Το κλειδι στην ερωτηση που του εγινε,ειναι αν τον θεωρει τοσο καλο οσο εχει προμοταριστει πως ειναι,δεν τον ρωτησαν αν σου αρεσει το στυλ του η τι γνωμη εχεις για την τεχνικη του.
Το διδυμο γενικα εχει γραψει πολυ ωραιο σολο και lead parts,ασχετως τι μπορει να λεει ο Ζηρας επειδη δεν του αρεσει το ειδος που παιζει ο Gates.Οπως φυσικα ειναι τραβηγμενη και η γνωμη που εξεφρασε υποτιμητικα καπως για τον Hammet,δλδ με την ιδια λογικη,ουτε ο Mustaine θα εκανε καριερα της προκοπης αν δεν περνουσε απο τους Metallica.
Ο Ζήρας είναι παιχταράς γενικά. Νομίζω όμως, ότι αυτό που δεν πρόκεται ποτέ να καταλάβει κάποιος ομολογουμένως πολύ καλός παίχτης (ή δάσκαλος, δε με νοιάζει αυτό) είναι η έννοια του συνόλου. Ο Hammett ή ο Mustaine ή ο Gates ή γενικά οποιοδήποτε μέλος επιτυχημένου συγκροτήματος είναι αυτοί που είναι και έχουν το status που έχουν επειδή ακριβώς πέτυχαν πράγματα ως μέλη ένος συνόλου. Το αν θα ήταν μπετατζήδες ή εφημεριδοπώλες ή καλοί δάσκαλοι κιθάρας αν έπαιζαν μόνοι τους ποσώς έχει σημασία. Και αυτή είναι μια μόνιμη και συνήθης πικρία και γενικά υπάρχει ένα σύνδρομο (ή κόμπλεξ;) ανωτερότητας όταν μη αναγνωρισμένοι παιχταράδες στο όργανό τους σχολιάζουν τις αντίστοιχες ικανότητες από διάφορα μέλη μπαντών που είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένοι. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η μάζα καταναλώνει ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. Αν έχει καλό solo το τραγούδι είναι λεπτομέρεια για το σύνολο των ακροατών. Επίσης, το τι σημαίνει “καλό solo” είναι ακόμα πιο λεπτομέρεια και πολύ πιο σχετικό. Η καλή τεχνική επίσης δεν είναι απαραίτητα κάτι που σε κάνει ικανό να γράφεις τραγούδια που θα έχουν απήχηση.
Βέβαια, ο άνθρωπος παραδέχτηκε στο τέλος ότι η γνώμη του δεν έχει καμία σημασία, αλλά αφού τον ρώτησαν, απάντησε.
Τείνω να συμφωνήσω , το έχω παρατηρήσει κι εγώ
να συμβαίνει αυτό
Βέβαια άσε άλλο βίντεο πρόσεξα να λέει ακριβώς αυτό που λετε . Ότι δεν έχει καμία σημασία το τεχνικό επίπεδο και η αξία σαν μουσικός / παίκτης στο θέμα αναγνωρισιμότητας και εμπορικότητας , καριέρας κλπ
Από συνδυασμό φαρμάκων /ουσιών, για την καρδιά (είχε πρόβλημα), πολύ βαριά παυσίπονα φάση, βαλιουμ, πιθανώς αντικαταθλιπτικά και αλκόολ. Ναι, 7ετια, δεν ξέρουμε.
Παρ’όλο που δεν με έπιασε όσο το The Stage οταν είχε πρωτοβγεί σαν single κυρίως λόγω vocal melodies, χαίρομαι πολύ που πειραματίζονται με την τέχνη τους και αυτό το instrumental και η παραγωγή είναι απλά φανταστικά. Για να δούμε και όλο το δίσκο…
Θελω να πιστευω οτι θα εχουμε εναν καλο δισκο,το The Stage σαν δισκος μου ειχε αφησει αναμεικτες εντυπωσεις.Η χροια της φωνης του M.Shadows μου αρεσει,ειδικα σε power μπαλαντοειδη κομματια,βγαζει feeling.
Μου θύμισε αυτά τα καθυστερημένα όνειρα που βλέπω, που στην αρχή δεν βγάζουν νόημα αλλά αν τα αποκωδικοποιήσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι πολύ βαθύτερα.
Προσωπικά, εμένα, όπως και στο τελευταίο άλμπουμ τους, μου βγάζουν ένα έντονο συναίσθημα μελαγχολίας και υπαρξιακής κρίσης, αυτή η πεποίθησή μου ενισχύεται από το γεγονός ότι οι στίχοι τους είναι εμπνευσμένοι από τη φιλοσοφία του Άλμπερ Καμύ, καθώς και από το ίδιο το σετλιστ (π.χ. Nobody, Life is but a Dream…, (D)eath κ.λπ.).
Νιώθω ότι μετά τον θάνατο του Rev ολο αυτό το συναίσθημα και ο πόνος αποτυπώθηκαν έντονα στη μουσική και στους στίχους τους, φτάνοντας σε αυτό που είναι σήμερα. Πιο ώριμοι, φανερά πιο προβληματισμένοι και στοχαστικοί.
όσο το σκέφτομαι ομως βρίσκω κάποιες ομοιότητες)