Xmm…white noise monster? Mia xara to vriskw to pale…oxi idiaitera protwtypo (kai me daneio th gefyra apo to nightmare heaven sto break tou) alla vgazei diko tou feeling (opws kai ola ta kommatia sto album)…genika to sideshow symponies ekane koilitsa sta 2 proteleftaia kommatia tou (to hufsa einai stand-alone gia to kleisimo). Mallon h 2h plevra tou album einai ontws pio “katw” apo th prwth, wstoso ta kommatia ths exoun mia diaforetikh prossegish…
Κατάφερα επιτέλους να προχωρήσω και να ακούσω το Angst. Καλό ήταν. :!:
Δεν ξέρω τι μπορεί να το εκθρονίσει απ’ την αγαπημένη μου 2015 κυκλοφορία.
Άργησα χαρακτηριστικά, αλλά τι τελειότητα είναι αυτή ρε :!:
Μη μασάς, ο Angmar ακόμα δε βρήκε το θάρρος να το ακούσει 
Φοβάται ότι θα του χαλάσει το top ten που έχει φτιάξει ήδη :lol:
Μετά από τόσους μήνες λιώσιμο πάντως, το ξανάβαλα πρόσφατα και ανατρίχιασα ο έρμος
Κι εγώ άργησα να το ακούσω, αλλά το λιώνω τις τελευταίες 3-4 βδομάδες και πάει καρφί για το νούμερο 1 φέτος (αν και δεν άκουσα πολλά πράγματα γενικά). Μπορεί να το κατατάσω και αμέσως μετά το “La masquearde infernale”, αλλά ίσως φταίει κι ο ενθουσιασμός για αυτό. Στα 10 κομμάτια, πάντως, υπάρχουν 5-6 ΜΕΓΑΛΕΣ συνθέσεις κι από εκεί και πέρα ποιότητα και μόνο ποιότητα, skip γενικά δεν υφίσταται στο “Arcturian”. Τα σπάω με τις ηλεκτρονικές επιρροές, όπως και με το Hestnaes κλασικά.
Πάντως νομίζω ότι πρόκειται για τον πιο βατό/ευκολοάκουστο δίσκο τους. Πέρα απ’ το ότι δε διακατέχεται από τις ρηξικέλευθες διαθέσεις των 2 πρώτων album, δεν έχει και την ίδια οπτική των “The sham mirrors” και “Sideshow symphonies” που ήθελαν με κάποιον τρόπο “να τα χωρέσουν όλα” (το πρώτο με ωραία αποτελέσματα, το δεύτερο με κάποιες στιγμές αμηχανίας). Εδώ έχουμε πολύ απλές δομές/μελωδίες, αλλά σε εθίζουν κατευθείαν.