Μαζί σου, δε διαφωνώ σε κάτι.
Αλλά επιμένω ότι Διαμαντίδης=νο. 2 έβερ, κι αυτό από μόνο του είναι μεγάλο παράσημο.
Ναι όντως , βγηκε η ελληνική μπασκετική(κλαιω) δημοσιογραφία(παρομοίως) και έκανε συγκρίσεις με επιχειρήματα.
Ησύχασα
Σαν γαύρος πιο πολυ κομπλεξ βγάζω που ο Διαμαντίδης δεν εξελίχθηκε επιθετικά όσο θα έπρεπε και όσο θα μπορούσε παρά για το οτι με εχει νικήσει τοσες φορές.Δεν έχει και νόημα άλλωστε.
Κοίτα, Ανδρέα Μικρούτσικε, αν δεν το κατάλαβες, δεν έκανα επίκληση σε καμιά αυθεντία ή κάτι τέτοιο, το πόιντ μου ήταν ότι άλλο να λένε κάτι άνθρωποι που αυτό το πράγμα (το μπάσκετ) είναι η δουλειά τους (έστω κι αν μπορεί να μην έχουν και καμιά σπουδαία σφραγίδα αξιοπιστίας) και άλλο να το λένε συνδεσμίτες χουλιγκάνοι. Αν δεν το αναγνωρίζεις ούτε αυτό, ε τι να σου κάνω.
Πρώτον , το οτι ειναι η δουλειά τους δεν μου λέει τίποτα.Η πλειοψηφία είναι για τα μπάζα,άντε στα καλυτερα τους να μεταφράζουν κανα αμερικάνικο κειμενο για ΝΒΑ (χωρις να βαζουν το όνομα του συντάκτη προφανως μπας και το χάψει κανεις:lol:),και να κινούνται στα πλαίσια της κοινοτοπίας.
Δευτερον , ορισμένες φορες δεν εχουν και μεγάλη διαφορα μεταξύ τους(χουλιγκανια-δημοσιογράφοι) , αλλα οκ δεν ειναι το θεμα αυτο τωρα
Ωραία, να σου πω κάτι; Γάμα τους μυρωδιάδες Έλληνες μπασκετικούς δημοσιογράφους αφού δε σου κάνει κανένας (εγώ δεν είμαι τόσο απόλυτος αλλά ας το αφήσουμε αυτό). Τα δικά μου επιχειρήματα, σε προηγούμενο ποστ μου, τα βρίσκεις τελείως παράλογα; Ή με κόβεις και μένα για χουλιγκάνο κολλημένο και ποιός-Γκάλης-Διαμαντίδης-ολέ-ολέ;
Εγώ πάλι λέω να μας εξηγήσεις γιατί ο Διαμαντίδης συνολικά στην καριέρα του υπήρξε καλύτερος παίκτης από τον Παπαλουκά.
Τι να σου πω, τον θεωρώ πολύ καλύτερο σε όλα. Καλύτερος αμυντικός, καλύτερος οργανωτής, καλύτερος στα κλεψίματα, τις ασίστ, τις τάπες… Υπήρχε μια εποχή που ο Παπαλουκάς υπερείχε του Διαμαντίδη στον τομέα της ατομικής δημιουργίας (και μόνο), αλλά νομίζω ότι κι εκεί ο Διαμαντίδης ισορρόπησε από ένα σημείο και μετά.
Βρε οχι.
Δεν εχω θεμα με τον παίκτη.Και για μενα οντως ειναι δευτερος πιο επιτυχημένος(για μενα αυτη ειναι η σωστή λέξη για να ορίσεις αυτην την σύγκριση)μπασκετμπολίστας συνολικά ή κάτι τέτοιο.Μας αρέσει ή όχι.
Το θέμα που έχω ειναι πως το λες και γιατί το λες.Γνώμη μου ειναι πως από μεγάλη μερίδα του κόσμου η παραδοχή πως ο “Διαμαντίδης = Γκαλης κτλ” ηταν τελείως επιπόλαιη έως και χαζή ετσι όπως γινόταν.
