Φίλος πουλάει εισιτήριο προς 21,5 ευρώ. Όποιος ενδιαφέρεται, ας μου στείλει PM.
Θα συμφωνήσω σε ένα βαθμό, πραγματικά ήταν απογοητευτικό άλμπουμ σε σχέση με τα εκπληκτικά 2 προηγούμενα και ειδικά το Never Neverland. Οπότε, ναι, τους έκοψε τα φτερά ο συνδυασμός πιο μελωδικών συνθέσεων και ο ψευδισμός του Randall και δεν κατάφεραν να απογειωθούν όπως όλοι περίμεναν. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τους Crimson Glory και τους Helloween. Όταν ήρθε η ώρα του make or break, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, τελικά, έσπασε. Δε θεωρώ, ωστόσο, αισχρό το συγκεκριμένο άλμπουμ, κάθε άλλο. Και, γενικά, ό,τι έβγαλαν προ-Padden μου άρεσε από αρκετά μέχρι πάρα πολύ και ας μην έπιασαν ποτέ τα απίστευτα ύψη των δύο πρώτων. Αν κάτι πάντως πραγματικά τους έκανε ανεπανόρθωτο κακό, για εμένα ήταν η περίοδος του Padden. Πιστεύω έφυγε πολύς λαός τότε. Ενώ, μετά το Set the World on Fire, με άλλη διαχείριση των πραγμάτων από των Waters, θα μπορούσε να επανέλθει το συγκρότημα σε ευρύτερα κοινά. Εν τέλει πάντως, ναι, ο αλλοπρόσαλλος, ταλαντούχος κ. Waters ευθύνεται για την καθοδική του πορεία και κανένας άλλος, αφού όλα τα τα προαναφερθέντα συνέβησαν κατόπιν δικών του επιλογών.
1 Like
Ακριβώς και Helloween με το pink bubbles και Crimson Glory με το τρίτο τους, ουτε θυμαμαι τον τίτλο του κ.λ.π. Πολλοί την πάτησαν αρχες δεκαετιας 90.
2 Likes
Αντικειμενικά η μαγεία των Annihilator του Alice in Hell δεν υπαρχει στα επομενα, χωρίς να μειώνει την αξία τους. Για μένα ακόμη και το Never Neverland ακούγεται αστείο σε σχέση με το Alice in Hell, άσχετα αν γαμαει σαν άλμπουμ, ήχος, συνθέσεις κλπ. Είναι κάτι σαν την τεράστια διαφορά μεταξύ του Justice του βλακ και του Load, όχι ποιοτική αλλά μουσική. Ειδικά δε αν συγκρίνεις το Alice in Hell με Set the world on fire η διαφορά είναι λες και έβαλες να ακούσεις τα στρουμφακια. Ασχετο που το set the world θεωρείται και είναι δλδ γενικά πολύ καλός δίσκος .
2 Likes
Περασα πολύ ωραία χθες , πήγα με χαμηλές προσδοκίες αλλά τους βρήκα αρκετά καλούς
Ποσο κόσμο ειχε ? Άνοιξε ο εξώστης ?
Παιδες κατι ασχετο επειδη εχω να παω κανα 2 χρονια στο pricipal . Eχει μεσα χωρο parking?
έχει, αλλά έχε στο νου πως το πρινσιπαλ είναι το φιξ πλεον και όχι ο μύλος. Είναι πολύ κοντά όμως. Δεν θυμάμαι πόσο καιρό έχει που άλλαξε! Εγώ ειμαι εξωτερικό, να περάσετε καλά!!
Εγώ νομίζω ότι έχει, αλλά ας απαντήσει κάποιο παιδί από Θεσσοναλίκη για σίγουρα, αφού εκεί θα βρίσκονται οι Annihilator σήμερα!
πέρασα γαμώ, ο Τζεφ κεφάτος, σετλιστ πολύ καλό… για 25 ευρώ πολύ καλά!!
Είναι εντυπωσιακό πάντως πως οι Annihilator καταφέρνουν να διατηρούνται σε τέτοια επίπεδα δημοφιλίας στη χώρα μας μετά από τόσον καιρό.
Δεν άνοιξε , ειχε κόσμο αλλά μην φανταστείς κάνα χαμό . Υπήρχε αρκετή άνεση
Μου άρεσε και ο ήχος τους , καθόμουν μπροστά δεξιά
1 Like
Δλδ πάνω απο 1500 … ? μπράβο.
