Γι αυτό κι εγώ σημείωσα ότι σωστά σχολιάστηκε το παραπάνω.
Απλα, αν έλειπε η δεύτερη παράγραφος, δεν θα άλλαζε και κάτι στην κριτική. Άσε που κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να μην έχει ακούσει τα Sham και Sideshow και να περιμένει μπλακμεταλ (ή οτιδήποτε θεωρεί ο Γράκχος το La Masquerade που υποψιάζομαι ότι θάχει κάνα προγκ στο μυαλό του και γελάω :razz: ) και τελικά να εκπλαγεί ευχάριστα με αυτά που ακούει στο “Arcturian”.
Δε νομίζω κάποιος να είχε πρόβλημα αν το review έλεγε [I]“δεν έχω ακούσει τίποτα από arcturus μετά το '97, περίμενα μπλακμέταλ, αλλά το ετερόκλητο αυτό μείγμα του arcturian είναι εξόχως ανανεωτικό”[/I].
Λάθος υποψιάζεσαι, γατάκι. Κανένα “είδος” δεν έχει “δικαιώματα” πάνω στο Masquerade, πόσο μάλλον αυτή η μαλακία που λέγεται προγκ (γελάει ο κόσμος). Το Masquerade είναι από τους σπάνιους δίσκους (ας πούμε once in a decade για να μη γινόμαστε υπερβολικοί) που έχουν εκείνη τη μοναδικότητα που σου λέει “όχι βλάκα, δεν είμαι ούτε κείνο ούτε το άλλο ούτε το παράλλο, είμαι απλά εγώ, κατάλαβες;” Βασικά σε κάναν δυο αιώνες θα θεωρείται κλασσική μουσική or something.
Βασικα θα συμφωνησω. Ειναι πραγματικα απο τους ελαχιστους δισκους που οταν σε ρωτανε “τι ειδος ειναι” απαντας οχι απλα περιφραστικα αλλα πρεπει να κανεις εκθεση ιδεων. Γενικα δεν το θεωρω bm και ειμαι και αρκετα ανοικτος ως προς του τι ειναι bm, αλλα δεν ξερω και τι σκατα ειναι
Second that. Το La Masquerade θα έλεγα πως είναι απλά μουσική για μουσικόφιλους.
Ο δίσκος είναι πολύ όμορφος, ακούγεται νεράκι κι εκπλήσσει υχάριστα, ειδικά ο Hestnaes. Τα κομμάτια αυτή τη φορά έχουν στηθεί πάνω στη φωνή του, και γι΄αυτό και η απόδοσή του είναι όπως πρέπει. Επίσης, με τις πρώτες αναγνώσεις, δεν τα έχει πάρει συνθετικά τελείως πάνω του κάποιος από τους Valle και Sverd, και αυτό είναι καλό γιατί βοηθά στην ποικιλία. Βέβαια σε κάτι Game Over, φαίνεται το μεγαλείο του δεύτερου.
Εντωμεταξύ, αυτή την εβδομάδα διέρρευσε και το ποιος θα τραγουδήσει στο νέο Borknagar, πραγματικά έχει πλάκα αυτό και είμαι περίεργος να δω τι γίνεται και στην από εκεί μεριά. Μέχρι τότε, θα συγκρατηθώ και δε θα πω πως αυτή τη φορά ο Garm θα γλείψει εκεί που έφτυσε ο Vortex.:lol:
Κάπου εδώ να πω πως το λιγότερο που περίμενα από αυτό το thread είναι κουβέντα για το τι είναι και τι δεν είναι black metal εν έτει 2015. Πολύ κουραστικό και απορώ πως αντέχεται αυτό.
Εντάξει, σιχαίνομαι να λέω τα ίδια με όλους, αλλά ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ CRASHLAND. Τον άκουσα τον δίσκο μία, ειδικά το πρώτο μισό σπέρνει, έχει τις παραξενιές του, θέλει τις ακροάσεις του. Αλλά μετά την πρώτη ακρόαση έχω βάλει και παίζει συνέχεια. Κι ειδικά εκεί στην μέση μετά το σόλο που ξαναμπαίνει ο Vortex σχεδόν με παίρνουν τα ζουμιά.
Μόνο που εγώ δεν του δίνω τον χαρακτηρισμό πατώντας πάνω στη μουσική καθαυτή, αλλά πάνω στην ατμόσφαιρα που αποπνέει, τις εικόνες που ζωγραφίζει, ακόμα και την καταγωγή του. Το τόνισα εξαρχής αυτό. Επίσης το αναφέρω ως μπλακμέταλ δε σημαίνει ότι αρνούμαι πως ταυτόχρονα είναι μαζί και πολλά άλλα πράγματα.
Για όλα τα παραπάνω στα 90ς είχε κατηγοριοποιηθεί κάτω από το bm, ανεξάρτητα αν κάνοντας μουσική ανάλυση έχετε όλα τα δίκια με το μέρος σας.
Βασικά αυτό που έγραψα και μου βγήκε πιο πομπώδες απ’ ότι ήθελα, και αντιμετωπίστηκε περισσότερο στα σοβαρά απ’ ότι περίμενα.
Για να μιλήσω λοιπόν κι εγώ κάπως πιο σοβαρά, σου δίνω κι εσένα τα δίκια σου: το Masquerade όντως έχει πολλή μπλακίλα μέσα του. Σε συναίσθημα όμως κι όχι ως φόρμα, ως μουσικό σχήμα. Γι’ αυτό αμφισβήτησα εξ αρχής την κατηγοριοποίησή του στο blackmetal. Γιατί 1ον μπορεί να έχει το feeling αλλά από ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ άλλη άποψη, απλά δεν ανήκει στο “είδος” blackmetal, και 2ον επειδή είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι ο εν λόγω “κριτικός” του M.I. ως blackmetal εννοεί ακριβώς αυτό το πράγμα: το “είδος”.