Εγώ καταλαβαίνω και γιατί ένας Παναθηναϊκός θα τον θεωρεί σχεδόν ισάξιο του Γκάλη και επίσης κράζω όσους βλάκες Ολυμπιακούς τον λενε “αμπαλο” κτλ.Απλώς ειναι μια διαδικασία διαφωνίας όπου λέγονται τεράστιες παπάρες χωρίς να μας αφήνουν να δουμε το θεμα καθαρά.
Αγωνιστικά/αθλητικά/μπασκετικά ο καθενας μπορει να θεωρεί οτι θέλει.Το ιμπακτ του Γκαλη όπως και ολα τα προηγούμενα δεν τα είχε/εχει κανεις,δεδομένο και αυτό.Όμως σιγουρα ο Διαμαντίδης ειναι πλεον ο πιο επιτυχημένος πισω απο τον Γκάλη.Μεχρι να τον ξεπεράσει κάποιος,οποτε και αν.
Συμφωνώ σε όλα.
Επιτέλους, βγάλαμε άκρη. Ανάστασις.
Για μένα δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση με καθαρά μπασκετικά κριτήρια. Ο ΔΔ είναι σαφώς καλύτερος αμυντικός αλλά υπάρχει μια τετραετία Παπαλουκά 2004/05 με 2007/08 που έκανε απίστευτα πράγματα. Και τα έκανε σε μια ομάδα του εξωτερικού, πράγμα που του δίνει μεγάλο κρέντιτ.
Αλλά το σημείο που μπαίνει πάντα στη κουβέντα όταν μιλάμε για τους καλύτερους όλων των εποχών είναι οι εθνικές ομάδες, γιατί εκεί παίζουν οι καλύτεροι κόντρα στους καλύτερους χωρίς όμως την ασφάλεια που θα μπορούσε να τους δίνει το καθημερινό περιβάλλον του συλλόγου τους. Ε, στην Ελλάδα ο Παπαλουκάς υπήρξε σαφέστατα πιο καθοριστικός παράγων από τον Διαμαντίδη. Ο δέυτερος βέβαια θα μπορούσε να έχει ανατρέψει αυτήν την κατάσταση τα τελευταία χρόνια αλλά προτίμησε τα καλοκαίρια να ξεκουράζεται.
Τέλος πάντων, για εμένα δεν έχει και πολύ νόημα το δίλημμα Παπαλουκάς/Διαμαντίδης για το νο.2 γιατί αυτό ανήκει στον Φάνη Χριστοδουλου και το νο.3 στον Γιαννάκη. Από το 4 και μετά το συζητάμε.
Βασικά, ο Διαμαντίδης δεν έχει παίξει ακόμη το μπάσκετ που έπαιζε ο Παπαλουκάς το 2005-2007. Τότε ο Παπαλουκάς μπορούσε μόνος του να γυρίσει άρδην την οποιαδήποτε εικόνα στο τελευταίο δεκάλεπτο και με οποιαδήποτε ομάδα. Το ματς με τους Γάλλους, όπου ο Διαμαντίδης έβαλε το “βάλτο αγόρι μου”, ουσιαστικά ο Παπαλουκάς το γύρισε. Και με τους Αμερικάνους την επόμενη χρονιά, Σπανούλης-Παπαλουκάς ήταν οι κορυφαίοι. Υπερπαίκτης ο ΔΔ, αλλά μόνος-μόνος του, δεν έχει κάνει κάτι ως τώρα για να κριθεί στο ίδιο level με Γκάλη π.χ.
Βέβαια, τον Διαμαντίδη οι Έλληνες δημοσιογράφοι τον έχουν τοτέμ. Ούτε τον τίτλο του MVP στον Σισκάουσκας δεν είχαν δώσει στην Αθήνα το 07 (οι δημοσιογράφοι στο γήπεδο δεν ψηφίζουν;
Χρήστο, συμφωνώ για τον Παπαλουκά, δεν είχα πρόθεση να τον υποβαθμίσω σαν παίκτη, άσε που τον θεωρώ κι αυτόν μέσα στους 5-6 κορυφαίους του αθλήματος. Μάλιστα θεωρώ ότι αν δεν είχε κάψει ο ίδιος την καριέρα του από ένα σημείο και μετά, με την καταστροφική επιλογή του να επιστρέψει στον Ολυμπιακό, θα μπορούσε σήμερα να ήταν ακόμα και ανώτερος του Διαμαντίδη. Ας πούμε κατά το σωτήριον έτος 2005 που η Εθνική πήρε το ευρωπαϊκό, ναι, μάλλον ο Παπαλουκάς ήταν πιο πλήρης παίκτης από τον Διαμαντίδη. Και αυτό με φέρνει στη γενικότερη συζήτηση περί Εθνικής.