Περασα παρα πολυ ωραια σε αυτη την συναυλια, καλυτερα απ’ οσο περιμενα. Το 2016 ηταν επισης καλοι αλλα λιγο οι συνεχεις διακοπες που χαλαγαν την ροη της συναυλίας, λιγο οι ελλειψεις στο setlist και η μικρη γενικα διαρκεια αυτης με ειχαν αφησει με ενα “ναι μεν αλλα” συναισθημα στο συνολο.
Αυτη την φορα ολα ηταν καλυτερα, γενικα μου εβγαινε μια αισθηση οτι oι Annihilator εχουν επενδυσει λεφτα και προγραμματισμο σε αυτο το tour και ισως να εχουν αλλαξει και management και να προσπαθουν να μεγαλωσουν το status της μπαντας. Αυτη η αισθηση μου βγηκε απο το γεγονος οτι ειχαν παρα πολυ merch με μεγαλη ποικιλια, 5 σχεδια αν θυμαμαι καλα σε T-shirt, 1 μακρυμανικο, 1 Hoodie, σκουφι, bundle με patch, αυτοκολλητα και αναπτηρα, πολυ οργανωμενη φαση που συνηθως συναντας στις πολυ μεγαλες μπαντες. Επισης στην σκηνη ειχαν εντυπωσιακο backdrop και διαφορα σκηνικα με σκαλακια στα ντραμς και τα κλασικα banner δεξια και αριστερα, ωραιο φωτισμο, ενω ο Jeff και ο μπασιστας ειχαν σε μια κιθαρα και σε ενα μπασο σχεδια απο το εξωφυλλο του τελευταιου τους δισκου For The Demented, γενικα φανηκε οτι εχει πεσει περισσοτερο χρημα.
Στα της αποδοσης η μπαντα ηταν αψογη παικτικα, πιο δεμενη απο το 2016, τα υπολοιπα μελη πιο ανετα και με περισσοτερη επικοινωνια με το κοινο, ενω ο Jeff ηταν αρκετα καλος στα φωνητικα και αψεγαδιαστος κιθαριστικα με πολλα κεφακια και συνεχεις πλακες οταν απευθυνοταν στο κοινο. To setlist ηταν πολυ ωραιο αλλα και παλι ειχε χτυπητες ελλειψεις, λογικο βεβαια για μια μπαντα με 16 δισκους… Θα μπορουσαν να παιξουν λιγο παραπανω αλλα η διαρκεια ηταν ΟΚ και οι διακοπες στην ροη της συναυλιας αναμεσα στα τραγουδια πιο μικρες και πιο ομαλες απο το 2016. Γενικα παρα πολυ δυνατη εμφανιση που με εκανε να περασω μια υπεροχη βραδια. Περισσοτερα εν καιρω…
1 Like
Σε συνεχεια του trip down memory lane, ας γραψω αναλυτικα την εμπειρια μου απο την συναυλια των Annihilator στο Piraeus Academy στις 15 Νοεμβριου του 2019. Μια συναυλια που αρχικα ειχε ανακοινωθει για το φθινοπωρο του 2018 αλλα καποια προβληματα με το διαβατηριο του Jeff Waters καθως και η δημιουργια του προσωπικου του studio στην Αγγλια και η μονιμη μετακομιση του στο νησι ανεβαλαν ολοκληρη την περιοδεια και την μετεθεσαν ενα χρονο μετα. Μας ειχαν ξαναερθει προσφατα και συγκεκριμενα στις 28 Οκτωβριου του 2016 και παλι στο Piraeus Academy. Μια συναυλια που ηταν αρκετα καλη αλλα εως εκει, μου ειχε αφησει μια καπως διεκπεραιωτικη αισθηση, υπηρχε καποια ελλειψη ροης με πολλες διακοπες και η καθαρη χρονικη διαρκεια της συναυλιας ηταν μη επαρκης. Περιμενα τα ιδια πανω κατω και αυτη την φορα αλλα ευτυχως η μπαντα με διεψευσε ευχαριστα κυριως λογω της εκπληκτικα παθιασμενης τους εμφανισης και της εντυπωσιακης αποδοσης τους.
