Λοιπόοοον, αφού ευχηθούμε να μην πάει άπατο και πάρουμε μια (μεγάλη) ανάσα, προχωράμε στην απόπειρα καταγραφής της μουσικής πορείας αυτής της εξαιρετικά ιδιάζουσας περίπτωσης για γυναίκα καλλιτέχνη. Τονίζω το καλλιτέχνη.
Η Βρετανή Kate Bush, γεννημένη μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα του 1958, αποτέλεσε το πρότυπο της “εγκεφαλικής” γυναίκας performer. Παρ’όλη την εκλεκτικότητα που διέκρινε το μουσικό της στύλ αυτό δεν την εμπόδισε να γίνει και μια από τις πιο πετυχημένες σολο γυναίκες τραγουδίστριες των τελευταίων 30 χρόνων.
Για την Bush όλα ξεκίνησαν όταν η γνησιότητα του μοναδικού ταλέντου της άφησε με το στόμα ανοιχτό τον γνωστό σε όλους σας David Gilmour, ο οποίος χρηματοδότησε την πρώτη της ηχογράφηση, και την πρότεινε ο ίδιος στην ΕΜΙ. Το συμβόλαιο της άνοιξε τους ορίζοντες για την μετέπειτα καριέρα της.
Το άλμπουμ Kick Inside του 1978 που την πρωτοεισήγαγε στον χώρο της μουσικής ήταν ένα από τα πιο παθιασμένα ντεμπούτα που είχαν γίνει μέχρι τότε. Ένα μελωδικό απόσταγμα ήχων με πάμπολλες ποιητικές εικόνες και με την τόσο χαρακτηριστική φωνή και ερμηνεία της (η οποία ωρίμαστε και μέστωσε στα επόμενα άλμπουμ).
Το που κυμαίνεται η μουσική της -κατά τις επιταγές της μουσικής δημοσιογραφίας που πρέπει να κοτσάρει ένα χαρακτηρισμό- είναι κάτι δύσκολο να προσδιοριστεί. Κλασικές ενορχηστρώσεις, ροκ/ποπ, πειραματισμός, αρκετό πιάνο, ethnic και φολκ επιρροές δημιουργούν ένα πολύπλοκο blend που αρκετά αργότερα χαρακτηρίστηκε ως μια πιο mainstream progressive rock πρόταση.
Τα άλμπουμ Never for Ever (1980), The Dreaming (1982) αύξησαν ακόμη περισσότερο τον πειραματισμό χωρίς να απαγκιστρώνονται από τις ποπ πινελιές, και η κορύφωση ήρθε με το ιδιοφυές Hounds of Love του 1985. Το Red Shoes του 1993 έμελλε να είναι το τελευταίο αυτής της συνεχόμενης δισκογραφικής αλυσίδας, η Bush λόγω κάποιων προσωπικών της ατυχιών μεταξύ των οποίων ο θάνατος της μητέρας της και του κιθαρίστα της, απομακρύνθηκε από τα μουσικά δρώμενα.
Η επάνοδος της με το Aerial (2005) ήταν συνταρακτική. Είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει ποτέ μου. Θα ορκιζόμουν ότι αυτός ο δίσκος έχει χρώμα, και όχι ένα αλλά πολλά. Ότι έχει όλων των λογιών τις αισθήσεις. Δίσκος-βίωμα, σίγουρα ότι συναισθηματικότερο έχω ακούσει στα τόσα χρόνια που ακούω μουσική (θα κάνω αναλυτικό ποστ-σεντόνι για αυτό το αριστούργημα στο thread με τους δίσκους που μας σημάδεψαν).
Τα Grammy και Βrit Awards που κέρδισε παρόλη την εκλεκτικότητα της μουσικής της, δεν λένε και κάτι, όταν μιλάει από μόνη της η ζηλευτή μουσική της πορεία. Καλλιτέχνις που δεν έκανε ποτέ συμβιβασμούς, παρά μόνο μοιράστηκε μαζί μας το μουσικό της όραμα. Όπως κάνουν πάντα οι λίγοι, οι ιδιαίτεροι, αυτοί οι χαρούμενοι “αλλόφρονες” που μετατρέπουν το πάθος τους σε νότες.
