαιρίες όπως στο Indoctrination. Έχεις κάνει τέτοιο χτίσιμο και μπαίνεις γαμιώντας στο 0:58 και αντί να βασίσεις όλο το κομμάτι πάνω σε αυτό, από το 1:14 το γυρνάς σε αναμάσημα του Lover.

Υπάρχει μια αίσθηση ότι λείπει το κάτι παραπάνω στα περισσότερα τραγούδια.

Και ότι κάποιες καλές ιδέες “κάηκαν” για τα περσινά σόλο άλμπουμ. Ειδικά του Myles. Δε με νοιάζει σε τι όργανο τα παίζει. Υπάρχει καλή δομή, μελαγχολία και catchiness. Πολύ εύκολα μπορώ να φανταστώ heavy εκδοχές. Και δε σε περιορίζει κανένας στους Alter Bridge. Από όλα έχουν γράψει. Προφανώς είναι πιο εύκολο να φανταστείς τραγούδια από το περσινό Τρεμόντι. Με λιγότερη πλαστικούρα και τραγουδιστή που μπορεί να τραγουδήσει. :stuck_out_tongue:

Στα προσωπικά μείον, η παραγωγή, η απουσία ενός πιο epic τραγουδιού που φάνηκε ότι τα “έχουν”, η απουσία πιο πειραματικού κομματιού στυλ This Side Of Fate, Calm the Fire.

Συνολικά είναι εύκολα το λιγότερο καλό άλμπουμ που έχουν βγάλει. Οι οπαδοί της μπάντας σίγουρα θα βρουν αυτά που θέλουν να ακούσουν. Forever Falling, Tear Us Apart, Wouldn’t You Rather, Godspeed, Native Son, Clear Horizon, Dying Light, δεν είναι λίγα. Βγήκε το άλμπουμ και με το παραπάνω. Αλλά για τους Alter Bridge μιλάμε, του 5 στα 5 μέχρι πριν λίγο.

Οι υπόλοιποι, αν γνωρίσουν τους Alter Bridge με αυτό το άλμπουμ και μπουν με την ψυχολογία ότι πήραν δισκάρα, θα απογοητευτούν. Καλύτερα να αρχίσουν με οποιοδήποτε άλλο. Και το Last Hero. Πότε έγινε μέτριο το Last Hero; Οι κορυφές του είναι σίγουρα περισσότερες και καλύτερες. Εδώ σκέφτομαι ένα απλό τραγουδάκι όπως πχ το Losing Patience, ε στο καινούριο δεν υπάρχει.

Σε βάθος χρόνου, δε νομίζω να περάσει σε “παιξιές” το περσινό του Myles.

Μετά από 3 ακροάσεις, το τοποθετώ κι εγώ ιεραρχικά στην πιο χαμηλή θέση της δισκογραφίας τους. Βέβαια με τόσες δισκάρες, αυτό σημαίνει μόνο ότι δεν είναι εξαιρετικό και τίποτα παραπάνω.

Η δικιά μου οπτική είναι η εξής: Πέραν της παραγωγής, που δεν εξυπηρετεί μεν τα τραγούδια όσο πρέπει αλλά από την άλλη δε με ενοχλεί τόσο, μου κακοφαίνεται ότι δεν έχουν γράψει ένα μεγάλο χιτ (όπως είπαν κι άλλοι πριν) επειδή για μένα αυτό είναι οι ΑΒ: Φοβερές φωνητικές μελωδίες και έξυπνα ριφς που, με το που τα ακούς, σιγοτραγουδάς ήδη το ρεφραίν. Ακόμα και στο The Last Hero (αμέσως λιγότερο καλό άλμπουμ τους για μένα), υπήρχαν αυτά τα ρεφραίν απλά εκεί είχα το παράπονο ότι τα είχαμε ξανακούσει, δηλαδή δεν πρωτοτύπησαν. Δεν είναι τυχαίο ότι, αν θελήσω να βάλω να ακούσω δίσκο τους (είμαι αλμπουμάκιας, δε θα κάτσω να ακούσω επιλογές ή best of), πολύ δύσκολα θα προτιμήσω το Last Hero.