Εχω ξαναγραψει στο παρελθον την γνωμη μου για τους Annihilator, θεωρω οτι οι εμμονες και τα προσωπικα κολληματα του Jeff Waters αποτελεσαν τροχοπεδη για την εξελιξη της μπαντας. Και η ατυχια βεβαια επαιξε και αυτη τον ρολο της. Το ταλεντο υπηρχε, το ξεκινημα τους ηταν ιδανικο με τους 2 πρωτους δισκους να ειναι εξαιρετικες δισκαρες και να καθιστουν ευθυς εξαρχης “καυτο” το ονομα τους στην τοτε metal μουσικη σκηνη αλλα οι συνεχεις αλλαγες στα μελη και η συγκεντρωτικοτητα του Jeff ανεκοψαν την ανοδο της μπαντας. Ουσιαστικα οι Annihilator παντα ηταν ο Jeff Waters και οι αλλοι. Αυτο ομως τους εκανε κακο οπως φανηκε στην πορεια. Μετα τα Alice In Hell και Never, Neverland που ειναι αντικειμενικα και υποκειμενικα οι κορυφαιες δουλειες τους, προσωπικα απο τους μετεπειτα δισκους της καριερας τους ξεχωριζω τα King Of The Kill, Carnival Diablos, Refresh The Demon, Set The World On Fire και Waking The Fury. Απο εκει και περα αναλογα τα γουστα του καθενος εχουμε απο καλους, μετριους μεχρι κακους δισκους και η αληθεια ειναι οτι δυστυχως εδω και πολλα χρονια η μπαντα δεν εχει βγαλει εναν φοβερο στο συνολο του δισκο. Και δεν ξερω αν θα συμβει κατι τετοιο στο μελλον, βεβαια ποτε δεν ξερεις… Επειδη ομως ο Jeff Waters ειναι μεγαλη λατρεια, διαστημικος κιθαριστας και εχουν καμποσες κομματαρες στην φαρετρα τους, συναυλιακα δεν θελω να τους χανω ποτε εκτος απροοπτου.
Εφτασα στον χωρο στα τελειωματα της εμφανισης των Archer Nation οι οποιοι μου φανηκαν αρκετα καλοι απο οσα προλαβα να δω και αυτο που μου εκανε κατευθειαν μεγαλη εντυπωση ηταν ο τεραστιος παγκος με merch των Annihilator. Μιλαμε για τρελη ποικιλια που δεν συναντας συχνα. Οπως ειχα γραψει στο προηγουμενο post ειχαν 5 σχεδια T-shirt, 1 μακρυμανικο, 1 hoodie, σκουφι, bundle με patch, αυτοκολλητα και αναπτηρα, οργανωμενη φαση αν και ηταν σχετικα τσιμπημενες οι τιμες. Πηρα ενα πολυ ωραιο επετειακο T-shirt για τα 30 χρονια της μπαντας που γραφει “30 Years Of Metal” και εχει κολαζ απο διαφορα εξωφυλλα δισκων μπλεγμενα μεταξυ τους, μακραν το πιο εντυπωσιακο σχεδιο απ’ οσα ειχαν. Η προσελευση του κοινου ηταν υπερανω των προσδοκιων, σχεδον γεμισε το Piraeus Academy και σιγουρα ειχε πολυ περισσοτερο κοσμο απο την συναυλια του 2016 κατι παραδοξο εως ενα βαθμο γιατι δεν ηταν καποια επετειακη περιοδεια ή κατι τετοιο για να δικαιολογησει το φαινομενο αυτο. Επισης η σκηνη ηταν πιο “στολισμενη” απο την προηγουμενη φορα που απλα ειχαν ενα backdrop με το logo της μπαντας. Τωρα ειχαμε μεγαλο backdrop με σχεδια και το logo, banner δεξια και αριστερα, σκαλακια-ραμπα κοντα στο drumkit ενω και ο φωτισμος ηταν παρα πολυ καλος με ωραιες εναλλαγες. Γενικα φανηκε οτι ηταν πιο δουλεμενο απ’ ολες τις αποψεις το στησιμο και οτι το συγκροτημα ειχε επενδυσει μεγαλυτερα ποσα στην οργανωση αυτης της περιοδειας. Ισως να εχουν αλλαξει management, δεν ξερω, παντως μου εβγαλαν μια αισθηση οτι θελουν να μεγαλωσουν το status της μπαντας.
