Δεύτερος δίσκος για το συγκρότημα του LEif Edling.
Παραμένει doom, αλλά με αρκετά ρετρό στοιχεία, αλλά και jazz ατμόσφαιρα σε κάποια σημεία.
Η φωνή της Jannie-Ann είναι υπέροχη, δένει άψογα. Νομίζω ότι ο Leif ξέφυγε από την φόρμα που ο ίδιος είχε φτιάξει αλλά εγκλωβίστηκε στα τελευταία των Candlemass.
Παρά το αρκετά μεγάλο hype (για τα δεδομένα της μπάντας) , ο δίσκος είναι αρκετά κατώτερος από το ντεμπούτο.Κάποιες καλές ερμηνείες και ιδέες σίγουρα υπάρχουν από δώ και από κεί(πχ το τελείωμα του January Sea) αλλά συνολικά κυλάει κάπως μονότονα το άλμπουμ.
Πιστευω οτι τα Hypnotized και Ghostlight που βρισκονται στο μεσο του δισκου ειναι παρομοια και πιο υποτονικα, μ’αποτελεσμα να πεφτει χωρις λογο.
Τα 3 πρωτα τραγουδια ειναι εξαιρετικα, το Run Killer Run και το Master Thief επισης πολυ καλα. Αυτα τα 2 ομως που ανεφερα ριχνουν την συνολικη εντυπωση.
Με ενα Moonhorse στην θεση αυτων των 2 ή ενα Avatarium θα ηταν ανωτερο πιστευω.
Και εγώ στην αρχή αυτά έλεγα, μετά όμως άρχιζα να βαράω παλαμάκια όταν τελείωνε το Pearls And Coffins και τώρα με έχει μαγέψει ασχέτως των όποιων flaws μπορεί να έχει…και αυτή η φωνή δλδ…ήμαρτον ρε κοπέλα μου.
Κ μένα μ αρεσε ο δίσκος. Πολλά τραγούδια έχουν παρόμοιο μοτίβο, αλλά είναι όμορφα. Και είναι κ αυτή η φωνή που είναι από τις πολύ λίγες γυναικείες φωνές στον χώρο που μ αρέσει τόσο.
Ακόμη καλύτερο από το ντεμπούτο, τους πάει που αφαίρεσαν κι άλλα μέταλ στοιχεία. Pearls & Coffins γαμώ τα κομμάτια.
