Λοιπόν κοιτάτε πώς έχει τώρα. Κανονικά θα’πρεπε να κάθομαι να λιώνω καινούριο Καυλέσα αλλά μετά το χτεσινό ολοκαύτωμα λιώνω δισκογραφία Ανααλ οπότε πάμε νέο θρεντ έτσι για την πόρωση.
Οι Anaal Nathrakh λοιπόν σχηματίστηκαν στο Birmingham κάπου το 1998 ως project των κυρίων V.I.T.R.I.O.L. (Dave Hunt) και Irrumator (Mick Kenney). Οι δυο τους συνηπήρχαν και στους καλούτσικους sludge/grinders Mistress, ενώ ο μεν Kenney είχε επίσης τους σημαντικούς blackmetallers Frost, ο δε Hunt από το 1998 εχει αναλάβει τα φωνητικά στους death metal θεούς Benediction, μετά τη φυγή του Dave Ingram για τους Bolt Thrower.
Έβγαλαν 2 demos που δεν έχω ακούσει, αλλά επανακυκλοφόρησαν σε συλλογή το 2002 από τη Rage of Achilles σαν “Total Fucking Necro”.
The Codex Necro (2001)
Το ντεμπούτο τους προκάλεσε αίσθηση. Υστερικό brutal grind/black metal με τελικιασμένες ταχύτητες και noise τζούρες, ή απλά “pandemonic hyperblast”. Highlights επίσης τα “Submission is for the Weak” και “Incipid Flock”.
Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή ένα πέπλο μυστηρίου κάλυπτε την μπάντα καθώς κανείς δεν ήξερε ποιοι είναι οι 2 τύποι πίσω από τα ψευδώνυμα, ενώ η μπάντα τότε δεν έκανε live.
When Fire Rains Down from the Sky, Mankind Will Reap as It Has Sown (2003)
Εδώ στο ΕΡ για πρώτη φορά το χάος ψιλοσυμμαζεύεται, και οι πρώτες τάσεις για πιο μεγαλειώδεις (βλ. Emperor) ατμόσφαιρες εμφανίζονται στο ομώνυμο έπος. Στο"Atavism" φωνητικά από τον Attila Csihar των Mayhem.
Domine Non Es Dignus (2004)
Ο καλύτερος δίσκος των Anaal Nathrakh. Οι επιρροές από Emperor οδηγούν σε υμνικά ρεφρέν, η μουσική μπολιάζεται και με αρκετά death metal στοιχεία, ΜΟΝΟ κομματάρες. Ηighlights όλα, αλλά περισσότερο τα “To Err Is Human, To Dream - Futile” και “Swallow the World”. Στο hit “Do Not Speak” συμμετοχή από τον Jon Tardy των Obituary.
Αυτή την εποχή περίπου οι Anaal αρχίζουν να συμπεριφέρονται ως κανονικό συγκρότημα και όχι ως project.
Eschaton (2006)
Πάλι μεγαλείο, απλά ένα σκαλί κάτω από το προηγούμενο. Λίγο πιο καθαρή και η παραγωγή αυτή τη φορά. Η μπάντα έχει βρει το στυλ της από το προηγούμενο άλμπουμ και σερβίρει νέες κομματάρες (“the Destroying Angel”, “the Yellow King”) με απίστευτη έμπνευση.
Το μπάσο εδώ αναλαμβάνει ο θεόθεος Shane Embury (ως Shane Embryonymous) των Napalm Death, και ο Attila Csihar επανεμφανίζεται στο “Regression to the Mean”.
Hell Is Empty, and All the Devils Are Here (2007)
O ήχος καθαρίζει αισθητά, και για πρώτη φορά εμφανίζονται τόσο καθαρά mainstream metal στοιχεία στον ήχο τους. Το άλμπουμ έχει σκαμπανεβάσματα, το “Virus Bomb” (μου) θυμίζει μέχρι και Strapping Young Lad, αλλά δυο κομματάρες (“Genetic Noose”, “Sanction Extremis”) στο τέλος αποζημιώνουν.
Ο πρώτος “μη απαραίτητος” δίσκος των Anaal Nathrakh.
In the Constellation of the Black Widow (2009)
Το τελευταίο τους μέχρι τώρα. Πάλι άνισο, δίπλα σε μεγάλες σούπες βρίσκονται σπουδαία κομμάτια όπως το ομώνυμο και το “More of Fire Than Blood”. Το “Oil Upon the Sores of Lepers” γκρουβάρει άψογα πάντως.
Συνολικά μάλλον το κατώτερο τους.
Αυτά.
