Ας γραψω λοιπον ενα πιο αναλυτικο post για αυτη την πολυ επιτυχημενη στο συνολο της συναυλιακη βραδια. Με ενα πολυ ταιριαστο πακετο με 3 Death Metal μπαντες που ηταν ολες τους σε καλη μερα και μας εκαναν να περασουμε υπεροχα.
Ας τα παρω απο την αρχη. Δεν ηθελα να χασω ουτε λεπτο απο την εμφανιση των Memoriam, ξεκινησα νωριτερα για να παω προς το Piraeus Academy αλλα ειχε απιστευτη κινηση στους δρομους εκεινη την μερα και πιστευα οτι θα χασω την αρχη. Ευτυχως λογω μιας μικρης καθυστερησης που υπηρξε για να μπει μεσα στον χωρο ο πολυς κοσμος που περιμενε εξω απο το venue προλαβα ολη την εμφανιση τους.
Εδω πριν συνεχισω θελω να πω την γνωμη μου για την μπαντα. Οταν ειχα μαθει για την ιδρυση των Memoriam ειχα χαρει απιστευτα λογω του οτι γουσταρω πολυ τους Bolt Thrower οι οποιοι ειχαν αποφασισει να διαλυθουν και η συμμετοχη του Karl Willetts και του Andrew Whale σε αυτους εδειχνε μια καποια συνεχεια της ιστορικης αυτης μπαντας. Εχουν κιολας κυκλοφορησει 2 δισκους μεσα σε 2 χρονια τα For The Fallen το 2017 και The Silent Vigil το 2018. Μου αρεσαν οι δισκοι σε γενικες γραμμες και εχουν μεσα τους το DNA των Bolt Thrower αλλα απο την αλλη δεν πλησιαζουν με τιποτα την ποιοτητα των δισκων των βρετανων Death Metal θρυλων. Συνθετικα δεν εχουν αυτο “το κατι” που ειχαν οι Bolt Thrower ενω το μεγαλυτερο μειονεκτημα ειναι πως η φωνη του Karl Willetts και στους 2 δισκους ακουγεται πολυ κουρασμενη, ειναι χαμηλα στην μιξη και οι ερμηνεις του ειναι πολυ μονοδιαστατες. Ανυπομονουσα λοιπον να τους δω αλλα δεν ηξερα τι ακριβως να περιμενω. Επισης ειχαν ανακοινωσει οτι ειχε αποχωρησει απο την μπαντα ο ντραμερ Andrew Whale χωρις ομως να εχουν πει ποιος θα ειναι ο αντικαταστατης του και ψαχνοντας στο internet πριν την συναυλια στο encyclopaedia metallum ειχε σαν live αντικαταστατη του τον Adrian Erlandsson των At The Gates, κατι που δεν μου εκανε εκπληξη λαμβανοντας υποψη την “εργασιομανια” του Adrian και την συμμετοχη του σε τοσες πολλες μπαντες ολα αυτα τα χρονια. Ψαχνοντας να παρκαρω ειδα τα μελη των At The Gates που ειχαν βγει για την βολτα τους και αναμεσα τους ηταν και ο Adrian… Ετσι οταν οι Memoriam βγηκαν στην σκηνη με τον Andrew Whale πισω απο τα τυμπανα η διαθεση μου ανεβηκε κατευθειαν, θα βλεπαμε τελικα live τον original ντραμερ που επαιξε στα πρωτα 5 Bolt Thrower. Εφυγε και γυρισε τελικα, πολυ κουλο σκηνικο…
Και παμε στην ουσια. Πως ηταν στην εμφανιση τους οι Memoriam? Οπως επρεπε. Με ηχο οδοστρωτηρα, δυνατο, βαρυ και ασηκωτο μας εβαλαν κατευθειαν στο κλιμα και η βραδια ξεκινησε με τους καλυτερους οιωνους. Εβγαζαν παθος και πωρωση με το παιξιμο και τις κινησεις τους, ηταν δεμενοι, ενω πολυ σημαντικο ηταν το γεγονος οτι φαινοντουσαν να περνανε πολυ καλα και οι ιδιοι. Ο Andrew Whale στα τυμπανα μαζι με τον Frank Healy στο μπασο ειχαν τρομερη αποδοση σχηματιζοντας ενα rhythm section μπετονιερα στα προτυπα των Bolt Thrower, ο νεοτερος ηλικιακα της παρεας Scott Fairfax ηταν πολυ καλος στην κιθαρα παρα καποια τεχνικα προβληματα που ειχε σε 1-2 φασεις οσο για τον Karl Willetts ηταν ο αδιαμφισβητητος MVP της μπαντας με την φωνη του να ειναι σε παρα πολυ καλη κατασταση, μακραν καλυτερη απο οτι στους 2 δισκους των Memoriam και με την γνωστη του εντονη παρουσια πανω στην σκηνη ξεσηκωσε τον κοσμο. Κοιτωντας τον σκεφτομουν οτι μοιαζει με τον extreme-death metal αδερφο του τεραστιου Biff Byford.
