Απλά πράματα παίδες, το Arcturian ξεπερνάει με χαρακτηριστική άνεση το Sideshow Symphonies και παίρνει περήφανα τη θέση του δίπλα στο Sham Mirrors, το La Masquerade Infernale και το Aspera Hiems Symfonia - δηλαδή, στην κατηγορία των κλασσικών Arcturus albums :!:
…σωστή ανατροφή:D 
:!:
Για το SS συμφωνώ, για τα υπόλοιπα είναι ακόμα πολύ νωρίς (ναι, κλισέ το ξέρω…). Σε κανέναν χρόνο τα λέμε. 
Δισκάρα έτσι, μην παρεξηγηθώ.
Πλέον, έχοντας παραλάβει και λιώσει το βινύλιο, μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα πως είναι μεγάλος δίσκος. Πλάι στους άλλους μεγάλους δίσκους των Arcturus.
Αν όπως λέει ο στίχος στο Crashland “the devil is in the details baby”, άλλο τόσο είναι και το μεγαλείο κρυμμένο στις λεπτομέρειες. Παρά την πολυεπίπεδη ενορχήστρωση του όμως ρέει πολύ ομαλά.
Για την ερμηνεία του Vortex γράφτηκαν πολλά διθυραμβικά σχόλια και δικαίως, για τον Hellhammer και τον Sverd επίσης, να αποθεώσω εγώ με τη σειρά μου τον Knut που έγραψε ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ (Crashland, Bane κ.α.).
ΥΓ: Και εκπληκτικά καλόγουστο artwork. Τελειότητα στην ολότητα του.
[…] and several other influences including TOOL as one of the more obvious.
Αστείο κείμενο (ουάο, έχει κάνει LSD).
Tο '87 ξεκίνησαν οι νεκρομέταλλοι MORTEM (Sverd, Hellhammer, Marius Vold) και έκαναν τους ARCTURUS το ΄91 όταν είχε ξεσπάσει η καταιγίδα. Φυσικά επουδενί και ποτέ δεν ήταν μπλακμέταλ σούπεργκρουπ αλλά μια ιδιαίτερη οντότητα από μόνοι τους με πυρήνα τον Sverd και από το '95 και τον εκλεπτυσμένο (γι αυτό και τόσο ξεχωριστό) KM Valle.
Crashland, Warp και Game Over στο ρηπήτ. Εξαίρετα. Αλήθεια για το Warp γιατί δεν είπε κανείς τίποτα;
Επίσης, νομίζω ότι το πρώτο μισό είναι ανώτερο απ’ το δεύτερο.
χαμαιρικά σχεδόν 9,5 η πρώτη πλευρά 7- η δεύτερη.
Η δεύτερη πλευρά έχει πιο “ιδιαίτερα” (δε μου έρχεται άλλος χαρακτηρισμός) τραγούδια (Bane, Journey κλπ.).
Στην πρώτη έχει φοβερές μελωδίες, έχει και πιο (majestic) black στιγμές σε σημεία και είναι κάπως πιο “βατό” νομίζω (χρησιμοποιώ αδόκιμους όρους για το συγκεκριμένο άλμπουμ, το ξέρω, αλλά δε βρίσκω καλύτερο τρόπο να εκφραστώ!)
Αυτό το Crashland τι τρελή αλητεία είναι. Και τα φωνητικά ανατριχίλα, στα όρια της παραφωνίας, μαγεία σκέτη.
το demon ξεκινά καλά, είναι ωραίο σαν άποψη αλλά δεν εξελίσσεται σαν σύνθεση. Το Pale προσωπικά το θεωρώ ότι χειρότερο έχουν ηχογραφήσει. Το Journey είναι πολύ όμορφο αλλά ως εκεί. Το archer μοιάζει με απομεινάρι του Sideshow Symphonies. Το Bane όντως είναι πολύ καλό. Δεν νομίζω ότι είναι θέμα ιδιαιτερότητας.
Ναι οκ θα γινω τρομερα πρωτοτυπος αλλα τι απιστευτα κολλητικο κομματι το γαμημενο το Crashland?
Πέρασε έξω και τη Δευτέρα με τον κηδεμόνα σου.
όχι επιμένω. άντε 7 σκέτο. θα το ήθελα πολύ, αλλά δεν ανεβαίνει άλλο γαμώ τον γιακά του Καντονά!!
Η παρουσία της power fades στο τόπικ με εξέπληξε θετικά 8)
τη σκηνή της νορβηγίας δεν την ξεχνάω.
για τη χαμεροποίηση σε απέβαλλα, και για το ότι το Pale είναι ό,τι χειρότερο έχουν γράψει. Για το άνισο συμφωνώ
δεκτό. πάντως ακόμα και στο sideshow δεν μπορώ να θυμηθώ χειρότερο (ή καλύτερα “λιγότερο καλό”) κομμάτι. και το πρόβλημά με το συγκεκριμένο είναι ότι παραβιάζουν την στάθμη υψηλής αισθητικής που οι ίδιοι έχουν επιβάλει στον εαυτό τους. Ο Simen πάντως κάνει ότι μπορεί για να το ανεβάσει.