Όπως είπε και κάποιος παραπάνω, ίσως χρειάζονται ένα διάλειμμα, μου φαίνεται ότι 2 άλμπουμς τώρα κυκλοφορούν τις ίδιες ιδέες.

Καλά πράγματα υπάρχουν, καλές ιδέες, ωραίες ερμηνείς… Αλλά στο σύνολο; Δεν ξεχώρισα κάποιο τραγούδι, κάποιο που θα γίνει κλασικό, που θα γίνει σημείο αναφοράς στην περιοδεία τους. Για τους ΑΒ μιλάμε…

Α και για αξία Blackbird: Απλά το θεωρώ κλασικό δίσκο πια στο σύγχρονο hard rock.

ΥΓ: Μιας και μιλήσατε για λάθη γραμματικά, να πω κάτι που το βλέπω συνεχώς: Γίνεται λανθασμένη χρήση του “σαν” εκεί που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί το “ως”. Είναι λάθος να λέμε πχ “Εγώ σαν ακροατής” ή “εμένα σαν άλμπουμ μ αρέσει”. Το σαν πάει μόνο όταν πρόκειται για παρομοίωση. Διαφορετικά, το σωστό είναι να πούμε “ως ακροατής” ή “ως άλμπουμ” γιατί παραθέτουμε κάτι που όντως ισχύει.

2 Likes

Πάντως, να πω εδώ ότι χαίρομαι που υπάρχει τελικά κόσμος που εκτιμάει τόσο και έχει ψηλά τους AB.

2 Likes

Ταγκάρετε με ρε να γίνει ο χαμούλης. Τώρα το πήρα χαμπάρι.
Τι; Ποιός δε συμφωνεί με την κριτική μου, να την αλλάξω.

Πέρα από την πλάκα, σε γενικότερα πλαίσια με κάλυψαν οι @Outshined και @apostolisza8 χωρίς κάν να το έχουμε συζητήσει.
Αν κάποιος ακούει τον δίσκο ως έναν μέτρι δίσκο, ναι, προφανώς και δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ΕΠΙΛΟΓΗ.
Για εμένα, δεν είναι τέλειος, δεν είναι ο καλύτερος τους, ΑΛΛΑ είναι σημείο αναφοράς για την χρονιά, και αυτό τον κάνει ΕΠΙΛΟΓΗ. Είναι δίσκος που στην πλειοψηφία του έχει καλές εως πολύ καλές συνθέσεις και ελάχιστες αδιάφορες. Δεν το καταφέρνουν πολλές μπάντες αυτό.

Η κριτική γράφτηκε πριν διαρρεύσει το άλμπουμ, οπότε στάθηκα περισσότερο στο να παρουσιάσω το υλικό - κυρίως το μέχρι τότε ακυκλοφόρητο, ώστε να δείξω ότι, για μένα, τα πρώτα δείγματα δεν ανταποκρίνονταν ακριβώς στην ποιότητα του δίσκου. Ωστόσο, με τις ακροάσεις, ανέβηκαν και αυτά στην εκτίμησή μου.
Αν έγραφα “δισκάρα”, “κορυφαίος της δισκογραφίας τους”, “διαμάντι του '19”, μπορεί να οδηγούσα σε λάθος συμπεράσματα, αλλά θα ήταν και πάλι άποψή μου.

Με λίγα λόγια, μην κολλάτε στις ταμπέλες ( ΕΠΙΛΟΓΗ ) αλλά διαβάστε και το κείμενο, εκεί κρύβεται το ζουμί.

5 Likes

Πέρασε μια βδομάδα από τότε που τους είδα live να παρουσιάζουν τον δίσκο (έπαιξαν 5 στα 15 κομμάτια από εκεί) και νομίζω ότι πλέον, ο δίσκος δεν έχει άλλα περιθώρια να μεγαλώσει, για μένα.