Στα του setlist μας επαιξαν 4 κομματια απο το ντεμπουτο τους τα War Rages On, Flatline, Surrounded (By Death) και Resistance, 7 απο το The Silent Sigil το ομωνυμο και τα Soulless Parasite, Bleed The Same, As Bridges Burn, The New Dark Ages, No Known Grave και Dronestrike V3, ενω σαν το κερασακι στην τουρτα ειχαμε διασκευη στο Spearhead των Bolt Thrower. Κομματαρα το οποιο οι ιδιοι οι Bolt Thrower ειχαν να παιξουν live απο το 1995 και πραγματικα απορω γιατι. Ο κοσμος ηταν αρκετος αν και δεν ειχε ακομα γεμισει ο χωρος οπως θα συνεβαινε στις επομενες μπαντες και ειδικα πιο μπροστα το κοινο γουσταρε με την μπαντα, ενω ο μεγαλυτερος χαμος εγινε οπως ηταν και αναμενομενο στο Spearhead. Τους ευχαριστηθηκα πολυ και ευχομαι στον επομενο δισκο τους τα φωνητικα του Karl να ειναι οπως ηταν στην συναυλια και να το παλεψουν λιγο περισσοτερο συνθετικα.
Και ηρθε η σειρα των Unleashed για την πρωτη τους εμφανιση στην χωρα μας παρα το γεγονος οτι ειναι συγκροτημα που ιδρυθηκε το 1989 και εχει κυκλοφορησει 13 studio albums. Για να ειμαι ειλικρινης δεν εχω εντρυφησει στην μπαντα και εχω ακουσει μονο μεμονωμενα κομματια αλλα στην συναυλια με πηραν και με σηκωσαν… Πραγματικα δυνατη εμφανιση και φανηκε οτι μεγαλη μεριδα του κοινου ηταν οπαδοι τους μιας και η αλληλεπιδραση μπαντας και κοινου ηταν φανταστικη. Πολλα moshpit σχεδον σε καθε τραγουδι και οι περισσοτεροι να τραγουδανε ολους τους στιχους. Με τρομερο δεμενο παιξιμο απο ολα τα μελη και με τον frontman Johnny Hedlund σε φωνητικα και μπασο να ξεχωριζει με την “πληθωρικη” απο ολες τις αποψεις παρουσια του, με εκαναν να περασω φοβερα οχι μονο στα τραγουδια που ηξερα αλλα και σε αυτα που ακουσα πρωτη φορα εκεινη την μερα. Ειχαν πολυ καλο ηχο και μας επαιξαν 19 κομματια παρακαλω με το περισσοτερα βεβαια να ειναι σχετικα μικρης διαρκειας μιας και συνολικα η εμφανιση τους μειωθηκε κατα 15 λεπτα λογω της καθυστερησης στην εναρξη της βραδιας και απο 90 λεπτα επαιξαν 75. Τα κομματια τους εχουν συναυλιακο αερα και σου μενουν και θα πηγαινα ανετα σε δικια τους headline εμφανιση αφου πρωτα ακουγα ολοκληρη την δισκογραφια τους. Ευγε.
Και παμε στους headliners της βραδιας τους σπουδαιους At The Gates οι οποιοι επισκεφθηκαν την χωρα μας στα πλαισια της προωθησης του νεου τους δισκου To Drink From The Night Itself τον οποιο για να ειμαι ειλικρινης βρηκα πολυ ανισο και κατωτερο του προκατοχου του, ενω πλεον δεν ειναι στις ταξεις τους ο ενας απο τους διδυμους ο κιθαριστας Anders Bjorler, με τον Jonas Stalhammar να τον εχει αντικαταστησει. Κριμα γιατι ο Anders μαζι με τον αδερφο του τον Jonas ηταν οι 2 βασικοι συνθετες της μπαντας μετα την αποχωρηση του Alf Svensson το 1993 ο οποιος ηταν και αυτος απο τους βασικους συνθετες στις 3 πρωτες κυκλοφοριες τους, στο EP Gardens Of Grief και στους 2 πρωτους δισκους. Ηθελα να δω πως θα ειναι η μπαντα live με αλλο κιθαριστα και η απαντηση ειναι οτι ακομα τα σπανε…
Με τον ετερο αδερφο τον μπασιστα Jonas Bjorler να εχει αναβαθμισμενο ρολο συνθετικα πλεον στην μπαντα, αλλα και επικοινωνιακα και στην σκηνικη παρουσια και μαζι με τον frontman Tomas Lindberg να ειναι οι ηγετες των At The Gates. Βγηκαν στην σκηνη με φορα μετα την εισαγωγη με το Der Widerstand ξεκινωντας με το ομωνυμο απο τον τελευταιο δισκο τους το To Drink From The Night Itself και στην συνεχεια χωρις καμμια παυση ειχαμε μια γνωριμη εισαγωγη και ενα “GO!” προσταγμα απο τον Tomas Lindberg για να επικρατησει ο πρωτος πανικος στο ομωνυμο απο το Slaughter Of The Soul. Με καλο ηχο οπως και οι πρoηγουμενες μπαντες μας πωρωσαν from the get-go…