Στα της συναυλιας η αποδοση των Annihilator ηταν υπερηχητικη και η μπαντα εδειχνε σαφως πιο δεμενη απο την προηγουμενη φορα, λογικο γιατι εχουν μεσολαβησει τα απαραιτητα χρονια που χρειαζονται για να συμβει αυτο και ευτυχως το lineup ειναι σταθερο για αρκετο καιρο. Ευχομαι να μην τους ματιασω. Ο ιταλος ντραμερ Fabio Alessandrini που μου ειχε κανει φοβερη εντυπωση με το καταπληκτικο παιξιμο του το 2016 ηταν και παλι ισοπεδωτικος ενω και ο συμπατριωτης του Jeff ο καναδος Aaron Homma στην κιθαρα και ο αγγλος Rich Hinks στο μπασο ηταν φοβεροι και γενικα και οι 3 τους εδειχναν πιο “λυμενοι” πανω στην σκηνη, πιο ανετοι και με περισσοτερη αυτοπεποιθηση. Οσο για τον αρχηγο Jeff Waters στα φωνητικα ηταν πολυ καλος, φοβερος δεν ηταν και δεν θα γινει ποτε, κατι που δεν ισχυει ομως οσον αφορα τα κιθαριστικα του καθηκοντα. Με ενεργεια και παθος εφηβου επαιζε την μια riff-αρα μετα την αλλη και δεν μπορουσες παρα να τον θαυμαζεις οταν σολαρε… Μιλαμε για εναν απο τους πιο προικισμενους κιθαριστες στο Heavy Metal και αυτο ειναι ενα τιτανιο παρασημο. Επισης ηταν οπως παντα σε τρελα κεφια και ομιλητικοτατος, μας ελεγε απο ανεκδοτα και αστεια μεχρι ιστοριες απο το παρελθον και το παρον της μπαντας ή καποια μικρα trivia για το επερχομενο καθε φορα κομματι. Αν και πολλοι θα ελεγαν οτι ισως το παρακανε εγω προσωπικα το απολαμβανα, ειτε γιατι ελεγε κατι ενδιαφερον ειτε επειδη ακομα και χαβαλε να εκανε τα ελεγε τοσο ωραια ο ατιμος. Ειναι λατρειας τι να κανουμε…
Το setlist ηταν καλο γενικα αν και θα επρεπε να μας παιξουν περισσοτερο, 1.30 ωρα αλλα με αρκετο μπλα μπλα απο τον Jeff θεωρω οτι δεν ειναι αρκετη. Ακουσαμε συνολικα 15 κομματια συν την εισαγωγη του The Trend που ειναι πολυ απαιτητικη παικτικα και σε καποιες προβες πριν την περιοδεια τα υπολοιπα μελη της μπαντας τσιγκλαγανε τον Jeff οτι δεν εχει τα κοτσια να το παιξει για να τον ιντριγκαρουν οπως μας ειπε ο ιδιος. Κριμα που δεν το επαιξαν ολοκληρο το κομματι. Απο τον ομωνυμο του συγκροτηματος δισκο Annihilator στον οποιο βρισκεται το The Trend ακουσαμε και το Betrayed με το οποιο ανοιξαν την εμφανιση τους. Απο εκει και περα ειχαμε τα εξης. Απο το ντεμπουτο Alice In Hell επαιξαν το “τρελαμενο” instrumental Schizos (Are Never Alone) Parts I & II και 3 κομματια μαζεμενα στο encore το οποιο αφιερωσαν στον πρωτο τους τραγουδιστη Randy Rampage που πεθανε το 2018 και ο οποιος ηταν προγραμματισμενο να ειναι support των Annihilator με το προσωπικο του σχημα τους Rampage αν γινοταν η περιοδεια του 2018 που αναβληθηκε. Ο Jeff μας διηγηθηκε διαφορες ιστοριες απο την περιοδο του συγκροτηματος με τον Randy και μας επαιξαν το Burns Like A Buzzsaw Blade που ηταν λεει το αγαπημενο τραγουδι του μακαριτη, το W.T.Y.D. και εκλεισαν την εμφανιση τους με το τραγουδι που λεει μισουσε ο Randy, καποιο Alison Hell… Τι ΥΜΝΟΣ, δεν το βαριεμαι ποτε. Απο το Never, Neverland μας