Αντί κατακλείδας, ένα έχω να σου πω.
Άντε τράβα άκου επιτέλους Equilibrium και Προμηθέα ρε άνθρωπε!
για όποιον εχει χωνέψει τον δίσκο και θέλει και άλλο, κάπου εκεί έξω υπάρχει και το δεύτερο δισκάκι. δεν ξέρω βέβαια πόσο ουσία έχουν αυτά τα ρεμιξ, δεν το έχω ακούσει ακόμη
Tracklist CD #2:
Angst (Industrial Club Remix) 05:43
Archer (Sun of the Sleepless Geisterbahn Remix) 04:29
Α τίποτα, για ένα συμπαθητικό -μέχρι εκεί όμως- δισκάκι που άκουγα, κάνεδουλειάς.
Παρεμπιπτόντως, μόνο σε έμενα φάνηκε ότι το Journey θα μπορούσε να παίζει κάλλιστα σε κάποια ταινία τύπου Ήρωας, Τίγρης και Δράκος και House of Flying Daggers; Μου βγάζει μισό λίγο από αλά Tan Dun (ο συνθέτης της μουσικής των δύο πρώτων ταινιών) κινέζικη zen μουσική και μισό κέλτικα πράγματα τύπου Secret Garden με το βιολί του. Στο διάστημα. Πάμε repeat στο στερεοφωνικό.
Αν και ακούω μονο manowar τωρα τελευταία , με πείσατε ρε κουφάλες να τον ακούσω ενδελεχώς τον δισκο . Ελπίζω να μου δώσει σκοτάδι , μυστήριο και εναλλαγές σε συναίσθημα .
Στην αρχή δεν μ’άρεσε καθόλου. Απογοητεύτηκα με τις δύο πρώτες ακροάσεις. Δεν είχα βρει ούτε ένα σημείο να μου αρέσει.
Το έλιωσα στην πορεία. Έλεγα δεν μπορεί να αφήσω τις ακροάσεις σε μια τόσο ξεχωριστή μπάντα που επιστρέφει μετά από 10 χρόνια από το διάστημα.
Το έλιωσα και το λιώνω γιατί κάθε ακρόαση μου δίνει ακόμη περισσότερα μαγικά σημεία.
Για άλλη μια φορά δεν μπορείς να το περιγράψεις. Είναι απλά Arcturus. Η μαγεία δεν χάνεται ποτέ. Η μπάντα είναι σε τρομερή φόρμα με μπροστάρη τον καταπληκτικό Vortex (ένας σπουδαίος και αψεγάδιαστος τενόρος με φάλτσο καλύτερο από του David Beckam). Τον απόλαυσα τόσο και με τα brutal που δεν χρησιμοποίησαν πέρα από ένα λεπτό στο [I]“Hibernation”[/I] του Sideshow Symphonies. Καταπληκτική δουλειά παραδοσιακά από τον αρχηγό Sverd, τους κιθαρίστες με τα χαρακτηριστικά αρκουδιάρικα solo, ενώ για τον χρυσοχέρη Hellhammer τι να πεις. Ο τύπος έχει αφήσει το στίγμα του σε όλους τους χρυσούς δίσκους που έχουνε βγει στο (νορβηγικό) black metal (κανά δυο να του ξεφεύγουν).
Μαγεία με τα [I]“Game Over”[/I], [I]“Crashland”[/I], πόρωση με [I]“Angst”[/I], ψυχεδέλειες και ταξίδι στο διάστημα με τα ατμοσφαιρικά [I]“Demon”[/I] (πιο ποπ αισθητική αυτό μετά την υποβλητική εισαγωγή του), [I]“My Journey”[/I], όργια στα [I]“Pale”[/I], [I]“Archer” [/I], [I]“Bane”[/I] (το οποίο έχει και την πολυπόθητη θεατρικότητα που αγαπάμε στην μπάντα).
Στα τοπ-3 της χρονιάς και είμαι πολύ χαρούμενος που μια αγαπημένη μου μπάντα επέστρεψε με έναν τέτοιο δίσκο.
Ο δίσκος είναι σαν κινούμενη άμμος.
Όσο προχωράς με τις ακροάσεις, τόσο σε παγιδεύει και δε μπορείς να ξεκολλήσεις από αυτόν.
Έχει και αυτά τα σημεία που το απογειώνουν και είναι τόσο μα τόσο Arcturus…
Τι να πρωτοπιάσεις; Την εισαγωγή του Crashland; Το σημείο λίγο πριν μπουν τα φωνητικά (και αφότου μπουν) στο Bane που είναι σα να σε προσγειώνει από το διάστημα στη βικτωριανή εποχή; Το φινάλε του Game Over; Πινελιές τελειότητας στον ήδη αριστουργηματικό καμβά.
Περιμένω το βινύλιο αυτές τις μέρες να το βιώσω σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια!
Den kserw pou tha katakatsei to album se sxesh me thn ypoloiph diskografia ths mpantas. To akouw sto repeat. Afto pou einai vevaio einai pws oi Arcturus mas thymizoun pws h mousikh einai Texnh. Kai einai liges oi mpantes pou anti na prosferoun aplh psyxagwgia, prosferoun mystagwgia…
