Tiς έδωσα και όντως δεν πολυάλλαξε η άποψή μου, δεν είμαι 100% σίγουρος, κονταροχτυπιέται με το προηγούμενο για χειρότερος ΑΝ δίσκος.
Βασικά δεν είναι “κακός” δίσκος, αλλά υπεραγαπάω τους ΑΝ για να συμβιβαστώ με ένα “ε καλό είναι μωρέ”.
Κυριότερο πρόβλημα η πλαστική παραγωγή (οκ, σε κάποιους αρέσει, εγώ δεν μπορώ να ακούω μπότα-ραπτομηχανή) αλλά πολύ περισσότερο ο βιτριόλ ακούγεται πολύ κουρασμένος, ανέμπνευστος, όλες οι μελωδικές γραμμές είναι θλίψη και γενικώς ΣΚΑΣΕ.
Ο Κένι το παλεύει, έχει ξεπετάξει μερικά γαμάτα dhg/mayhem riffs αλλά γενικώς πνίγονται μέσα στην πλαστικούρα και στο trigger metal χαρακτήρα (χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Le Diabolique Est L’ami Du Simple”. Ριφάρα αλλά πού πας με ενωρχήστρωση SYL β’ εθνικής?).
Ξεχωρίζουν τα “Drug-Fucking Abomination” που είναι κομματάρα αν εξαιρέσεις τα 2-3 σημεία που τραγουδάει καθαρά ο Χαντ, “Post Traumatic Stress Euphoria” που θυμίζει κάτι λίγο από τα παλιά και φυσικά όλα τα λεφτά το “Tod Huetet Uebel” που “δανείζεται” το μεσαίο ριφ του “Ion Storm” (γκουχ!) αλλά οκ είναι πιο dhg από dhg, έχει και γκεστ από Alan Dubin οπότε έπος.
Από κει και πέρα κούραση. Πολλή κούραση.
Με μερικά συγκροτήμματα αισθάνομαι τυχερός που για τον Α ή Β λόγο δεν τα πρόλαβα στο ξεκίνημα τους. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το γεγονός ότι όσοι κλαψομουνίζουν με τα 2 τελευταία τους Albums είναι κυρίως παλιοί οπαδοί που παρακολουθώντας την πορεία τους αισθάνθηκαν λίγο Fed Up από τις δουλειές τους και αισθάνονται ότι η εξέλιξη τους σταμάτησε από ένα σημείο και μετά ήταν πιο αργή η ανύπαρκτη από αυτή των πρώτων τους δίσκων αλλά εγώ και εξέλιξη βρίσκω στα τελευταία τους και κομματάρες. Κάποιες ενστάσεις που διάβασα εδώ μέσα μου κάθονται λίγο καθυστερημένες χρονικά που αν είναι να τις λάβω υπόψιν θα πρέπει να ανατρέξω τουλάχιστον 4 δίσκους πίσω όπως πχ στο Trigger Metal από ένα συγκρότημα που από την αρχή της δισκογραφίας του έπαιζε με Drum Machine ή γενικά με το over producing, τον καθαρό ήχο, τις μελωδίες και τα καθαρά φωνητικά που πάνω κάτω τους χαρακτηρίζουν από το Eschaton και μετά και που τους ταιριάζει αφού την όποια Industrialiά έχουν την προσεγγίζουν πολύ περισσότερο με τον τρόπο των Strapping Young Lad και των Fear Factory παρά με αυτόν των DHG και το Black Metal το αντιμετωπίζουν από τις αρχές τους σαν εξέλιξη και συμπλέον είδος με όλο το υπόλοιπο Metal παρά σαν κάτι εντελώς αυτόνομο.
