Πολύ καλή ερώτηση.
Εγώ με την παλιά Σερβία (δηλαδή με τη Γιουγκοσλαβία όπως ήταν μέχρι το 2002 - από κει και μετά μου είναι ψιλοαδιάφορη γενικώς) είχα μια αντιφατική σχέση. Λίγο αγάπης και μίσους.
Από τη μια οι Σέρβοι ήταν για πολλά χρόνια μεγάλη μαφία/κατεστημένο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, και προφανώς έχουν αφήσει εποχή οι σφαγές που έχουν γίνει κατά καιρούς σε αντιπάλους τους. Οι παλιότεροι τα θυμάστε καλά. Αθήνα 1995, πάλι Αθήνα 1998, Ιντιανάπολις 2002…
Από την άλλη, παρά την προκλητική εύνοιά τους από τη διαιτησία όταν ζορίζονταν, είχαν πάντα μια κάποια “αύρα”, πώς να το πω, που δε σ’ άφηνε να τους αντιπαθήσεις εντελώς. Ο τσαμπουκάς τους στο παρκέ σε επίπεδα κωλοπαιδισμού και αλητείας ήταν πάντα κάτι το γαμάτο και σεβαστό.
Ας πάρουμε π.χ. το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο που έχει να κάνει με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας στο μπάσκετ: τελικός του 1995 στο ΟΑΚΑ.
Βλέπεις τον Τιτάνα του αθλήματος Άρβιντας Σαμπόνις να χτυπιέται, να ωρύεται εναντίον των σφυριγμάτων, κι ο διαιτητής ως απάντηση να τον βγάζει εκτός αγώνα με δύο τεχνικές ποινές, και αγανακτάς, τα παίρνεις στο κρανίο, λες δε γίνεται ρε πούστη μου τέτοια ασέβεια. Δε θέλει και πολύ να πεις “γαμώ τη Σερβία τους”.
Βλέπεις όμως απ’ την άλλη, και τον άλλο Τιτάνα του αθλήματος, Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, να το παίρνει πάνω του με 41 πόντους… να μη μασάει ούτε από γιούχες, ούτε από πίεση, ούτε από τίποτα, και να καθαρίζει με όλη του τη μαγκιά. Και παρ’ όλο που μάλλον τον μισείς που το παίρνει για τη Γιουγκοσλαβία ενώ εσύ νιώθεις ότι για όλους τους παραπάνω λόγους ΠΡΕΠΕΙ να το πάρει η Λιθουανία, κάπου νιώθεις και έναν θαυμασμό.
Ή βλέπεις τον υπερτσόγλανο Ντανίλοβιτς να τρελαίνεται στο τέλος για την κούπα και εκεί που όλο το γήπεδο τον γιουχάρει, εκείνος πιάνει επιδεικτικά τον πούτσο του. Και συ να μην ξέρεις αν θέλεις να τον πλακώσεις στο ξύλο, ή να γελάσεις.
Η εύνοιά τους ώρες-ώρες έμοιαζε με την εκδίκηση του παρία. Με πετάτε τέσσερα χρόνια έξω από όλες τις διεθνείς οργανώσεις, ε; Κι εγώ λοιπόν όταν γυρίσω θα σας γαμάω όλους για χρόνια. Γιατί έτσι.
Ε η Ισπανία τέτοιο πράγμα δε “βγάζει” προς τα έξω για κανένα πούστη λόγο.
Καλώς ή κακώς επειδή μιλάμε σ’ αυτή τη χώρα, μπαίνει μέσα ο πολιτικός παράγοντας. Μέχρι και το '99 τους Σέρβους τους βρίζανε όλοι (για λόγους που σπάνια είχαν να κάνουν με ποδόσφαιρο ή μπάσκετ ή κάποιο σπορ τέλος πάντων) και φυσικά ο Έλληνας δεν αποτελούσε εξαίρεση. Όταν μπουκάρανε τότε οι Αμερικάνοι όμως, ο Έλληνας σα να μεταστράφηκε λίγο και, προς μεγάλη απογοήτευση των Γιάννηδων, σα να αποφάσισε να γίνει ο μόνος που δε θα έβριζε τους Σέρβους, που θα τους έπαιρνε και λίγο υπό την προστασία του.
Έχω την αίσθηση, γενικώς, ότι τα τελευταία 13 χρόνια τους Σέρβους τους έχουμε συγχωρέσει για όλα. Μπορεί όχι για αθλητικούς λόγους, αλλά τους συγχωρέσαμε και για τα αθλητικά.
Και για το '95, και για το ‘98, ακόμα και για το 2002 αναδρομικά. Μη σου πω κιόλας ότι τότε λυπηθήκαμε μεν για την τίμια Αργεντινή που το άξιζε, αλλά πιο πολύ χαρήκαμε γι’ αυτό που είχε γίνει πιο πριν. Που είδαμε μια ομάδα με ένα μεγάλο YUGOSLAVIA πρώτη μούρη στη φανέλα, να πετάει εκτός τετράδας μια ομάδα με ένα μεγάλο USA πρώτη μούρη στη φανέλα, σε αμερικάνικο έδαφος, τρία μόλις χρόνια μετά τους βομβαρδισμούς.
Τι να κάνουμε. Έτσι είναι.
Σα να είπα ότι η Αργεντινή ΔΕΝ ήταν το 2002, ας πούμε…
Αυτό λέω μωρέ. Ότι η Αργεντινή έκανε την “αρχή” σ’ εκείνο το ιστορικό ματς, που η σημασία του δεν ήταν τόσο βαθμολογική (μ’ εκείνη την ήττα οι Αμερικάνοι πέρασαν ως δεύτεροι αντί για πρώτοι απ’ τον όμιλο, αλλά όπως και να χει πέρασαν), όσο ψυχολογική και κυρίως για όλους τους υπόλοιπους. "Ε! Κοιτάξτε! Οι Αμερικάνοι μπορούν και να νικηθούν στο μπάσκετ σε σημαντικό παιχνίδι!"
Ε, την άλλη μέρα ήρθε κι η φάπα απ’ τους Γιουγκοσλάβους, έμειναν εκτός τετράδας μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, και τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Που τελείωσε το 2006 στην Ιαπωνία…