επαιξαν μονο το Phantasmagoria αλλα οπως μας ενημερωσε ο Jeff φετος, δηλαδη το 2020, που ο δισκος κλεινει 30 χρονια σχεδιαζουν να κανουν μια περιοδεια που θα παιζεται στην ολοτητα του και μαλιστα με τον τραγουδιστη του δισκου Coburn Pharr να ειναι μαζι τους. Τι να πω, ευχομαι να μην τους χαλασει τα σχεδια ο κορονοϊος, αν και για να ειμαι ειλικρινης δεν το βλεπω. Τουλαχιστον μακαρι να κανουν την περιοδεια το 2021 ή οταν το επιτρεψουν οι καταστασεις. Συνεχιζοντας με το setlist ακουσαμε το ομωνυμο και το Knight Jumps Queen απο το Set The World On Fire, το ομωνυμο απο το King Of The Kill, το Ultraparanoia απο το Refresh The Demon, το Tricks And Traps που ειναι απο τα λιγα κομματια που ακουγονται απο το πολυ κακο Remains, το No Way Out απο το Feast, τα Twisted Lobotomy και One To Kill απο το For The Demented στα πλαισια της προωθησης του οποιου γινοταν η περιοδεια και το Psycho Ward απο το ακυκλοφορητο ακομα τοτε Ballistic, Sadistic. Αν και απο την αποδοση της μπαντας και την γενικοτερη εικονα της συναυλιας δεν εχω κανενα παραπονο, το setlist οπως ειπα και πριν θα μπορουσε να ειναι πολυ πιο πληρες, τους επαιρνε χρονικα να μας παιξουν και αλλα κομματια. Μεγαλο κριμα που δεν ακουσαμε παλι τιποτα απο την Joe Comeau era. Οι διακοπες στην ροη της συναυλιας ηταν πιο περιορισμενες, πιο ομαλες και με πιο σωστο timing απο την συναυλια του 2016, ενω και ο φωτισμος βοηθουσε υποσυνειδητα στο να μην νιωθεις τα κενα αλλα νομιζω οτι το setlist του 2016 μου αρεσε περισσοτερο.
Ο ηχος ηταν απο την αρχη συμμαχος της μπαντας, δυνατος, καθαρος και γενικα ισορροπημενος και η συμμετοχη του κοσμου πολυ εντονη, ειδικα βεβαια στα παλαιοτερα κομματια οπως ηταν αναμενομενο. Ο Jeff Waters μας δηλωσε ποσο του αρεσει να παιζει live στην Ελλαδα και ποσο εκτιμαει την στηριξη μας, θυμοταν σκηνικα απο τις επισκεψεις του στην χωρα μας και γενικα εδειχνε οτι γουσταρε που ηταν εδω. Και γουσταραμε και εμεις ακομα περισσοτερο απο την προηγουμενη φορα, η αποδοση, η ορεξη, το μουσικο και οχι μονο δεσιμο της μπαντας, το παθος και ταυτοχρονα η επαγγελματικοτητα τους μας προσεφεραν μια φοβερη εμφανιση με το εξωπραγματικα πληθωρικο κιθαριστικο παιξιμο του Jeff Waters να αποτελει το γενικοτερο highlight.
Τους περιμενα μετα το τελος της συναυλιας αλλα επειδη αργησαν πολυ να βγουν, οταν αυτο εγινε μπηκαν γρηγορα στο tour bus οντας βιαστικοι. Δεν πειραζει θα τα ξαναπουμε απο κοντα με τον Jeff και τα υπολοιπα μελη οταν με το καλο μας ξαναρθουν, ευχομαι για την επετειακη περιοδεια του Never, Neverland.
1 Like
Archer Nation μέτριοι κοπιαδόροι που τους έκανε παραγωγή. Θέλουν φωνή. Το ίδιο και ο συμπαθής τζεφ, που πλέον το κάνει εργολαβικά και τα φτύνει στη φωνή μετά από μερικά κομμάτια και αφήνει το κοινό να τα λέει. Μπορεί να μην μου άρεσε ακριβώς ο Padden και οι δίσκοι που έβγαλαν με αυτόν, αλλά τουλάχιστον κάποιος, τραγούδαγε.
1 Like