Είναι η πρώτη φορά που ανοίγω topic ενώ ακόμα δεν έχω τελειώσει την ακρόαση του δίσκου. Είμαι στα μισά του “A solitary reign” και δυσκολεύομαι να πιστέψω τι έχω ακούσει μέχρι τώρα. Και μένει κι ένα 11-λεπτο κομμάτι.
Πραγματικά μου ήρθε να βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση σε διάφορα σημεία. Γιατί δε βγαίνουν πιο συχνά τέτοιοι δίσκοι, τέτοια συγκροτήματα που να σε κάνουν να σέρνεσαι στα πατώματα;
Ήμαρτον, δεν έχουν καν δικό τους thread στο Groups & Artists. Αλλά ας αρκεστούμε, προς το παρών, σε αυτό το album που μάλλον θα είναι ο δίσκος της χρονιάς για μένα.
Ό,τι παίζουν οι Amenra στα τελευταία το ψάχνουν οι Neurosis εδώ και κάμποσα χρόνια.
Μαζί με Wolves In Ihe Throne Room η κυκλοφορία της χρονιάς για εμένα. Το Solitary Reign είναι το νέο Razoreater αλλά προσωπικά ξεχώρισα το Daiken από την πρώτη ακρόαση. Βεβαια όλς ο δίκσος είναι 10ράκι, τι να λέμε τώρα.
Επίσης, κρίμα για τα παιδιά που τους έμαθαν τώρα και γουστάρουν που έχασαν ένα από τα καλύτερα λάιβ/εμπειρία τον Απρίλιο. Ας ελπίσουμε να μας επισκεφτούν ξανά.
Γάμησε τα, βγήκαν μαζί Amenra, Wolves, Godspeed, να δω τι θα πρωτοακούσουμε. Δε νομίζω να τα προλάβω όλα φέτος, είναι και όλα τους κυκλοφορίες που θέλουν πολλές ακροάσεις. Άσε που με τέτοιες μπάντες πάντα με πιάνει μανία και ξανακούω ολόκληρη δισκογραφία.
Πάντως (και σε αντίθεση με αυτό που είπα πιο πριν) το “Mass VI” δε θα το έλεγα δύσκολο album. Από την άποψη ότι είναι ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΑ καλό, με λίγα κομμάτια και πολύ ποιότητα που δε σε αφήνει να βαρεθείς ή να δυσκολευτείς. Κατευθείαν σε κολλάει στον τοίχο. Εγώ ήδη από τη 2η ακρόαση θυμόμουν σχεδόν τα πάντα, κάτι που μου συμβαίνει πολύ σπάνια.
Το “A solitary reign” δε θα το έλεγα το νέο “Razoreater”, όσο το νέο “Ritual”. Γενικά για μένα το “Ritual” είναι πολύ πιο έντονο, προσωπικό αγαπημένο, και τα πολλά καθαρά φωνητικά του “A solitary reign” μου θύμισαν κατευθείαν την εισαγωγική καθαρή μελωδία του “Ritual”. ‘Νταξ΄’, λεπτομέρειες τώρα, αφορμή απλά να αναφέρουμε κι άλλες τραγουδάρες της μπαντάρας.
Αυτά που με ανατριχιάζει κάθε φορά είναι το growl που ακούγεται στο “A solitary reign” (ενώ διάσπαρτα υπάρχουν και στο τελευταίο κομμάτι). Απλά τρομερή στιγμή.
Όπως και το κάτι-σαν-horn-των-Bathory στο “Spijt”. Ακούγεται ανεπαίσθητα αλλά με τρελαίνει κάφε φορά.
Και τα καθαρά φωνητικά του “A solitary reign”, πω-πω, πόσο συναίσθημα.
Και τα riff, τα riff σε όλον το δίσκο. Δεν είναι βαρετά, είναι πολύ εμπνευσμένα. Ο δίσκος πάει κατευθείαν δίπλα στα “Mass V” και “Mass III”, για σειρά, τώρα, δύσκολο, αυτά αλλάζουν κάθε μέρα.
Πιθανολογώ πως μόλις βρήκα τον δίσκο της χρονιάς. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχωρίσω αγαπημένο τραγούδι. Ακατέβατα 10ρια όλα τους. Και 11/10 για τις ριφάρες. Είμεθα ανυπεράσπιστοι μπροστά στην τρομακτική ομορφιά του δίσκου αυτού.
Παίζει δυνατά να είναι ότι καλύτερο έχουν βγάλει.Δεν έχει ούτε 1 δευτερόλεπτο περιττό.
Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου,αλλά στα ήρεμα σημεία μου θυμίζουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά τους Bride της περιόδου Dreadful Hours - Songs of Darkness.Κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι…
My Dying Bride μου θύμισαν και 'μένα, στα καθαρά φωνητικά περισσότερο.
Πάντως, παιδιά, σήμερα μπορεί να άκουσα το δίσκο 5-6 φορές. Ακόμα δεν πιστεύω σε κάθε ακρόαση τι ακούω. Ιδίως αυτό το “A solitary reign” θα γράψει ιστορία, θα είναι κομμάτι-σημείο αναφοράς για το μέλλον. Με το δισκο αυτό νομίζω ότι πλέον ό,τι άλλο ακούω είναι πατάτα. Και δεν έχουμε καν τους στίχους, που κι εκεί περιμένω πολλά. Γενικά καιρό είχα να ενθουσιαστώ τόσο με δίσκο και να είμαι τόσο πεισμένος για το μεγαλείο του, σε φάση να θέλω να το βάζω με το ζόρι στον οποιονδήποτε για το να ακούσει και να τους μάθει.