Έχω διαφωνήσει πολλές φορές κατά καιρούς με φίλους/γνωστούς κτλ. για το θέμα Διαμαντίδης και Εθνική. Εγώ γενικά υπερασπίζομαι την επιλογή του Διαμαντίδη να απέχει από την Εθνική και θεωρώ ότι ήταν δικαίωμά του να τραβήξει αυτή τη γραμμή και να πει τέρμα. Ακόμα και σε σημειολογικό/συναισθηματικό επίπεδο να το πάμε, ο Διαμαντίδης σωστά έκρινε ότι τον “έπαιρνε” να κάνει κάτι τέτοιο απ’ τη στιγμή που ήταν ο σκόρερ του μεγαλύτερου καλαθιού στην ιστορία του μπάσκετ αυτής της χώρας. Αν θες πες το κυνισμό αυτό, δεν πειράζει. Το ότι θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα στην Εθνική, ναι, το πιστεύω κι εγώ. Για το αν οι εθνικές ομάδες είναι το καθοριστικό κριτήριο της “σε τελική ανάλυση” σημαντικότητας ενός παίκτη, όμως, δεν είμαι σίγουρος. Την τελευταία δεκαετία ο διασυλλογικός “κλάδος” του ευρωπαϊκού μπάσκετ (βλ. Ευρωλίγκα) κέρδισε πάρα πολύ έδαφος σε σχέση με τον δι-εθνικό κλάδο, δηλαδή τα Ευρωμπάσκετ και τα Μουντομπάσκετ. Αλλά αυτό φαντάζομαι είναι άλλη τεράστια κουβέντα από μόνη της.
Όπως μεγάλη κουβέντα είναι αυτή περί Φάνη και Γιαννάκη. Λόγω γενιάς θυμάμαι μια εποχή που αυτοί οι δύο μαζί με τον Γκάλη (και προφανώς πολύ πίσω απ’ τον Γκάλη) θεωρούνταν η Αγία Τριάδα του ελληνικού μπάσκετ, τα απόλυτα τοτέμ, και θεωρούνταν ιεροσυλία να ισχυριστείς ότι υπήρχε ή μπορούσε να υπάρξει παίκτης που να το αμφισβητήσει αυτό, να μπει σφήνα, να ξεπεράσει οποιονδήποτε απ’ αυτούς τους τρεις. Κι αυτό όμως ήταν μια αντίληψη που βασιζόταν σε ιστορικούς λόγους. Η ελληνική γενιά των 90’s (Σιγάλας, Αλβέρτης, Οικονόμου, Παπανικολάου, Κορωνιός κτλ.) αν και πήγε πολύ καλά σε όλες σχεδόν τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις, ποτέ δεν έκανε την υπέρβαση της προηγούμενης γενιάς των Γκάλη-Γιαννάκη-Χριστοδούλου, ποτέ δεν έκανε τη σούπερ επιτυχία, και γι’ αυτό θεωρήθηκε ότι δεν έβγαλε κανέναν παίκτη ίδιου βεληνεκούς με τους “παλιούς”. Η γενιά των 00’s όμως, με μπροστάρηδες τον Παπαλουκά και τον Διαμαντίδη, το πέτυχε αυτό, οπότε καμία σύγκριση (πλην Γκάλη, ξανά) δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί παράλογη.
Εγώ είμαι της άποψης ότι όσο δύσκολο, όσο ιερόσυλο κι αν ακουγόταν παλιά, ο Διαμαντίδης ξεπέρασε σε μπασκετική αξία και το Φάνη, και το Γιαννάκη. Ο δε Παπαλουκάς τους κοντράρει στα ίσα. Ακόμα και ο Σπανούλης τους πλησιάζει αρκετά.
