Είδα μια κουβέντα σε τοίχο φίλου και έβαλα να το ακούσω με όρεξη. Μόλις τέλειωσε έγραψα το παρακάτω χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα το βάλω και στο μπλογκ νομίζω κάποια στιγμή γιατί συνοψίζει μια γενική μου απέχθεια για κάποια πράγματα.
Παραγωγή γυαλισμένη, Nuclear Blast σχολή. Μείον αλλά τι να κάνουμε. Πάμε παρακάτω.
Ριφφάρα και κουπλεδάρα. Ελεεινό βίντεοκλιπ, όχι μόνο γιατί είναι στα μέτρα και ανάλογου καλλιτεχνικού βεληνεκούς με τους Battle Beast πχ αλλά είναι και πιο ερασιτεχνικό από ότι θα περίμενα, δηλ. εκεί που πλησιάζουν για την δισολία, το βλέπεις πόσο awkward και στημένο είναι. Πάμε παρακάτω όμως και σε αυτά, επιφανειακά πράγματα.
Φωνή: αδιάφορη, όπως της Angela, που όταν είχε βγει το Wages of Sin είχα κάνει χαβαλέ 3-4 φορές με φίλους ότι “χα, αυτό που ακούς είναι γυναίκα!” (κουλ, κουλ) αλλά και αυτή αδιάφορη είναι, όπως αδιάφορα είναι τα 4/5 των βοθροφωνητικών τα τελευταία 20 χρόνια. Το ψιλο-προσπερνάμε αυτό.
Το στήσιμο της κοπελιάς λες και βλέπεις διαφήμιση καλλυντικών γενικώς χτυπάει άσχημα στα μεταλλοπατεριστικά μου ένστικτα αλλά πάμε παρακάτω και σε αυτό.
Εκεί που δεν πάμε παρακάτω με τίποτα όμως είναι αυτό το ρεφρέν. Το οποίο ρεφρέν είναι μια χαρά ωραίο για τους Gamma Ray και τους τυροκλώνους τους αλλά ρε φίλε ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να είσαι ΚΑΙ βόθρος ΚΑΙ powerάς γιουροβίζιον, εκεί είναι η κόκκινη γραμμή μου, είναι μια ανωμαλία και είναι και μια ηλίθια ανωμαλία. Πώς πάει το ανέκδοτο που λέει ότι κάποτε η Μέριλυν είπε στον Αϊνστάιν “φαντάζεστε τα παιδιά μας να είχαν την ομορφιά μου και το μυαλό σας;” και αυτός απάντησε “φαντάζεστε όμως να παίρνανε το μυαλό σας και την ομορφιά μου;” Ε, αυτό. Ιλουστρασιόν λύσσα ΔΕΝ γίνεται, ή έχεις σεληνιαστεί και κοπανάς και παίζεις σαν Carcass του Heartwork (δηλαδή ΔΕΝ έχεις τυρί ή power) ή θα έχεις καλά φωνητικά και δεν θα μου το παίζεις μέταλ κακία.
ΑΥΤΑ καταστρέφουν το μέταλ μας, κάτι τέτοια, κάτι Children of Bodom και δεν συμμαζεύεται… Δεν λέω Amon Amarth γιατί δεν θέλω να γίνομαι μαζικά δυσάρεστος (αλλά το λέω) αλλά όλος αυτός ο πλαστικός “μπρούταλ” συρφετός είναι Η πληγή του mainstream metal (το μεταλ γενικώς δεν κινδυνεύει από τίποτα τσουτσέκια, ποτέ!) και είναι ιερά υποχρέωσις όλων να τα λέμε και να τα γράφουμε μπας και ξυπνήσουν τουλάχιστον κάτι Άμοτς και Λούμηδες, δηλαδή μουσικοί που έχουν ένα επίπεδο (δεν περιμένω τον Laiho να ισιώσει το μέηνστρημ…). Φυσικά, ουτοπικά όλα αυτά, θα πουλήσουν, εδώ βλέπω και κόσμο που υπερασπίζεται αυτό το πράγμα.
Το κομμάτι χωρίς το ρεφρέν θα ήταν πάρα πολύ καλό. Και το κουπλέ και οι αλλαγές γαμάνε. Η δισολία είναι της σειράς, για ριγιούνιον Μέηντεν ή κανά μετριορετρό χέβυ μέταλ, καλό είναι, για Loomis/Ammot είναι μέχρι και ντροπή. Κρίμα, κρίμα τις ριφφάρες.
Τέλος και κλείνω το παραλήρημα, εκεί που ψιθυρίζει τις στιχάρες “use your mind” για το μήνυμα του δίσκου, εκεί ανέβηκε λίγο ο εμετός, τόσο τυρί παραπάει ρε φίλε.
Κατά την γνώμη μου όλα αυτά φυσικά, σεβόμαστε τα μουσικά γούστα κλπ (not really…)
Το ξαναέβαλα πριν και πραγματικά γαμάνε κουπλέ, ριφ, το σόλο του Loomis, όλο, εκτός από αυτό το ρεφρέν μπρουτάλ γιουροπάουερ που δεν γίνεται και αυτή η αλλαγή που μου άδειασε τον κουβά με το τυρί στο κεφάλι. Αυτά μου χαλάνε όλη την ύπαρξη σα να λέμε (και φυσικά το κομμάτι.) Είδα το βιντεάκι μόλις του Πάνου από πάνω, καταλαβαίνω ότι γούσταρε την ζωή του, απλά εγώ δεν… Gamma Ray λατρεύω αλλά ο Kai ή ο Ralf τραγουδάγανε, δεν βοθρίζανε “Είσαι ένα αστραφτερό λουλούδι, χρησιμοποίησε το μυαλό σου και πάρε τον έλεγχο”, δηλαδή σαν να ταρακουνάω μια κοπέλα και να της ουρλιάζω “σε αγαπώ, θέλω να σε προστατεύσω”…
Τέσπα. Κρίμα, κρίμα τις ριφάρες.