Ancestors - In Dreams And Time (2012)

Άλλη μια μεγαλειώδης δισκάρα από τους Αμερικανούς που έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν.
Μαγικές φολκ στιγμές, στοουνεροσλατζ ξεσπάσματα που θυμίζουν Capricorns, τρελές ψυχεδέλειες, progressive αισθητική, ντουμ βάσεις, πιάνο, βιολιά, πανέμορφα φωνητικά, post-rock περάσματα και πολλά άλλα. Είναι πολυεπίπεδο αλλά απόλυτα ισορροπημένο κι ας διαρκεί πάνω από μία ώρα.

Ναι τα έχει όλα αυτά, είναι μαγικό και πρέπει να το ακούσετε.

Πάρτε μια γεύση με το Whispers να πάθετε ένα πρώτο κοκομπλόκο και τα ξαναλέμε.

Με έχει μπερδέψει αυτή η μπάντα.
Το ντεμπούτο album ηχούσε σαν τυπικό (πλην αξιόλογο) stoner, το δεύτερο πήγε παραπέρα με προσθήκη πιο ψυχεδελικών μερών. Το περσινό EP ήταν πολύ καλό μα εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα (κάπου είχα γράψει γι’αυτό νομίζω).

Τώρα, το καινούργιο το έτρεξα μια φορά και με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο.
Ξεκίνησε με το Whispers που πόσταρε αποπάνω ο Keyser και μόλις άκουσα τις βαριές κιθάρες και τον όγκο στον ήχο λέω “ωπ, εδώ είμαστε”. Σα να γύρισαν στα παλιά πάλι.
Στη συνέχεια όμως και όσο κυλούσε ο δίσκος μπαστάρδεψε πιο πολύ ο ήχος.
Με ξένισαν μερικά στοιχεία που μού φάνηκαν αλληλοσυγκρουόμενα και ίσως μια μοντερνίλα που δεν με ενθουσίασε.
Αλλά και πάλι τα συμπεράσματα από μία ακρόαση είναι επισφαλή.

Πάντως είναι δουλεμένος δίσκος και σίγουρα θα αρέσει σε πολλούς.
Εμπιστευτείτε τον Keyser, εγώ μάλλον κοιμήθηκα με λάθος πλευρό…

Εγω εχω ακουσει μονο το περσινο EP και ηταν αρκετα ενδιαφερον. Θα το ακουσω κι αυτο.

Πάμε μωρή μπαντάρα…

Αν είναι στα επίπεδα του Of Sound Mind θα μιλάμε για έναν από τους δίσκους της χρονιάς…

Καταλαβαίνω τι λες.
Σίγουρα δεν είναι ούτε τόσο σκοτεινό όσο το Of Sound Mind, ούτε τόσο επιθετικό. Αυτό που μου αρέσει όμως σε αυτή τη μπάντα και κατ’ επέκταση στο νέο δίσκο, είναι το πόσο ωραία εξελίσσουν τον ήχο τους. Προσθέτουν πράγματα, αφαιρούν άλλα, χωρίς όμως να χαλάνε την ισορροπία των συνθέσεων αλλά ούτε και του ύφους τους.
Κι εγώ πριν τον ακούσω τον δίσκο, φοβόμουν μην τυχόν και κυκλοφορήσουν άλλο ένα φολκ δίσκο όπως το Invisible White, οπότε ακούγοντας τον ενθουσιάστηκα από την έμπνευση, τις heavy ψυχεδέλειες, τα πληκτράκια και τα βιολιά που πρόσθεσαν και πολλά άλλα.

Καλες οι κιθαρες και στο Whispers και στο Corryvreckan και στο solo του First Light αλλά η καλυτερη στιγμη του δισκου ειναι το πιανο στο The Last Return.

Το άκουσα και γω σήμερα λόγω της κριτικής του Keyser στην κεντρική (κονγκρατς btw)

Πρώτη επαφή με την μπάντα, και με έπιασε σε φάση που έψαχνα να ακούσω κάτι τέτοιο πάνω κάτω! Θα παίξει αρκετά απ’ότι φαίνεται.

Bu bu bu bu bu bump λόγω brein.ded στο άλλο θρεντ.

Τι δισκάρα ειν τούτη βρε μαλάκες