Ο Διαμαντιδης ειναι αξιοθαυμαστος για 2 πραγματα… Αμυνα και κατι αλλο πολυ σημαντικο: το οτι μπορει και συνυπαρχει με οποιουσδηποτε σε μια 5αδα και οτι κανει καλυτερους τους συμπαικτες του. Βαλε τον σουπερ Γιασικεβιτσιους διπλα του, ο Διαμαντιδης θα προσαρμοστει τσακ μπαμ. Βαλε Σπανουλη διπλα του, το ιδιο θα συμβει.
Aυτα βεβαια απεχουν αρκετα απο τα “επη” που εχουν συνταχθει κατα καιρους απο “γνωστες” για παρτη του.
ΥΓ. Για την εθνικη ομαδα σεβομαι την επιλογη του να μη θελει να παιξει, αλλα ρε γμτ οταν κατα τη διαρκεια των Ολυμπιακων Αγωνων του 2012 βλεπεις τον Ginobilli 35 χρονων να σκιζεται σα σκυλος ενω εχει κανει σεζον 90 αγωνων στο ΝΒΑ και την ιδια εποχη εφημεριδες εχουν ρεπορταζ για το “μεγαλειο Διαμαντιδη: Πηγε καλοκαιριατικα να προπονηθει στο ΟΑΚΑ” ε σε πιανουν τα νευρα και τα γελια…
Ρεπορτάζ της Πράσινης πάλι, να υποθέσω;
Για Φάνη και Γιαννάκη γράφω κυρίως γι’ αυτά που έκαναν αφού αποσύρθηκε από την εθνική ο Γκάλης.
Ειδικά ο Χριστοδούλου έκανε ένα ευρωμπάσκετ '95 από άλλον πλανήτη!
Για τις εθνικές εξήγησα τον λόγο που τους δίνω μεγάλη σημαντικότητα. Εκεί που δεν υπάρχουν Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς και γενικώς το καθημερινό περιβάλλον που προσφέρει ψυχολογική ασφάλεια (η εκνευρισμό όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά), απλά παίζουν οι καλύτεροι κόντρα στους καλύτερους.
Τέλος πάντων, έπεσες και σε περίπτωση που θεωρεί ότι το νο2 μετά τον Τζόρνταν ήταν… ο Πίπεν!
Υπάρχει και μια αλλη αλήθεια ομως που λεει πως ο ΔΔ συνεχώς υποβάθμιζε τον εαυτό του επιθετικά.Τα πράγματα που μπορούσε να κάνει επιθετικά ήταν απίστευτα.Στα πρωτα του χρόνια ειχε την καλυτερη σταυρωτή στην Ευρώπη για μενα.Ακόμα θυμαμαι τον Ζοτς να τον παρακαλάει να πάρει πρωτοβουλίες στην επίθεση.
Ειναι πολλά θέματα συγκυρίας και κυρίως τελείως αλλη ιδιοσυγκρασία με Παπαλουκά ο Διαμαντίδης.
Και η χρονια του το '11 ηταν ηγετική τέρμα,μονος του κράτησε μια ομαδα
Γιατί, όταν βλέπεις τον Νοβίτσκι; Ακόμα χειρότερος αυτός, πάει και παίζει και σε τσίρκο.
Βέβαια, αυτοί που παίζουν στην Αμερική κατά τη γνώμη μου παίζουν σε άλλη βάση με αυτά που πίνουν εκεί.
Έτσι! Με αυτούς θα πρέπει να συγκρίνουμε Διαμαντίδη-Παπαλουκά και όχι με τους NBAers για να μην υπάρχει και το επιχείρημα για “αυτά που πίνουν”.
Κακά τα ψέματα, απλά Διαμαντίδης και Παπαλουκάς απέδειξαν πως η Εθνική δεν ήταν στις πρώτες τους προτεραιότητες.
Ο Χατζηβαζελειου ειπε οντως στο καθιερωμενο τελευταιο πεταγμα της απελπισιας της μπαλας ‘‘αν εμπαινε αυτο το σουτ απ τα 30 μετρα ο Παναθηναικος θα κερδιζε’’ η τριπαρα;
Ναι.
Επίσης ότι “η διαιτησία είναι πολύ πονηρή επειδή ο Ναβάρο και ο Σάρας δεν ξέρουν να παίζουν άμυνα, αρα λογικά κάνουν φάουλ, τα οποία όμως ΔΕΝ ΣΦΥΡΙΖΟΝΤΑΙ”.
:lol2: