Τρίτο άλμπουμ (μετά το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Le Fol του 2007) από το πρότζεκτ των σούπερ κουλ Νορβηγών μπλάκστερς που βάζουν στην άκρη τις μπλακ μέταλ επιρροές τους και ξεκαυλώνουν εδώ παίζοντας γαμάτο hard/post-grunge rock, φάση Faith No More.
Ένας ακόμα λόγος που τους πάω είναι ότι είναι και οι ίδιοι (όπως κι εγώ) τρελοί φαν του θεούλη Ντέιβιντ Λιντς. Εξού και το όνομα τους (Audrey Horne ήταν το όνομα ενός χαρακτήρα από τη σειρά Twin Peaks του Λιντς) και το όνομα του πρώτου τους άλμπουμ (No Hay Banda, φράση από το Mulholland Drive).
Έχεις δίκιο. Τον όρο post grunge τον χρησιμοποίησα περισσότερο για να περιγράψω τη μουσική της μπάντας μέχρι πριν τον τελευταίο δίσκο τους. Όταν άνοιγα το θρεντ δεν τον είχα ακούσει ακόμα ολόκληρο. Σίγουρα η μουσική τους έχει διαφοροποιηθεί από τις 2 προηγούμενες δουλειές τους.
Αν και παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κομμάτια όπως το (μέτριο) 1ο σιγκλάκι τους, Down Like A Suicide, το οποίο φέρνει έντονα στο post grunge ύφος των Foo Fighters ξέρω 'γω.
Ωραίος! Εξαιρετική κριτική και παρουσίαση. Όσο το ακούω γίνεται καλύτερο το άτιμο το δισκακι. Φιγουράρει ήδη ψηλά στα κορυφαία της χρονιάς, αν και είναι σχετικά νωρίς ακόμα για μεγάλα λόγια.
bump γιατί πρέπει. σίγουρα στα καλύτερα της χρονιάς πλέον.
το κακό για αυτούς είναι πως δεν έχουν στοχευμένο κοινό, δεν είναι πολύ metal αλλά εκεί τους σπρώχνουν, δεν είναι ξεκάθαρα rock.
για μένα αυτό είναι και το μεγάλο τους ατού.