Συνολικα το setlist τους ειχε 21 κομματια με ολους τους δισκους να εκπροσωπουνται εκτος απο το EP. Εχουμε και λεμε, Kingdom Gone απο το The Red In The Sky Is Ours, Raped By The Light Of Christ απο το With Fear I Kiss The Burning Darkness, The Swarm απο το Terminal Spirit Disease, ενω απο την κορυφαια τους κυκλοφορια το ιστορικο Slaughter Of The Soul επαιξαν 6 κομματια, το ομωνυμο και τα Blinded By Fear, Cold, Under A Serpent Sun, Suicide Nation και Nausea. Απο την προσφατη ιστορια της μπαντας απο το reunion και μετα ειχαμε 7 κομματια απο τον προηγουμενο δισκο At War With Reality την εισαγωγη El Altar Del Dios Desconocido και τα Death And The Labyrinth, At War With Reality, The Circular Ruins, Heroes And Tombs, The Book Of Sand (The Abomination) και The Night Eternal, ενω απο τον καινουριο δισκο To Drink From The Night Itself εκτος απο την εισαγωγη και το ομωνυμο που ανεφερα, επαιξαν ακομα τα A Stare Bound In Stone, Daggers Of Black Haze και The Chasm. Πλουσιο setlist σε γενικες γραμμες αλλα εδω θα πω το παραπονο μου, θα ηθελα να επαιζαν λιγα κομματια παραπανω απο τους 3 πρωτους δισκους και να εκοβαν καποια απο τα 2 τελευταια. Οχι οτι ειναι κακοι δισκοι, ειδικα το At War With Reality μου αρεσει πολυ, αλλα θεωρω οτι φαινεται η διαφορα επιπεδου ειδικα σε live καταστασεις. Στα κομματια απο τους παλιους δισκους εγινε ο χαμος απο τον κοσμο κατω, ειδικα σε αυτα του Slaughter Of The Soul επικρατησε πανδαιμονιο, ενω στα πιο καινουρια αν και υπηρχε ανταποκριση απο το κοινο τα πραγματα ηταν σαφως πιο χαλαρα. Θεωρω οτι σε αυτο παιζει ρολο και η φυση των ιδιων των τραγουδιων που στις 2 τελευταιες κυκλοφοριες ειναι πιο ατμοσφαιρικα, καπως πιο ενδοσκοπικα και με πιο μουντο ηχο απο οτι τα ακρως συναυλιακα κομματια δυναμιτες του παρελθοντος.
Απο πλευρας αποδοσης ολα τα μελη ηταν σε καλη μερα, ο Adrian Erlandsson οπως παντα στροβιλος στα ντραμς, ο Martin Larsson ηρεμη δυναμη και χωρις λαθη στην κιθαρα, ο καινουριος Jonas Stalhammar ανταποκριθηκε στην δυσκολη αποστολη που ειχε να αναπληρωσει το κενο του Anders Bjorler στην κιθαρα και ηταν παρα πολυ καλος εκτελεστικα ενω ο Jonas Bjorler στο μπασο αψογος παικτικα και οπως εγραψα και παραπανω σε ρολο ηγετη μαζι με τον Tomas Lindberg ο οποιος ειχε φοβερη αποδοση στα φωνητικα, αλωνιζε την σκηνη, χαμογελουσε συνεχως και ελεγε αστεια στο κοινο. Πολυ συμπαθητικος τυπος γενικα και δυναμικος frontman. Ολοι τους ειχαν διαθεση και ολοκληρωσαν ιδανικα την ακρως επιτυχημενη συναυλια, βεβαια για να ειμαι ειλικρινης ο Anders Bjorler μου ελειπε κυριως συναισθηματικα αλλα δεν εχει ευθυνη η υπολοιπη μπαντα στην αποφαση του να αποχωρησει και δεν μπορω να τους προσαψω το οτιδηποτε αρνητικο οσον αφορα το θεμα.
Η συναυλια πηγε παρα πολυ καλα και απο πλευρας προσελευσης το Piraeus Academy ειχε γεμισει χωρις να ειμαστε σαν σαρδελες, δεν εγινε sold out αλλα αν γινοταν σε μικροτερο χωρο θα ειχε γινει σιγουρα. Ευχομαι να μας φερνουν συχνοτερα τετοια ωραια συναυλιακα πακετα.