Συνήθως όταν βλέπω live κάποιον δίσκο, μου φαίνονται καλύτερα τα κομμάτια, ειδικά όταν η μπάντα είναι καλή ζωντανά, όπως οι ΑΒ. Στα 5 κομμάτια που έπαιξαν (Wouldn’t you Rather, Godspeed, Pay No Mind, Forever Failing, Dying Light), δεν εκτίμησα κανένα, περισσότερο από πριν. Βασικά ίσως μου ακούστηκαν και λίγο πιο αδύναμα λόγω ήχου καθότι στο στούντιο έχουν καλύτερη παραγωγή. Ειδικά για το Pay No Mind, απόρησα που το επέλεξαν… μέτριo, radio friendly κομμάτι. Ο δίσκος είχε άλλα, καλύτερα για να επιλέξουν.

Ακούγομαι λίγο ισοπεδωτικός αλλά το νόημα είναι ότι το πείραμα απέτυχε για μένα. Ήδη από το Last Hero υπήρχε κάποιο συνθετικό τέλμα (πράγματα που έχουμε ξανακούσει αλλά σε εκείνη την περιοδεία τα τραγούδια “μεγάλωσαν” όταν τα άκουσα ζωντανά) και προφανώς θέλησαν να βάλουν κάτι καινούριο τώρα κι έβαλαν τα πλήκτρα… ΟΚ, δεν έχω ένσταση αλλά που είναι τα υπόλοιπα στοιχεία που τους έκαναν μεγάλους;

Και 2 πράγματα που μου έχουν κακοφανεί χρόνια τώρα αλλά με τα πλήκτρα και τις συνθέσεις του Walk the Sky, εντείνονται: Το μπάσο του Marshall έχει ρόλο κομπάρσου και κυρίως εδώ και τουλάχιστον 2 δίσκους (μην πω 3), έχει χαθεί η μαγεία των ντραμς του Phillips. Το φοβερό swing που είχε στο Blackbird (πχ Come to Life) και ABIII (πχ Isolation), δεν υπάρχει πια, τον ακούω ευνουχισμένο, ίσως δεν του ταιριάζουν οι συνθέσεις…

Anyway, my last 2 cents για τον δίσκο, μετά από κάμποσες ακροάσεις και τη συναυλία. Μέτριος δίσκος για ΑΒ, (προσωπικά βρίσκω) καθοδική πορεία εδώ και 3 άλμπουμς και νομίζω ότι ο επόμενος δίσκος είναι ο κρισιμότερος ever.

ΥΓ: Παραμένουν μια από τις καλύτερες live hard rock μπάντες στον κόσμο και έχουν backlog που μπορεί να απογειώσει.

2 Likes

Το Σάββατο θα τους δω για 8η φορά και ανυπομονώ. Από αυτά που μαθαίνω (από ανθρώπους που τους έχουν ξαναδεί) το show τους έχει ανέβει επίπεδο σε αυτή την περιοδεία (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό). Επίσης, βλέπω ότι στο UK έχουν ξεφύγει γεμίζοντας χώρους και εκτός Λονδίνου (10 χιλ - Nottingham και 20 χιλ (!) - Manchester).

Το “WTS” το ευχαριστιέμαι πολύ ακόμα και το τοποθετώ πάνω από το “The Last Hero”. Γενικότερα, εδώ και καιρό είμαι γενικότερα in the zone ακούγοντας τα άλμπουμ τους back 2 back.

Επίσης, να πω ότι όντως υπάρχει διαφορά στον ήχο του βινυλίου του άλμπουμ (και νομίζω ότι είναι κρίμα για τα άλλα format).

Τέλος να αφήσω αυτή εδώ την υπέροχη ερμηνεία του “Hallelujah” από τον Myles, με την κιθάρα του Jeff Buckley. Απλά, υπέροχη.

5 Likes

Τελείως άσχετο με τον δίσκο, αλλά

(α) Hallelujah :smiling_face_with_three_hearts:
(β) είδα πρόσφατα σέτλιστ με Broken Wings και In Loving Memory και ασδφγνκλεχρμπφ

4 Likes

Το παίξανε διασκευή;

6 Likes