Ο δίσκος είναι εκεί έξω. Με μία πρώτη ακρόαση είναι μία πάρα πολύ καλή συνέχεια του “Sympathetic Resonance”. Πιο μελωδικό βέβαια, αλλά επουδενί κατώτερο. Ίσως και λόγω της μελωδικότητάς του φανερώνεται και η διαφορετικότητά του από τον προκάτοχό του. Έχει κάποιες ευθύβολες συνθέσεις, έχει και κάποιες που θέλουν λίγο το χρόνο τους (βλ. “Wrath of the Universe” με το δεύτερο μισό του να δίνει ρέστα). Ακλόνητος ο Jim στη συνθετική του έμπνευση και με μία έντονη διάθεση να γράφει πιο γρήγορα riffs, χωρίς να ανατρέχει στο παρελθόν. Δεν του αρέσει άλλωστε.
Δεν είναι Fates δίσκος, αλλά θα μπορούσε. Αυτό όμως δεν έχει σημασία. Θα επανέλθω…
Το “Sympathetic Resonance” μπορούσε απόλυτα δικαιολογημένα να κριθεί σαν FW κυκλοφορία αφού, πέραν της συμμετοχής του κιθαρίστα/βασικού συνθέτη, είχαμε και τους Aresti, Vera και B. Jarzombek.
Άλλωστε το υλικό εκείνο προοριζόταν για το καινούριο Fates Warning, και όταν ο Alder δήλωσε αδυναμία εκείνη τη περίοδο, έγινε η απρόσμενη επανένωση με τον τραγουδιστή της – για πολλούς – καλύτερης εποχής των Αμερικάνων progsters.
Τον John Arch, με την αναλλοίωτη (λες και ταξίδεψε κατ’ ευθείαν από το 1986) φωνή του, αυτό το ιδιότροπο, υψίσυχνο, ένρινο… ουρλιαχτό, το ανυπόφορο για αρκετούς, αγαπημένο όμως για πολλούς περισσότερους.
Με τους Fates επαναδραστηριοποιημένους, το καινούριο μοιάζει να είναι μια διαφορετική υπόθεση (? ) Οψόμεθα.
Έχω φίλο που αγαπάει τους Fates, αλλά δε μπορεί ν’ αντέξει τον Arch σε αυτό το υλικό. Προσπαθεί κάπου κάπου να βρει κάτι, αλλά δεν τα καταφέρνει. Και αναρωτιέται πως καταφέρνω να βρίσκω εγώ αυτό το κάτι και μ’ αρέσει.
Έχει σημασία και το πως προσαρμόζει το υλικό ο Jim. Είχε ειπωθεί ότι μετά το “Sympathetic Resonance” προσπάθησε να προσαρμόσει το υλικό με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί ο Ray ν’ απλωθεί πάνω του.
Αυτό το μεσαίο σημείο στο “Vermillion Moons” πόσο μα πόσο έρωτας μπορεί να είναι;
Επίσης, στο ελκυστικά ατμοσφαιρικό “Tethered” με αυτή την πανέμορφη εισαγωγή, δε νιώθεις λίγο (σε δευτερόλεπτα) μια αίσθηση από “Pull me under”;
Το πρωτο μου φανηκε πολυ ασυνδετο μεταξυ φωνης arch και neo-matheos riffs. Εδω ο matheos πςιζει οσο πιο metal θελει/μπορει πλεον κι ενω δε μας σερβιρει μαλροσκελη 80’s US prog/power επη, παρολα αυτα ειναι εστιασμενο θεωρω σε αυτο που περιμεναμε. Αλλα το αποτελεσμα ξεκαθαρα απογειωνεται απο τον ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ Arch, μιλαμε για απιστευτα πραγματα. Στα σημεια που ανατριχιαζεις οπως τοτε… υπερβολη?
Ο δίσκος μετά από καθημερινές ακροάσεις είναι φοβερός. Προσωπικά, τον τοποθετώ στα ίδια επίπεδα αξίας με το “Sympathetic Resosance”. Δε χάνει και δε μπάζει από πουθενά. Μ’ αρέσει, όμως κάτι πολύ συγκεκριμένο που γενικά συμβαίνει και με όλους τους δίσκους των Fates ή ακόμα και τους προσωπικούς του Matheos. Ετοιμάζει μια σύνθεση, την παραδίδει στους άλλους και η σύνθεση γίνεται εν τέλει από όλους. Έχει το στίγμα όλων, του κάθε συμμετέχοντος (όποιος κι αν είναι αυτός), κι ας είχε ένας μόνο την ιδέα γέννησής της.
Και αυτός ο Aresti βρε παιδί μου… ξέρεις ότι θα ξεδώσει όταν θα του πει ο Matheos “δικό σου” και κάνει κάθε φορά ό,τι καλύτερο μπορεί. Ας είναι για μερικά δεύτερα. Έρχεται και συνδέεται, ενεργεί, μετέχει και δίνει κι άλλο χρώμα.
Ας αργήσει όσο θέλουν εκείνοι το νέο Fates. Υπάρχει αυτός ο δίσκος για την ώρα.
άκουσα το άλμπουμ πρώτη φορά στο αεροπλάνο 10 μέρες πριν καθώς πήγαινα προς πολωνία,
τωρα επέστρεψα και μόλςι συνειδητοποίησα πως σε όλο το ταξίδι και όποτε είχα χρόνο, άκουγα είτε αυτο το άλμπουμ είτε τα παλιά fates me arch , έχω αρρωστήσει
Την μέρα των γενεθελίων μου (13 μαίου) ξύπνησα και είχε χιονίσει παντού στα βουνά δίπλα, έβαλα τα ακουστικά… ένα από αυτα τα ταξίδια που θα θυμάμαι
Είμαστε τυχεροί!
Θα αφήσω να περάσει λίγος καιρός για να σχολάσω το άλμπουμ μιας και νομίζω πως θα πω γραφικότητες
ισχύει , αν δεν είχε 1-2 θα ημουν πιο σίγουρος για να εκφέρω άποψη, δεν μπορώ να κρίνω αντικειμενικά προς το παρών
θα δούμε πως θα ωριμάσει με τον καιρό