Τεσπά εγώ τελικά αν έχω ένα παράπονο αυτό είναι μάλλον ότι επειδή θεωρώ ότι στους Anaal Nathrakh ταιριάζει ο τσίτα τελικιασμένος Over Produced ήχος(τον οποίο μάλλον κάποιοι τον βλέπουν και σαν πλαστικό) θα ήθελα και τις κιθάρες και τα Drums ακόμα πιο τσιτωμένα και μπουκωμένα αλλά από εκεί και πέρα όσον αφορά την εξέλιξη τους κομμάτι σαν το Drug Fucking Abomination δε θυμάμαι από αυτούς, μικρά κομμάτια σφηνάκια σαν το Post Traumatic Stress Euphoria και Locus Of Damnation δεν είχαν, Το Le Diabolique Est L’ami Du Simplement Mal βασίζεται στα καθαρά φωνητικά ενώ με τον τρόπο που έμπαινε θα το περίμενα να μπαίνει με καφρίλα, τα καθαρά φωνητικά δεν είναι τόσο διάσπαρτα αλλά σε συγκεκριμμένα σημεία,πιο ανεπτυγμένα και πιο “ανάφτε καπνογόνα” συναυλιακά και υμνικά(όπως στο Paragon Pariah πχ). Σε ύφος κινείται περισσότερο στα χωράφια του Eschaton αλλά εκεί που το συγκεκριμμένο Album στο θέμα φωνητικά ήταν αυτό που ακολουθούσε περισσότερο από όλα την μέση οδό(όσο μέση οδό μπορεί τελοσπάντων να ακολουθήσει ο Vitriol) εδώ έχει κάτι από την ακρότητα του Codex Necro και του Domigne Non Es Dignus. Το
Τεσπά για να μην τα πολυλογώ τα αγαπημένα μου Anaal Albums έχω καταλήξει ότι είναι τα 2 πρώτα και από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα ένα μικρό σκαλάκι πιο κάτω(αν και δε μου πάει η καρδιά να τα χαρακτηρίσω κατώτερα) και από καιρό σε καιρό εναλλάσονται μεταξύ τους και αν και η εξέλιξη τους όντως από ένα σημείο και μετά δεν είναι τόσο αλματώδης όσο στα πρώτα τους βήματα απλά να πω ότι για μένα όσον αφορά την εξελικτική τους πορεία και το πως την βλέπω να σκεφτούμε και λίγο τους Bolt Thrower πχ μέχρι το IVth Crusade και τους μεταγενέστερους δίσκους τους και να ρωτήσουμε και λίγο αν έχουμε παράπονα εκεί. Οι Anaal δεν είναι καν τόσο στάσιμοι και δεν είναι το συγκρότημα από το οποίο εγώ προσωπικά περιμένω να γυρίζει το σύμπαν ανάποδα από καινοτομικής απόψεως με την κάθε του νότα αλλά αυτό που από δίσκο σε δίσκο θα προσπαθεί να βρει νέους τρόπους να σε κουφάνει.
τα πε ο rip noob στο bm τοπικ και δεν του δώσατε σημασία … ντάξει τρώγεται το Anaal nathrakh αλλά υπάρχουν οι Fukpig εκεί έξω …
εχω σχεδον τελειωσει με τις ακροασεις του αλμπουμ και ας πω λοιπον τη γνωμη μου: μετριο.
-μετριο σε σχεση με τα 3 τελευταια που στα δικα μου αυτια ηταν και τα πιο γαματα.
-μετριο γιατι ενω δεν εχω κανενα προβλημα με τα τριγκερς, αυτη η παραγωγη πλαστικιζει επικινδυνα, μετριο γιατι τα μονολεπτα τραγουδια δινουν μονο ποικιλια και καμια μουσικη τονωση στο αλμπουμ. μετριο επισης γιατι 2/3 καλυτερα τραγουδια του αλμπουμ, τα 2 πρωτα, ακουγονται πολυ καλυτερα χωρις την καουτσουκινη εισαγωγη τους. ολα τα τραγουδια ειναι απο οκ ως πολυ ωραια για τον οπαδο της μπαντας αλλα σε συγκριση με το παρελθον το αλμπουμ ειναι ενα σκαλι κατω.
-το προηγουμενο αλμπουμ ειχε κιθαριστικη πρωτοτυπια. αυτο ουτε καν. φυσικη εξελιξη 0.
-το ashes screaming silence το καραβαριεμαι. το ιδιο και τις εισαγωγες των 2 πρωτων κομματιων που κατα τα αλλα ειναι τα κορυφαια μαζι με το paragon parriah. τα υπολοιπα ειναι αρκετα ως πολυ καλα αλλα οπως εχει προειπωθει πατενταρισμενα (οχι οτι τα 3 αγαπημενα μου δεν ειναι πατενταρισμενα αλλα στα αυτια μου εχουν την πιο γαματη μουσικη).
-κριμα…
[SPOILER]το αλμπουμ, φυσικα και δεν ειναι σκατα. ειναι 8αρι, μπορει και 8,5. αλλα καμια σχεση με τα προηγουμενα. εκει υποκειται η ξενερα.[/SPOILER]
τα οποια ηταν για 12-13 αναλογικα απο οτι καταλαβαινω …